Τα λόγια δε λένε τίποτα, το ξέρω. Οι στίχοι που ακολουθούν γράφτηκαν από μένα ξημερώματα Πέμπτης διαβάζοντας τα λόγια της Αμαλίας και τα δικά σας. Αντί για ένα γειά λοιπόν:

Ψάχνω λόγια ψάχνω λέξεις, όχι για να μου επιτρέψεις
Όύτε για νε σε χαιρετήσω το πέταγμα σε φέρνει πίσω.
Θέλω να πω τόσα πολλά για τα εντός σου θαύματα
Για τις πληγές που γιάτρεψες το θάρρος μου ανάθρεψες
Φωνάζω μέσα στη σιωπή μήπως και κάτι ακουστεί
Αλλά σε όλη τη βρομιά μας έχουν κόψει τα φτερά

Σύνθημα να’ναι τ’ όνομά σου, φάρος μας πάντα η μαγκιά σου
Στάζουνε μες στα δακρυά σου όλου του κόσμου για φάντασου
Η άνθρωπιά κι η λόγικη του η άχρηστη η υπαρξή του
Θέλει ο καθένας να φωναξεί μήπως και κάτι πάει ν’ αλλάξει
Κοίτα από πάνω Αμαλία μήπως ντραπούνε τα θηρία
Μήπως φανεί ολή η ασχήμια που έχει του μέσα τους η γύμνια

Έχεις ανοίξει τα φτερά σου, ξεκίνησε το πέταγμα σου
Τωρα που τέλειωσαν οι πόνοι άνοιξανε  όλοι οι δρόμοι
Να δούμε την γλυκιά σκιά σου άσε μας μες στα δακρυά σου
Και της ψύχης μας η φωνή θα σε κρατάει ζωντανή
Που όλοι μας θα θέλαμε κάτι απο σένα να’χαμε
Άλλος την κάθαρη ψύχη άλλος την τόση δύναμη

Σύνθημα να’ναι τ’ όνομά σου, φάρος μας πάντα η μαγκιά σου
Στάζουνε μες στα δακρυά σου όλου του κόσμου για φάντασου
Η άνθρωπιά κι η λόγικη του η άχρηστη η υπαρξή του
Θέλει ο καθένας να φωναξεί μήπως και κάτι πάει ν’ αλλάξει
Κοίτα από πάνω Αμαλία μήπως ντραπούνε τα θηρία
Μήπως φανεί ολή η ασχήμια που έχει του μέσα τους η γύμνια

Τώρα που έφτασες ψηλά, με τα αστέρια συντροφιά
Ρίχνε μας και καμιά ματιά χαϊδευέ μας τρυφερά
Μήπως κι έμεις κάποια στιγμή αξιωθούμε στη ζωή
Να’ χουμε μάτια ανοιχτά και στις ψυχές μας ζεστασιά
Και πέρηφάνια και ντροπή και η ασχήμια η όμορφη
Που σε τραβήξανε ψηλά στα 32 σου κεριά