Παράθεση από: "xhmeia"silence, μια αποψη φιλικη κι οχι εξω απο το χορο.......
Στην ουσια μισεις, το ιδανικο που επλασες εσυ
Ισως να μισεις εσενα που τον θεοποιησες και κοροϊδεψες ΕΣΥ... ΕΣΕΝΑ
Δεν ειναι ιδανικος, ειναι  απλως ανθρωπος αδυναμος ν αγαπησει αληθινα
Ετυχε να ησουν εκει, οταν αυτος χρειαστηκε κατι να του δινει δυναμη
Ετυχε να εχεις συναισθηματικες αναγκες, την συγκεκριμενη εποχη και τον εξιδανεκευσες
Κρατα οτι καλο σου εδωσε, αν σου εδωσε και προχωρα ξεριζωνοντας ψυχοφθορα συναισθηματα οπως το μισος
Ειναι εμπειρια ζωης αυτο και μπραβο σου που τολμησες να το μοιραστεις  μαζι μας

Και ναι, ΠΟΤΕ να μην λεμε ΠΟΤΕ για ΤΙΠΟΤΑ
γιατι η ζωη στα ριχνει καταμουτρα τα ΠΟΤΕ σου
( οπως καποτε μου  ριξε κ εμενα τα δικα μου ΠΟΤΕ και μ εμαθε να ειμαι λιγοτερο απολυτη )

Ναι, αγαπητη μου, ισως ετυχε να ερθει οταν εγω χρειαζομουν κατι τετοιο και αυτος χρειαζοταν εμενα.
Τον μισω, με την καλη εννοια... Εννοησα οτι μισω τον εαυτο μου που τον εξειδανικευσα...

Αλλα δεν μετανιωνω για τιποτα. Αυτος ο αντρας μου προσφερε το μεγαλυτερο δωρο... Μου εδειξε οτι ειμαι ικανη να αγαπησω,οτι εχω παρα πολλα τρυφερα συναισθηματα καταπιεσμενα, που περιμενουν να βγουν στην επιφανεια.
Ειμαι αξια να αγαπηθω, αξιζω να με αγαπησει ενας αντρας τοσο καλος.

Και ναι, δεν ειναι ολοι οι αντρες γουρουνια. Υπαρχουν υπεροχοι αντρες, που αγαπουν την γυναικα τους, που λατρευουν τα παιδια τους, αλλα καποιες σταθηκαν  πιο τυχερες και τους γνωρισαν νωρις. Καπου θα υπαρχουν κι αλλοι...Και  εκανα σχεση αμεσως μετα, η οποια παει πολυ καλα, μεχρι τωρα.
Ολα καλα λοιπον....  

Ο Καθενας

Του Φιλιπ Ροθ

Αν με ρωτουσε καποιος πριν απο κανα δυο χρονια αν θα εκανα σχεση με παντρεμενο, θα ελεγα κατηγορηματικα "ΟΧΙ".
Αν δε, ηταν και πατερας, θα αηδιαζα μονο στην σκεψη.

Και σαφως δεν θα εκανα ποτε αυτο που δεν θελω να μου κανουν.

Ομως... μου ετυχε.

Τωρα βεβαια θα μου πειτε "πως σου ετυχε, σκονταψες? Επιλογη εκανες!" και εχετε απολυτο δικιο.

Μετα απο πολυ καιρο παρατεταμενης αγαμιας, σωματικης και συναισθηματικης, αρχισα να πιστευω οτι θα μεινω μονη μου για παντα.
Παρουσιαζα τα πρωτα σημαδια κυνισμου και "γεροντοκορισμου" οπως ελεγαν οι φιλοι μου.

Και εκει που ολα κυλουσαν μια χαρα, ενας φιλος, παντρεμενος, αρχισε να μου δειχνει τρυφεροτητα και ενδιαφερον.Φιλικο ενδιαφερον , δεν μου την επεσε, τουλαχιστον οχι τοτε.
Συζητουσαμε, σε φιλικο επιπεδο παντα, γελουσαμε, βγαιναμε και περνουσαμε καλα. Στα πλαισια της παρεας βεβαια.
Ηταν πολυ περιποιητικος και ευγενικος, οπως συνηθιζει σε ολες τις γυναικες που τον περιστοιχιζουν. Μου εδινε πχ το σακακι του οταν εκανε ψυχρουλα. Μου εδινε το χερι να με βοηθησει να βγω απο το αυτοκινητο, με ρωτουσε τι κανω με πραγματικο ενδιαφερον, ισως ηταν ο μονος ανθρωπος εκεινη την εποχη που με κοιτουσε στα ματια με αληθινο ενδιαφερον οταν με ρωτουσε πως ειμαι. Λεπτομερειες που κανουν την διαφορα. Αρχιζε να αλλαζει κατι στον τροπο που τον εβλεπα. Μου θυμιζε κατι απο μπαμπα και τρυφερο συντροφο, το δευτερο τειχα ξεχασει πως ειναι.  
Προσπαθουσα να απωθησω ολα αυτα τα τρυφερα συναισθηματα γι αυτον.  Ο κυνισμος μου και το χιουμορ μου, με βοηθουσε να τον κρατησω μακρια, ειτε με  σαρκαστικα μου σχολια,ή το ριχνα στην πλακα οταν ερχομουν σε δυσκολη θεση.
Και καποια στιγμη εμαθα απο κοινους μας φιλους οτι η γυναικα του αντιμετωπιζει ενα προβλημα υγειας, αρκετα σοβαρο. Τον πηρα τηλεφωνο να μαθω τι κανει, και θαυμασα το κουραγιο του, το θαρρος του αλλα και την αγαπη για την γυναικα του. Διεκρινα ομως την απογοητευση και την απελπισια στην φωνη του. Μπαινοβγαινε στα νοσοκομεια, φροντιζε το παιδι,  την ετρεχε στους γιατρους, δουλευε εξαντλητικα για να ανταπεξελθει στα εξοδα. Με πλημυρριζαν τρυφερα συναισθηματα γι αυτον τον υπεροχο ανθρωπο, τον εξιδανικευσα. Και ζηλευα την γυναικα του, που μεσα στην ατυχια της ειχε εναν αληθινα πιστο συντροφο  διπλα της.
Μετα απο μερικα τηλεφωνηματα, μερικες εξομολογησεις, μερικα γευματα, προχωρησε το πραγμα...
Διναμε ο ενας στον αλλον αυτο που χρειαζομασταν εκεινη την στιγμη.... Εκεινος μου εδινε τρυφεροτητα, αγαπη, ζεστασια και εγω τον εκανα να νιωθει ζωντανος, τον απομακρυνα απο ολη εκεινη την θανατιλα, οπως ελεγε.
Ισως αν το μαθαιναν αλλοι να τον εβριζαν και να τον χαρακτηριζαν ως αναισθητο, παρτακια, εγωισταρο και δεν ξερω εγω τι αλλο, αλλα νομιζω οτι οταν αντιμετωπιζεις καθημερινα τοσο δυσκολες καταστασεις και δινεις  ενεργεια και σκεψη για την ασθενεια καποιου κοντινου σου προσωπου, χρειαζεσαι κατι να αποφορτισεις την ενταση και να σε γεμισει θετικη ενεργεια.
Το φοβερο ηταν οτι ουτε μια στιγμη δεν παραμελησε το παιδι του, ουτε την γυναικα του. Αλλα και εγω δεν τον πιεζα, οι συναντησεις μας ηταν αραιες και μικρης διαρκειας.
Τελικα, η κατασταση της γυναικας του βελτιωθηκε και ολα γυρισαν στους παλιους ρυθμους σιγα σιγα... Αλλα ενιωθα παρα πολυ ενοχη για οτι εξακολουθουσε να συμβαινει. Δεν ηθελα να τον απασχολω απο την οικογενεια του, αλλα ουτε και εγω να αρνηθω τις αναγκες μου να εχω εναν αντρα διπλα μου τα σαββατα, τις κυριακες, τις διακοπες, τα βραδυα....
Χωρισαμε και ξαναβρεθηκαμε δεκαδες φορες απο τοτε, τσακωθηκαμε, βριστηκαμε, αγκαλιαστηκαμε, ενδεικτικο της μη αποδοχης της σχεσης μας και απο τους δυο... Ηταν κατι που και οι δυο θελαμε να τελειωσει αλλα ολο υποκυπταμε.
Σε καποιο τσακωμο μας, του ειπα, μου ειπε, του ειπα κατι παραπανω, και απο τοτε δεν ξαναμιλησαμε.
Οταν καμια φορα συναντιομαστε σε κανενα φιλικο σπιτι, μιλαμε τυπικα, χαμογελαμε συγκαταβατικα, εγω βεβαια συγκρατουμαι να μην τον βρισω, γιατι τον μισω. Τον μισω γιατι μου εδειξε ποσο υπεροχος ανθρωπος ειναι αλλα δεν ηταν για μενα... Με κοροιδεψε. Θα μου ηταν πιο ευκολο να ξερω οτι ειναι αλλος ενας παντρεμενος που ηθελε κατι για ποικιλια, για σεξουαλικη εμπειρια, για αλλαγη. Θα με βολευε παρα πολυ να το εβλεπα ως one night stand. Θα το ξεπερνουσα πιο ευκολα.
Αλλα δεν ειναι, δυστυχως.