Ώπα ώπα.
Μισό να εμπεδώσω το τι γίνεται τώρα εδώ γιατί έτυχε να περάσω από μερικά τόπικ και βλέπω το ίδιο θέμα από τα ίδια άτομα.
Και έδωσα λίγη βάση να εμπεδώσω το τι έχει συμβεί.
Μετά το άφησα γιατί δεν με απασχολεί.
Αυτό που βλέπω εδώ είναι ότι όλοι έχετε πληγωθεί.
Τουλάχιστον 2-3 άτομα που τα είδα κάθετα σε κάποιες απαντήσεις τους.
Εγώ αυτό που είδα είναι πολύ κλάψιμο πάντως.
Με πλήγωσε , μου έκανε αυτό, έπαιξε μαζί μου, και να κρίνονται άτομα.
Και κάποιοι να απαντάνε κιόλας και να υποστηρίζουν ακούγοντας την άποψη της μιας πλευράς μόνο?
Η μια πλευρά μήπως μόνη της είχε δεσμό? Η επειδή η άλλη πλευρά λείπει αμέσως αυτός που είναι εδώ έχει δίκιο.
Ρε κρίνεται άτομα αν το καταλάβατε χωρίς να τα ξέρετε.
Και κάποιος κάποτε είπε
Μην κρίνεις για να μην κριθείς.
Και πάω στο θέμα ξανά .
Η αγάπη είναι μεγάλο πράγμα αλλά δυστυχώς στα στόματα του σύγχρονου ανθρώπου κατάντησε σκουπίδι.
Όλοι μιλάνε για αγάπη ότι αγαπάνε η αγάπη είναι έτσι η αγάπη είναι αλλιώς.
Πόσοι όμως ξέρουν τη είναι η αγάπη??
Πιστεύεται πως αν ήταν τόσο εύκολη η αγάπη θα είχε και τόση αξία??
Αν ερχόταν τόσο εύκολα η αγάπη θα την έψαχναν όλοι??
Ακούω για δεσμούς μερικών ημερών η μιας βδομάδας η 10 ημερών και μιλάνε για μεγάλη αγάπη??
Μα πότε πρόλαβε??? Η μήπως και ο ενθουσιασμός είναι αγάπη?? ή ο έρωτας είναι αγάπη?
Ο έρωτας και ο ενθουσιασμός χάνονται και σβήνονται κύριοι και κυρίες αλλά η αγάπη δεν φεύγει ποτέ.
Και όπου υπάρχει πραγματική αγάπη υπάρχει και σεβασμός.
Και στον δεσμό και στον χωρισμό.
Δεν μπορώ να ακούω κάποιους να λένε ότι αγάπησαν και μετά να βρίζουν ή να κατηγορούν αυτόν που αγάπησαν. Τι αγάπη είναι αυτή που ξαφνικά έσβησε και έγινε μίσος?? Αναλόγως του αν έχουμε δίκιο η άδικο στον χωρισμό πάει και η αγάπη? Αν έχουμε δίκιο την ξεχνάμε?
Μήπως τελικά δεν ήταν αγάπη αλλά κάτι που νομίζατε πως ήταν αγάπη?
Μήπως πρέπει να μάθετε να περιμένετε να επουλωθούν οι πληγές του πληγωμένου σας εγωισμού πρώτα μετά να καθίσετε να δείτε τι πραγματικά έγινε να ψάξετε τα γιατί με καθαρό μυαλό και μετά να ανοίγεται το στόμα σας και να κρίνεται άλλους?
Και τότε ίσως δείτε ότι στην τελική ανάλυση μπορεί να ήταν και καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα.
Η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ. Μπορεί να σκοτώσει αλλά δεν πεθαίνει.
Αν αυτό που ζήσατε ήταν ή είναι αγάπη τότε θα είναι πάντα ζωντανό μέσα σας και δεν θα βγαίνει εκδικητικότατα ούτε μίσος ούτε τίποτα.
Σταματάω να γράφω γιατί μπορώ να γράψω πολλές σελίδες γι αυτό το κόβω εδώ.
Όταν μιλάτε για αγάπη πρώτα να είστε σίγουροι ότι ήταν αγάπη ότι ξέρετε τι είναι η αγάπη και μετά πείτε ότι αγαπήσατε.
Και δεν μιλάω για την αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων αλλά αγάπη για τα πάντα γύρω μας.
Μισό να εμπεδώσω το τι γίνεται τώρα εδώ γιατί έτυχε να περάσω από μερικά τόπικ και βλέπω το ίδιο θέμα από τα ίδια άτομα.
Και έδωσα λίγη βάση να εμπεδώσω το τι έχει συμβεί.
Μετά το άφησα γιατί δεν με απασχολεί.
Αυτό που βλέπω εδώ είναι ότι όλοι έχετε πληγωθεί.
Τουλάχιστον 2-3 άτομα που τα είδα κάθετα σε κάποιες απαντήσεις τους.
Εγώ αυτό που είδα είναι πολύ κλάψιμο πάντως.
Με πλήγωσε , μου έκανε αυτό, έπαιξε μαζί μου, και να κρίνονται άτομα.
Και κάποιοι να απαντάνε κιόλας και να υποστηρίζουν ακούγοντας την άποψη της μιας πλευράς μόνο?
Η μια πλευρά μήπως μόνη της είχε δεσμό? Η επειδή η άλλη πλευρά λείπει αμέσως αυτός που είναι εδώ έχει δίκιο.
Ρε κρίνεται άτομα αν το καταλάβατε χωρίς να τα ξέρετε.
Και κάποιος κάποτε είπε
Μην κρίνεις για να μην κριθείς.
Και πάω στο θέμα ξανά .
Η αγάπη είναι μεγάλο πράγμα αλλά δυστυχώς στα στόματα του σύγχρονου ανθρώπου κατάντησε σκουπίδι.
Όλοι μιλάνε για αγάπη ότι αγαπάνε η αγάπη είναι έτσι η αγάπη είναι αλλιώς.
Πόσοι όμως ξέρουν τη είναι η αγάπη??
Πιστεύεται πως αν ήταν τόσο εύκολη η αγάπη θα είχε και τόση αξία??
Αν ερχόταν τόσο εύκολα η αγάπη θα την έψαχναν όλοι??
Ακούω για δεσμούς μερικών ημερών η μιας βδομάδας η 10 ημερών και μιλάνε για μεγάλη αγάπη??
Μα πότε πρόλαβε??? Η μήπως και ο ενθουσιασμός είναι αγάπη?? ή ο έρωτας είναι αγάπη?
Ο έρωτας και ο ενθουσιασμός χάνονται και σβήνονται κύριοι και κυρίες αλλά η αγάπη δεν φεύγει ποτέ.
Και όπου υπάρχει πραγματική αγάπη υπάρχει και σεβασμός.
Και στον δεσμό και στον χωρισμό.
Δεν μπορώ να ακούω κάποιους να λένε ότι αγάπησαν και μετά να βρίζουν ή να κατηγορούν αυτόν που αγάπησαν. Τι αγάπη είναι αυτή που ξαφνικά έσβησε και έγινε μίσος?? Αναλόγως του αν έχουμε δίκιο η άδικο στον χωρισμό πάει και η αγάπη? Αν έχουμε δίκιο την ξεχνάμε?
Μήπως τελικά δεν ήταν αγάπη αλλά κάτι που νομίζατε πως ήταν αγάπη?
Μήπως πρέπει να μάθετε να περιμένετε να επουλωθούν οι πληγές του πληγωμένου σας εγωισμού πρώτα μετά να καθίσετε να δείτε τι πραγματικά έγινε να ψάξετε τα γιατί με καθαρό μυαλό και μετά να ανοίγεται το στόμα σας και να κρίνεται άλλους?
Και τότε ίσως δείτε ότι στην τελική ανάλυση μπορεί να ήταν και καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα.
Η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ. Μπορεί να σκοτώσει αλλά δεν πεθαίνει.
Αν αυτό που ζήσατε ήταν ή είναι αγάπη τότε θα είναι πάντα ζωντανό μέσα σας και δεν θα βγαίνει εκδικητικότατα ούτε μίσος ούτε τίποτα.
Σταματάω να γράφω γιατί μπορώ να γράψω πολλές σελίδες γι αυτό το κόβω εδώ.
Όταν μιλάτε για αγάπη πρώτα να είστε σίγουροι ότι ήταν αγάπη ότι ξέρετε τι είναι η αγάπη και μετά πείτε ότι αγαπήσατε.
Και δεν μιλάω για την αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων αλλά αγάπη για τα πάντα γύρω μας.