Είναι από αυτά τα τρία καταραμένα φάρμακα που κοστίζουν πενήντα ευρώ το κουτί. Βλέπεις, μεγάλε, έτσι και είσαι γύρω από τα εξήντα και δεν έχεις καταπιεί το σκεύασμα, το μόνο που μπορείς να κάνεις σε μία τριανταπεντάρα είναι να την τρομάξεις, άντε και να σε λυπηθεί. Ελα όμως που υπάρχει η περίπτωση να έχεις στο χέρι το χρήμα, τον πισινό στην καρέκλα της εξουσίας και στην τσέπη το χάπι. Εχεις ξεφύγει, αισθάνεσαι ισχυρός και άφθαρτος. Μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεσαι στο DVD να παριστάνεις τον John Holmes. Θα ακουστεί απάνθρωπο, αλλά θα ήταν μία κάποια λύση: οι κατέχοντες υψηλή θέση να υποβάλλονται σε εξετάσεις αίματος για την ανίχνευση αυτών των ουσιών στο αίμα τους. Νομίζω πως κάτι αντίστοιχο είχε υιοθετήσει ο Δαρείος και μετά οι βυζαντινοί αυτοκράτορες: η διαχείριση του κρατικού χρήματος ήταν αρμοδιότητα αποκλειστικά και μόνο των ευνούχων.