ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ. ΑΠΟΨΕ , ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΣΤΟ CRUDO-VINERIA, ΚΩΝΣΤ/ΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΜΕΓ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ 141 ΓΚΑΖΙ, ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ "ΕΞΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΑΛΟΠΟΥΛΑ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ" . ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ 9ΜΜ. ΤΗΛ. ΚΡΑΤΗΣΕΩΝ 693 2512715

•   Για δεύτερη συνεχή χρονιά,  θα παρουσιάζεται η μαύρη αστυνομική κωμωδία του Λεωνίδα Σούλη «Έξι πρόσωπα και μια γαλοπούλα αναζητούν δολοφόνο» στο νέο καλλιτεχνικό χώρο CRUDO Κωνσταντινουπόλεως και Μεγ. Αλεξάνδρου 141 στο Γκάζι.
Οι παραστάσεις θα ξεκινήσουν τη Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου και θα επαναλαμβάνονται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9μμ.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Αλέξης Μαρτζούκος , ενώ την πρωτότυπη μουσική ο Ιάσονας Λεοντόπουλος.
Τους χαρακτήρες ερμηνεύουν οι ηθοποιοί:
Μάρη Λιώκη, Αλέξης Μαρτζούκος, Λεωνίδας Σούλης, Σώτια Φωκά, Αλέξανδρος Μεϊμάρης, Ειρήνη Μαμάση.
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά
Θέσεις: 50 (κρατήσεις θέσεων στο 6932 512715)
Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός
Είσοδος: 15 ευρώ/Φοιτητικό-Μαθητικό: 12 ευρώ
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΘΗΝΑ 9.84

                Λίγα λόγια για το έργο
Τέσσερα άγνωστα μεταξύ τους πρόσωπα, λαμβάνουν από μία ανώνυμη επιστολή που τους λέει να βρίσκονται σʼένα ξενοδοχείο εκτός Αθηνών για μία σοβαρή προσωπική τους υπόθεση. Τα πρόσωπα αυτά υποδέχεται μία ιδιόρρυθμη καμαριέρα, που έχει μία ιδιαίτερη και ακαθόριστη σχέση με τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου, ο οποίος βρίσκεται δολοφονημένος μόλις ολοκληρώνονται οι αφίξεις.
Ο ανακριτής Στοφορόπουλος προσπαθεί να διαλευκάνει το έγκλημα και να αποκαλύψει το δολοφόνο με τις δικές του περίεργες και πρωτότυπες μεθόδους, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κωμικές καταστάσεις, παρεξηγήσεις και απρόοπτα.

Πώς μπορώ να διακρίνω τη διαχωριστική γραμμή
αυτή που το όνειρο από εσένα ξεχωρίζει;
Γιατί η αίσθηση είναι ή ίδια και η αυτή
ενώ συναισθήματα και σκέψεις περιπλέκονται
σ ʽέναν χορό αλλοπρόσαλλο κι επικίνδυνο
καθώς το όνειρο αναλαμβάνοντας το ρόλο της ξελογιάστρας μάγισσας
σε επίγειες και νοερές διαδρομές με παρασύρει

Τι πραγματικά συμβαίνει όταν τα δάχτυλα μου
στην αναζήτηση της ύπαρξης σου στα μαλλιά σου σεργιανίζουν
κι όταν τα χείλη μου τις λέξεις σου στα χείλη σου ανιχνεύουν;
Ποιος γνωρίζει τα ακριβή όρια του ονειρικού από το πραγματικό;
Σε ποιον τελικό προορισμό οι αλήθειες μας ανταμώνουν;
Είσαι εσύ ή τάχα το όνειρο που ως μυθική σειρήνα
σε επίγειες και νοερές διαδρομές με παρασύρει;

Ποιες λέξεις και ποια νοήματα ερμηνεύουν τα δρώμενα
Πόσες ώρες, μέρες, χρόνια θα χρειαστούν για την ποθητή ολοκλήρωση
ενός έργου που κυρίαρχοι συντελεστές και θεατές είμαστε εμείς;
Πόσα ερωτήματα ακόμα θα ξεπηδήσουν σαν πίδακες από το μηδέν
για να συναντηθούν με το εφικτό, το ονειρικό, το λατρεμένο
καθώς σʼένα παιχνίδι παιδικό έχουμε παραδοθεί
που ανελέητα σε επίγειες και νοερές διαδρομές μας παρασύρει;

Αποκαμωμένη στον ώμο σου γέρνω έναν σκοπό σιγοψιθυρίζοντας
από αυτούς που για νανούρισμα συχνά είχα ακούσει
τα ερωτήματα πολλά όπως και οι αλήθειες, μʼαυτές που με προέτρεψες να ζω
κάνω ένα τʼακροδάχτυλά μου με τα πλούσια μαλλιά σου
και κλέβω ανάσες από τα μισανοιγμένα χείλη σου
καθώς μου μεταγγίζεις το αιώνιο, το αυθύπαρκτο , το πραγματικό
αποσκευή  στις επίγειες και νοερές διαδρομές που ξεκινήσαμε να κατακτήσουμε μαζί.

                                                                                 ΜΑΡΗ ΛΙΩΚΗ

Αυτή τη στιγμή που καλούμαστε να βιώσουμε
έναν αποχαιρετισμό διαρκώς επαναλαμβανόμενο
υπό τον ήχο ενός κοντσέρτο διοριών και υπερβάσεων
ενώ οι χρονικές και ηθικές μετατοπίσεις κυριαρχούν
τολμώ να χαράξω στο βλέμμα σου
μια τελευταία ελκυστικότατη δική μου εικόνα
από αυτές που σαδιστικά εξορύσσουν
ένα αβάσταχτο ρίγος στη βάση των λαγόνων σου
κάθε φορά που αυτές επανέρχονται ανάγωγα στη μνήμη σου.

Χαμογέλα αγάπη μου και άδραξε την ευκαιρία
να μʼεγκλωβίσεις μέσα σου, μέσα από μια πάλη
με το αδύνατο, το απαράδεκτο, το ανέφικτο
και μην με εκλαμβάνεις ως οπτασία καθώς,
στη σάρκα σου είναι ακόμη χαραγμένες οι ρωγμές του πραγματικού
και ως πραγματικότητα αντιμετώπισέ με

Η αίσθηση του αληθινού θα εκμηδενίσει την οιανδήποτε αντίληψη του ονειρικού
Άπλωσε τα χέρια σου και άρπαξέ με σʼένα αιώνιο αγκάλιασμα.
Βρισκόμαστε εδώ πλέον, διανύοντας τα τελευταία
βήματα της συνειδητοποίησης
Κι αν ακόμα κι αυτή τη στιγμή καλούμαστε να βιώσουμε
έναν αποχαιρετισμό διαρκώς επαναλαμβανόμενο,
ας ξεγελάσουμε τις σκιές που παρασιτικά μας ακολουθούν
κι ας στροβιλιστούμε στην αιωνιότητα που ξεπήδησε
μέσα από τα κύτταρα της ανεπανάληπτης κοινής μας ύπαρξης.

                                                        ΜΑΡΗ ΄ΛΙΩΚΗ

Δευτέρα, 19 Οκτωβρίου 2009
ΔΑΝΕΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
 



Τελευταίο σφύριγμα , λίγες στιγμές ακόμη
και μετά η φυγή από μια δανεική πραγματικότητα
Στο τζάμι καθρεφτίζονται ακόμη τα μάτια σου
κι ένα δικό σου αποτύπωμα , σφραγίδα μιας σιωπηρής συμφωνίας
Συμβάσεις και υποσχέσεις αποδυναμώνονται
Τι είναι άραγε αυτό που κυριαρχεί σ’έναν παραλογισμό;
Ποια κατανόηση του αδύνατου μπορεί να απαιτηθεί;

Σκέψεις γιγαντώνονται καθώς η ταχύτητα μεγαλώνει
ενώ πλέκονται με τις εικόνες που νευρικά περνούν
και διεισδύουν στα μόρια της δικής σου εικόνας
που ανεξίτηλα χαραγμένη πολεμά το θόλωμα του γυαλιού

Ακόμα κι ο ήλιος τόλμησε να κυριαρχήσει σήμερα
Τα σύννεφα με σεβασμό έκαναν στην πάντα
Φέρνω τη βροχή είχες πει χθες βράδυ
κι εγώ αμήχανα χαμογέλασα γνωρίζοντας του λόγου το αληθές
Δεν τόλμησα όμως ποτέ να φωνάξω πως και ο ουρανός θρηνεί

Η ώρα περνά κι εγώ σε μια ξέφρενη πορεία φυγής
εξετάζω τις όποιες πιθανότητες ανατροπής
Γέρνω ανακουφισμένη, μ’ένα μειδίαμα σχεδόν σατανικό
καθώς το τρένο αυτό βαφτίζεται σύμμαχός μου
στον απαγχονισμό της πιο λατρεμένης μου χίμαιρας.

ΜΑΡΗ ΛΙΩΚΗ

Κι όταν η δημιουργία έχει συντελεστεί
μπαίνω στον πειρασμό να επιθυμήσω
να κυλιστώ μαζί σου στα στρωσίδια του πάθους μου
να σβήσουμε και να ξαναγεννηθούμε μαζί
μέσα από τη μήτρα μιας έκστασης που πραγματώνεται
από τη δική μας πρωτόγνωρη ένωση.

from heaven36 to pixie....

Στερημένες κάθε νοήματος κουβέντες
Διασκορπισμένες μέσα σε αριστερόστροφους ανεμοστρόβιλους
Από αυτούς που κόντρα στο σύμπαν βαδίζουν
Και εικόνες που δεν πρόλαβαν υπόσταση να αποκτήσουν
Όλα μαζί ταξιδεύουν σε μια αέναη χωρίς σκοπό πορεία
Ποιος τάχα καθορίζει τα δρώμενα;
Ποιος τάχα μας χρήζει αδύναμους παρατηρητές;
Τι θα μπορούσε άραγε να συμβεί αν αποφασίζαμε την ανατροπή;
Αν τολμούσαμε ν’αλλάξουμε τον ρουν των πραγμάτων;
Αν αρπάζαμε μανιασμένα την επιθυμία και την μετατρέπαμε σε γεγονός;
Ποιος άραγε διαθέτει τοιούτο σθένος;
Να ταξιδέψει άφοβα μοιράζοντας τα μόρια του
 μέσα σ’έναν αριστερόστροφο ανεμοστρόβιλο;
Να νιώσει την αποσύνθεση και την ανασύνθεση να την ακολουθεί
Χωρίς φόβο, αλλά με μια επίμονη βεβαιότητα για το σωστό της πράξης
Ω! Πόσο μικροί φαντάζουμε μπροστά σε τέτοιες μεγαλειώδεις κινήσεις
Αυτές που μας προσδιορίζουν
Αυτές που μας προσδίδουν μία αιτία ύπαρξης
Ποιες απειλές στέκονται ικανές να μας χειραγωγήσουν μπροστά στην επιλογή του πεπρωμένου μας;
Γυρίζουμε τα νώτα μας στη μέθεξη, επιλέγοντας τη μετριότητα
απλά γιατί έτσι μας βολεύει
Αρετές διασκορπίζονται γιατί είναι οδυνηρό να κατακτηθούν
επιβεβαιώνοντας έτσι την ισχυρότητα του υλικού
Και είναι τότε που η ψυχή διαλύεται
σ’έναν αγώνα επανάκτησης της κυριαρχίας της
Κύριοι υπονομευτές εμείς οι ίδιοι
θριαμβολογώντας μπροστά σε ερείπια μιας ανείπωτης καταστροφής
Πόσο αφελείς μπορούμε να χαρακτηριστούμε
νομίζοντας ότι δεν μας αφορά
Ποιος άραγε έχει απομείνει αλώβητος για να μας υποδείξει
πως ο αληθινός θρίαμβος είναι αυτός που γεννιέται
μέσα από λουσμένες από τόλμη επιλογές;
Έμεινε κανείς να μοιραστεί μαζί μας τη βεβαιότητα
πως η στεμμένη με επιτυχία  ανάδυση
 μέσα από τις θυελλώδεις και βίαιες κινήσεις ενός αριστερόστροφου ανεμοστρόβιλου
είναι που μας εξασφάλισαν την πραγματική και ουσιαστική νίκη;
 
                                                       
HEAVEN36 27/7/2009

pixiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiie εδω ειμαι. καταιδρωμενη και τσακισμενη. πηγαινα τον πορκυ στο σφαγειο και τελευταια στιγμη μου το εσκασε.
παιδια ειδε κανεις τον pappas 10???

Τέντωσε νωχελικά το κορμί της πάνω στο στρώμα σα να ήθελε να καλύψει όλη την επιφάνειά του. Ξύπνησε νωρίτερα απ’ ότι ήθελε. Κάτι οι καρακάξες που κάθε πρωινό με το χάραμα εξορμούν σ’ ένα ιδιότυπο σαφάρι, τρώγοντας ο,τι υπόλοιπο υπάρχει σκορπισμένο στη γη, κάτι τα τζιτζίκια που με αφορμή την πνιγηρή ζέστη την ανακατεμένη με την υγρασία, ξεχύθηκαν σ’έναν άνευ προηγουμένου χορό ζωής και θανάτου, τάραξαν τη γαλήνη που χαρίζει η άνευ όρων παράδοση σ’ έναν χωρίς όνειρα βασανιστικό ύπνο. Ήταν όντως βασανιστικό να μην βλέπει όνειρα. Ήταν σα να βυθιζόταν στην ανυπαρξία, προτιμότερο όμως απ’ το να μπλέκεται σε μια αέναη πάλη με πρόσωπα, αισθήσεις, κόσμους περίεργους, λόγια , συναισθήματα. Τέλος πάντων ήταν καλύτερα να μην παλεύει, νε μην σκέφτεται, να μην μιλά.  Για αυτό ήθελε να κοιμάται πολύ. Σήμερα όμως δεν τα κατάφερε. Τελικά μπορεί και να έβλεπε όνειρα. Ποτέ όμως δεν τα θυμόταν. Βασικά, δεν ήθελε να θυμάται. Και κάθε νύχτα που έκλεινε τα μάτια και η χαλάρωση έφερνε την ανακούφιση, κρυβόταν στη γνώριμη από τις τόσες νύχτες κρυψώνα της, μήπως κι αυτός ξεπροβάλλει μέσα σ’ ένα λυτρωτικό όνειρο και τη δει. Κρυβόταν καλά, δεν ανησυχούσε  γι αυτό. Πάντα όμως υπήρχε η πιθανότητα να την διακρίνει με την άκρη του ματιού του. Έπρεπε να είναι ιδιαίτερα προσεκτική.
Τεντώθηκε πάλι, ένας σπασμός όμως έκοψε πρώιμα την κίνησή της. Ένα μούδιασμα στο κορμί της την έκανε να ταραχτεί. Τι σήμαινε αυτό; Στο στήθος της, χαμηλά στην κοιλιά της, στην ήβη της, ίσως ίχνη από χέρια έκαναν μια χλιαρή ζέστη ν’ απλώνεται ύπουλα. Ήταν σίγουρη ότι η προηγούμενη νύχτα δεν διέφερε σε τίποτα από τις άλλες. Η κρυψώνα, όρθια στη θέση της. Άρα όλα ήταν εν τάξει. Αν είχε καμία απροσδόκητη συνάντηση, θα το αντιλαμβανόταν και θα έτρεχε. Ήξερε άλλωστε από πού να ξεφύγει. Είχε χαράξει την πορεία Το σχέδιο διαφυγής ήταν καλά καταστρωμένο.
Είχε επιλέξει να δραπετεύσει και τίποτα δεν μπορούσε να το αλλάξει. Αυτός φυσικά μπορεί να την ακολουθούσε και στον ύπνο της . Το έκανε άλλωστε συχνά την εποχή που ακόμη μοιράζονταν το είναι τους. Γι’ αυτό  ήταν καλά προετοιμασμένη. Δεν έβλεπε όνειρα κι αν κάποιο ξεγλιστρούσε ύπουλα από κάποια χαραμάδα του μυαλού της, απλά το έδιωχνε.
Αυτό που αντίκρυσε όταν έστρεψε το κεφάλι της αριστερά, την έκανε να παγώσει… Το μαξιλάρι δίπλα στο δικό της  είχε ένα αφύσικο βαθούλωμα. Στο μυαλό της εισέβαλε αδυσώπητα η τρομερή εκδοχή. Μα πώς ήταν δυνατόν;
Τη βρήκε. Κι ενώ αυτή κρυβόταν προσεχτικά μέσα στον στείρο και βασανιστικό ύπνο της, εκείνος όργωνε το κορμί της, το μυαλό της , την ψυχή της. Πώς θα το άντεχε; Και ήταν όλο αυτό το φούσκωμα που μεγάλωνε στο μέρος της καρδιάς…
Η κραυγή που βγήκε από αυτό το παράξενο φούσκωμα, έσκισε ανατριχιαστικά τον αέρα, κάνοντας τα τζιτζίκια και τις καρακάξες να σπάσουν τρομαγμένα. Και μετά, ήρθαν ανακατεμένα το γέλιο και το κλάμα σε μια παράφωνη συγχορδία. Σφίγγοντας απελπισμένα το μαξιλάρι με το αφύσικο βαθούλωμα, φιλώντας το με λαχτάρα, κράτησε την ανάσα της ελπίζοντας στη λύτρωση…

Η νύχτα, χαιρέκακα απλώνει τα πλοκάμια της παντού. Καμιά ψευδαίσθηση δεν μπορεί να ξεγελάσει την πραγματικότητα. Όταν σου κόβουν ένα μέλος, λένε ότι για καιρό το νιώθεις στη θέση του. Είναι μια ψευδαίσθηση κι αυτό. Κάπως έτσι συμβαίνει και με σένα. Η αύρα σου με τυλίγει σ ‘ένα σφιχταγγάλιασμα που ξυπνά βασανιστικά τις αισθήσεις.Το κορμί τρέμει με προσμονή, ενώ η ψυχή ζητά να πετάξει σ’ένα χωρίς προηγούμενο ταξίδι. Όταν όμως τα χείλη αναζητούν το γνώριμο άγγιγμα, μια παγωνιά νεκρώνει τα μέλη. Η παγωνιά της απουσίας σου. Κι όμως το φως σου έχει νικήσει τόσες φορές τη νύχτα.
Ω, πώς θα ήθελα να μπορούσα να γλυστρήσω σαν σταγόνα στο αυλάκι του λαιμού σου, να φιλήσω τα μάτια σου, ν ‘αφουγκραστώ τη ζεστή σου ανάσα να παίζει παιχνίδια μέσα στα διψασμένα για μουσική αυτιά μου, να κάνω τα δάχτυλά μου να τρέξουν αδέξια και έμπειρα μαζί στη ραχοκοκκαλιά σου χαρίζοντάς σου ένα σύντομο ρίγος, ν’ακούσω το γέλιο σου και ύστερα να κυλιστώ μαζί σου σ’ ένα δίχως τέλος ερωτικό σμίξιμο. Και μετά, να κρυφτώ στην καμπύλη που προστατευτικά φτιάχνουν τα χέρια σου. Τη στιγμή που όλα εξαϋλώνονται και παίρνουν αιθερική μορφή.
Αγαπημένε μου, βρίσκεσαι πάνω από τις λέξεις, μέσα στις στάλες δροσιάς που στολίζουν τα ανθάκια της λουίζας το χάραμα, πίσω από το παιδικό γέλιο, ανάμεσα στα δάχτυλα που τελετουργικά μεταλλάσσουν τον πηλό σε μορφή. Κι ενώ εισαι παντού, εγώ δεν μπορώ να σε δω. Ποια σκιά μπαίνει παραπέτασμα μπροστά στα μάτια μου; Ποτέ δεν φοβήθηκα την λάμψη σου. Ήταν αυτή που πάντα μου έδινε πνοή.
Τώρα το είδωλό σου τρεμοπαίζει σαν τη φλόγα του κεριού. Κι όταν απλώνω το χέρι μου να το πιάσω,΄ καίγομαι κι αυτό χάνεται. Τι παιχνίδια αλήθεια παίζει το μυαλό…
Νάξερες πώς ζηλεύω τον αέρα που αχόρταγα ανασαίνεις, τα μονοπάτια που οργώνεις με το βήμα σου, τα σεντόνια που τυλίγουν το κορμί σου, το νερό που μεθυστικά κυλά στην πλάτη σου.
Πώς θάθελα να ήμουν μια από τις αχτίδες που επίμονα μπαίνουν από τις γρίλιες του παραθύρου σου με το ξημέρωμα, να σ’ αγγίξω, να σε τυλίξω ζεστά, να κάνω παιχνίδια με τις βλεφαρίδες σου και μετά να χαράξω μια πορεία από το λαιμό σου έως τους μηρούς σου σε μια ανατριχιαστική ευθεία γραμμή. Κι όταν παραδοθείς στο πρώτο σάλεμα της αφύπνισης, να σου ζητήσω χαμολόφωνα, σχεδόν ψυθιριστά, να γυρίσεις.
heaven36

Ανελέητες οι μαχαιριές στα πλευρά του
Η ανάσα, κόβεται απροειδοποίητα
κάνοντας την ύπαρξη επισφαλή

Το ψυχρό ακουστικό του τηλεφώνου
συνηγορεί στην εκκωφαντική σιωπή
που συντετριμμένο το σύμπαν εξετάζει

Μέσα από τις σκιές της απουσίας
ατίθασες πινελιές, υγρές αιμάτινες χαρακιές
αυλακώνουν το μεσήλικο πρόσωπο

Τι κι αν αυτό το δειλινό μοιάζει με τόσα άλλα
Είναι επιβεβλημένη η διαφοροποίηση
Εικόνες και χρώματα, μεταλλάσσουν τη διάθεση

Κι είναι τόσο σημαντικό να αφουγκραστεί τη σιωπή
Να διαχωρίσει την ομορφιά της, από την ασχήμια των πεπραγμένων
Και να ανασυνταχθεί έγκαιρα και αποτελεσματικά

Ρουφώντας επίπλαστες ανάσες από τα υπό σήψη τριαντάφυλλα
Ξεγελάει τις αισθήσεις του, βιώνοντας θολές εικόνες
Κουράγια ψεύτικα, στολίδια μιας ψευδούς πραγματικότητας

Υπάρχει ελπίδα για τον δυστυχή άνδρα;
Κοροϊδευτικές, επικριτικές κουβέντες
φλυαρούν, σπάζοντας την εκκωφαντική σιωπή

Ίσως τελικά, το δειλινό αυτό , να μην μοιάζει με τόσα άλλα

heaven36

:razz:

Όνειρα γλυκά

Όνειρα γλυκά μικρό μου,
Και καλό ξημέρωμα
Όλα είναι εκεί μπροστά σου και σε περιμένουν
Μην κοιτάξεις πίσω
Ασε τις αχνές σκιές να επιστρέψουν στο σημείο τους
Εκεί που ανήκουν
Κι εσύ ελεύθερος, πέτα, χωρίς ενοχές και προκαταλήψεις
Πιάσε με το χεράκι σου αυτό το φως που προβάλλει εμπρός σου
Διάλυσε με μια ανάσα σου όσους εφιάλτες σε σκότωναν

Όνειρα γλυκά μικρό μου,
Και καλό ξημέρωμα
Όλα είναι εκεί μπροστά σου και σε περιμένουν
Μην κοιτάξεις πίσω
Αφέσου στη δίνη μιας ονειρικής πραγματικότητας
Χωρίς επεξηγήσεις
Στροβιλίσου στο δικό σου όνειρο αναγνωρίζοντας τα βήματα
Ξέρουν καλά που σε οδηγούν, μην σε φοβίζει το άγνωστο
Δώσε πνοή στα μάτια σου που θόλωναν και χάνονταν

Όνειρα γλυκά μικρό μου,
Και καλό ξημέρωμα
Μην προσπαθήσεις να με φτάσεις, χάνομαι
Μην κοιτάξεις πίσω
Αυτό το πρωινό είναι δικό σου, μόνο δικό σου
Αδιαμφισβήτητα
Τρέξε, ελευθερώσου και μην ξεχνάς
Μην κοιτάξεις πίσω
Κι εγώ χαμογελώντας θα σ αποχαιρετώ
Χαρούμενη που είσαι πια ελεύθερος
Κι αν κάποιο δάκρυ κυλήσει απόδιωξε το
Και σκέψου απλά ότι σ αγαπώ

heaven36