Το καλοκαίρι εκείνο...

[voliwtisa]

Έτσι θα λέμε σε λίγο καιρό….


Το καλοκαίρι εκείνο όπου ο ήλιος  σκοτείνιασε και  η ζωοδότρα φωτιά, η πρώτη και μεγαλύτερη εις τους αιώνες των αιώνων, ανθρώπινη ανακάλυψη, αποφάσισε να δείξει πόσο πιο δυνατή είναι από τον άνθρωπο, την τεχνολογία, την ίδια τελικά την ζωή.

Το καλοκαίρι εκείνο –θα λέμε-  η Ελλάδα έλαμψε στην υφήλιο όχι με τον πολιτισμό και την ανδριοσύνη της αλλά  με τα φλεγόμενα χωριά της. Σαν από ταινία του Κουστουρίτσα. Τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται…

Το καλοκαίρι εκείνο «δοξάστηκε» άλλη μια φορά η ασχετοσύνη του  ξεβράκωτου κράτους. Του υπερτροφικού, του λαίμαργου, του ράθυμου, του «κατόπιν εορτής και εν προκειμένω του.. κατόπιν καταστροφής».  Του κράτους που παραδόθηκε αμαχητί στον πανικό της φυσικής καταστροφής, με την ίδια  παραδοσιακή χαλαρότητα, όπως δεκαετίες τώρα. Σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί,  πυρκαγιές, πλημμύρες, οι εφτά πληγές του Φαραώ και το κράτος, «Εκεί, εκεί, στην Β΄ Εθνική με έναν Παπανδρέου ή Καραμανλή», (Άντε και μια καλή δόση από Σημίτη και λίγο Μητσοτάκη…) να «σέρνεται» θλιβερό, ανήμπορο, αδιάφορο, ανίκανο, ανύπαρκτο..

Το καλοκαίρι εκείνο –θα λέμε- δοξάστηκε επίσης άλλη μια φορά, η προαιώνια κουτοπονηριά και μπαμπεσιά της φυλής των Ελλήνων. Παλαιών και νέων. Με το χαμόγελο ως τα αφτιά έβγαιναν από τις τράπεζες, αφού πρώτα είχαν συνωστισθεί και αλληλοσπρωχτεί έως θανάτου οι πυρόπληκτοι αλλά και οι «πυρόπληκτοι». Δηλαδή οι ορίτζιναλ πυρόπληκτοι και οι… «φω μπιζού»! Διότι και τέτοιους είχαμε εκείνο το καλοκαίρι (θα λέμε…). Άνθρωποι οι οποίοι προσήλθαν στις Τράπεζες με την υπεύθυνη δήλωση στο χέρι, να δηλώσουν ΨΕΥΔΩΣ «υπευθύνως και εν γνώσει των συνεπειών του Νόμου», ότι είδαν και έπαθαν από τις πυρκαγιές, για να τσεπώσουν τις 3.000 ευρώ του βοηθήματος! Ψιλικατζήδες της συμφοράς στην κυριολεξία!

Το καλοκαίρι εκείνο –θα λέμε- είχαμε παρεπιπτόντως και κάτι σαν εκλογές! Χωρίς ουσιαστική προεκλογική περίοδο. Με ελάχιστα γκάλοπ. Χωρίς ισόγεια προεκλογικά κέντρα βουλευτών γεμάτα χαβαλέ, νταβαντούρι, χαρτούρα και «φαν» ψηφοφόρους…


Το καλοκαίρι εκείνο –θα λέμε- είχαμε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία μετά την μέγιστη καταστροφή που έπληξε την χώρα ολόκληρη (διότι, να μου το θυμηθείτε, κα-νέ-νας δεν θα μείνει αμέτοχος των συνεπειών της καταστροφής), να δούμε την αλήθεια καταπρόσωπο. Να σταθούμε ενώπιοι ενωπίοις και να κάνουμε βαθιά και ειλικρινή αυτοκριτική, θρηνώντας τους 63 νεκρούς, τους οποίους όλα τα ευρώ του κόσμου, δεν πρόκειται να τους φέρουν πίσω. Να εστιάσουμε την προσοχή και την φροντίδα μας όχι στο πως θα «μπαλώσουμε» στα γρήγορα και πρόχειρα,  τις τρύπες που άνοιξε η φωτιά, αλλά πως θα μπορέσουμε να υψώσουμε ανάχωμα και να οργανωθούμε σωστά, έτσι ώστε να μην ξαναβρεθούμε ποτέ ξανά στην ίδια θέση….

Το καλοκαίρι εκείνο (αυτό δηλαδή…) τελειώνει αύριο και περνάει στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», σαν ένα από τα πιο μαύρα, άραχλα, καταστροφικά, θανατηφόρα και θλιβερά της ιστορίας μας.

Τουλάχιστον να μας είχε αφήσει και κανένα δίδαγμα πίσω του! Να ξεστραβωθούμε λιγάκι. Να διορθωθούμε. Να παραδειγματισθούμε. Να γίνουμε καλύτεροι.

Ή μήπως μας άφησε; Χλωμό φαίνεται, αλλά θα δείξει. Άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία….

ΚΑΤ.