Σώπα, μη μιλάς

[forest48]

Με φαντασία στα λόγια του και χιούμορ που δεν θίγει την αισθητική μήτε την ανθρωπιά μας, γίνεται ο καθρέφτης όπου ο καθένας μας αναγνωρίζει τον εαυτό του. Είναι ο Λάκης Λαζόπουλος και για όσους παρακολουθούν την εκπομπή του, καταλαβαίνουν πολύ καλά τι εννοώ.
Σ’ αυτό όμως, που εγώ θα ήθελα να σταθώ είναι τα λογής μηνύματα που καταφέρνει κι έχει τον τρόπο να διαπερνά σε όλους και να προβληματίζει. Τις προάλλες θέλησε, με τον καλύτερο τρόπο, να ταρακουνήσει τους φιλήσυχους πολίτες που, δυστυχώς, τείνουμε να γίνουμε όλοι. Σε μια εποχή που πολλοί βγαίνουν και μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα, εκείνος απαγγέλλει ποίηση. Στίχοι που βγαίνουν από το στόμα του και πονάνε. Ήταν οι στίχοι του Τούρκου Ασίζ Νεσίν από το ποίημα «Σώπα μη μιλάς»:
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή / κόψ' τη φωνή σου / σώπασε επιτέλους / κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί / έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε «σώπα».
Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή, / μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: / «κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ... σώπα!».
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. / Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου / η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, / «τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε, / «θα βρεις το μπελά σου, σώπα».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι / «μη χώνεις τη μύτη σου παντού, / κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα».
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, / η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και / ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε «σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε / «μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα». / Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές, / με τους γείτονες, μας ένωνε, όμως, το «σώπα».
Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω, / σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. / Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. / Κατάπιαμε τη γλώσσά μας. / Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. / Φτιάξαμε το σύλλογο του «σώπα». / και μαζευτήκαμε πολλοί / μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγγή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, / τα πάντα κι όλα πολύ. / Εύκολα, μόνο με το «σώπα». / Μεγάλη τέχνη αυτό το «σώπα».
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου / κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου / και κάν’ την να σωπάσει. / Κόψ’ την σύρριζα. / Πέτα την στα σκυλιά. / Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες. / Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς. / Χωρίς να μιλάς, να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
Και δεν θα μιλάς, / θα γίνεις φαφλατάς, / θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ’ την αμέσως. / Δεν έχεις περιθώρια. / Γίνε μουγγός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου, / ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου, / γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω / και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω / και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, / με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!...»

Πράγματι κοιτάς γύρω σου και βλέπεις πολλούς φιλήσυχους πολίτες που έχουν ήδη φτιάξει το «σύλλογο του σώπα». Και είναι πολλοί, «μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγγή». Ας τεντώσουμε, λοιπόν, τις χορδές της αντίστασης, της αμφισβήτησης, της ευαισθησίας. Διότι δεν είναι που είμαστε έτσι όπως είμαστε, αλλά που θα μπορούσαμε, χάρη στους ποιητές -αν τους ακούγαμε- να ήμασταν αλλιώς.

[seagull]

Πολύ όμορφο forest Το καλύτερο βεβαια θα ταν και να παρέμενε ασχολίαστο αλλά οφείλουμε το ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιερώνεις ]

[forest48]

Δεν λέω οτι όλα του Λαζόπουλου είναι καλά, εγω σχολίασα το συγκεκριμένο ποίημα του Τούρκου Ασίζ Νεσίν, μαζί με τον ιδιαίτερη αναφορά του Λάκη και την προσπάθεια να βγούμε απο τον καναπέ μας και να ανοίξουμε το στόμα μας γι αυτά που μας ενοχλούν και είναι δυστυχώς πολλά