Τα επίπεδα ευτυχίας κάνουν «κοιλιά» στη μέση ηλικία.

[KostasD33]

και συμπερασματικά η ελπίδα είναι η τελευταία μας ελπίδα....
αλλά βγήκε λίγο μελαγχολικό το όλο θέμα γμτ

[KostasD33]

Δηλαδή τώρα νομίζεις ότι απάντησες?

και μιας και το είδα κι αυτό τώρα νομίζεις ότι εσύ ρώτησες καλόμ???

[size=9]άσχετο....[/size]

[Enia]

μμμ.. να δεις πως γράφεται... :roll:

κάτι με ένα [albumimg]9213[/albumimg] και τρία τσίου ή κάπως έτσι...


Α, ναι! :idea:


[albumimg]9276[/albumimg][albumimg]9276[/albumimg][albumimg]9276[/albumimg] [size=18]τσίου τσίου!!![/size]


[albumimg]9904[/albumimg]

[forest48]

Είναι ο τόπος της ελπίδας η παιδική ψυχή. Όλα είναι σ’ αυτό τον κόσμο, είναι δυνατά και πραγματοποιήσιμα. Κάθε εμπόδιο κάθε δυσκολία χάνεται μέσα στο φανταχτερό τοπίο της ελπίδας. Ο παραμυθένιος ιδεατός κόσμος. Κι ύστερα έρχεται η πρακτική ζωή. Μια προκαθορισμένη κατασκευασμένη αναπόφευκτη ή σκόπιμη και επιβαλλόμενη πραγματικότητα. Τα λιβάδια της ελπίδας μαραίνονται και ο φανταστικός κόσμος ενός ανθρώπου επικαλύπτεται, κυριαρχείται και θαμπώνει η διαφάνεια του κόσμου του παιδιού. Η ανάγκη προσαρμογής στους κοινωνικούς κανόνες της ευπρέπειας του πρέπει, του μπορεί, η μαθημένη πειθαρχία σε συμπεριφορά του περιορισμού, του ναρκισσισμού και της αίσθησης της παντοδυναμίας προσγειώνουν άλλοτε βίαια και άλλοτε σταδιακά τον άνθρωπο στην πίστα της πραγματικότητας