Η ηδονη πηγαζει από τη μορταδελα.

[kodikas]

Zωη σε θερμοκοιτιδα.
Με πρωταγωνιστες που αγνοουν εντελως το περιβαλλον, την υπολοιπη ζωη.
Ζωη σε θερμοκηπιο.
Mονοκαλλιεργεια.
Σπιτι, αυτοκινητο, γραφειο, πισι. Γραφειο, αυτοκινητο, σπιτι, πισι.

Ζωη γεματη συμβολα επαγγελματικης ανελιξης.
Δοξασιες στην επιτυχια, λεφτα, gucci,  porche.
Aυτοκινητα-συμβολα, σκουρα κοστουμια και μακρια φουστανια,
αηχα σταυρωτα φιλια στον αερα, τυπικα προβαρισμενα χαμογελα.
 
Πιστοποιητικα επιτυχιας που πρεπει να φαινονται.
 
Ειμαστε πολυ απασχολημενοι, συσσωρευουμε, δεν εχουμε χρονο για σπαταλη,
δεν εχουμε εαυτους για σπαταλη, δεν ξερουμε τι ειναι χαρα.
Ξερουμε μονο μια διαδρομη.
Ανοδικη, σκληρη, επιπονη.
Αυτη της επιτυχιας.

Φτωχοι, μικροι, απασχολημενοι ανεβαινουμε τρεχοντας με καθε θυσια
τη σκαλα της κοινωνικης ανοδου.
Χωρις ανασα.
Χωρις να προλαβουμε να καταλαβουμε πως επιτυχημενος ειναι αυτος που απολαμβανει, οχι αυτος που εχει,
πως η νεα φτωχεια ειναι να εχεις χρημα και να μην εχεις χρονο να το ξοδεψεις.

Καποια στιγμη το κουστουμι  σε στενευει, γιατι αισθανεσαι οτι περνας
αλλη μια μερα απ' αυτες των «πρεπει».
Αυτη η  χορογραφια της «επιτυχημενης ζωης» σου ειναι τοσο κουραστικη,
τοσο προβλεψιμη, τοσο κρυα.

Κι ανοιγεις τα ματια και δεν προλαβαινεις να αφομοιωσεις τις εικονες.
Ξαφνικα, γινεται η ζωη εγχρωμη, γεματη ηχους, μυρωδιες, προσωπα.
Ενας ολοκληρος κοσμος απο λεπτομερειες που ειχες ξεχασει την υπαρξη τους.
Σου φαινεται πως βλεπεις τα παντα καθαροτερα, σαν να απεκτησες κι αλλες αισθησεις.
 Αφηνεσαι να σε πλημμυρισουν οι ηχοι, οι εικονες, τα αγγιγματα.
Η ψυχη σου παλλεται γεματη παθος να ζησει.
Θελεις να περπατας σε αγρια και ζωντανα μονοπατια, να ακους,
να μυριζεις, να αγγιζεις και να αγγιζεσαι.

Tο αγγιγμα της ζωης που δεν περναει αδιαφορα.

[elix]

Κι ανοιγεις τα ματια και δεν προλαβαινεις να αφομοιωσεις τις εικονες.
Ξαφνικα, γινεται η ζωη εγχρωμη, γεματη ηχους, μυρωδιες, προσωπα.
Ενας ολοκληρος κοσμος απο λεπτομερειες που ειχες ξεχασει την υπαρξη τους.
Σου φαινεται πως βλεπεις τα παντα καθαροτερα, σαν να απεκτησες κι αλλες αισθησεις.
 Αφηνεσαι να σε πλημμυρισουν οι ηχοι, οι εικονες, τα αγγιγματα.
Η ψυχη σου παλλεται γεματη παθος να ζησει.
Θελεις να περπατας σε αγρια και ζωντανα μονοπατια, να ακους,
να μυριζεις, να αγγιζεις και να αγγιζεσαι.

Tο αγγιγμα της ζωης που δεν περναει αδιαφορα.

Ω μα ναι!!!

Όλα αυτά μπορούν να συμβούν κώδικα.

Αρκεί να έχουμε τη σωτήρια πρόνοια να ξεκινήσουμε ζεστά τη ζωή μας, από τη στιγμή που μπορούμε να την επηρεάσουμε συνειδητά...

και, κυρίως...

να αρχίσουμε να κόβουμε τη μορταδέλα από μικροί, σε λεπτές φέτες.

[monotonik]

Η τέχνη της ζωής είναι να ξέρουμε πόσο (μέτρο) κσι πως (πάθος) θα πάρουμε και θα δώσουμε. (Έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ).

Όλοι έχουμε ανάγκη να παίρνουμε και να δίνουμε.

Η ανάγκη είναι συντηρητική και το πάθος δημιουργικό.
Η δημιουργία συντηρεί και η συντήρηση επιτρέπει τη δημιουργία.

Το μέτρο και ο τρόπος καθορίζουν τη λειτουργία της ανάγκης και του πάθους, άρα τη ζωή.
(Σε εντελώς ελεύθερη μετάφραση αυτό καταλαβαίνω πως λες).

Όμως στα γραφόμενά σου, το πάθος παρουσιάζεται συντηρητικό... (απλώς ζεστό).

Το πάθος καίει Έλικα...

[joking]

εγώ πάλι γιατί έχω πολύ έντονα τελευταία την αίσθηση ότι ο κώδικας
υποφέρει από ....   γεράματα???  ]  

[monotonik]

Δεν 'πάσχει' από γεράματα βρε Jo και συ...

Την κρίση της μέσης ηλικίας περνάει ο άνθρωπος και εγώ και ο Έλικας τον βοηθάμε. :roll:

Δεν βλέπεις εδώ τι γίνεται;  :shock:  :shock:

[sevenseas]

καλη μου Μοντονικ

οχι δεν ειναι τεχνη l' arte de vivere
εινναι ρυθμος η ζωή
αλλοτε πιο γργγορος
αλλοτε πιο αργος
αλλοτε μελαωδια
αλλοτε σκληρο ροκ

η τεχνη απλα ακολουθεί τον ρυθμο

(αφιερωμενο σε οσους ακολουθούν το τουρκομπαροκ)

7~

[monotonik]

Mμμμ...
γιατί έχω την εντύπωση ότι λέμε το ίδιο, καλέ μου Seven;
(δηλ ότι η εύρεση του σωστού, κάθε φορά, ρυθμού ανάγεται σε τέχνη, εξ αιτίας των πολλών συνισταμένων που είναι απαραίτητες)

(Να βάλω μετά - το τουρκομπαρόκ - λίγη psychedelik trance; γιατί εκτός απ τον νταλγκά, τρελαίνομαι και με τη space διάσταση του ρυθμού).

[kodikas]

εγώ πάλι γιατί έχω πολύ έντονα τελευταία την αίσθηση ότι ο κώδικας
υποφέρει από ....   γεράματα???  ]

Τωρα ρε τζοκ, γιατι το εγραψες αυτο;
δεν προσφερει τιποτα στον αρρωστημενο ναρκισσισμο μου !!
 
Εχω  συμφωνησει  με το  πολιτισμου να με κρινει διατηρητεο
Και να μου επιχορηγησει ολες τις πλαστικες που θα κανω σε 20 χρονια.

Γιατι τωρα ειμαι μπουκια και συχωριο και ξερογλυφομαι και που με σκεφτομαι..

[joking]

Γιατι τωρα ειμαι μπουκια και συχωριο και ξερογλυφομαι και που με σκεφτομαι..

]

[amfiprostylos]

Τετραγωνισμένα φύλλα, φύλλα πουλημένης έκφρασης
φιγουράρουν αποβλακωτικά, πίσω από πάγκους με χυμένα σκουπίδια.
Έγινε το rock στοίβες αποτσίγαρων, από πελάτες pub
που τραβολογιούνται από τα ίδια και τα ίδια,
από χιλιοτυπωμένες φάτσες, λόγια και παραγγελιές για κανάλια φυγής
για κανάλια φυγής, χαχαχααχαχα!
για κανάλια φυγής...

Ταβέρνα, καφετέρια, pub, στρατόπεδο, σπίτι
κόλλησαν όλα στο μυαλό μου σα χυμένοι καφέδες
ξεραμένοι στα ίδια και τα ίδια
λουστραρισμένα τραπεζάκια.
Έμποροι μεταπουλούν την ευχαρίστηση
με δόσεις άφιλτρων χειμάρρων κοροϊδίας
σε αντάλλαγμα χρυσάφι και πιοτό για παραλλαγή

Ο χοντρός με την κοιλιά με λιγουρεύεται
ασθμαίνοντας μια ανάγκη μου, κολλημένου κατοστάρικου
στη γυαλιστερή φαλάκρα του... στη γυαλιστερή φαλάκρα του χαχαχαχαχα...
στη γυαλιστερή φαλάκρα του χαχαχαχαχα...

Ένα τσιγαράκι ρε φίλε, ένα τσιγαράκι ακόμη
να το κόψω, να κόψω τον πονοκέφαλο
που τσεκουρώνει ύπουλα το κανάλι των σπερμάτων
φαντάρια με μπλουζάκια, των πανδεοντολογικών νοήσεων
μηρυκάζουν χαμένες ανάσες μέσα σε στενά blue jean
που ξεβάφουν αίμα και θειάφι...

Ξεράσματα ποτάσας, ζητούν κατοικία
ζάχαρες λύτρωσης μιλώντας για κόσμους γαλήνιους, μπατσοφορεμένους
με περιπολικά σε περιπολίες, στα στέκια... στα στέκια που αλήτες... αλήτες
αλλάζουν την πορεία στο αίμα τους... την πορεία στο αίμα τους

Να θυμηθείς ρε να παραβγούμε στο τρέξιμο
σε μια έρημη αμμουδιά να μην μας βλέπει κανένας...
με πεθαμένα κοχύλια
να ξεφυσήσουμε νικοτίνη και σιχαμάρα στα σπλάχνα τους
να ουρλιάξουμε ματώνοντας το λαιμό μας για όλα τα χαμένα βράδια μας
να ουρλιάξουμε ματώνοντας το λαιμό μας για όλα τα χαμένα βράδια μας
να ουρλιάξουμε ματώνοντας το λαιμό μας για όλα τα χαμένα βράδια μας
να ουρλιάξουμε... Ααααααα...

Νεκροκεφαλές σε μηχανάκια ψάχνουν σάρκα απ' τη σάρκα μας
ξεράθηκαν τα χείλη μας μιλώντας για τα ίδια και τα ίδια

Και εσύ κοριτσάκι να μην έχεις καταλάβει τίποτα...
τίποτα να μην έχεις καταλάβει...
παρά να φεύγεις μακριά, ξεπουλώντας,
αυνανίζοντας όλα τα βράδια που σου χάρισα
με το κορμί μου, με τα χείλη μου
σ' όλες τις κοινωνικές τις μασημένες σεμνότητες των ιριδικών καταπιέσεων

Να σε σεργιανίσω σ' όλους τους τάφους
που λυτρώθηκαν φτωχοί-αυτόχειρες
στρατιώτες εικοσάχρονοι με μελανιασμένες κατανοήσεις
φτωχοί-αυτόχειρες...
στρατιώτες εικοσάχρονοι με μελανιασμένες κατανοήσεις
φτωχοί-αυτόχειρες...
στρατιώτες εικοσάχρονοι με μελανιασμένες κατανοήσεις
Φτωχοί-αυτόχειρες...

Γιώργος Τσίγκος Και Οι Μαύροι Κύκλοι.  :arrow:  και γαμω τα ασματα. εδω παει.