pappas - kuria

[kuria]

το δικό μας...


βυθίζομαι στα χρώματα του δειλινού...
τ' αρώματα της άνοιξης ποτίζουν το μυαλό μου...
κι η ανάσα σου στο στήθος μου ανάσα ενός θεού...
χαράζει πάλι έκφραση στο άδειο πρόσωπο μου...

και το κορμί μου χάνεται στα βάθη του κορμιού σου...
κι ο πόνος της πληρότητας γεννάει ηδονή...
σαν στέκεται η έξαψη στο μέσο του μυαλού σου...
και η αγκαλιά σου με κρατά σφιχτά μ' επιμονή...

το δέντρο της αγάπης μου στο χρόνο έχει ρίζα...
κι ανθίζει κάθε που εσύ δείχνεις το σ' αγαπώ...
μ' ακόμα κι αν το σήμα σου βάφει τα πάντα γκρίζα...
σαν σε κοιτώ τυλίγομαι στο χρώμα που ποθώ...