Έρως ανίκατε μάχαν

[NoName]

Ερως ανίκατε ... γήρας


Σε μια παραποτάμια κωμόπολη της Κολομβίας, ένας γέρος καλοστεκούμενος και ολομόναχος πεθαίνει από... έρωτα. Εργένης εκ πεποιθήσεως που συναναστρεφόταν μόνο πόρνες, στα ενενήντα του βιώνει σαν θαύμα τον πρώτο έρωτα της ζωής του που είναι μια νεαρή παρθένα.


Χρειάζεται μαεστρία ν' αφηγηθείς μια τέτοια παράδοξη και τολμηρή ιστορία, να έχεις νιώσει ασήκωτο το βάρος του χρόνου για να την ξεδιπλώσεις με τρόπο παραμυθητικό, χιουμοριστικό και συγκινητικά αισιόδοξο κλείνοντας το μάτι στη ζωή και στο θάνατο. Κι αυτό κάνει ο «μαέστρος» της Λατινικής Αμερικής, ο 76χρονος Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες με την τελευταία νουβέλα του «Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου» (μετάφραση Κλαίτης Σωτηριάδου- εκδόσεις «Λιβάνη»).

Ενα «μελτέμι» φυσάει στην καρδιά του ηλικιωμένου δημοσιογράφου όταν αντικρίζει το... δώρο που έχει ζητήσει για τα 90ά του γενέθλια σ' έναν οίκο ανοχής. Η ημίγυμνη ομορφιά της κοιμισμένης παρθένας στο κρεβάτι τον αναστατώνει. Την παρατηρεί, τη νανουρίζει, της λέει παραμύθια, της φέρνει δώρα στις επόμενες σιωπηλές επισκέψεις του. Παράλληλα αναπολεί το παρελθόν του, τους γονείς του, την αδυναμία του στις πόρνες και στην εργένικη ζωή.

Αντί για ειδησεογραφικά άρθρα γράφει... ερωτικές εξομολογήσεις στην εβδομαδιαία στήλη του στην εφημερίδα, βρίσκοντας μεγάλη απήχηση στο αναγνωστικό κοινό (π.χ. «Πώς να γίνετε ευτυχισμένος μ' ένα ποδήλατο στα ενενήντα»). Ερωτευμένος με την ύλη του ονείρου έχει ξεφύγει πλέον από τη... σκλαβιά που τον κρατούσε υποταγμένο από τα δεκατρία του. «Το σεξ είναι η παρηγοριά που έχει κανείς όταν δεν υπάρχει έρωτας», λέει κάποια στιγμή.

Ο έρωτας στα χρόνια των γηρατειών. Οι αναμνήσεις ενός γέρου που δεν το βάζει κάτω, που ίπταται στη γλυκιά αυταπάτη του έρωτα, που λατρεύει εκτός από τις πόρνες, τα βιβλία και την κλασική μουσική. Σε τι ελπίζει πλέον; Να πεθάνει «κάποια μέρα μετά τα εκατό του». Μοιάζει να μας αποχαιρετά ο Γκάμπο μ' αυτό το καρδιοτονωτικό παραμύθι του για ενηλίκους-υπερηλίκους. Εμείς θα περιμένουμε και τα επόμενά του. Αλλωστε τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα...



(από τον ΓΙΩΡΓΟ ΒΙΔΑΛΗ)

[rain]

Μεγάλο μούτρο αυτός ο Γκάμπριελ, δεν λέω πολλοί κάνουν το ίδιο αλλά δεν το έγραψαν και σε βιβλίο να τα κονομήσουν κι από κιόλας
Άξιος

[black_velvet]

Όχι μούτρο. Απλά ρεαλιστής. Μπορεί το σώμα να γερνά, το πνεύμα όμως κι η καρδιά μπορούν να παραμείνουν νέα.

Ξέρεις πόσοι "νέοι" στην ηλικία είναι ήδη "νεκροί" πνευματικά και συναισθηματικά; ...Άσ'τα!