Ωχ! Εχω ένα παιδί στα σκέλια μου

[vasilis]

Η ώρα έχει πάει 13:00 και το πιτσιρικάκι μας παίζει ακόμα με τα φιλαράκια του (κάτι hobit σφαιρικού τύπου, @@!) το «τραβάτε με και ας κλαίω», φασαρία, φωνές, κακό!!!


Που να συγκεντρωθώ να κάνω καμιά δουλειά! Τα νεύρα μου τσατάλια, καθώς τα αυτιά μου μετατρέπουν σε πονηρό υπονοούμενο ακόμα και ντριν των τηλεφώνων. (Ουαου!! Πάλι μου την πέφτει το FAX).


Η σωτηρία έρχεται ξαφνικά από μακριά. Χτυπά το τηλέφωνο! Και εκεί που λιώνω με το πρόστυχο, ξεδιάντροπο κουδούνισμα του, “Γιώργο, έλα στο γραφείο μου αμέσως!”, ο Μέγιστος (διευθυντής) προστάζει!


Ο λεβέντης μας μαζεύεται με την μία. Στριμώχνεται ανάμεσα στους φίλους του και δεν βγάζει άχνα! Σαν να το έβγαλες από την πρίζα βρε αδερφέ. Ζαρωμένο και τρισάθλιο σκουλικαντεράκι σας λέω! Μπλιάχ! Βέβαια στην ίδια κατάσταση βρίσκομαι και εγώ, αφού ποιος ξέρει τι κουφά θα ακούσω πάλι.


Μπαίνω στο γραφείο και πριν προλάβω να πω ένα καλημέρα βρε αδερφέ, με πιάνει από τα μούτρα το boss. Το ένα του μυρίζει, το άλλο του βρομάει, και γιατί άργησε αυτό (, και που είναι το διαστημικό υποβρύχιο που σου ζήτησα (, και γιατί ακόμα η γη είναι σφαιρική και δεν την κυβοποίησες όπως διέταξα ( και άλλα τέτοια φοβερά ανέκδοτα από το mr GOD.


Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσω πως δεν είναι πάντα καλό να κάνουμε τα παιδιά μας πολύ ανεξάρτητα (άσχετο;). Και ακολουθεί ο λόγος...


Ξαφνικά, ενώ εγώ εξακολουθώ να είμαι σε ζαρωμένη κώλο-κατάσταση και καθώς υπαγορεύω τις ανάλογες σημειώσεις στους φίλους του μικρού κάτω (@@), σκάει μύτη η γραμματεύς του μέγιστου.


Ένα κομμάτι από τα λίγα. Ρεσιτάλ δημιουργικότητας από τον Θεό. Με όλα τα αγαθά του Αβραάμ του Ισαάκ και του μπάρμπα – Στάθη! Πλούσια τα ελέηηηηηη!!! 16βάλβιδο κινητήρα με κίνηση στους 4 τροχούς, εξάτμιση XXL και δε συμμαζεύεται!


Εδώ αρχίζει το δράμα μου. Ο μικρός Γιωργάκης ακούει την πόρτα και τεντώνεται να ρίξει μια ματιά. Να δει τι γίνεται στα περίχωρα. Αφηνιάζει, τρελαίνεται και του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.


Εγώ αρχίζω να κοκκινίζω για τελείως διαφορετικούς λόγους. Τα πόδια μου τρέμουν, πράγμα που εξιτάρει το βλαμμένο από κάτω. Ακούω φωνές στο μυαλό μου.


«Κάτω ρε μπασταρδάκι! Ξάπλωσε κάτω ρε! Μαζέψου, θα φάμε ξύλο».. και άλλα τέτοια!


Αρχίζω να σκέφτομαι διάφορες συμβουλές φίλων για παρόμοιες καταστάσεις (βλέπε μέρος 1ο). Τηγάνι πουθενά... να του δώσω μια να το ταβλιάσω ρε γαμώτο ...βλέπω ένα χαρτοκόπτη μπροστά μου, αλλά δε λέει... Ακολουθούν σκέψεις τύπου: η γιαγιά μου να να τα κάνει ολόγυμνη στο πάτωμα, ο Καραμανλής με στριγκάκι να τρέχει στην παραλία, η Ντόρα με ζαρτιέρες, ο Μαμαλάκης με δερμάτινα εσώρουχα... και άλλα τέτοια αηδιαστικά ξεράσματα! Μπας και ξενερώσω το παλιόπραμα.


Τίποτα παιδιάαααα!!! Τίποτα σας λέω... πάει... ή που θα γίνω ρόμπα ή που θα γίνω καπνός!!! Η ζωή ξαφνικά περνάει μπροστά απ’ τα μάτια μου. Με βλέπω σπέρμα, με βλέπω στο σχολείο, με βλέπω στο λύκειο, με βλέπω με γκόμενες.... ωχ!! Red alarm!! Επιδείνωσα την κατάσταση...


Ακούω μια πόρτα να κλείνει «ΜΠΑΜ!!» και βρίσκομαι έξω από το γραφείο. Τα ανακλαστικά μου με είχαν σώσει για μια ακόμα φορά. Μάλλον το έβαλα στα πόδια με την όπισθεν.


Φωτιάαααα!!! Τρέχω στο κοντινότερο WC. Τον ξετρυπώνω από το παντελόνι και αρχίζω τα βασανιστήρια. Κρύο ντους... ότι πρέπει ... εκεί κωλοπαίδι να μάθεις... πτώση από βατήρα με βαθμό δυσκολίας 40!!!.. σε 3 λεπτά είναι τέζα ο μάγκας. Παίρνει βαθιές ανάσες και κοιτάει το πάτωμα.


Είναι 5 η ώρα...σχολάω επιτέλους... επιστροφή στο σπίτι.... Μια σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό μου...


«ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ΜΙΑ ΠΟΝΟΨΥΧΗ ΜΑΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΜΟ ΑΥΤΟ ΠΑΙΔΙ. ΑΚΑΡΔΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ!!!»

[oleg]

xaxaxaxaxaxa.........
bresi esi prepi na asxolise me logotexnia
kalooooooooo polli kaloooooooo