'Ενα μπουκέτο ψαροκόκαλα... ['Ελσα Κορνέτη ]

[pixie]

Η 'Ελσα είναι συγγενής μου μα πάνω απ' όλα φίλη... Ένα πλάσμα άκρως ευαίσθητο που χρόνια με συγκινεί με την παρουσία της στη ζωή μου...

   

 

Οφείλω, λοιπόν, μια αναφορά στο καινούργιο της βιβλίο, που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδ. Γαβριηλίδη, ''Ένα μπουκέτο ψαροκόκαλα''...

Πρόκειται για τη νέα της ποιητική συλλογή, η οποία περιλαμβάνει μακροσκελή ποιήματα που χαρακτηρίζονται από έντονη εικονοποιία και θεατρογενή ποιητικό λόγο.
Πρόκειται για μια απόπειρα ανατομίας συνηθισμένων όσο και ασυνήθιστων αλληλένδετων, συχνά αλλοπρόσαλλων ψυχικών τοπίων που λειτουργούν σαν συναισθηματικοί λαβύρινθοι εμπειριών ευαισθησίας και τρωτότητας. Η παρουσία και η απουσία της ομορφιάς και του έρωτα, το σωστό και το λάθος, το ηθικό και το ανήθικο, το αληθινό και το ψεύτικο, η τάξη και η αταξία, η αίσθηση και η ψευδαίσθηση έχουν για την ποιήτρια το ίδιο καταστροφικό αποτέλεσμα.

Η ύπαρξη και η μη ύπαρξη διαλύονται μέσα από την ίδια διαδικασία, αυτήν της αποδόμησης. Για την πολυπόθητη κατάκτηση της αρμονίας με το σύμπαν που την περιβάλλει, διεκδικεί μια συνθηκολόγηση με τον εαυτό της. Τότε όλα πάλι γίνονται πιθανά όταν καταλήγει να βλέπει τον κόσμο με τα μάτια ενός υβριδικού όντος, καθώς μεταμορφώνεται σ’ ένα είδος διανοητικής μη ύπαρξης. Αλλά για να συναρμολογηθούν οι σχέσεις με την οικογένεια, τους φίλους, τους εραστές, τους συζύγους, με τη φύση, με τα πράγματα, όλα πρέπει πρώτα να αποσυναρμολογηθούν.
Για να κάνεις μια εικόνα ορατή θα πρέπει πρώτα να την κάνεις χειροπιαστή.
Για να προσεγγίσεις την εικόνα θα πρέπει πρώτα να γίνεις ο παρατηρητής της.
Ο παρατηρητής της ανυπαρξίας σου!

Αύριο...

Στο σκοτάδι ταιριάζει το βελούδο
Μήπως το μεταξωτό;
Η δαντέλα ίσως ;
Ναι. Η δαντέλα !
Η εικόνα του διάτρητου
Οι τρύπες
Aνοικτά στόματα που χάσκουν
Φιλόξενες
Αφήνουν το ψύχος να περάσει
Ίσως και λίγο ανήθικες
Απρόβλεπτες
Ειδικά όταν ξεχειλώνουν
Οι τρύπες στα μακριά δαντελένια μανίκια
Αμέτρητα μικρά μαύρα μάτια
Πόσο διαπεραστικά σε κοιτούν
Μάτια μάσκες
Βελούδινα μάτια μάσκες
Τόσο επίμονα τα φορούσες
Όμως δεν σου ανήκουν είναι
Δανεικά
Δανεικά μάτια
Δανεικά μάτια βελούδινες μάσκες
Όσες κι αν φορέσεις
Δεν μπορείς να κρυφτείς
Από τις ρωγμές του εαυτού σου
Τις εκρήξεις του καθρέφτη
Τ’ αγγίγματα των άλλων
Όταν τραβώντας από το σώμα σου
Μεταξωτές κλωστές
Αργά και ύπουλα σε ξηλώνουν
Διαλύεσαι
Χάνεις τη λάμψη του αρπακτικού
Ατενίζοντας την κοιλάδα των χαμένων ερώτων
Κρατάς στη γλώσσα σου τη γεύση του χάους


''Guardandomi allo specchio mi metto a ridere''
''xα xα xα xα xα xα xα xα xα xα xα xα xα xα xα''

Κοιτώντας στον καθρέφτη σου γελάς
Κοιτώντας από το παράθυρο γερνάς
Κοιτώντας το πλήθος φοβάσαι
Ένα πλήθος από πρόσωπα λόγχες
Περιμένει το ανεπίστρεπτο σου βήμα

Η λαιμαργία τιμωρείται
Με άλλη μια δαιμονική συνεύρεση
Με μια γυναικεία γροθιά
Με μια αντρική κλωτσιά
Θυμήσου πριν φύγεις να τακτοποιήσεις στο δωμάτιο
Το κάθε τώρα το κάθε μετά
Θυμήσου να σχεδιάσεις ξανά το ευάλωτο δωμάτιο
Για να επαναπροσδιοριστείς
Θυμήσου να επιστρέψεις τις κλεμμένες καρδιές
Για ν’ αρχίσεις να ζεις με πάθος την κάθε πεθαμένη μέρα
Σε μια αυταπάτη περίεργη

Ως γνήσιος ακροβάτης του πόθου
λίγο πριν επιστρέψεις στο υγρό σου πεπρωμένο
τους φωνάζεις:

- Υποκριτές !
Προσποιηθείτε!

λίγο πριν πέσεις της φωνάζεις :

- Αύριο αγάπη μου!
Αύριο!

Βενετία Οκτώβριος 2007

*

[pixie]

Ο κύκλος μέσα στον κύκλο
πάλι βαθαίνει
ξεχνά ότι εξαντλεί
κι ύστερα ανασαίνει
για να σε φωτίσει
για να σε περιέχει
σε ένα μόριο αεικίνητο

Συγχωνευτήκαμε στα νερά της πηγής
όταν διστακτικά ξεκινήσαμε
να κατρακυλάμε τους δρόμους
της ναρκισσιστικής παρωδίας
ως κληρονόμοι ανάξιοι
για τη Μεγάλη Ευδαιμονία...

Από το μπαλκόνι του φάρου όταν κοιτάς
στον ουρανό σου αναβλύζουν αστέρια από άμμο
Έπρεπε να το υποπτευτείς
το κήτος είναι εδώ και χρόνια νεκρό
κι εσύ καθισμένος
στα αγκάθια της ραχοκοκαλιάς
αγναντεύεις
τη στάθμη που ανεβαίνει

Σου έλεγαν:
''Φρόντισε να διατηρείς κρυστάλλινο το πρόσωπο σου''
Όμως το πρόσωπο
έγινε μια μάσκα από πάγο που λιώνει

Αν τους χαρίσεις τους δακρυγόνους αδένες
τότε δεν θα στάζεις στεναχώρια
τότε θα σε αφήσουν να κρυφτείς
στη σπηλιά με τους τρομαγμένους γλάρους

Είναι ένας κόσμος ευάλωτος
αυτός που κέρδισε τη νέα προσέγγιση
όταν ξυπνητός βυθισμένος σε ένα σβώλο νερού
θα ονειρεύεσαι νησιά

Στον κήπο του Bosch
οι απολαύσεις από γήινες έγιναν υγρές
τα μήλα του παραδείσου τα τρώνε τα καβούρια της κόλασης
ροζ ανταύγειες χορεύουν με τέρατα στο συντριβάνι
βρέχοντας τα grotesque μέλη τους
Ένα πόδι ψαριού
Ένα φτερό βατράχου
Ένα ράμφος πιθήκου

Τώρα που έμεινες με απορία να κοιτάς
από τον πάτο του ξεροπήγαδου
γύρω από το στόμιο
σκύβουν και σε κοιτούν
(ή μήπως σε περιγελούν)
πλεγμένα με γιρλάντες
σε φόντο γαλανό
τα αγγελάκια του Mantegna

Όμως αργά το κατάλαβες
μέχρι να βγεις
πρέπει να πατήσεις πάνω
σε όλα τα μικροσκοπικά πτώματα

Αν θα συνεχίσεις να υπάρχεις
είναι ένα θέμα
που πρέπει να συζητήσουμε
στην κορυφή του βουνού


H Έλσα Κορνέτη γεννήθηκε στο Μόναχο το 1970.
Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Θεσσαλονίκης και στο Trier Γερμανίας. Για μια δεκαετία εργάστηκε ως δημοσιογράφος και ειδικός συντάκτης σε θέματα πολιτισμού σε έγκριτες εφημερίδες και περιοδικά. Βραβεύτηκε σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος (1986) της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ.
Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη ως διευθύνων σύμβουλος εισαγωγικής-εμπορικής εταιρίας.
Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικές και ξένες ανθολογίες και στο λογοτεχνικό περιοδικό Ποίηση αρ. 29.

Της ίδιας

Ποιητική συλλογή ''Στη σπείρα του κοχλία'' εκδ. Μαλλιάρη, Θεσσαλονίκη (2007)

Ποιητική συλλογή ''Η αιώνια κουτσουλιά'' εκδ. Γαβριηλίδης Αθήνα (2007)

[pixie]

ΣΚΟΤΕΙΝΟΨΑΡΟ


Θα ήθελα να σου χαρίσω μια ρομαντική σύνθεση
''μητέρα''
'Ενα μουκέτο ψαροκόκαλα

Κοίταξέ με
Δεν είναι ωραία?

Αντιστέκομαι στην έλξη
Αντιστέκομαι στην ευτέλεια της σύγκρισης
κι όταν κοιμάμαι
στο έκφυλο όνειρό μου
οι λεπίδες του νερού
κομματιάζουν
τις ανυπότακτες ουρές των ψαριών

Με βλέπεις
Σπαρταράω

Κάθε φορά που η δυσφορία ξεχειλίζει
στην κορνίζα με το ανοξείσωτο πορτρέτο
από τη βλοσυρότητα του βλέμματός σου
μπορώ να εξορύξω όλα τα ορυκτά
που συχνά αποκαλείς
''ακριβά πετρώματα''

Μια πομπή αριθμών
[που δεν έχασαν ποτέ το βηματισμό τους]
βαδίζουν με τον ορθολογισμό σου
στην τεντωμένη ραφή της φούστας

Είμαι εδώ
Αλλά δεν είμαι πια εγώ

Ναι
τ΄ομολογώ
Ζηλεύω τα ψάρια
γιατί δεν θυμούνται
γιατί δεν απολογούνται
για την αλαλία τους

'Ελα...
Αν με βρεις και με αγγίξεις
η νύχτα θα σπάσει
σε καθρέφτες κοχύλια...

'Ελσα Κορνέτη



ΥΓ. Με τη χαρά μου για το βιβλίο που και πάλι μου χάρισες!  
'Ελσα, πραγματικά σ' ευχαριστώ, μέσα απ' την καρδιά μου...