Ερωτικά Ποιήματα

[ixnografia]

" Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου.
 Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε.
 Οι δρόμοι είναι λευκοί.
 Τ' άνθη μιλούν.
 Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
 Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος."[/b]

[ixnografia]

για οσους δεν το εχουν δει !!!

[Rakendytos]

Τα δυο σου χειλη μοιαζουνε
με κοκκινες τουλιπες..
φανταζομαι θα κανουνε
τις πιο ωραιες ..φουσκες.  



(αγνωστος ο καλλιτεχνης)

[sevenseas]

" Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου.
 Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε.
 Οι δρόμοι είναι λευκοί.
 Τ' άνθη μιλούν.
 Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
 Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος."[/b]

ασφαλως Εμπειρικος

[ixnografia]

... «Και τελικά είναι μια γυναίκα, μισή ιπποκάμπη και μισή περιδέραιο» ...

"Ελεωνόρα"


Νίκου Εγγονόπουλου

[ixnografia]

<< Καλύτερα που δε μιλάς,
 τα λόγια μας ξεχνιούνται,
όσα ποτέ δεν είπαμε
 αυτά δεν λησμονιούνται >>

Μ. Γκανάς

[ixnografia]

[align=center]
Έχοντας ερωτευθεί και κατοικήσει αιώνες μεσ' στη θάλασσα
έμαθα γραφή και ανάγνωση
Ώστε τώρα να μπορώ σε μεγάλο βάθος πίσω τις γενιές απανωτές
όπως αρχίζει ένα βουνό προτού τελειώσει το άλλο να κοιτάζω.

Τοιχογραφία       Ο.Ελύτη [/align]

[ixnografia]

...η ποίηση δεν είναι ο τρόπος
να μιλήσουμε,
αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε
τα πρόσωπά μας.

(Μανόλης Αναγνωστάκης)

[Fegarahtida]

ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ
                                                                     
                                                                        ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
                                                                           
                                                                                   Ι
                               
                                                           Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
                                                           Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
                                                           Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

                                                           Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι  άνθρωποι
                     
                                                           Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
                                                           Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
                                                           Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.


                                                                               ΙΙ

                                                         Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
                                                         Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ'άλλα που πέρασαν
                                                         Εάν είναι αλήθεια

                                                         Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
                                                         Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
                                                         Τα ''πίστεψέ με'' και τα ''μη''
                                                         Μια στον αέρα, μια στη μουσική

                                                         Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
                                                         Που γύρευαν ν'ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
                                                         Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
                                                         Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
                                                         Πάνω απ'τις ξερολιθιές, πίσω απ'τους φράχτες
                                                         Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
                                                         Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από
                                                             τους καταρράχτες

                                                          Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
                                                          Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωο φαντό
                                                          Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
                                                          Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά

                                                          Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
                                                          Την ώρα που βραδιάζει των βράχων το απλησίαστο
                                                          Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.

                                                                 
                                                                                  ΙΙΙ

                                                           Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

                                                           Επειδή σ'αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
                                                           Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
                                                           Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μές στ'αχανή
                                                                σεντόνια
                                                           Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
                                                           Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
                                                           Μεσ'από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας
                                                                 στοές
                                                           Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

                                                           Ακουστά σ'έχουν τα κύματα
                                                           Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
                                                           Πως λες ψιθυριστά το ''τι'' και το ''ε''
                                                           Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
                                                           Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

                                                           Πάντα εσύ τ'αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
                                                               πλεούμενο
                                                           Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
                                                           Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
                                                           

                                                            Ψηλά στο πίτι με τις κληματίδες
                                                            Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
                                                            Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
                                                                 που μεγαλώνει
                                                             Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
                                                             Επειδή σ'αγαπώ και σ'αγαπώ
                                                             Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το
                                                                  εξαργυρώνει]

[ixnografia]

[align=center]Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
υπάρχει μια δίψα υπάρχει μια αγάπη
υπάρχει μια έκσταση,
όλα σκληρά σαν τα κοχύλια
μπορείς να τα κρατήσεις στην παλάμη σου...

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
μέρες ολόκληρες σε κοίταζα στα μάτια
και δε σε γνώριζα μήτε με γνώριζες...

Γιώργος Σεφέρης [/align]

[Rakendytos]

Μαυρη πεταλουδα το μουνι σου.. Ελινα μου.. καβλιαρα και δασκαλα..
Γοργοπετα.. και σβηνει απο μπροστα μου τον αερα..
Ανοιγοκλεινοντας βελουδινα φτερα.. αγγελικα τα σκελη φτερουγιζουν..
Α!!! Και του θανατου η αιγλη ψευτικη.. πως φαινεται να λαμπει..
Α!!! Το γρηγορο ξεπεταγμα επαναστασης.. χυμενης στις οθονες..
Μοναχα το αιμα σου αληθινο.. μηνιατικο αξοδιαστο ο μισθος μου..
Εμπρος στη γυμνια του μουνιου σου.. εθνος παραδομενο..
Βαθια στα μαυρα χειλη σου.. ξεχνω το ασπρο δοντι..
Που μου δαγκανει τον λαιμο.. και κοβει μου το νευρο..





αποσπασμα απο ενα "πατριωτικο ποιημα" του Γιωργη Γιατρομανωλακη
καθηγητη της φιλοσοφικης Αθηνων
με τιτλο  ΕΛΙΝΑΣ ΚΛΕΟΣ  εκδοσεις  ΑΓΡΑ

[saliara]

Αυτό είναι ερωτικό ποίημα....η απ'τα πολλά τσιπουράκια μας βγήκε???Τι διαβάζουν τα μικρά και υπέροχα ματάκια μου...Ευτυχώς που δεν έχει και ήχο :lol:    

[kataigida]

Πικρή Αλήθεια, ένα ποίημα από την Ella Wheeler Wilcox.

Υπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα
ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.
Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε
είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο.

Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα
Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη
Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα
όσους μας αγαπούν περισσότερο..
cλopy από το διαδύκτιο