Πόσοι ακόμα;

[vasilis]

Σίγουρα το άρθρο αυτό δεν είναι και από τα πιο ευχάριστα! Νιώθω όμως ανάγκη να το γράψω. Όλοι έχετε ακούσει για το τραγικό δυστύχημα που έγινε την Δευτέρα στα Καμένα Βούρλα,.στο οποίο χάθηκαν 7 μαθητές. Έτσι άδοξα πάνω στην άσφαλτο σβήστηκε για πάντα το χαμόγελο τους! Αφήνοντας πίσω τους απαρηγόρητους γονείς, φίλους, συγγενείς και γείτονες να αναζητούν ένα γιατί που δεν πρόκειται να απαντηθεί.



Γιατί;


Γιατί οι δρόμοι στην Ελλάδα να είναι τόσο επικίνδυνοι; Γιατί να κυκλοφορούν ελεύθεροι οδηγοί «φονιάδες»; Γιατί να θρηνούμε τόσα θύματα κάθε χρόνο; Πρέπει να θρηνήσουμε κι άλλες παιδικές ψυχές για να καταλάβουμε όλοι μας την σοβαρότητα της κατάστασης; Ε; Ποιος μπορεί να απαντήσει αν δεν ληφθούν επιτέλους σοβαρά μέτρα!


ΗΤΑΝ ΠΑΙΔΙΑ...


Μόλις στα 15 τους χρόνια έχασαν την ζωή τους μέσα σε ένα λεωφορείο μακριά απ"τους δικούς τους! Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα τα όνειρα αυτών των παιδιών έγιναν καπνός που σκέπασε ένα ολόκληρο χωριό!





ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ;


Τι μπορεί να πει κανείς σ΄αυτους τους γονείς; Ποιες λέξεις μπορούν να απαλύνουν τον πόνο τους; Μια ολόκληρη ζωή μάχονταν καθημερινά για τα παιδιά τους και τώρα έτσι ξαφνικά χάνονται τα πάντα γύρω τους, αφού δεν θα έχουν δίπλα τους τα παιδιά τους!!


Το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος θα περάσει αλλά τα παιδιά δεν θα γυρίσουν και τα γιατί θα βασανίζουν για χρόνια τις ψυχές των δικών τους!


Ας ελπίσουμε όλα να σταματήσουν εδώ στην Δευτέρα 27/9/04 και να μην ξαναθρηνήσουμε αθώες ψυχές!