Στα σαγόνια ενός γυναικείου μονόλογου...

[pixie]

'' 'Ενας άνεμος φύσηξε δυνατά... Κουμπώθηκα έως επάνω και έβαλα τα χέρια μου στις τσέπες. Προστάτεψα το σώμα μου μα... ένιωθα ακόμη γυμνή. Περπατούσα κατά μήκος του δρόμου. Κόσμος αρκετός να πορεύεται παράλληλα μαζί μου. Κάποιος έπεσε επάνω μου. Ήθελε να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Μάλλον ήταν με τους ''άλλους''... σκέφτηκα και δεν γύρισα να τον κοιτάξω. Φάνηκε να βιάζεται... άκου βιάζεται...

Σταματώ στην άκρη κι ανάβω ένα τσιγάρο.

Ήμουν στο κέντρο και τα φώτα από τα αυτοκίνητα έπεφταν επάνω μου. Λες και μου έκαναν κάποιο σήμα... λες και έκανα πιάτσα... μάλλον έτσι ένιωθα ότι έκανα πιάτσα ή μπορεί και κάτι χειρότερο... όταν είσαι πόρνη δίνεις το σώμα σου μα ποτέ την ψυχή σου... μα εσύ εκμεταλλεύτηκες πάνω από όλα την ψυχή μου... επειδή τόλμησα να νιώσω... άκου... να νιώσω... γέλασα και ένιωσα περισσότερο φτηνή!

Ένιωσα τον καπνό από το τσιγάρο μέσα μου.

Φτηνή γυναίκα του δρόμου που νιώθει την δυσωδία στο κορμί της. Και εσύ σαν άγνωστος να κακομεταχειρίζεσαι το κορμί μου και την ψυχή μου. Στάση ιεραποστολικού με χωρίς μέλλον στάσεις ζωής. Σπέρμα, υγρά... και φιλιά πρόσκαιρα παντού επάνω μου με εμένα να παίρνω γρήγορες ανάσες με άσχημη οσμή και πόνο. Να νιώθω για την δική σου ευχαρίστηση με χωρίς τέλος οργασμούς... ανούσιους για την δική μου ευχαρίστηση. Και αγοράζεις με χρήμα βρόμικο... τα συναισθήματα... Ποιά? Τα συναισθήματα...

Κάποιος έπαιξε μαζί μου και δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο???

Τι κατάφερες άραγε??

Πονώ και ρωτώ γιατί ήθελες να γίνει αυτό

Κραυγές και σκέψεις ανούσιας ουσίας με παραλλαγές από κομμάτια του δρόμου... που χάραξα.

Γιατί υπάρχουν τέτοιου είδους σχέσεις ? Κενές χωρίς σκοπό και υπόσταση... που σε κάνουν να νιώθεις του δρόμου. Βλέπω ζευγάρια που δεν ξέρουν γιατί ή μήπως έτσι θα έπρεπε να βιώνουμε την ευτυχία... Μήπως αν ζήταγα παραπάνω... 'Επρεπε... ?
Από εσένα που είσαι στο απέναντι πεζοδρόμιο με κοιτάς χλευάζοντας με διαφόρους περαστικούς και λέω περαστικούς γιατί ποτέ σου δεν κατάφερες να νιώσεις τίποτα για κανέναν... Και ο δρόμος, να θυμάσαι, ότι μας χωρίζει.

Αληθινά δεν μπορώ να καταλάβω πόσο κακό κάνει να εκφράζεις τα συναισθήματα σου σήμερα - πόσο κακό άραγε??

Και αν νιώσεις όλα εκμηδενίζονται με τον φόβο μην συζητηθούν και κάνουν τον εαυτό σου μια καθώς πρέπει πόρνη που την βιάζει ο καθένας αφού περνά από στόμα σε στόμα σαν φτηνή κουβέντα και αυτοί συνεχίζουν να ζουν... με τροφή που τους έδωσες επειδή απλά ένιωσες.

Είναι πραγματικά αδιανόητο και συνάμα λυπηρό να νιώσεις σήμερα...

Έχω ευθύνες...

Τις δέχομαι και προχωρώ αλλά να ξέρεις ότι δεν θα σταματήσω ποτέ μου να νιώθω και ας με χλευάζεις... Βαρέθηκα να φοβάμαι τον κόσμο, απλά σε βαρέθηκα και δεν χωράς πλέον στην ζωή μου.

Το τσιγάρο τελείωσε και εσύ μαζί του...

Τα όνειρά μου με φωνάζουν ξανά!

Και ας νιώθω πόρνη...''


H αφήγηση της ηρωίδας είναι από το ''ventoz''

[pinkkiss]

.....κραταω αυτο ακριβως...

[quote user="pixie" post="319931"]''

.....Έχω ευθύνες...
Τις δέχομαι και προχωρώ αλλά να ξέρεις ότι δεν θα σταματήσω ποτέ μου να νιώθω...........

......Τα όνειρά μου με φωνάζουν ξανά!
'[/quote]

...χαμογελαω και συνεχιζω ...καθε φορα ..και με πλατυτερο χαμογελο...!!!!

[rain]

κι εμένα, από όνειρο που δεν θυμόμουν όταν ξύπνησα, μου έμεινε αυτό το χαμόγελο  :mrgreen:

[pixie]

[quote user="rain" post="320107"]κι εμένα, από όνειρο που δεν θυμόμουν όταν ξύπνησα, μου έμεινε αυτό το χαμόγελο  :mrgreen:[/quote]

 :mryellow:  :mryellow:  :mryellow:

[pixie]

Μια οργισμένη χωρίς σεμνοτυφίες Μπωβουάρ απαγγέλει το ''Κατηγορώ'' της...


''Εσύ μου τηλεφώνησες?.....Α, νόμιζα πως ήσουν εσύ.....

Πάνε εφτά χρόνια που σαπίζω ολομόναχη σαν καμιά καταραμένη κι όλη αυτή η απαίσια κλίκα κάνει χάζι, μου χρωστάς κάποια ικανοποίηση, άσε με να μιλήσω, μου χρωστάς πολλά το ξέρεις, γιατί δεν ήταν καθαρός ο τρόπος που μου φέρθηκες, μου παράστησες τον ερωτευμένο, παράτησα τον Φλοράν και διέκοψα με τους φίλους μου, με παράτησες κι όλοι σου οι φίλοι μου γύρισαν την πλάτη..

Γιατί μου πουλούσες έρωτα τόσο καιρό?
Πολλές φορές σκέφτομαι μήπως ήταν στημένη η δουλειά.. Ναι, μια μηχανή.. Είναι απίστευτος ο παράφορος έρωτας κι ύστερα η εγκατάλειψη..
Δεν κατάλαβες? Τι πράγμα? Θα ξεφωνίσω, δεν λες τίποτα, σ΄ακούω όμως να τραυλίζεις μέσα από το στόμα σου, μην τα λες αυτά είναι ψέματα, ψέματα, με βγάζεις απ΄τα ρούχα μου μ' αυτά που λες, μου πούλησες έρωτα κι εγώ σε πίστεψα! Όχι,μην μου πεις..

Κάθαρμα! Με εκδικείσαι, με τυραννάς, γιατί δεν έπεσα στα πόδια σου, εμένα όμως τα λεφτά μ'αφήνουν αδιάφορη, το ίδιο και τα μεγάλα λόγια.. Ποτέ και για τίποτα στον κόσμο! Αυτό πρέπει να το καταλάβετε.
Θα υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Θα μιλήσω στον Φρανσίς, θα του πω τι κουμάσι είσαι. Κι αν αυτοκτονούσα μπροστά στα μάτια του, πιστεύεις πως κάτι τέτοιο θα ήταν ωραία ανάμνηση για το παιδί?
Όχι δεν είναι εκβιασμός παλιοκάθαρμα, με τέτοια ζωή που κάνω αυτό δεν θα μου κόστιζε, αει πηδήξου..

Κάθαρμα! Παλιόμουτρο! Μου το έκλεισε.. Δεν το σηκώνει, δεν θα το σηκώσει.. Αχ! η καρδιά μου, σβήνω, πεθαίνω..
Πονάω, πονάω πολύ, με σκοτώνουν αργά αργά, δεν αντέχω άλλο, θα πάω στο σπίτι του, θα κόψω τις φλέβες μου, όταν θα έρθουν θα υπάρχουν παντού αίματα κι εγώ θα΄χω πεθάνει..
Αχ! χτύπησα άσχημα, κόντεψα να το σπάσω το κεφάλι μου, το δικό τους κεφάλι πρέπει να σπάσω. Θ' αρχίσω να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, όχι όχι δεν θα τρελαθώ, δεν θα τους δώσω αυτή την χαρά, θα υπερασπιστώ τον εαυτό μου, θα ψάξω να βρω όπλα..
Τι όπλα καθάρματα, καθάρματα, πνίγομαι, θα σκάσω, η καρδιά μου πάει να σπάσει..

Θεέ μου! Φανερώσου! Κάνε να υπάρχει ένας Παράδεισος και μία Κόλαση, θα περιφέρομαι στις αλέες του Παραδείσου με το γιό μου και το αγαπημένο μου κοριτσάκι κι αυτοί όλοι θα σιγοψήνονται μέσα στις φλόγες της ζήλειας, θα τους κοιτάζω που θα τσιτσιρίζονται και θα βαριαναστενάζουν και θα γελάω, θα γελάω και θα γελάνε και τα παιδιά μαζί μου..

Μου τη χρωστάς αυτή την ικανοποίηση, Θεέ μου!

Απαιτώ να μου τη δώσεις!!!''

[pixie]

Η Γιούντιτ λέει ότι το ωμό λίπος από το κεφάλι της φάλαινας προστατεύει το δέρμα από τον αέρα και το χρόνο κι εμποδίζει τις ρυτίδες. Κάθε πρωί, αφού ντύνομαι, χτενίζω τα μαλλιά μου μπροστά στον καθρέφτη του δωματίου μας.

Λες και κάθε χρόνο ο καιρός περνάει όλο και πιο γρήγορα, από την άλλη μεριά του καθρέφτη, τα μάτια μου γυαλίζουν βαθιά στις τρύπες τους σαν κάρβουνα. Φταίει ο καιρός και η κούραση.
Πλησιάζω τα χείλη μου για ένα φιλί, τσούζουν αμέσως πάνω στην παγωμένη επιφάνεια. Οι κοιλότητες στο πρόσωπό μου είναι πιο σκούρες, η μύτη είναι τσιτωμένη, πιο σουβλερή. Παρά το λίπος που μου έδωσε η Γιούντιτ, αυτό που χαράζουν οι ρυτίδες πάνω στο δέρμα και που τα χαμόγελα δεν σβήνουν πια, δεν είναι μορφασμοί. Το σαγόνι και τα μάγουλα, λιγότερο διάφανα απ' ότι τα θυμάμαι, έχουν ρόδινους λεκέδες.

Ναι, ο χρόνος περνάει πιο γρήγορα, όχι όπως παλιά, που με ξεχνούσε...


Από το βιβλίο της Συλβί Ματόν
''Εγώ, η πουτάνα του Ρέμπραντ''

 :oops: