Θα Φτύσω στους Τάφους σας...

[pixie]

Μπορίς Βιάν


Κάποιες στιγμές το μυαλό του ανθρώπου παίζει περίεργα παιχνίδια. Βλέπει αυτό που θέλει να δει και όχι αυτό που υπάρχει στα αλήθεια. Με τον ίδιο τρόπο ακριβώς διασπάται μια λευκή δέσμη φωτός, σε πολλά βασικά χρώματα περνώντας μέσα από ένα πρίσμα.
 
Είναι προφανώς η ανάγκη του καθενός από εμάς να διαθέτει μια εναλλακτική διέξοδο από την μίζερη καθημερινότητα, η εμπλοκή σου σε μια ερωτική σχέση που έχει φθαρεί, η ενασχόληση σου με μια δουλειά που δεν σου αρέσει αλλά πρέπει να την κάνεις αναγκαστικά για να ζήσεις, με το αίσθημα της αντίθεσης από αυτό πού θα ήθελες πραγματικά να είσαι, εμφανιζόμενο ως κυρίαρχο.
 
Σε τελική ανάλυση ο συμβιβασμός που πρέπει να κάνεις για να μπορείς να είσαι μέλος της κλειστής σου κοινωνίας είναι μεγάλος. Για τους πιο ελαφροίσκιωτους το τίμημα είναι βαρύ. Ατέλειωτα βράδια ξαγρύπνιας με το καταραμένο ΑΝ... πάντα έτοιμο να σε τρελάνει.
Αυτοί που κοιμούνται δίπλα σου μπορεί να μην το καταλαβαίνουν... Αλλά για όλους εμάς έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να δοθεί η τελική μάχη επιβίωσης με το ΑΝ. Είναι κάτι σαν τις αναμετρήσεις των αρχαίων ελληνικών οπλιτικών φαλαγγών. Εάν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τον εχθρικό στρατό στην κατά μέτωπο σύγκρουση και τρέχεις αδιάκοπα με μόνο σκοπό να σώσεις την ύπαρξη σου. Δεν σε νοιάζουν τα υπόλοιπα.. ασπίδες, όπλα.. τα παρατάς, τα ρίχνεις κατά γης. Σε νοιάζει μόνο ο εαυτός σου.
 
Δεν σε ενδιαφέρει καν τι θα πουν μετά.. ότι γύρισες πλάτη.. πρέπει να συνεχίσεις να ζεις.. είναι το ένστικτο της επιβίωσης.. που σε ωθεί να τρέχεις ασταμάτητα χωρίς να κοιτάς πίσω σου.. δεν έχεις χρόνο για αυτό.. πρέπει να εγκαταλείψεις το πεδίο της μάχης άμεσα πριν να είναι αργά. Δεν σε ενδιαφέρει διόλου αν τα αίματα τρέχουν σε όλο σου το κορμί, αν κρατάς τα εντόσθια σου έτοιμα να χυθούν έξω, από το κτύπημα του αντίπαλου σπαθιού που δέχθηκες λίγο πριν. Ο στρατός σου υποχωρεί. Σαν σε τρελό παιδικό παιχνίδι βλέπεις μια διεύθυνση στον ορίζοντα και την ακολουθείς.

Τρέξε ! Πριν οι ερινύες του αντιπάλου σε προλάβουν!

[pixie]

Κανείς δεν μπορεί να το ορίσει αυτό. Κανείς δεν μπορεί να ορίσει μέχρι που αφήνεις ελεύθερο τον ευατό σου να πάει. Κανείς δεν μπορεί να ορίσει τι πρέπει να πιστέψεις και τι όχι. Η ανάγκη σου να αισθανθείς, ότι κάτι πολύ όμορφο και διαφορετικό συμβαίνει στην ζωή σου, ακόμα και εάν αυτό είναι εικονική πραγματικότητα κατευθύνει ολες τις κινήσεις σου. Κυρίως του μυαλού. Το σώμα έρχεται μετά, όπως πάντα καθυστερημένο..
 
Οι κατευθύνσεις έχουν δοθεί, οι κτύποι της καρδιάς σου ανεξέλεγκτοι. Είναι πολύ αργά για να ελέγξεις το οτιδήποτε. Παραδίνεσαι στην μαγεία του ονείρου, στην μαγεία του ΑΝ. Οι αισθήσεις σου όλες λειτουργούν ενστικτωδώς, δηλώνουν υποταγή και ακολουθούν έναν τρελό χορό ερωτικής μέθης. Κάπως έτσι θα πρέπει να γιόρταζαν τις τελετές του θεού Διόνυσου σκέφτεσαι. Δεν σε νοιάζει τίποτα. Μόνο το τώρα. Οι στιγμές που περνάνε φευγαλέα από μπροστά σου, νομίζεις ότι θα σε συντροφεύουν για πάντα. Δεν έχεις σκεφθεί ποτέ ότι κάποια μέρα μπορεί ''οι αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές''. Δεν έχεις σκεφτεί οτι μπορεί να βρεθείς στην άκρη του δωματίου σου.. νύχτα.. με ησυχία.. κανένας δίπλα σου.. όλοι κοιμούνται.. σσσς ! Ησυχία μην τους ξυπνήσουμε.. σσσς ! οι αλήθειες χορεύουν κλείνοντας σου το μάτι.. μα καλά.. πριν από λίγη ώρα σερνόντουσαν.. τώρα χορεύουν? Μα φυσικά ανόητο παιδί.. αφού τις άφησες να σέρνονται.. πρέπει και αυτές να επιβιώσουν.. αλήθειες είναι, σε χορό Διονυσιακής λατρείας βρίσκονται!

Και τότε αρχίζει η εποχή της τρέλας.. κάτι σαν την εποχή του Υδροχόου.. μα ακριβώς το αντίθετο. Είναι η ώρα της επιστροφής. Η χειρότερη ώρα. Το ταξίδι τελείωσε, μετατρέπεται σε εφιάλτη, όλα αναβάλλονται, όλα απομυθοποιούνται, όλα ξεφτίζουν μπροστά σου, μετατρέπονται σε ομίχλη, ξεθωριάζουν, σαπίζουν και μαζί με αυτά ένα μεγάλο μέρος του εαυτού σου. Ηταν αναπόφευκτο, έπρεπε να το περιμένεις, η απόδραση ηταν παροδική, δεν είχες την δύναμη να το μετατρέψεις σε τετελεσμένο γεγονός, δεν είχες την δύναμη να το μετατρέψεις σε αλήθεια.
Σου δόθηκαν ευκαιρίες πολλές, αλλά δεν μπόρεσες. Μάλλον δεν είχες την δύναμη.. την καρδιά.. δεν ήσουν σίγουρος.. φοβόσουν.. λίγο ακόμα χρειάζομαι έλεγες.. λίγο.. τώρα ίσως? Όχι καλύτερα αύριο! Λίγο πιο μετά.. λίγο ακόμα χρόνο.. λίγο ακόμα. Και οι μέρες έγιναν μήνες, οι μήνες έγιναν χρόνια, και εσύ ήθελες λίγο ακόμα.. πολύ λίγο ναι.. καμιά δεκαριά χρόνια ίσως?
Εάν για σένα σημασία έχει μόνο η διαδρομή του ταξιδιού και όχι το τέρμα του δρόμου τότε όλα είναι καλα. Εχεις περάσει καλά. Αν όμως το τέρμα του δρόμου και το αποτέλεσμα της διαδρομής μετράει περισσότερο, τότε ο εφιάλτης μόλις έχει ήδη ξεκινήσει. Εξαρτάται από πια οπτική γωνία βλέπεις το θέμα. Σημασία πάντα έχει και ο τρόπος του ταξιδιού.. με δυσκολίες? Με φόβους? Θα αντέξεις τις επικίνδυνες στροφές? Όλα αυτά παίζουν τον ρόλο τους. Εδώ λοιπόν τελειώνουν όλα. Τερματικός σταθμός...
 

Το 1959 διακόπηκε η ζωή του Μπορίς Βιάν. Η ζωή του ήταν η εικόνα των πιθανοτήτων, των δυνατοτήτων και των αντιθέσεων του σημερινού κόσμου...