Το Σώμα μου...

[pixie]

Παρατηρώ τα δάχτυλα μου και νιώθω πανικόβλητη. Σαν να είναι η πρώτη φορά που τ' αντικρίζω.
Είναι η αίσθηση πως βρίσκομαι μπροστά σε γεγονός τετελεσμένο... Μπροστά σε κάτι που αλλότριες δυνάμεις πραγμάτωσαν χωρίς εμένα... Χωρίς να με ρωτήσει κανείς!

 
Ξαφνικά συλλαμβάνω το μυαλό μου, την ύπαρξή μου, την ατομική μου συνείδηση, βυθισμένα σε ένα βάραθρο από σάρκα... Το κορμί μου... Τριγύρω...
Αν και, χρόνια τώρα, έχω εξασκηθεί να διαχειρίζομαι δυναμικά διάφορες τάξεις πραγμάτων, συνειδητοποιώ απότομα ότι είμαι η ίδια μια αβυσσαλέα άναρχη αρχή.

 
Στα μάτια της συνείδησής μου οι γεννήτορές μου παύουν να είναι οι πόλοι της καταγωγής μου. Δεν είναι παρά τυχαίες, ευκαιριακές αιτίες και μόνο, όργανα της αληθινής πηγής μου, που είναι άλλη.


Η ύπαρξη, που μέχρι πριν λίγο μου φαινόταν πάμφτωχη, με συντρίβει τώρα με την υπερπληρότητα του τετελεσμένου!
Τι έκπληξη καταιγιστική να νιώθω ξαφνικά πως έχω χέρια, μάτια, κύτταρα, μόρια, να κατακλύζομαι από ένα σύνολο, μια φαινομενική πληρότητα κι εκεί, ύπουλα κρυμμένη, να κείται μέσα στο κεφάλι μου – υποτίθεται - σιωπώντας, η μαλακή και αβυθομέτρητη ουσία που η συνήθεια αποκαλεί μυαλό!
Ηρθε, λοιπόν, η στιγμή που αντικρίζω με αλλιώτικη ματιά το σώμα μου...


Να το κατέχω τάχα? Αυτό το σαρκικό οικοδόμημα μου μένει ασύλληπτο..
'Εζησα ως τώρα με έρεισμα κάτι λέξεις, κάτι σαρίδια, κάτι συνήθειες εννοιολογικές.
Αλλά έτσι και σαρώθηκαν, μια ανυποψίαστη ρωγμή ανατέλλει...
Αναλογίζομαι τον υπαρξιακό μου φάκελο, την αφετηρία, τα πρωταρχικά μου στοιχεία και με πιάνει δέος...

[pixie]

Αισθάνομαι ξαφνικά το σώμα στην κατάσταση του ριζικού αποχωρισμού του από το πνεύμα, αισθάνομαι τη βασική ετερογένεια συνειδητοποιώντας τα άβατα άδυτα που συνιστούν οι σαρκικές συνδέσεις του ''Eγώ'' μου..
 
Φάκελος αδιανόητος... Παρόλο που εννοιολογικά το ξέρω, ακόμα αναρωτιέμαι και ελπίζω... Ακόμα φαντάζομαι πως το σώμα μου στο μέλλον θα ξαναγίνει ένα απειροελάχιστο κάτι στην κλίμακα των μικρόκοσμων βυθισμένο αιώνια στη δομή του, αγκαλιά με την πρωταρχική αιτία που το δημιούργησε...
Αμείλικτα κι αποφασισμένα, αυτή τη στιγμή, αποτινάζω απ' το μυαλό μου κάθε τι στατικό και στείρο! Αισθάνομαι πως θέλω να απολαύσω τη χρονικότητα που ζω!

Σταματάω την ενατένιση, ριγώντας στην ένταση που αποτελεί το πλήρωμα των αξιών...
Και μια ευδαίμονη αίσθηση ευγνωμοσύνης με κατέχει για την δυνατότητα να ΖΩ...

Να υπάρχω εκστατικά στους κόλπους της περιπέτειας, στο μεγαλείο που ονομάζεται ''ΘΕΑΤΡΟ ΖΩΗ''!


pixie

[pixie]

Ζούμε σε μια κοινωνία που θεωρεί το σώμα ένα εργαλείο, ένα μέσον επίτευξης στόχων, στόχους που τους θέτει ο νους του καθενός σύμφωνα με την ιδεολογία, τα πρέπει και δεν πρέπει, τις ανάγκες τις κοινωνικές και τις οικογενειακές.

Αυτός ο νοητικός μηχανισμός ενώ εμφανίζεται κάθε φορά ως δημιουργική διαδικασία ξετυλίγματος σκέψεων χάρη στις οποίες θα δοθεί λύση στο συγκεκριμένο θέμα, στην πραγματικότητα είναι ένας απαρχαιωμένος μηχανισμός, φυτεμένος μέσα μας ούτε ξέρουμε από πού, προσδιορισμένος από εμπειρίες του παρελθόντος, τα πρέπει και δεν πρέπει μιας συγκεκριμένης εποχής, κοινωνίας και οικογενειακού περιβάλλοντος.

Στην εποχή μας οι σκέψεις έχουν υποδουλώσει το σώμα χρησιμοποιώντας το για να υπηρετούν διαφορετικούς σκοπούς. Ο νους τρέφεται από ιδέες, ζεί με ιδέες. Βρίσκεται στην νοητική διάσταση. Σχεδόν δεν χρειάζεται σώμα. Μπορεί να υπάρξει από μόνος του χωρίς το φυσικό σώμα. ΄Ετσι σιγά-σιγά το εκμηδενίζει, παρασύροντάς το στη δική του διάσταση...
Ζεί πάντα στο παρελθόν και το μέλλον. Ποτέ στο παρόν! Χρησιμοποιεί το σώμα για δικούς του σκοπούς. Ο νους δεν έχει συναίσθημα, δεν έχει ανάγκη αγάπης, προσφέρω και δίνω. Δημιουργεί πάντα δυϊσμό. Η πραγματικότητα της στιγμής είναι αυτή και ο νους ψιθυρίζει κάτι άλλο. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Παρουσιάζει την πραγματικότητα απειλητική. Χρωματίζει με αρνητικότητα.
Κινείται συνέχεια από το ένα θέμα στο άλλο, κινώντας το σώμα μαζί του σε άσκοπες κινήσεις και πράξεις.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο νους είναι εκλεπτυσμένη μορφή ύλης και το σώμα, μορφοποιημένος νους. Κάτω από αυτές τις συνθήκες το σώμα δεν χαίρεται ποτέ το παρόν. Υπηρετεί το νου. Κάτω από διάφορες δικαιολογίες και με διάφορα κοινωνικά προσχήματα, δημιουργούνται στο σώμα ανάγκες που στην πραγματικότητα δεν εξυπηρετούν ανάγκες του αλλά λειτουργούν ως υποκατάστατα φυσικών αναγκών που εξυπηρετούν μόνον το νου.


''Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ''

[pixie]

Θέλω να περιγράψω το σώμα σου. Το σώμα σου είναι απέραντο...
Το σώμα σου είναι ένα λεπτό ροδοπέταλο σ' ένα ποτήρι καθαρό νερό.
Το σώμα σου ένα άγριο δάσος με σαράντα μαύρους ξυλοκόπους.
Το σώμα σου βαθειές νοτισμένες κοιλάδες πριν βγει ο ήλιος.
Το σώμα σου δυό νύχτες με καμπαναριά, με διάττοντες και μ' εκτροχιασμένα τρένα.
Το σώμα σου ένα ημίφωτο μπαρ με μεθυσμένους ναύτες και καπνέμπορους...
χτυπάνε στράκες, σπάζουν ποτήρια, φτύνουν, βλαστημούν.
 
Το σώμα σου ένας ολάκερος στόλος... υποβρύχια, θωρηκτά, κανονιοφόροι...
θορυβώδεις άγκυρες ανεβαίνουν, τρέχουν νερά στο κατάστρωμα, ένας μούτσος
πηδάει απ' το κατάρτι στη θάλασσα.

Το σώμα σου πολύφωνη σιωπή σκισμένη από πέντε μαχαίρια, τρείς ξιφολόγχες κι ένα σπαθί.
Το σώμα σου μια διάφανη λίμνη - στο βυθό της φαίνεται η λευκή βουλιαγμένη πολιτεία.

Το σώμα σου ένα τεράστιο ακάθεκτο χταπόδι μες στη γυάλα του φεγγαριού
με ματωμένα πλοκάμια πάνω απ' τις φωταγωγημένες λεωφόρους, όπου το απόγευμα
πέρασε αργόπρεπα η κηδεία του τελευταίου αυτοκράτορα.
Πολλά λουλούδια πατημένα μένουν στην άσφαλτο βρεγμένα με βενζίνη.

Το σώμα σου, ένα παλιό μπορντέλο της οδού Προαστίου με γριές πουτάνες, βαμμένες
με λιπαρά φτηνά κραγιόνια... φοράνε ψεύτικες μακριές βλεφαρίδες...
είναι και μια νεαρή πρωτόπειρη, ηδονίζεται μ' όλους τους πελάτες,
αφήνει τα λεφτά στο κομοδίνο της, ξεχνάει να τα μετρήσει.

Το σώμα σου είναι ένα ρόδινο μικρό κορίτσι... κάθεται κάτω απ' τη μηλιά και τρώει
μια φέτα φρέσκο ψωμί και μια κόκκινη αλατισμένη ντομάτα...
κάθε τόσο χώνει κ' ένα άνθος της μηλιάς στα στήθη της.

Το σώμα σου ένα τζιτζίκι στ' αυτί του τρυγητή, ρίχνει μια σκιά μενεξελιά
στον μελαμψό λαιμό του και τραγουδάει μονάχο του
όσα δεν μπορούν να πουν όλα μαζί τα σταφύλια.

Το σώμα σου είναι ένα ξάγναντο μεγάλο αλώνι στην κορφή του λόφου –
έντεκα ολόλευκα άλογα αλωνίζουνε τα στάχυα της Γραφής... χρυσάφι τ' άχυρα
καρφώνουνε μικρούς καθρέφτες στα μαλλιά σου και λαμποκοπούν τα τρία ποτάμια
όπου μεγάλες μαύρες αγελάδες με αδαμάντινα στέμματα σκύβουν,
πίνουν νερό και κλαίνε.

Το σώμα σου είναι απέραντο...
Το σώμα σου απερίγραπτο. Και θέλω να το περιγράψω,
να το κρατήσω πιο σφιχτά στο σώμα μου, να το χωρέσω και να με  χωρέσει.


Του Γ. Ρίτσου

[larus audouinii]

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ΄εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες τα μάτια φανερά,
κ΄ετρέμανε μες στην φωνή- και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε,
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες-πως γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν,
πως έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου,σώμα

1918 καβάφης

[larus audouinii]

Αν ένας άνθρωπος στο δρόμο ήθελε να αναζητήσει τον εαυτό του,
τι είδους καθοδηγητικές σκέψεις θα έβρισκε σχετικά με την αλλαγή της ύπαρξής του;
Θα ανακάλυπτε ίσως ότι ο εγκέφαλός του δεν είναι ακόμη νεκρός, ότι το σώμα του δεν έχει αποστεωθεί ακόμη και ότι,
όπου και αν βρίσκεται τώρα, εξακολουθεί να είναι ο δημιουργός του πετρωμένου του.
Μπορεί να το αλλάξει το πεπρωμένο αυτό παίρνοντας απλώς την απόφαση της αλλαγής,
καταπολεμώντας τις μικροαντιστάσεις του κατά της αλλαγής και το φόβο, μαθαίνοντας την πραγματική του ανάγκη
και κάνοντας αληθινές πράξεις αντι να διανοείται γύρω από αυτές.
Το σώμα μπορεί να είναι λίγο δύσκαμπτο, οι συγκινησεις όμως δεν παθαίνουν αρτηριοσκλήρωση

Tο σώμα δεν είναι παρά ένα όχημα. Είναι ένα καταπληκτικό όχημα, γιατί μεταφέρει το ουσιαστικό,
από μόνο του όμως δεν είναι ουσιαστικό
Αν θέλεις να σε πάει στο μέρος που θέλεις, την ωρα που θελεις και με τον τρόπο που θέλεις, φρόντισε να το κρατάς σε καλή κατάσταση
Να το σέβεσαι, γιατί είναι το όχημα που μεταφέρει ό,τι είναι ουσιαστικό-για την ώρα τουλάχιστον
Η ζωή, ό,τι και αν είναι δεν λυγίζει ποτέ

leo buscalia

[pixie]

Το σώμα πρέπει να εκφραστεί...

Ο χώρος είναι σκοτεινός και ένας μεταλλικός ήχος συνοδεύει τους προβολείς που ανάβουν και σβήνουν, φωτίζοντας μοναχικά σημεία της σκηνής, ωσότου πέφτουν πάνω στην περφόρμερ που βρίσκεται στο βάθος. Εύθραυστη αλλά συνάμα επιθετική παίζει με την επανάληψη των κινήσεων που σταδιακά γίνονται νευρικές και αποσπασματικές.
 

Το σώμα πρέπει να εκφραστεί, με κάθε τρόπο!

Η πρωταγωνίστρια εισάγεται στο χώρο του άφατου, του μη κωδικοποιήσιμου, του μη λεκτικού για να εκφράσει το σωματικό βίωμα. Μέσα από ανάσες, άναρθρες κραυγές και μινιμαλιστικές χορογραφικές λούπες, εμφανίζει επί σκηνής ένα σώμα που μαίνεται, δεν μιλάει, δεν κωδικοποιεί το βίωμα αλλά αφήνεται στην προ-αναπαραστατική γλώσσα της αίσθησης, στη γλώσσα της άναρθρης κίνησης και των κραυγών να εκφράσει, να σωματοποιήσει την υπαρξιακή αγωνία, την κούραση της ψυχής και το φόβο.
 

Πότε πλησιάζει προς το κοινό, πότε του γυρνά την πλάτη αφήνοντας άναρθρες κραυγές που ενίοτε ανακαλούν συνομιλίες με τον εαυτό μας στα σκοτεινά. Το σώμα ακίνητο, τα χέρια σε πόζα μαριονέτας που ξέχασαν να ξεμπλέξουν τα σκοινιά στα χέρια της, αλλά το κεφάλι τρέμει, αγωνιά, συλλογίζεται. Η μουσική αλλάζει και η παράσταση μετατρέπεται προς στιγμήν σε ένα κυνήγι με τον εαυτό μας, στο φόβο που μας παραλύει και μας κάνει να τρέχουμε αριστερά και δεξιά, να κρυβόμαστε στο πάτωμα και να ξανασηκωνόμαστε σε μια προσπάθεια διαφυγής. Όσο και να τρέξει όμως, φοβάται τον ίδιο της τον εαυτό, τσακώνεται με το ίδιο της το σώμα. Συγκρούσεις, ομολογίες, ενδόμυχοι φόβοι, εφιάλτες, ελπίδα, όλα εκκινούν από την προσωπική της αναζήτηση και η διαφυγή μοιάζει σκοτεινή και αδύνατη.


Η  πρωταγωνίστρια παρουσιάζει ένα σώμα αγρίμι, δυνατό και πολύπλοκο να παραπαίει στις σκοτεινές διαδρομές της ύπαρξης...

 

Μ.Π.

[jcdenton]

[Belladona]

.... διάβασες την σκέψη μου.
     πολύ αληθινό τραγούδι

[jcdenton]

Belladona  :mryellow:  :mryellow: