ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΜΟΥ... [ Μονόλογος ]

[pixie]

Γυρίζω άσκοπα στους δρόμους, ευθείες που μπαίνουν στο άπειρο, όπου δεν έχουνε γραμμές χαράξει...
Γυρεύοντας σε...
Σκιαγραφώντας χίλια μικρά σημαδάκια, θωπείες γνώριμες, συναισθήματα ακαταστάλαχτα
Μνήμες σε φόντο νυχτερινό...
Αστέρια, κινούμενοι πλανήτες, μια μεγάλη φωτιά...
Η ίδια εικόνα, η ίδια ιδανική κατευθυντήρια γραμμή...
Η πόλη φεύγει μαζί μου...
Αναγνωρίζω τον εαυτό μου ανάμεσα στο πλήθος, χωρίς να ξέρω πια πού να την πάω την ψυχή μου...


Κρατώ κρυφά τη μνήμη των ωρών σου για να 'χω έναν χώρο να χάνομαι -
Μια κρυφή επιθυμία αντάμωσης έξω από την παρωδία του γνωστού...  
'Οχι, δεν είναι εξοφλημένη επιταγή η κρυφή μας ομοιογένεια!
Αλλιώς γιατί να φανερώνεσαι στα μάτια μου σαν μύθος ενώ είσαι έτη φωτός μακριά.
Τι αντιφατική που είσαι! Σαν τη λάγνα χορεύτρια κερνάς αισθήσεις ηδονικές  
- Με γητεύει ο χορευτικός κυματισμός των μελών σου, στο είπα? -
Για να με παρασύρεις στον στρόβιλο της ειρωνείας σου στη συνέχεια
Και να με πετάξεις στα αιφνίδια της μηδαμινότητας  σκληρών αναθεωρήσεων και υποτροπών...


Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου, τα χάϊδευα τουφίτσες - τουφίτσες...
'Υστερα χάθηκες σαν άγγελος στο βάθος της θάλασσας...
Ασυμφιλίωτη με τον κόσμο, εξαντλώντας ένα βαρύ νόημα στα υπέρ και τα κατά.
Θυμάσαι που σου 'λεγα: - Βλέπεις εκεί που ενώνεται ο ουρανός με τη γη?
Με βλέπεις που ακροβατώ στη νοητή γραμμή που σχηματίζεται?
'Αλλοι την ονομάζουν ουτοπία καθώς, στο πρώτο πλησίασμα, εκείνη απομακρύνεται...


Α, δεν θα με ξεφορτωθείς τόσο εύκολα, ίσως δεν σκέφτηκες πως τίποτα δεν χάνεται
'Ολα κάποτε αθροίζονται στην ψυχή μας -
'Οπως τα είδωλα πολλαπλασιάζονται στους παράλληλους καθρέφτες...
Όπως οι σκουριασμένες μα τόσο οικεία αινιγματικές σκιές που βαλσαμώνουν, με τα χρόνια,
κουβαλώντας τη δική τους αυτοτέλεια ως παρουσία ταυτόσημη.


Συχνά παρεμβαίνουν αντίρροπες κινήσεις, όμως έχω αρχίσει να αποδέχομαι τη διάσταση που σε συναντώ...
Στο θυμικό, στο γύρισμα κάποιας σελίδας, στην έκσταση ενός άγραφου ποιήματος...
Πέρα από διανόηση και σάρκες...


Κατά βάθος είμαι άτομο εξασκημένο στην ευσυνειδησία...
Δεν έχω μολυνθεί από την ηθική του πλήθους
Τα αγελαία αισθήματα, τις μικρόψυχες ετικέτες λογικής, τις υπνοβατικές ηδονές...
Από τις δυο μας, εσύ είσαι η πιο δυνατή!
Εσύ είσαι που λάμπεις σαν υποθετικό διαμάντι στη διάσταση του 'Αγνωστου...
Να μείνεις εκεί για πάντα και πέρα από το πάντα! Κάποτε θα σε συναντήσω...
Σκοπεύω να ζυγιαστώ πλάϊ σου σε πορείες κόντρα στον άνεμο!

 
Πάλι με νίκησες! Αποφάσισα, λοιπόν, να σε δέχομαι στο εξής απλά
Χωρίς αντιλογίες και σαρκοφάγα δάκρυα.
'Αρχισα να σε εμπιστεύομαι, ξέρεις...
'Ενα είδος εύθραυστου προνόμιου νάμαι δυσανάγνωστη για όλους εκτός από σένα...
Καταλαβαίνω... Λειτουργώ σαν ταχυδακτυλουργός της κακιάς ώρας...
Μα αναγνωρίζω την μαγνητική ομορφιά και την απλότητα που δίνει η αλήθεια.


Ψιθυρίζω πάλι για τη μηδαμινή μου αντίσταση στη βουλιμία των σιβυλλικών μορφών που υποδύεσαι
'Ολων των μεταρσιωμένων αντιθέσεων που πλανιούνται γοητευτικά γύρω μου εξαιτίας σου...
Τρέμω από συγκίνηση καθώς σκέφτομαι πως θα βρεθούμε ξανά σε ονείρων άγνωρες περιοχές
Και θα σμίξουμε σε έναν μοναδικό χορό ζωής και θανάτου!
Ερωτικά σχεδόν...

 
Ομολογώ ότι απεχθάνομαι τη μετριότητα, τη στίλβη, την κοινωνική επίφαση...
Το να καθηλώνονται οι άνθρωποι σε εξωτερικότητες κι έναν άσκοπο συβαριτισμό -
[ενώ υπάρχει γόνιμη ανιδιοτελής εσωτερική ζωή]
Δεν αντέχω να ακυρώνεται η δύναμη και η αξιοπρέπεια της δημιουργικής μαγείας μέσα μας.
Ο οπτιμισμός μου παραλύει μπροστά στον ιστό της αστικής φαρσοκωμωδίας, την ασυλλόγιστη λεηλασία!
Πνίγομαι στη σκέψη ότι είναι αυτό και τίποτα άλλο! Όλα ένας θλιβερός εγωκεντρικός μηχανισμός...
Δεν υπάρχει ούτε ένα ασφαλές κριτήριο για την ασυνειδησία ή την ανοησία των ανθρώπων!
Κι ο αλτρουισμός είναι καρφωμένος από χρόνια στον πίνακα των απολεσθέντων!
Δεν αντέχω τις εξιδανικευμένες αφαιρέσεις... Ψάχνω εικόνες αμετάθετα φωτεινές...
Ακόμα ψάχνω να δικαιωθώ γονιμοποιώντας την αθωότητα στη μήτρα της καθημερινότητας...
 

Δες με... Μετουσιωμένη, απλοποιημένη, σκυμμένη στη γη φτιάχνω λάσπη και νερό
Σμιλεύω με τα χέρια μου μια εικόνα - δική σου, δική μου - απρόσιτα ιδανική
Να την χαρίσω στους αγγέλους...  
Να την σηκώσουν στα φτερά τους...
Είδες? Ακόμα αναζητώ το σχήμα σου μέσα στον ουρανό μου...
Είδες? Είσαι παντού, ακόμα και στις πιο κρυφές πράξεις μου, ανάμεσα σε αλληγορικές εικόνες...


Νιώθω μόνη ξαφνικά, ακούω τον ήχο απ τον υπολογιστή...
Θέλω να σου πω πολλά, άπληστα λόγια, δάκρυα του ουρανού από μια αιωνιότητα που μας ενώνει...
Σφίγγω στην αγκαλιά μου ένα τοσούτσικο ''κάτι'' καμωμένο ολόκληρο υπερβατικά...


Πού ακριβώς συγκατανεύει η Ζωή?
Πού είσαι?
Φοβάμαι...




Μάγια Κατσάνου

[pixie]

Πάντα έλεγα πως η τέχνη μόνο με τον ίδιο τον εαυτό της μπορεί να εξηγηθεί! Ως αυτοπεριεκτικό σύνολο ερμηνεύεται, κι ο κριτικός έρχεται να σχολιάσει αυτή την ερμηνεία και κυρίως να την επεκτείνει ή ακόμα και να την διαχωρίσει στα συστατικά της στοιχεία, αν βεβαίως είναι έμπειρος.

Εκτός από την τεχνική, υπάρχει και η ψυχολογική πρόθεση, αλλά αυτό, πολλές φορές, είναι ένα σημείο συσκοτισμένο! Και ανομολόγητο...
Το βλέμμα του παρατηρητή πρέπει να έχει τέτοια οξυδέρκεια και ευαισθησία ώστε ουδέποτε να χειριστεί έναν οδοστρωτήρα με σκοπό να ισοπεδώσει τα συναισθήματα του ανειδίκευτου στο επίπεδο της ομοιομορφίας. Εννοώ να έχει μια ανόθευτη καθαρότητα, συνεπώς πάντα να βρίσκει τρόπο να ενώνει αντίθετα άκρα στην ψυχολογία της τέχνης.
 
Εκτός από τη γνώση, εκείνος που κρίνει, έστω και ενστικτωδώς, χειρίζεται υλικό που το αντλεί από δικές του εμπειρίες, συγκινήσεις, πόνο, πάθη, γενικά το υλικό της ανθρώπινης μοίρας. Θέλω να πω πως, πολλές φορές, ένα έργο έχει δημιουργηθεί με τρόπο καθαρά ψυχολογικό! Οπότε και ο κριτής θα πρέπει να λειτουργεί ανάλογα κι όχι με το απρόσωπο ύφος του ειδικού.

Όταν γράφω ή ζωγραφίζω, είναι αυθαίρετο πάθος! Ψυχική διεργασία... Αρχέγονα ένστικτα... Αν δεν το κάνω, αυτό ισοδυναμεί με θάνατο - είναι έκφραση υπερπροσωπική. Ωστόσο, αλλιώς εκφράζεται ένα άτομο με πνευματική κινητικότητα, αλλιώς ένας ρεαλιστής που βλέπει τη φυσική τάξη των πραγμάτων και την αποτυπώνει.

Άρα, για μένα, τέχνη θα μπορούσε να είναι το να εγκαταλείπεις τα ορατά [αποτρόπαια ίσως] και κατανοητά φαινόμενα και να βυθίζεσαι στην απεραντοσύνη, ελπίζοντας πως θα αναδυθούν μορφές και σχέδια που θα μαρτυρούν μια άλλη τάξη πραγμάτων με μετα-λογικό βάθος...