ΗΛΙΑΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ

[fortune]

Ειναι απο εκεινες τις φορες ,που αισθανεσαι γεματος.
Που αισθανεσαι οτι η καλοσυνη του ανθρωπου ,που πριν λιγο συζητουσες μαζι του, θα σου μεινει αξεχαστη!!!


Η ταπεινοτητα και η σεμνοτητα του με κερδισε αμεσως.Οχι γιατι ημουν θετικα διακειμενος απεναντι του επειδη  γνωριζα το υψος  του μεγαλου ανδρος ,που καθοταν αντικρυ μου ,αλλα γιατι κουβεντα στην κουβεντα αντιλαμβανομουν την πνευματικοτητα ,που τον διακατειχε.Οι κραδασμοι ,που εξεπεμπε με εκαναν να συγχορδιστω και εγω μαζι του και να βιωσω τα οσα μου ελεγε σαν να ηθελα να ρουφηξω το νεκταρ απο ενα λουλουδι ,που ενοιωθα οτι ειχε ξεχειλισει και θα ηταν εγκλημα να το αφησω να πεσει κατω και να μην λουστω και εγω μαζι του......

Οχι δεν εχασα την μοναδικη ευκαιρια!!!Ημουν εκει απ ακρου σ ακρου ,ακουγοντας προσεκτικα τα οσα μου ελεγε και απορροφημενος μεσα απο την γοητεια του λογου ενος αντρος 98 ετων ,που ειχε προταθει απο την Εταιρεια Ελληνων Λογοτεχνων για το Νομπελ Λογοτεχνιας 2011!!!!

Ειχα την τυχη να βρεθω σημερα με τον Ηλια τον Σιμοπουλο!!!Απο τους μεγαλους Νεοελληνες ποιητες ,που παρα το μεγαλο της ηλικιας του ειχε μια διαυγεια σαν αντρας 35 ετων.

Το σπιτι του ακριβως κατω απο το Ηρωδειο.Η συζητηση για δυο ωρες μαζι του ,μου δημιουργησε ευφορια!!!

Ο μεγαλος μας ποιητης εχει γραψει πανω απο 22 ποιητικες συλλογες και η τελευταια του μαλιστα <<οι ραθυμες ωρες>>,στην ηλικια των 97 ετων!!!!

Μεσα στα αλλα ,μου ειπε....<<Αυτες τις δυσκολες ωρες ,που περναει η πατριδα ,οι ποιητες και οι αλλοι εντιμοι ανθρωποι δεν θα πρεπει να ειναι σκιες,αλλα με την ποιηση τους  να εκφραζουν την ανθρωπινη αλληλεγγυη σαν γεφυρα μεσα στο χαος>>>

Θα θυμαμαι επισης την συμβουλη του οτι <<η υποχωρηση στις σχεσεις  ειναι μεγαλη  νικη>> και οτι <<Οι ανθρωποι δεν ειναι ελευθεροι γιατι εχουν αδυναμιες>>>

Σε ευχαριστω Κε Σιμοπουλε για τις 2 ωρες ,που μου αφιερωσες!!!

Ευχομαι να ξεπερασεις κατα πολυ τα 100 χρονια και να εχεις παντα την ιδια διαυγεια!!!

Ανθρωποι σαν και εσενα ειναι Φαροι φωτεινοι.Το χρειαζομαστε αυτο το φως εμεις οι υπολοιποι.
Ειναι τροφη.....



fortune.

[fortune]

Ο Θρήνος της Μάνας

(Από το έργο Αρκαδική Ραψωδία του Ηλία Σιμόπουλου)

Όλη τη μέρα που 'λειπες το σπίτι μας ρημάδι.
Κι όμως πώς ήταν όμορφα σα γύριζες το βράδυ
Κι ας τρώγαμε ξερό ψωμί κι ας έλειπε το λάδι.

Κι ας έλειπαν τα κάρβουνα φτάνει που ήσουν κοντά μου.
Αχ πως στο κάθε χτύπημα της πόρτας η καρδιά μου
Ραγίζουνταν, αγόρι μου, και μου 'φευγε η λαλιά μου.

Θυμάσαι τις τριανταφυλλιές μπροστά στο περιβόλι
Που ανθίζανε την άνοιξη και πια την κάθε σκόλη
Γιομίζαμε τριαντάφυλλα την αγκαλιά μας όλη.

Κι ο γέρος ο πατέρας σου καμάρωνε κι αντάμα
Καμάρωνα κι η δόλια εγώ, κι αν έκλαιγα - τι θάμα!-
Περσότερο ξαλάφρωνε η καρδιά μου από το κλάμα.

Μεγάλωσες. Δε μ' άκουγες. Έφευγες όλη μέρα.
Κι όταν τα βράδια μου 'λεγες «Η Λευτεριά μητέρα
Θα ρθεί» μ' άγγιζαν την καρδιά τα λόγια σα φοβέρα.

Μ' αν μου 'φευγες πρωί πρωί, προτού να φέξει, μόνος
Κι αργοκυλούσαν οι ώρες μου, κάθε στιγμή ένας χρόνος
Το 'ξερα πως θα γύριζες κ' ήταν γλυκός ο πόνος.

Τώρα στο παραγώνι μας κουβαριασμένη ρέβω
Σαν αστραποκαμένη ελιά και πια δε σε γυρεύω
Τι 'ναι ψηλός ο ανήφορος και δε μπορώ ν' ανέβω.

Γιατί δεν άκουες, γιόκα μου, τη μάνα που σ' εγέννα;
Κι αν έρθει τώρα η Λευτεριά πουν' όλα ρημαγμένα
Τι να την κάνω, αγόρι μου γλυκό, χωρίς εσένα;


Ο Ηλιας Σιμοπουλος τιμηθηκε προσφατα απο το περιφερειακο συμβουλιο Πελλοπομησσου.

Ο περιφερειάρχης ενημέρωσε το Συμβούλιο ότι η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών έχει προτείνει τον Ηλία Σιμόπουλο για το Νόμπελ ποίησης του 2011 και ότι αποτελεί μεγάλη τιμή για τον τόπο, ενώ χαρακτήρισε την τελευταία ποιητική του συλλογή «Ράθυμες Ώρες», δείγμα δουλειάς ενός μεγάλου ποιητή. Επίσης, χαρακτήρισε τον Ηλία Σιμόπουλο ως «μια σημαντική προσωπικότητα που τιμά τη χώρα με την ανιδιοτέλειά του, την ευγένειά του, το χαμηλό προφίλ του και για το γεγονός ότι αποτυπώνει με τη στάση ζωής του τη διακύμανση της ελληνικής ιστορίας».

[fortune]

O Ποιητης μεταξυ αλλων μου εκμυστηρευτικε χθες οτι ειναι πολυ δεμενος με τον τοπο καταγωγης του.
Το ιδιο ομως ειναι δεμενοι μαζι του και οι Αρκαδες!!

Παραθετω χαιρετισμο τους προς το προσωπο του και το ποιημα ,που εγραψε για τη γενετειρα του :

Φίλες και φίλοι. Κυρίες και κύριοι.

Τύχη αγαθή απόψε μας έφερε όλους εδώ, στην αγκαλιά του αρχέγονου βουνού, να γίνουμε μάρτυρες της σεμνής αυτής μυσταγωγίας κάτω από το φως του δειλινού που φεύγει και των άστρων της νύχτας που έρχεται. Τύχη μοναδική για όλους εμάς απόψε, που με τους ψίθυρους του βουνού και τα θροΐσματα των φύλων του καστανόλογγου γλυκά να χαϊδεύουν τ' αυτιά
μας, θα δούμε τη γενέτειρα, τη γενέθλια μάνα γη, μετά την παγκόσμια καταξίωσή του, να στεφανώνει το παιδί της. Απόψε ο Κραμποβός τιμάει το άξιο τέκνο του, τον ποιητή Ηλία Σιμόπουλο!!

Η φήμη του απλώθηκε μακριά. Ξεπέρασε τα σύνορα της πατρίδας μας και κατέκτησε ολάκερο τον κόσμο, όμως ποτέ δεν ξέχασε. Σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα «Νέα της Μεγαλοπόλεως» ομολογεί: «...είμαι πολύ δεμένος με την Αρκαδία, με το χωριό μου, τον Κραμποβό. Θα πω μονάχα πως έφυγα μικρό παιδί, από εκεί και η νοσταλγία του με συνοδεύει μέχρι σήμερα.» Μα και στο έργο του η γενέτειρά του έχει ξεχωριστή θέση. Σ' ένα ποίημά του λεει για τον Κραμποβό:

Κραμποβός
Λαμπρό μου όνειρο
Θαμμένο
Στα βάθη του χρόνου.

Είμαι το αίμα σου που τραγουδά
Που τολμά να τραγουδά
Με το θάνατο στα χέρια.

Ανηφορίζοντας τις πλαγιές του Λυκαίου
Κάτω από ερείπια ναών
Ή πλατύφυλλα δένδρα που ανθίζουν
Στις νεκρές πια πλατείες σου

Πουλί της στάχτης και της φωτιάς
Αναζητώ το σώμα σου
-της μνήμης έγκλειστος-
ανάμεσα σε πέτρα και άργιλο
ανάμεσα σε σκυθρωπές
βομβαρδισμένες πολιτείες
κι εταιρείες μ' αναρίθμητα κεφάλαια.

Χωριό μου σταυρωμένο
Που σε μίσησε ο Εγκέλαδος
Προσκυνητής σου ταπεινός
Κυνηγημένος ασυμβίβαστος
Φιλώ το χώμα που με γέννησε
Και καμαρώνω
Τη μεγαλοπρέπεια των βουνών
Που σιωπηλοί πέτρινοι γίγαντες
Μεσ' στους αιώνες άγρυπνοι
Φρουρούν αγέραστοι τη μνήμη σου.



f.

[fortune]

Ο Ηλίας Γιαννικόπουλος στο περιοδικό «Μοριάς» τ. 36 Γράφει: «Η ποίηση του Σιμόπουλου είναι πλούσια σε ανθρώπινες αξίες, στιβαρή, εμπνευσμένη. Ενώνει αρμονικά τα πιο στέρεα επιτεύγματα της παραδοσιακής ποίησης με αυτά των σύγχρονων αναζητήσεων. Έχει καθαρότητα έκφρασης και εικόνας. Στόχος, άξονας του έργου του είναι πάντα ο πληγωμένος άνθρωπος του καιρού μας, που ζει κυνηγημένος, μοναχικός και αβοήθητος. Το έργο του διαποτίζει μια πνοή ανθρωπιάς και μια υπαρξιακή αγωνία.»

Το μεγάλο ποτάμι

Γυρεύοντας τον έρωτα, γυρεύοντας
την άνοιξη, γυρεύοντας τη γεύση
του ψωμιού, γυρεύοντας την ειρήνη
γυρεύοντας τα χείλη που πλέκουνε τραγούδια
γυρεύοντας την τέλεια μορφή, γυρεύοντας
τον άρτιο λόγο που θα ζωντανέψει τη μορφή
γυρεύοντας, γυρεύοντας, όλο γυρεύοντας
σπαταλήσαμε τη χρυσή νιότη που έδενε
τη ζωή με τ' όνειρο
Κι οδεύοντας
μέσα στη νύχτα φτάσαμε
στα σύνορα της νύχτας. Κι αρμενίζοντας
σ' ατελείωτους πόντους φτάσαμε
τα σύνορα του θανάτου. Και τώρα
έρμαια της ανάμνησης
τινάζουμε τα ντροπιασμένα μας φτερά
και ζητάμε βοήθεια. Κοιτάζουμε
το σύνορο που δεν περάσαμε
και ζητάμε βοήθεια. Απλώνουμε
τα χέρια στους φονιάδες μας
και ζητάμε βοήθεια. Η φωνή μας
χάνεται. Κανένα αφτί δε βρίσκεται
να την περιμαζέψει.
Βαλαντωμένοι
γέρνουμε στην πλώρη. Βαλαντωμένοι
γέρνουμε στην κουπαστή. Πλέουμε στο αίμα
ζητιανεύοντας λίγον ύπνο:
Έλα ύπνε και πάρε μας. Πλέουμε στο αίμα
ζητιανεύοντας λίγο κουράγιο:
Βόηθα Χριστέ που γνώρισες
τον πλέριο πόνο. Πλέουμε στο αίμα
ζητιανεύοντας λίγο έλεος:
Δώσε μας Μοίρα το μαγικό κλειδί
ν' ανοίξουμε τα παράθυρα του στοχασμού
ν' ανοίξουμε τις πόρτες της καρδιάς μας
να ξεχυθεί πολύτιμος ο θησαυρός
της πικρής πείρας μαύρες κουκίδες
στη λευκότητα του χαρτιού
έτσι που να γνωρίσουν οι απόγονοι
την αγωνία τούτης της ώρας
που αθροίζοντας πόνο στον πόνο
μαρτύριο στο μαρτύριο
σπαραγμό στο σπαραγμό
κυοφορεί τον αόρατο κόσμο
του εικοστού πρώτου αιώνα.

O Ηλιας ο Σιμοπουλος ειναι πολυ κατανοητος και γραφει απλα θα ελεγα.Δεν υπαρχει επιτηδευση στα γραφηματα του.Καποιος που τον διαβαζει για πρωτη φορα θα πει οτι ανηκει στους απαισιοδοξους ποιητες.Ισως να τον συγκρινει με τον Κωστα τον Καρυωτακη.Ο Καριωτακης ομως στην ποιητικη του συλλογη <ελεγεια και σατυρες> βγαζει ενα ισως διαφορετικο προσωπο.Η πρωτη ποιητικη συλλογη του Καρυωτακη <ο πονος του ανθρωπου και των πραγματων> βγαζει πονο και απαισιοδοξια βεβαια.Κατ εμε η διαφορα του Σιμοπουλου,(πραγμα ,που το διαπιστωσα και απ την κουβεντα μαζι του)ειναι οτι :Yπαρχει απαισιοδοξια στον Σιμοπουλο,ομως μεσα απο τις Ριμες του ,αμεσως ψαχνει για να δημιουργησει και τις συνθηκες εκεινες ,που θα τον βοηθησουν να την ξεπερασει


Εχθες Kυριακη,μιλησα μαζι του στο τηλεφωνο(πηρα την δοση μου..)Μου ειπε οτι τελικα το βραβειο Νομπελ  λογοτεχνιας για το 2011,το πηρε καποιος Σουηδος.Δεν εβγαλε καθολου πονο και στεναχωρια.Επειδη αλλωστε λογω της ηλικιας του εχει αποσυρθει απο τα κοινα,η υποδειξη του απο την Εταιρεια Ελληνων Λογοτεχνων δεν ειχε καθολου προσπαθεια επι τουτου απο την δικη του πλευρα.Τον προτειναν χωρις να ξερει τιποτα ,τιμης ενεκεν για το εργο του αυτα τα 80 χρονια.Θελω να εκμυστηρευτω σε αυτο το σημειο και κατι αλλο...Οταν προχθες τον συναντησα στο σπιτι του καποια στιγμη συγκινηθηκα και καποιες σταγονες δακρυων κυλησαν στο προσωπο μου.

Ηταν μεγαλη η συγκινησιακη  φορτιση......Γιαυτο!!!

fortune.

[fortune]

Ο Ηλιας Σιμοπουλος για πρώτη φορά εμφανίζεται στο χώρο της ποίησης το 1946 με την ποιητική συλλογή «Χαιρετισμός στον πρώτο ήλιο». Το 1958, χρόνος σταθμός για την ποιητική του διαδρομή, κυκλοφόρησε το μεγαλόπνοο, γεμάτο ανθρώπινη ευαισθησία και λυρισμό έργο του «Αρκαδική Ραψωδία». Το έργο αυτό ενέπνευσε το μεγάλο συνθέτη Ιωσήφ Μπενάκη, ο οποίος το μελοποίησε και το παρουσίασε στο Ηρώδειο με τους πρωταγωνιστές της λυρικής σκηνής Ανδρέα Κουλουμπή και Μυρτώ Δουλή, με τη συνοδεία πολυμελούς χορωδίας και μεγάλης ορχήστρας. Η πορεία του μεγάλου μας συμπατριώτη στο Ελληνικό ποιητικό στερέωμα έχει ξεκινήσει.

Οι ποιητικές του συλλογές πλειάδα, διαδέχονται τώρα η μία την άλλη. H «Έκτη Εντολή», «Το σπίτι με τις χελιδονοφωλιές», «Το μεγάλο ποτάμι», «Τα τεκμήρια», «Τα ρόδα της Ιεριχώς», «Το τετράδιο της γης», «Οι Μικρές Μαρτυρίες», «Τα Εναγώνια», «Οι Προσπελάσεις», «οι Σημαφόροι», «Ο Εσπερινός Απόλογος, «Οι πληγές και τα παράθυρα», «Το Μακρινό ταξίδι», «Οι Πέτρες», «Τα Κέρματα», «Τα Θροΐσματα των ανέμων» και φυσικά δεν είναι μόνο αυτά. Παράλληλα δημοσιεύει δοκίμια και μελέτες. Παίρνει μέρος σε πλήθος συμπόσια και συνέδρια. Συνεργάζεται με μια σειρά Ελληνικά και ξένα περιοδικά και εφημερίδες. Δίνει πλήθος διαλέξεων τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

Το έργο του μεταφράζεται στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου. Αγγλικά, Γαλλικά, Ρώσικα, Γερμανικά, Ιταλικά, Βουλγάρικα, Σλοβάκικα, Ινδικά, Κινέζικα. και συμπεριλαμβάνεται σε πολλές ξένες ανθολογίες στη Γερμανία, Πολωνία, Αγγλία, Αίγυπτο, Τουρκία, Βραζιλία, Χιλή, Κίνα.

Το Δέντρο

Ο άνθρωπος αγάπη μου την ίδια ώρα
Γίνεται ποιητής ή δολοφόνος
Ένας άγγελος τον παραστέκει
Ένας δαίμονας του χαμογελά

Σκυμμένος στις εξισώσεις του
Με τους πολλούς αγνώστους
Σπέρνει τον όλεθρο στη Χιροσίμα
Εξακοντίζει σπούτνικ στους αιθέρες.

Ο άνθρωπος αγάπη μου
Μπορεί μονάχος του
Να γίνει φως ή νύχτα
Να σκοτώνεται στους πολέμους
Για τη λευτεριά και τη δικαιοσύνη
Και να λιντσάρει το μικρό νέγρο
Που τόλμησε να ζητωκραυγάσει έξαλλος
Την ομορφιά μιας άσπρης

Ο άνθρωπος αγάπη μου
Την ίδια ώρα
Σηκώνει από τα τάρταρα
Τους ίσκιους του τρόμου
Να φράξει το δρόμο μας
Κι ανοίγει τους κρουνούς της ζωής
Να μας χαρίσει το μέλλον
Καθώς εσύ ανοίγεις την πόρτα σου
Και λες στους επισκέπτες σου:
-«περάστε!»

Ο άνθρωπος αγάπη μου
Ποτίζει μέρα νύχτα
Με το αίμα του και με τα δάκρυα του
Το δέντρο της ζωής
Που μεγαλώνει αφάνταστα
Για να μας δώσει κάποτε
Τους πιο γλυκούς καρπούς του.

Η ματιά του βλέπει τα μύχια όνειρα, τους κρυφούς πόθους στα τρίσβαθα της ψυχής των απλών ανθρώπων. Εκεί και η αγωνία του. Σε μια κουβέντα που είχε κάποτε,  εκμυστηρεύτηκε: « . στόχος μου στάθηκε πάντα ο ταπεινός άνθρωπος, ο άνθρωπος που υποφέρει, ο άνθρωπος που αγωνίζεται. Και πραγματικά δοκιμάζω συντριβή όταν νοιώθω πόσο λίγο κατάφερα να μετουσιώσω το δράμα του σε ποίηση, έτσι που και ο ίδιος διαβάζοντάς την να χαίρεται και να λυτρώνεται...»

fortune.

[Belladona]

Τι να πω ?  :neutral:
Εξαιρετικό αφιέρωμα για έναν ποιητή που τόσα έχει προσφέρει στην αιωνόβια ζωή του.
Μακάρι να ζήσει ακόμα πολλά χρόνια και να μας μαθαίνει μέσα από την απλότητα των στοίχων του.
Άλλωστε με τα απλά λέγονται τα σπουδαιότερα και σημαντικότερα

[fortune]

:roll:  :roll:  :roll:

Kαι συνεχιζουμε με το

< μεγαλο ποιημα> :


Ένα ποτάμι αιμάτινο
Κυλάει πάνου στ' αχνάρια μας
Πίσω απ' της άνοιξης την έπαρση
Παραμονεύει η νύχτα.

Εδώ σε τούτ' την έρημο
Που ζώνουν μόνο οι άνεμοι
Η μαύρη νύχτα και η σιωπή
Τη μοίρα μας θα πούμε.

Τα δάχτυλά μας αγρυπνούν
Απάνου στη σκανδάλη.
Μ' αυτά τα δάχτυλα θα γράψουμε
Το πιο μεγάλο ποίημα.

Αλήθεια πόσο ειν' όμορφο
Να ζεις και να ελπίζεις
Τα δακρυσμένα μάτια μας
Είναι γιομάτα θρίαμβο.

Έλα ρίξε δυο ριπές
Σημάδεψε ίσια στην καρδιά μας
Με τα μυδράλια των στίχων σου
Αδελφέ ποιητή.

Σ' αυτό το χώμα που πατάς
Τόσοι νεκροί μας ξαγρυπνούν
Ν' ακούσουν το τραγούδι σου.
Το μέλλον μας ανήκει.

Μοσκοβολάει τριαντάφυλλο η ζωή
Ο ήλιος είναι μέσα μας.

Άνοιξε το καλύβι μου
Και πάρε όλο το βιός μου
Άνοιξε και το στήθος μου
Και πάρε την καρδιά μου.

Σαράντα χρόνια ακούραστη
Χτυπάει για σένα μόνο.

Ο Ηλιας Σιμοπουλος μεσα απ την αιωνοβια ζωη του ειναι ενας ανθρωπος ,που οπως μου ειπε <ειμαι πλεον ετοιμος για αναχωρηση>.Η ζωη μου περιλαμβανει οτι θα μπορουσε να βιωσει ενας ανθρωπος ,κατοικος του πλανητη:Eλπιδα και απογοητευση,οραματισμους,ανατροπες,αναθεωρησεις,λυπη και χαρα.Ο ιδιος λεει οτι η γενια του ειναι η γενια του 40.

fortune.

[fortune]

Ο Ηλιας ο Σιμοπουλος εζησε σε μια εποχη ,που περιεκλειε τα παντα...πολεμο, που σου προκαλουσε φοβο,σκοτωμους ,που σου ραγιζαν την ψυχη,,φτωχια,βασιλιαδες που ανεβοκατεβαιναν στην εξουσια, δικτατορες ,που επνιγαν την ελευθερια και εθνικο σπαραγμο.Τα ονειρα δεν ειχαν δυναμη να κρατηθουν στην μνημη...και το αυριο εμοιαζε δυσκολο  να βιωθει ...:

Η Πληγωμένη Γη

Εμείς
Εχτίσαμε όλα τα σπίτια
του κόσμου. Όμως
δεν έχουμε σπίτι.

Εμείς
Εσπείραμε όλα τα χωράφια
της γης. Όμως
δεν έχουμε ψωμί

Εμείς
Εσκοτωθήκαμε σε όλους τους πολέμους
Όμως δεν έχουμε πατρίδα
Που πάμε
Η πληγωμένη γη στενάζει
Κάτου απ τα βαριά μας πέλματα

Αλλά εμείς είμαστε η γη
από τότε που υπάρχουμε
Εμείς
τα σπλάχνα μαχαιρώνοντας
ο ένας του αλλουνού
Σκεπάσαμε τον ουρανό με σύννεφα
Σκορπίσαμε τα δάκρυα μας ποτάμια.

f.

[fortune]

Δοκιμασία

Εδώ σ' αυτή τη γη
Την ίδια γη, τη γη της γης μας
Να μας σαν ξένοι φτάσαμε
Και φεύγουμε σαν ξένοι

Μα εμείς σ' αυτή τη γη μας σπείραμε
τα πιο μεγάλα όνειρα.
Ποιος ήρθε και τα γκρέμισε
κι έσπειρε την ερήμωση;
ποιος άναψε την πυρκαγιά
και καίγεται ο πλανήτης;
Ποιο χέρι ανίερο πάτησε
το φοβερό κουμπί του ολέθρού
Κι ούθε στραφούμε
οι γλώσσες της φωτιάς φράζουν το δρόμο μας
κι ούθε στραφούμε
τα σαγόνια ολάνοιχτα της νύχτας μας προσμένουν!

Εδώ σ' αυτή τη γη
Τη της γης μας φτάσαμε
Χωρίς να ξέρουμ' από πού
Χωρίς να ξέρουμ' από ποιους
Κυνηγημένοι και λουφάξαμε
Σαν τρομαγμένα αγρίμια

Να 'χαμε μόνο μια σταλιά νερό
Να ξεδιψάσουμε τη δίψα μας.
Να 'χαμε μόνο μια στιγμή καιρό
Να συμμαζέψουμε τα σπαραγμένα μέλη μας.
Να 'χαμε μόνο το κουράγιο, μια στιγμή
Την ώρα που οι δειλοί θα ουρλιάζουν δίπλα μας
-Ευλογημένος ναν' ο θάνατος
ο μέγας λυτρωτής του πόνου
Να 'χαμε το κουράγιο να τους κράξουμε:
-Ευλογημένη δυο φορές να 'ναι η ζωή
που καταλεί το θάνατο!

Με την ποιηση του  ο Ηλιας ο Σιμοπουλος  πολλες φορες φωτογραφιζει την γενια του.Ετσι πιστευει οτι φωτογραφιζει την ιστορια και την μεταδιδει στον χωροχρονο.Αργοτερα θα την βρουν τα παιδια μας...Προσπαθει να δωσει μυνημα...<<Και αν τα παληο πεθαινει ,και αν αυτα ,που ξερατε δεν υπαρχουν πια,μην ανησυχειτε.Η ζωη απο μονη της φυτευει καρπους ,αυτοι δεν θα αργησουν να βλαστησουν ,το καινουργιο γενιεται...Δειτε...ετσι θα ειναι σε λιγο ο καινουργιος κοσμος...>>


f.

[fortune]

Η Ανατολή του ηλίου

Τίποτα δε ματώνει πια. Θερμή κι ωραία
Στόλισε με ταντέλλες φως η αυγή τον κόσμον όλο.

Ένας λαός ανηφορίζουνε τα έλατα.
Καλημέρα σας δέντρα
Γιγαντιαία λουλούδια της πλαγιάς, καλημέρα σας!
Δεν έχουμ' έγνοιες τώρα να κρεμάσουμε στους κλώνους σας
Μον' φέρνουμε ένα δυναμίτη από χαρά
Ν' ανατινάξουμε την πίκρα όλου του κόσμου.

Χιλιάδες χρόνια σε προσμέναμε
Και πάντα αργούσες να ρθεις!
Οι κάμποι του Μάη
Τα' ανυπόμονα στάχυα, οι νεραντζιές
Τα δωδεκάχρονα παιδιά και οι λυγερές κοπέλες
Τα γιορτινά τους φόρεσαν για να σε περιμένουν.

Ρώτησαν: Γιατί πέθανε ο πατέρας μας;
Ρώτησαν: Γιατί σκότωσαν τα' αδέρφια μας;
Ρώτησαν: Γιατί κάψαν τα καλύβια μας;
Και πήραν την απάντηση:
Για ν' ανατείλει ο ήλιος!


O Hλιας ο  Σιμοπουλος ξερει καλα πως ,οσο υπαρχουν ανθρωποι ρομαντικοι και με δημιουργικη Φαντασια ,που πολεμουν  για ιδεωδη και αξιες και που παντα οταν ο πολυς ο κοσμος θα ασχολειται με την πεζη πραγματικοτητα ,αυτοι με τα δικα τους ματια θα βλεπουν την αλλαγη ναρχεται και θα θυσιαζονται για δαυτη,.....Ε ΤΟΤΕ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΕΛΠΙΔΑ ΝΑ ΑΝΑΤΕΙΛΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ!!!


fortune.

[fortune]

O Hλιας ο Σιμοπουλος με επικεντρο παντα τον ανθρωπο ,γραφει τρυφερα ,λυρικα αλλα και καποιες φορες αν ειναι αναγκη επαναστατει, μπροσταρης , δειχνοντας τον δρομο της Ανατολης...

Η Ανατολή

Όθε κοιτάξω αρίφνητοι σταυροί
Πάνου απ' ανθρώπους κι όνειρα
Αχ, κ' έχω ένα βουνό καημό
Που δε μπορώ να πάρω ανάσα.

Έλα μωρέ τρελοβοριά με τη μεγάλη σκούπα σου
Σάρωσε τούτ' τα μαύρα σύννεφα
Που μας σκεπάζουν τον ήλιο
Σάρωσε τούτ' τα μαύρα σύννεφα
Που μας βαραίνουν Σα μολύβι.

Μέσα στη νύχτα περπατάει η λεβεντιά
-Λευτέρωσε το δρόμο της.
Μέσα στη νύχτα περπατάει η λεβεντιά
-Πώς μπαίνει στην καρδιά μας το τραγούδι της.

Σιγά αδερφέ
Δε λέγεται με λόγια αλλά με δάκρια
Σιγά αδερφέ
Δε λέγεται με δάκρια αλλά με τόλμη.

Μέσα στη νύχτα περπατάει η λεβεντιά!
Παραπονιάρη βιολιτζή δε θέλω μοιρολόγια.
Ταίριαξε το τραγούδι σου στο βήμα το δικό της.
Τον δρόμο μας τον βρήκαμε:
Είναι η Ανατολή!

f.

[fortune]

Ιερή Μνήμη

Πατέρα μου αγρότη
πώς τα ήξερες όλα.

Ν' ανασταίνεις παιδιά
να φυτεύεις να σπέρνεις
να ποτίζεις τη γη
να μιλάς
με τ' αρνιά με τα δέντρα
ν' ακούς την ανάσα του χόρτου
να γυρνάς
φορτωμένος τα βράδια στο σπίτι
να σκορπάς τη χαρά και το γέλιο.

Δεν έγραψες στίχους εσύ.
Και ποτέ μου Δε θ' άλλαζα εγώ
με τα' αλέτρι την πέννα.

Μ' απ' τους δυο μας πατέρα
ποιητής μόνο εσύ 'σουν!




Η Μάνα μου

Η Μάνα μου
πρωί μεσημέρι βράδυ
γονατισμένη
έκανε τις παρακλήσεις της

Η μέρα άρχιζε γι αυτή
με την επίκληση
της θείας βούλησης.

Δε ζητούσε δόξες
και λαμπρές ανοίξεις

Μόνο λίγο χώμα
και λίγο νερό
για να φυτέψει τ' όνειρο


Εδω ο μεγαλος ποιητης  τιμα τους δυο  ανθρωπους ,που μεσολαβησαν για να ερθει στον κοσμο...Ο ποιητης τελικα για τον Ηλια τον Σιμοπουλο ηταν ο πατερας του,αυτος ηταν ο μεγαλος δημιουργος...Η Μανα δε,μεσα απ την θρησκευτικοτητα και ταπεινοτητα της, μπορουσε με λιγο νερο και χωμα ,αφου φυτεψει το ονειρο ,μεσα απ τις παρακλησεις της ,να το κανει να βλαστησει...


f.

[fortune]

Αρκαδικοί θρύλοι

Μεσ' στη ροδόφωτην αυγή στο κρουσταλένιο δείλι
Υψώνουνται ο Ταΰγετος κι ο Πάρνωνας δυο στύλοι
Χρυσής αψίδας και περνούν της Αρκαδίας οι θρύλοι.

Κι όπως ξανοίγει ο ουρανός και χάνεται η μαυρίλα
Κι όπως στα σπλάχνα διαπερνά μια κρύφια ανατριχίλα
Και της καρδιάς αναριγούν στ' ακράγγιγμα τα φύλλα

Ω Θάμα, θρύλοι αντιλαλούν το Μήνυμά σου γύρα:
Θεών κι ανθρώπων ποιητή, μοναδική σου η κλήρα
Να σέρνεις σκλάβες τις καρδιές σε μια κλωστή απ' τη λύρα.

Μα τώρα πια πλημμύρισεν η γη μας δάκρυα κι αίμα.
Για τη χαρά, για τη σπορά, πάρε λοστό και γκρέμα.
Κι αν σ' αντισκόβουν άδραξε ντουφέκι και πολέμα.


Εδω ο Ποιητης <βλεπει> με οραμα οι θρυλοι να αντιλαλουν το μυνημα του ,αλλα και συναμα προτρεπει τον Ανθρωπο να αγωνιστει ,εχοντας σαν στοχο  αξιες ,οπως η ελευθερια και η δικαιοσυνη αλλα και την ελπιδα για ενα καλυτερο αυριο!.

fortune.

[fortune]

Kαι για να μην το ξεχασω...

Ο Ηλιας Σιμοπουλος ηταν απ τους πρωτους διανοουμενους ,που εστειλε μηνυμα υποστηριξης στην Ομαδα <Μεταμορφωση> ,για την Παγκοσμια Ημερα Πραξης Σεβασμου στην Ζωη και Προσφορας στον Συνανθρωπο.


φορτσουν.