Μενελαος Λουντεμης

[papadia]

......Νυχτωσε! ΤΟ φως λιγοστεψε.......βαθυ σκοταδι στο δασος....


           Αναψανε οι λαμπαδες του ουρανου.....


           Το ποταμι μουρμουριζε μες τον υπνο του κρυφα παραμιλητα...


           Το παιδι εκεινο το βραδυ ε κοιμηθηκε...


           Ολοκληρο το βραδυ...εμεινε ξαγρυπνο.....


           Εγραψε το πιο πικρο, το πιο μεγαλο του παραμυθι...


           κ την αυγη ξεκινησε......


           ηταν πια ηρεμο, παρηγορημενο.....


           ειχε καταφερει ολη τη νυχτα να μετρησει τ' αστρα!!!


           να τα μετρησει ολα.......


           σιγα σιγα.....ενα.....ενα .....ολα...


           Και τα βρηκε σωστα!!!!!!!




                ...ενα μικρο αποσπασμα απο το ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ ΑΣΤΡΑ

         
                   στα 15 μου που διαβασα αυτο το βιβλιο δεν καταλαβα


                   γτ μετρησε τ'αστρα........


                   χρειαστηκε να περασουν πολλα χρονια για να


                   καταλαβω γιατι!!!!!

[Belladona]

Όντας στην εξορία ο Λουντέμης λαμβάνει γράμμα από τη γυναίκα του που έχει πια υπογράψει δήλωση και έχει φύγει με το παιδί για τη Γερμανία. Η είδηση τον συγκλονίζει. Το παιδί είναι νεκρό.... Του έγραφε ψέμματα, όπως θα μάθει χρόνια αργότερα...

    Πού χάθηκες κοριτσάκι;
    «Μυρτώ ... Μυρτώ...» Γέμισα τον κόσμο.
    Έσπειρα τον κόσμο με τʼ όνομά σου.
    Μα εσύ δεν βρέθηκες.

    Ποιοι σε πήραν κοριτσάκι;
    Ποια φτερά σε σήκωσαν απʼ τη ζωή;
    Ρωτώ τους δρόμους:
    «Μην ακούσατε κάτι βηματάκια; -ήταν πολύ αλαφρά».
    Κείνοι πνίγονται στη σκόνη.
    Δεν απαντούν.

    Ποιοι σε πήραν κοριτσάκι;
    Αν μου το ʽκαναν αυτό οι ουρανοί,
    πώς μπόρεσαν;
    Πώς μπόρεσαν κείνοι να σʼ αγαπήσουν
    πιο πολύ απʼ τον πατέρα;

    Ρωτώ τους αέρηδες – αυτούς που ʽρχονται απʼ τα δάση,
    απʼ τη γη, απʼ τις θάλασσες.
    «Ήταν κάτι λογάκια που μύριζαν πασκαλιά –
    μην τʼ άκουσε κανείς;»
    Κείνοι βογκούν –σαν λαίμαργα πουλιά – Και φεύγουν.

    Πού χάθηκες κοριτσάκι;
    Ρωτώ τα φύλλα, τα καΐκια, τους ατμούς.
    Τα μπουμπούκια που ξεκίνησαν απʼ την ανυπαρξία.
    Τα σύννεφα ...
    «Μην είδατʼ ένα προσωπάκι; - Ήταν πολύ αχνό».
    Σωπαίνουν.

    Πού χάθηκες κοριτσάκι;
    Τα μάτια μου θα σʼ έβρισκαν –
    και δίχως φως.
    Και δίχως ήλιο – θα σʼ έπιαναν τα δάχτυλά μου.
    Πώς χάθηκες λοιπόν μικρό μου;
    Πότε μεγάλωσε τόσο πολύ ο κόσμος,
    ώστε να μπορέσεις να χαθείς εσύ;

    Εγώ θα σ' έβρισκα...
    Ας είσαι μικρό σαν το χνουδάκι.
    Σαν πεταλούδα ας είσα αλαφρό
    Αδύνατο, σαν τη φλογίτσα του κεριού, ας είσαι.
    Εγώ θα σ' έβρισκα.

    Γιατί σωπαίνεις; Γιατί σωπαίνεις, λοιπόν, κοριτσάκι;
    Αν δεν μπορείς να τραγουδήσεις.
    Αν δεν μπορείς να τους πεις να με φωνάξουν.
    Τότε κλάψε, κοριτσάκι. Κλάψε!
    Και τʼ αυτιά μου θα σʼ ακούσουν
    Κι ύστερα ας μην ακούσουν πια
    άλλην μουσική στον κόσμο.

 
Μενέλαος Λουντέμης  
 .
Ποιήματα

[Belladona]

Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο.
[align=justify]
Το 1956 κι αφού ήδη έχει περάσει 8 χρόνια στην εξορία, μεταφέρεται στην Αθήνα για να δικαστεί -με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας- για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» και συγκεκριμένα για το διήγημα «Οι λύκοι ανεβαίνουν στον ουρανό».
Αφού διαβάστηκε το κατηγορητήριο ερωτώμενος από τον πρόεδρο περί της ενοχής του απαντά: «Ναι, είμαι ένοχος. Όχι όμως γιʼ αυτά που έγραψα, αλλά γιʼ αυτά που δεν έγραψα και ακριβώς γιατί δεν τα έγραψα. Κατηγορούμαι ότι έγραψα για τους απλούς ανθρώπους, για τους ανθρώπους του μόχθου, για τους φτωχούς. Μα για ποιους έπρεπε να γράψω; Εγώ αυτούς γνώρισα, αυτούς αγάπησα, μαζί τους μοιράστηκα και τις χαρές και τις πίκρες μου. Δίπλα τους γεύτηκα κι εγώ την πίκρα της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας και ήταν οι μόνοι που μου συμπαραστάθηκαν. Γιʼ αυτό και αισθάνομαι φταίχτης που δεν έγραψα όσα έπρεπε να γράψω γιʼ αυτούς».
Στη συνέχεια καταθέτουν μάρτυρες κατηγορίας και υπεράσπισης. Ανάμεσά τους ο Κώστας Βάρναλης την κατάθεση του οποίου αξίζει να διαβάσει κανείς (στο βιβλίο «Η δίκη του Μενέλαου Λουντέμη», εκδόσεις ΟΛΥΜΠΙΑ – Στρουμπούκης που φοβάμαι όμως ότι είναι εξαντλημένο).
Τέλος ο Λουντέμης καλείται να απολογηθεί και κάνει μια αναδρομή στη ζωή του και περιγράφει μαζί με το δράμα το δικό του το δράμα ενός ολόκληρου λαού. Όταν φτάνει να περιγράψει το δράμα του παιδιού του όταν ο ίδιος βρισκόταν στη Μακρόνησο ο πρόεδρος παρατηρεί: «Απορώ … πώς δεν υπογράψατε μια δήλωση για να σώσετε από τη δοκιμασία εσάς και το παιδί σας…».
Και ο Λουντέμης απαντά: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάμω πάλι τέσσερα εγώ!» [/align]

[Galini]

Πολύτιμες συμβουλές


Θέλεις να γίνεις διάσημος ;
Ξεκοίλιασε τον πατέρα σου
Πούλα τ' αδέλφια σου
Και βγάλε τη μάνα σου στο σφυρί .
Θέλεις να γίνεις το είδωλο του κόσμου
Να τρελλαίνονται οι νέοι από έκσταση ;
΄Αφησε τις σπουδές σου στη μέση
Φόρεσε πέταλα
Και γίνε ποδοσφαιριστής !

Θέλαις να σκεπαστείς από δόξα ;
Ψήσε δέκα γριές
Και μετά κάτσε στο γραφείο σου
Και γράψε τ' << Απομνημονευματά >> σου .

Θέλεις να κερδίσεις ένα σάκκο με λίρες ;
Πιάσε ένα διαμέρισμα στο Σίτυ
Επίπλωσέ το πολύ εκκεντρικά
Και << σπίτωσε >> ένα Εγγλέζο Λόρδο .


ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΥΔΡΑΛΛΙΑ
ΚΙ' ΕΝΑ ΑΗΔΟΝΙ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΡΙΚΟΣ

[papadia]

....Η ευαισθησια! Να τι γαγγραινιασε τη ζωη μας..ειναι κι αυτη ψυχικο νοσημα

       των λειψων ανθρωπων....κατι δε λειτουργει καλα μεσα μας...καπου, σε καποια

       ατελεια, σκονταφτει ο μηχανισμος μας...και εμεις προτου να βρουμε

      αυτο το <κατι> βιαστηκαμε να του δωσουμε  αμεσως τον ορισμο του...

      και εκει που μια προσεκτικη κλινικη εξεταση θα εβρισκε <υποφυση>,

     <παθογενεια><αγχωδεις νευρωσεις> εμεις βρηκαμε ε υ α ι σ θ η σ ι α κ γεμισαμε

     περηφανεια....Νευρακια ατροφικα, τρομωδεις ιλιγγοι...




               αποσπασμα απο την ΕΚΣΤΑΣΗ ΤΟΥ Μ.ΛΟΥΝΤΕΜΗ

[papadia]

....χρειαστηκε να περασουν πολλα χρονια...να παω πολυ μακρια απο αυτο το βιβλιο...


    να αφησω τις σελιδες του να σκεπαστουν απο τη σκονη...

    να ζεσταθω κατω απο αλλους αστερισμους...

     να γευτω κι αλλη λυπη...να πω κι αλλα τετελεσται....για να καταλαβω

     οτι δεν εειναι αναγκη να τρελαθεις κανεις για να γινει - ή για να νομιζει οτι

     εγινε  ευτυχισμενος....

     ευτυχισμενος δε θα γινεις ουτε σαν τρελος ουτε σα γνωστικος...

     στο κοσμο αυτο πρεπει να το παρεις αποφαση...

     την ευτυχια ή θα την γευτεις ή θα την πρετοιμασεις για τους αλλους..

     κ τα δυο μαζι δε γινεται...

     η ζωη σε διαλεξε για να την υπηρετησεις....

     οχι για να την απολαυσεις....

     τη προσωπικη σου ευτυχια δε θα βρεις υλικα να την φτιαξεις...

     θα την ανακαλυψεις μονος σου μεσα στα ξενα ματια, στη ξενη χαρα, στο ξενο τραγουδι...

     πρεπει να συνηθισεις να αγαπας εκεινο που σου λειπει....

     να συνηθισεις να αντεχεις εκεινο που εχεις....

     μετα απο χρονια ψυχη μου ανακαλυψες κατι....

     τη μεθοδο να δινεις λιγη ευτυχια στους αλλους....

     τα λεξικα δε τη γραφουν ετσι...

     τη λενε <μαρτυριο> αλλα ποιος ξερει?

     μπορει ναειναι αυτη η πραγματικη - κ η μονη - ε υ τ υ χ ι α.


             ο επιλογος του βιβλιου ΕΚΣΤΑΣΗ  που γραφτηκε απο τον ιδιο το  συγγραφεα Μ.Λουντεμη