Θοδωρης Γκονης, από την θητεια του στον Βορρα

[sevenseas]

................... ενας αρκας που ανδρωθηκε στ΄Αναπλι  κανει την θητεία του στον Βορρα , την θεατρικη του θητεία κι οχι μονο ..............................

Ετσι λοιπον ξαφνιαστκα που τον ειδα στο Γκαλαξυ χτες .

....................... ηρθα να παρουσιασω τ καινουργιο μου βιβλιο . μου ειπε , τον υπνο της Αδριανουπολεως ......

το παρουσαζω με την σειρα μου, όπως κανω για τα εργα  ολων των καλων φιλων

 Ο ΥΠΝΟΣ ΤΗΣ ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΕΩΣ , εκδόσες Αγρα 2011

Θα κατέβαινε στο Ναύπλιο με το αρχοντικό του περπάτημα. Θα έμπαινε στο ταπεινό του γραφείο. Θα έσκυβε πάνω απ’ τα χαρτιά του. Θα εργαζόταν μέχρι τα βαθειά χαράματα. Ο σκύλος του θα αλυχτούσε θα τον προειδοποιούσε για το επερχόμενο κακό. Εκείνος θα αδιαφορούσε. Θα τον χάιδευε και θα έπαιρνε τον δρόμο για τον Άγιο Σπυρίδωνα…

 

Αν γινόταν σήμερα η Δευτέρα παρουσία , αν ο κόσμος γύριζε τα μέσα έξω, αν ξαφνικά εμφανίζονταν όλοι από το βάθος να έρχονται, μόνον αυτός δεν θα εκπλήσσονταν, δεν θα τρόμαζε, δεν θα το βάζε στα πόδια., δεν θα απορούσε βλέποντας μας. Βλέποντας τους τρόπους μας, τη ζωή μας, τα σπίτια, τους δρόμους, τα τραπέζια, τα κρεβάτια, τις τσέπες μας, τις συνήθειες μας. Μόνον αυτός. Ο πρώτος κυβερνήτης.

 

Θα ερχόταν κοντά μας θα χαμογελούσε γλυκόπικρα θα μας χάιδευε με το βλέμμα θα ρωτούσε: που είχαμε μείνει;

Θα ανασκουμπωνόταν στη δουλειά. Μόνον αυτός  δεν θα απορούσε με τους κυβερνήτες μας, τους υπουργούς, τους νομάρχες, τους ιερείς, τους κλητήρες, τους μεσάζοντες , τους παράγοντες, τους ευεργέτες, τους φιλέλληνες. Θα μας αναγνώριζε με τη μια. Όλοι στις θέσεις μας. Αμετακίνητοι. Οι Μανιάτες, οι Μαυρομιχαλαίοι, οι Κρητικοί,  η Γερουσία, ο Άρειος Πάγος, οι δικαστές, τα τρακτέρ, οι μολότοφ, οι πληρεξούσιοι, οι γενικοί γραμματείς, το μπαξίσι, τα σόγια, οι οικογένειες, το λάδωμα, η παρανομία, το ¨έτσι θέλω εγώ¨ , ο πυροβολισμός.

Αμετακίνητοι. Καμία έκπληξη. Κολλημένοι. Στις θέσεις μας. Οι Δήμαρχοι , οι Πρόεδροι, οι καθηγητές, οι δημοσιογράφοι, οι καλλιτέχνες, οι δάσκαλοι, η υπεξαίρεση, η διαγραφή, η παραγραφή, ¨ο δικός μας¨ , ο θείος - ο «χαμοθιός», ο προστάτης ο κουμπάρος.. Ο μακαριστός δεσπότης που θα φιλοξενήσει τον στρατηγό και τον πρώτο Κυβερνήτη στην  περιήγηση τους ανά την Πελοπόννησο. Όλοι στις θέσεις μας. Τίποτα δεν έχει αλλάξει.

 

- Που θα καταλύσωμεν απόψε;

- Εις του δεσπότου

- Πρέπει λοιπόν να φροντίσω να πληρωθώσιν όλα τα έξοδα;

- Ποια έξοδα; Ηρώτησε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

- Της τροφής μας, της τροφής των αλόγων και καθεξής . απάντησε ο Ιωάννης Καποδίστριας.

- Και ποιος υπερεξοχώτατε, πληρώνει τοιαύτα  έξοδα; Ο Δεσπότης μάλιστα είναι άνθρωπος αγαπών την καλήν βούκαν και θα έχη πολλά και καλά φαγητά να μας δώση.

 

Και αληθώς ο μακαρίτης αρχιεπίσκοπος Κορίνθου Κύριλλος, προγάστωρ και πολύσαρκος υπέρ το μέτρον, ήτο τρυφηλός, ως άλλος καρδινάλιος, άμα δε κα αδηφάγος ως ο Ραζής εκείνος, περί ου έγραψε ποτε το χαριέστατον τούτο επιτύμβιον ο Ρίζος.

Ραζής ο πηγαδόστομος των τραπεζών ο γλάρος

 

Αφού τον κόσμο έφαγε, τον έφαγε ο Χάρος

- Δεν τα πληρώνετε σεις, ανεφώνησεν οργίλως ο Κυβερνήτης, και δια τούτο παραπονείτε εξ αιτίας σας ο λαός.

- Και τι έχει να κάμη, υπερεξοχώτατε, ο λαός με το φαγητόν του Δεσπότου;

- Τι έχει να κάμη! ανέκραξεν εντόνως ο Κυβερνήτης, προσβλέψας βλοσυρώς τον ερωτήσαντα. Μόλις αύριον θ’ αναχωρήσωμεν και θα ρίψουν έρανον εις τους χωρικούς δια τα έξοδα του Κυβερνήτου, και το χειρότερον θα τα συνάξουν διπλά. Ούτω πως είσθε συνηθισμένοι σεις.

- Ηξεύρεις πως το πάγει η υπερεξοχότητα σου; Είπε γελών ο Κολοκοτρώνης. Μια φοράν έπεσ’ ένας ποντικός εις ένα πιθάρι λάδι κ’ επνίγηκεν.

 

Ο οικοκύρης τον ηυρε μετά δυο ημέρας και, ενώ τον ανέσυρεν, εφώναζεν η οικοκυρά. «Πρόσεξε μη σταξ’ η ουρά του και βρωμίσει το λάδι».

- Δεν εννοώ ποίαν σχέσιν έχει ο μύθος σου με τα έξοδα του Δεσπότου, είπεν αδημονών ο Κυβερνήτης.

- Μεγάλην, υπερεξοχώτατε’ διότι, είτε πληρώσωμεν είτε μη, ο Δεσπότης θα συνάξη τα γρόσια. Τα εδικά μας τα έξοδα είναι το λάδι της ουράς του ποντικού.

 

Και εσιώπησε μεν ο Κυβερνήτης, την δ’ επιούσαν απέτισε μέχρι λεπτού τα δαπανηθέντα.

(Νικόλαος  Δραγούμης - Ιστορικαί Αναμνήσεις)

Όλοι στις θέσεις μας. Τιποτα δεν έχει αλλάξει…