Aφιέρωμα: Ινδία...[Οδοιπορικό]

[pixie]

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟ ΒΑΡΑΝΑΣΙ ΤΗΣ ΙΝΔΙΑΣ
Η λατρεία του θανάτου και το στοίχημα για ζωή!

   


 
Τα νερά του Γάγγη τη νύχτα δεν αποκαλύπτουν το χρώμα και το περιεχόμενό τους, αφού εκεί καταλήγουν εκατομμύρια πτώματα και τέφρες νεκρών. Η βάρκα μας απομακρύνεται από την τελετή για να προσεγγίσουμε από κοντά αν και απαγορεύεται, τα σημεία όπου μεγάλες φωτιές με ειδικούς τελετάρχες καίνε τους νεκρούς ώστε οι ψυχές πιο ήρεμες να οδηγηθούν στους ουρανούς και μετά να επιστρέψουν στην γη για την επόμενη μετενσάρκωση.


Η κυβέρνηση της Ινδίας βλέποντας ότι δεν μπορούν όλοι να πληρώσουν ώστε να έχουν μια αξιοπρεπή τελετή καύσης, έκανε δίπλα στον ποταμό Γάγγη ηλεκτρικά κρεματόρια με φούρνους για να γίνεται η τεφροποίηση, αλλά ο κόσμος δεν τα έχει αποδεχθεί και δεν τα χρησιμοποιεί.
Ο Γάγγης λατρεύεται από τους Ινδούς σαν ιερός ποταμός και αποδίνονται εξαιρετικές καθαρτήριες ιδιότητες στα νερά του.
Έτσι οι αναρίθμητοι προσκυνητές συγκεντρώνονται κάθε χρόνο στο Βαρανάσι για να λουστούν στα νερά του και να εξαγνιστούν. Πηγάζει από τις νότιες πλαγιές των Ιμαλαΐων σε μια περιοχή πλούσια σε βροχοπτώσεις. Κατεβαίνει με το όνομα Μπαγκιράτι και σε μια μεγάλη στροφή προς δυτικά παρακάμπτει το ορεινό συγκρότημα. Στη Ντεβραπαγιάκ συνενώνεται με τον Αλακμάντα. Έχοντας συνολικό μήκος 2.700 χλμ. εκβάλλει στον κόλπο της Βεγγάλης, όπου και σχηματίζει ένα τεράστιο δέλτα με έκταση 45.000 τετ. χλμ. Στη δημιουργία αυτού του δέλτα συμβάλλει και ο Βραχμαπούτρα, επίσης ινδικός ποταμός, που, κοντά στις εκβολές του, τα νερά του ενώνονται με τα νερά του Γάγγη. Σχηματίζεται έτσι ο καθαυτός Γάγγης που συνεχίζει την πορεία του από στενές και απόκρημνες κοιλάδες μέσα στα βουνά. Τέλος στη Χαρντβάρ βγαίνει σε πεδινό έδαφος κι από εκεί, σχηματίζοντας τόξο, κατεβαίνει προς τα νοτιοανατολικά ως τη Μπενάρες (Βαρανάσι). Από εκεί προχωρεί ανατολικά ως την κοιλάδα της Μαγκαλπούρ, γυρίζει προς τα Ν.Α. κι αρχίζει να σχηματίζει το τεράστιο εύφορο και πυκνοκατοικημένο δέλτα του.

Ακούμε την ενδιαφέρουσα ξενάγηση όπου τα πράγματα δυσκολεύουν.
Ο διάπλους του με μια μικρή βάρκα δίχως μηχανή μέσα στα ξημερώματα με Έλληνες και Ιταλούς επιβάτες και πέντε ξερακιανούς Ινδούς που δεν ξεπερνούν τα 40 κιλά ο καθένας, αποδεικνύεται τελικά μια παρακινδυνευμένη περιπέτεια, αφού η επιστροφή από όλα όσα περίεργα φρικιαστικά και ομαδικά ζούμε, μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Η βάρκα μας πρέπει να γυρίσει στην αποβάθρα απ όπου ξεκίνησε έχοντας όμως κόντρα τα νερά. Στην κάθοδο του ποταμού σχεδόν δεν είχαμε αντιληφθεί το παραμικρό αφού κινούμασταν στο ρεύμα του. Τώρα όμως η επιστροφή μας φαντάζει σαν κάτι το ακατόρθωτο.
Οι μικροκαμωμένοι Ινδοί που κωπηλατούν λες και θ΄ αφήσουν την τελευταία τους πνοή μέσα σ΄αυτή την βάρκα μας δημιουργούν ένα αίσθημα ανασφάλειας. Φυσικά ούτε λόγος για σωσίβια στην βάρκα, ούτε η δυνατότητα να κολυμπήσεις στον Γάγγη. Με χιούμορ όλοι λένε θα χαθούμε στον ιερό ποταμό εδώ που κάποια εκατομμύρια ινδουιστών έχουν όνειρο να βρεθούν…

Ευτυχώς οι κωπηλάτες μας με την ανάσα να ακούγεται διαπεραστικά λες και …βγαίνει η ψυχή τους καταφέρνουν να κινηθούμε κάποια μέτρα και μετά βουτώντας στα νερά μας δένουν από κάποιους χαλκάδες που υπάρχουν στην όχθη ενώ ζητούν βοήθεια κι άλλων βαρκάρηδων που σπεύδουν.
Η επιστροφή μας επιτυγχάνεται για να καταφέρουμε μετά μέσα από ένα κόσμο που περιμένει να μας ράνει με λουλούδια για να πάρει ένα μικρό χαρτζιλίκι να μας οδηγήσει στον χώρο όπου μας περιμένουν τα ποδήλατα ταξί.
Επιβιβαζόμαστε ανά δύο αφού τώρα σειρά έχει ο ολόχρυσος ινδουιστικός ναός που αξίζει να δούμε να φαντάζει επιβλητικός μέσα στην απόλυτη φτώχεια.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

[pixie]

ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΒΟΥΔΙΣΤΩΝ, ΤΟ ΒΑΡΑΝΑΣΙ
Η λύτρωση στον Γάγγη!

Γάγγης, ο ποταμός που τα εξιλεώνει όλα. Ολονύκτιες θεαματικές τελετές από πιστούς που είναι σε έκσταση. Αδιάκοπες καύσεις νεκρών, εκατομμύρια προσκυνητές συρρέουν με την ελπίδα να λουστούν στα νερά του ιερού ποταμού να κερδίσουν την αιωνιότητα, κατακτώντας τις επόμενες μετενσαρκώσεις, βιώνοντας την απόλυτη εξιλέωση.


Βαρανάσι, η πόλη με τους 1500 ναούς και τα άθλια ξενοδοχεία, όπου φέρνουν τους ετοιμοθάνατους προκειμένου να πεθάνουν ευλογημένοι. Για τους τουρίστες υπάρχουν υπερπολυτελή περιφραγμένα ξενοδοχεία για να αντέξουν όσα θα βιώσουν στην διάρκεια της παραμονής τους. Βρώμα, χολέρα, λέπρα, φτώχεια στο υπέρτατο βαθμό, είναι αυτά που σοκάρουν από την πρώτη στιγμή που θα κυκλοφορήσει κάποιος στους πολυσύχναστους δρόμους στο Βαρανάσι.

Ένα πολύχρωμο πολύβουο πλήθος σκελετωμένων ανθρώπων ζει με αξιοπρέπεια, αποδέχεται την κατάστασή του χωρίς να απλώνει το χέρι να κλέψει ή να επιτεθεί στον ξένο. Πουλούν χαϊμαλιά, χειροποίητα φτηνοπράγματα και ξυλόγλυπτα, παζαρεύουν με τις ώρες για ελάχιστες ρουπίες, αναλαμβάνουν υπαίθριο μασάζ, εκτελούν προγράμματα φακιρικής και ζογκλέρ με μικρά παιδιά κάνουν απίθανα πράγματα, ενώ κοπάδια από αγελάδες στρατοπεδευμένες στο κέντρο της ασφάλτου απολαμβάνουν το μποτιλιάρισμα που κυριαρχεί μεταξύ ταξί, ποδηλάτων, ζωήλατων αμαξιών, τροχοφόρων και Ι.Χ.

Κανένας δεν διανοείται να αναλάβει να τις μετακινήσει και λες τα ζώα αυτά που μπορούν να απολαύσουν παχύ χορτάρι στις άκρες των δρόμων ή στις νησίδες, δεν το ακουμπούν και αρέσκονται να μασουλούν μήλα και μπανάνες που με πολύ κόπο τα εξασφαλίζουν οι πιστοί από το υστέρημά τους, ενώ αμφιβάλλουμε αν και οι ίδιοι που τις προσφέρουν, έχουν γευτεί ποτέ αυτό το φρούτο…

Το να βρεθείς στην Ινδία είναι μία πολύ μεγάλη και δύσκολη απόφαση τελικά. Αφήνοντας την βολή και την καθημερινότητά σου, η προσγείωση στο Βαρανάσι την ιερή πόλη των Βουδιστών στην βόρεια Ινδία, είναι μια τρέλα. Εκεί βιώνεις σκηνές και καταστάσεις που δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Είναι ένα ταξίδι που σε σοκάρει.

Η Ινδία τόπος πολυθρησκευτικός και πολυεθνικός είναι ανεκτική σε όλα τα θρησκεύματα. Βασική θρησκεία είναι ο Ινδουισμός (79%). Ο βουδισμός δεν έπιασε στην Ινδία παρότι ο Βούδας ήταν Ινδός πρίγκιπας (ο τόπος γέννησής του είναι το Νεπάλ), ίσως γιατί επεβλήθη βίαια από τον αυτοκράτορα Ασόκα ή ίσως επειδή έπεφτε πολύ βαρύς για τους Ινδούς.

Ο Ινδουισμός έχει εκατομμύρια θεούς, μερικοί είναι οι πιο βασικοί (Σίβα, Βισνού, Κάλι, Κουμάρι κλπ) και πολλά ιερά μέρη είναι πάντα δίπλα σε ποτάμια ή λίμνες, αφού το νερό είναι βασικό συστατικό της θεολογίας του Ινδουισμού ή Βραχμανισμού. Είναι χρέος ιερό κάθε ινδουϊστή να περάσει έστω και μια φορά στη ζωή του από το Βαρανάσι και είναι βασική επιδίωξη αυτό.

Η πόλη κτισμένη στην αριστερή όχθη του Γάγγη ποταμού, είναι απλωμένη τεράστια, με πανεπιστήμια, σχολές, χιλιάδες βραχμανικούς, βουδιστικούς ναούς, αλλά και αρκετούς χριστιανικούς και ισλαμικά τεμένη.
Ο πληθυσμός ανέρχεται σε τρία εκατομμύρια μόνιμους κατοίκους και άλλα τρία σε διερχόμενους προσκυνητές.

Η πρόταση να δούμε την πόλη όχι με την τουριστική ματιά αλλά πιο ψαγμένα, παρακολουθώντας τοπικές τελετές σε μεταμεσονύκτιες ώρες, να βρεθούμε μέσα σε πυρά με καύσεις νεκρών μας βρήκε σύμφωνους και έτσι παίρνοντας τα ποδήλατα-ταξί αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε για το κέντρο με κατεύθυνση παραποτάμια περιοχή με τα γκατ, με μεγάλα σκαλιά για προσευχή ή αποτέφρωση νεκρών. Ακούμε μακρόσυρτους ήχους, ενώ εκατοντάδες άνθρωποι που φορούν κολιέ με μικρά πορτοκαλί λουλούδια, ξυρισμένα κεφάλια και καντήλια όπου καίνε διάφορα αρωματικά χόρτα τραγουδούν και προσεύχονται. Η ιδέα της ξεναγού μας να βρεθούμε μέσα στον ποταμό με μια ξύλινη βάρκα με κωπηλάτες επίσης μας βρίσκει σύμφωνους το θέαμα.

Επιβιβαζόμαστε μαζί με κάποιους ριψοκίνδυνους Ιταλούς και βρισκόμαστε ακριβώς απέναντι από το σημείο της τελετής, παρακολουθώντας εκστασιασμένοι τα όσα συμβαίνουν, με τους γκουρού τα μικρά παιδιά τις γυναίκες που φροντίζουν το σχετικό σκηνικό. Οι πιστοί ινδουιστές προσεύχονται συμμετέχοντας, άλλοι βουτούν στα νερά και μάλιστα κάνουν γαργάρες. Τότε δεν ξέρουμε και πολλά για την μόλυνση που κρύβουν για τα πτώματα αλλά και τα οστά που πετιούνται κατά χιλιάδες, αφού το κρανίο και λεκάνη μαζί με την στάχτη του νεκρού ρίχνονται στο ποτάμι αφού δεν μπορούν να λιώνουν.

Ταυτόχρονα κάποιοι άλλοι προσεγγίζουν την βάρκα μας και προτείνουν τη πραμάτεια τους, κολιέ από καρπούς και ξύλινα ελεφαντάκια, φυλαχτά και καρτ ποστάλ που προσπαθούν να μας πουλήσουν μιλώντας σπαστά αγγλικά, αλλά κυρίως με την μέθοδο της παντομίμας. Στις όχθες υπάρχουν εκατοντάδες πανβρώμικα ξενοδοχεία όπου πάνε αυτούς που πρόκειται να πεθάνουν. Περιμένουν οι συγγενείς τον θάνατο, μετά τους καίνε και ελεούν τους επαίτες.
Η περίοδος που βρισκόμαστε συμπίπτει με μεγάλες γιορτές και έτσι οι επισκέπτες ξεπερνούν τα 7 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν στους δρόμους μέσα στα χαρτόκουτα και νοιώθουν τυχεροί που κατάφεραν να φτάσουν εκεί.

[kataigida]

:roll: Αυτά που έβαλες είναι από κάποιο βιβλίο?Περιμένω να δω την συνέχεια..
Ξέρεις τις αδυναμίες μου... ;-)

[pixie]

Η διαδρομή με τα ποδήλατα γίνεται μέσα σ΄ ένα πολύβουο πλήθος ανθρώπων που κινούνται με ταψιά στο κεφάλι με πραμάτειες, με κοφίνια στα χέρια, με μπογιές και λουλούδια που πουλούν σαν πρώτο είδος, αφού αφορούν την ζωγραφική των χεριών και του προσώπου, αλλά και τα λουλούδια που χρειάζονται απαραίτητα σε όλες τις θρησκευτικές τελετές.


 


Οι κόρνες των ποδηλάτων, τα κλάξον των αυτοκινήτων που συνυπάρχουν με μιλιούνια πεζούς, με ανθρώπους ξαπλωμένους στο δρόμο και τα πεζοδρόμια, αφού μάλλον εκεί ζουν, με ανθρώπους που είναι ν΄ απορείς πού πηγαίνουν και σε ποιον προορισμό κατευθύνονται, μας ζαλίζουν. Όταν φθάνουμε ο οδηγός μας αποχαιρετά μένα μεγάλο χαμόγελο περιμένοντας το επόμενο αγώγι τουριστών.

Ξεκινάμε από κάποιους στενούς δρόμους την διαδρομή με τα πόδια μέχρι τον χρυσό ναό. Αν υπήρχε εκμετάλλευση αυτού του πλούτου σίγουρα όχι μόνο τα εκατομμύρια των Ινδών στο Βαρανάσι αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ινδίας θα υπήρχε μια πιο αξιοπρεπή ζωή. Περπατούμε στις γειτονιές δίπλα σε πανβρώμικες πολυόροφες πολυκατοικίες όπου δεν προσεγγίζει πόσιμο νερό.
Η μυρωδιά από τα εκατοντάδες λιβάνια που καίνε στις εισόδους για την επίκληση των θεών κάνει την ατμόσφαιρα βαρειά και αυτές οι μυρωδιές σε συνδυασμό με τις βρωμιές αφού δεν υπάρχουν απορριμματοφόρα και όλα ρίχνονται σε όποιο σημείο είναι ελεύθερο, μαζί με τα περιττώματα των αγελάδων που έχουν στριμωχθεί και αυτές στα στενά, προσπαθούμε να αντέξουμε και να φθάσουμε στον προορισμό μας.

Οι περισσότεροι δεν θέλουν να δουν το ναό, δεν αντέχουν την ατμόσφαιρα κι έχουν λιποθυμικές τάσεις ενώ οι Ινδοί αμέριμνοι στις σκάλες των εισόδων των πολυκατοικιών απολαμβάνουν γάλα αγελάδας μαζί με κάποια φύλα παραισθησιογόνων φυτών χωρίς να ενοχλούνται από την βρώμα λόγω της αποσύνθεσης των σκουπιδιών και τα περιττώματα. Καταφέρνουμε να φτάσουμε ενώ είναι η πρώτη φορά που κακίζουμε τον εαυτό μας που δεν είχαμε πάρει μάσκα προσώπου και υγρά χαρτομάντηλα ή γάντια μιας χρήσεως.

Για να δούμε το ναό θα πρέπει να ανεβούμε σε μια πολυκατοικία που από εκεί φαίνεται μεγαλόπρεπα. Αυτό σημαίνει γύρω στους 15 ορόφους άνοδο με σκάλα γιατί δεν υπάρχει ασανσέρ. Πράγματι ενώ πιστεύουμε ότι η Οδύσσεια τελειώνει και ότι δεν μπορεί θ΄αφήσουμε τα κοκαλάκια μας στο Βαρανάσι με όποιες δυνάμεις μας έχουν απομείνει ξεκινούμε την ανάβαση. Τα σκαλοπάτια είναι υψηλά και δυσανάλογα δεν έχουν καμιά σχέση με την συμμετρία των δικών μας ορόφων. Συναντούμε άλλους που κατεβαίνουν και στριμωχνόμαστε σε σκοτεινούς διαδρόμους, προκειμένου να ζήσουμε κι αυτό το γεγονός. Όταν φτάνουμε στην ταράτσα είναι καλυμμένη με πυκνό σύρμα και για λόγους ασφαλείας αλλά και για να μην επιτευχθεί η φωτογράφηση που απαγορεύεται.

Βλέπουμε το ναό που πραγματικά είναι να απορεί κανείς με όσα πολύτιμα πετράδια τιμαλφή είναι διακοσμημένος, ενώ ολόχρυσες στέγες τον κάνουν να προβάλλει προκλητικά μέσα στην απερίγραπτη φτώχεια κι αθλιότητα. Αλήθεια ποιοι τεχνίτες έχουν δουλέψει όλα τα ευγενή αυτά μέταλλα για να έχουν το θεϊκό αποτέλεσμα. Οι Θεοί για να λατρευτούν γιατί να χρειάζονται αυτό το χώρο, αναρωτιέται κανείς με την απλή λογική.

Η επιστροφή στο ξενοδοχείο είναι μια λύτρωση αφού στον δρόμο βλέπει κανείς πόσο απαξιώνεται η ζωή, που είναι μια μικρή κόλαση με χιλιάδες ανθρώπους που μπορεί να μη έχουν να βάλουν μπουκιά στο στόμα τους εδώ και βδομάδες. Γυναίκες και παιδιά που παραπέμπουν όχι στην Αιθιοπία αλλά σε μια τραγικότερη περιοχή.

Ο προβληματισμός σε όλους είναι πολύ έντονος. Πώς να αλλάξει κανείς αυτή την πραγματικότητα στην Ινδία; Πόσες χιλιάδες μη κυβερνητικές οργανώσεις θα χρειαστούν για να εξασφαλίσουν τα απολύτως απαραίτητα για ένα άνθρωπο; Στο ξενοδοχείο οι συζητήσεις έχουν να κάνουν με αυτή την πραγματικότητα που κανένας δυτικός δεν μπορεί να διαισθανθεί αν δε την βιώσει.

Την Ινδία την γνωρίζουμε από τις 1000 και μία νύχτες το Μπόλυγουντ, τον ινδικό κινηματογράφο του λικνιστούς χορούς και τους φακίρηδες ή τους γητευτές των φιδιών. Αυτά υπάρχουν αλλά σ΄ενα απειροελάχιστο σε σχέση με όσα βιώνουμε!

Η ξενάγηση μας προσφέρει την δυνατότητα να βρεθούμε και στην ύπαιθρο να δούμε πλούσια βλάστηση συμπλέγματα καταρρακτών, να επισκεφθούμε και ανάκτορο μαχαραγιά που μπορεί να μην αποκαλείται έτσι, έχει όμως στην δούλεψή του ανθρώπους από εκατοντάδες χωριά και δεκάδες πόλεις απολαμβάνει της εκτίμησης των ανθρώπων και είναι αυτός που έχει δημιουργήσει σχολεία, πανεπιστήμιο και νοσοκομεία. Όσο πλούτο κι αν δούμε στην συνέχεια σε επιλεκτικά σημεία των μεγάλων πόλεων και της πρωτεύουσας του Νέου Δελχί η εικόνα της φτώχειας είναι αυτή που θα μας συνοδεύει στο ταξίδι αυτό και για μια ζωή.

[pixie]

[quote user="kataigida" post="320266"]:roll: Αυτά που έβαλες είναι από κάποιο βιβλίο?Περιμένω να δω την συνέχεια..
Ξέρεις τις αδυναμίες μου... ;-)[/quote]

Είναι εντυπώσεις από το ταξίδι στην Ινδία με την Εφημερίδα ''ΧΡΟΝΟΣ''....

Και ναι, έχει και συνέχεια!  :grin:

[pixie]

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΑΓΚΡΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΔΥΤΙΚΗΣ ΙΝΔΙΑΣ
Ταζ Μαχάλ, σύμβολο συζυγικής πίστης κι έρωτα!
 

Το Ταζ Μαχάλ, το «δάκρυ στο μάγουλο της αιωνιότητας», όπως το ονόμασαν σε αφιέρωμα του Νationnal Geographic, το απόλυτο σύμβολο του έρωτα και της αφοσίωσης, το επιβλητικό οικοδόμημα για την ολοκλήρωση του οποίου εργάστηκαν πάνω από 20.000 εργάτες επί 22 χρόνια και δαπανήθηκαν αστρονομικά ποσά για την εποχή του 1654, ήταν κάτι που δεν μπορεί να μην μας συνοδεύει στο ταξίδι αυτό.


 Ο αρχηγός της εκδρομής σοφά ποιώντας μας ξύπνησε στις 5 τα χαράματα και με ειδικά παϊτόνια μας οδήγησε στην πρώτη είσοδο του μνημείου, στο τμήμα των εξωτερικών κήπων, όπου ήδη υπήρχε ουρά, αφού καθημερινά πάνω από 25.000 επισκέπτες θα περάσουν σε όλη την διάρκεια της ημέρας για να το θαυμάσουν.

Ο έλεγχος εξονυχιστικός και κυρίως σε φαγώσιμα. Κατάσχονται τσίχλες, καραμέλες, τσιπς, τσιγάρα που κουβαλούν πάντα οι Έλληνες επισκέπτες με τη υπόμνηση να τα πάρουμε μετά κατά την επιστροφή μας. Όπως μαθαίνουμε εξ άλλου το μνημείο αυτό μπήκε στην μεγάλη ψηφοφορία για τα σύγχρονα θαύματα του κόσμου, μαζί με την Βασιλική του Αγίου Πέτρου, το ανάκτορο του Τοπκαπί, την όπερα του Σίδνεϋ, τη γέφυρα της Χρυσής Πύλης, τη σήραγγα της Μάγχης, το Εμπάϊαρ Στέητ Μπίλντιγκ της Νέας Υόρκης, τη γέφυρα Ακάσι Καϊκίγιο στην Ιαπωνία με άνοιγμα 2250 μέτρα που αντέχει σε σεισμούς και τυφώνες, το Σινικό τείχος κι άλλα εντυπωσιακά αρχιτεκτονήματα διεθνώς.

Μάλιστα το Ταζ Μαχάλ, το αιώνιο μνημείο αγάπης θεωρείται αριστούργημα ισλαμικής τέχνης, με εικόνες από το Κοράνι, στολισμένο με ημιπολύτιμες πέτρες, μοναδικά διαφανή μάρμαρα δουλεμένα με πολίτιμους λίθους, με δεκάδες κήπους, λίμνες, νησίδες και εισόδους, υποβάλλει τον επισκέπτη συνδυάζοντας με μοναδικό τρόπο την ινδική και την περσική αρχιτεκτονική. Διαρκώς από την είσοδό μας στους εξωτερικού κήπους μέχρι να το αντικρίσουμε υπάρχουν επιφωνήματα θαυμασμού για την διάταξη των εισόδων. Ένας πολύχρωμος κόσμος, πλούσιοι Ινδοί με σάρι οικογενειακά έρχονται να το θαυμάσουν από μακρινά σημεία της χώρας, όπως κι Ευρωπαίοι, αλλά κι Ασιάτες τουρίστες.

Όταν πλησιάζουμε μετά από ένα ατέλειωτο ποδαρόδρομο το αντικρίζουμε, ενώ ήδη ανατέλλει ο ήλιος. Η σκηνή είναι μαγευτική. Για να μπούμε στο μαυσωλείο απαιτείται να βγάλομε τα παπούτσια και να φορέσουμε μιας χρήσης, οπότε αρχίζει και η ουσιαστική ξενάγησή μας. Τίποτα δεν έχει γίνει στην τύχη. Η συμμετρία είναι ένας κανόνας που εκεί βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή του. Δημιουργός είναι ένας Μογγόλος αυτοκράτορας που το έκανε τον 17ο αιώνα στην μνήμη της συζύγου του που πέθανε κατά τον τοκετό και το ζήτησε ως τελευταία επιθυμίας της. Έτσι, πήρε το όνομά της Μουμτάζ Μαχάλ που σημαίνει «κορώνα του παλατιού». Ο σύζυγός της την λάτρευε και λίγο πριν φέρει στην ζωή το 14ο παιδί τους, ενώ ο αυτοκράτορας ήταν σε εκστρατεία στο Μπουρχνατπούρ της κεντρικής Ινδίας πέθανε. Η τελευταία της επιθυμία στον σύζυγό της ήταν να φτιάξει ένα μνημείο που όμοιό του ο κόσμος δεν θάχε ξαναδεί, κι έτσι άρχισαν οι εργασίες για την κατασκευή του μαυσωλείου που όταν ολοκληρώθηκε δύο δεκαετίες μετά τοποθέτησαν εκεί το φέρετρο της βασίλισσας, ενώ γύρω - γύρω έγινε ένας χρυσός φράχτης και τοποθετήθηκαν πολύτιμα πετράδια και διαμάντια, ενώ υπήρχαν και 2000 φρουροί που το φρουρούσαν… Όπως λέχθηκε ο ίδιος ετοίμαζε κι ένα δεύτερο μαυσωλείο για τον εαυτό του στην απέναντι όχθη του ποταμού Γιούμα από μαύρο μάρμαρο το οποίο πριν το ξεκινήσει, ο γιος του κατέλαβε την εξουσία, τον φυλάκισε και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στο φρούριο της πόλης Άγκρα περιμένοντας την στιγμή που θα συναντούσε την πολυαγαπημένη του σύζυγο. Όταν πέθανε το 1666 τάφηκε δίπλα στην σύζυγό του στο Ταζ Μαχάλ. Μέσα στο μνημείο περιφέρονται άνθρωποι πρόθυμοι να φωτογραφίσουν τα ζευγάρια των τουριστών σε μια κοινή πόζα γνωρίζοντας τις καλές γωνίες. Αν κάποιος ενδώσει μπορεί να βρεθεί δίχως φωτογραφική μηχανή ή και να του φορτωθεί ένα λεφούσι ανθρώπων που θα του ζητά διαρκώς χρήματα για την ύψιστη αυτή προσφορά υπηρεσιών.
 

Οι εικόνες εναλλάσσονται. Ακολουθεί η επίσκεψη στο περίφημο Κόκκινο Φρούριο της πόλης απ’ όπου η θέα του ποταμού Τζαμούνα και του Ταζ Μαχάλ είναι μοναδική. Το φρούριο στέγασε για πολλούς αιώνες τις δυναστείες των Μογγόλων και τέσσερις αυτοκράτορες έμειναν εδώ, δημιουργώντας ένα τεράστιο κτιριακό συγκρότημα με τείχη και παλάτια και κατοικίες των αξιωματούχων, των στρατιωτών των ευνούχων και των παλλακίδων τους.

[pixie]

Η ιστορία του Ταζ Μαχάλ!


 
 
 
 
Το Ταζ Μαχάλ, στην πόλη Άγκρα της βόρειας Ινδίας, στις όχθες του ποταμού Γιούμα, κατασκευάστηκε από τον μογγόλο αυτοκράτορα Σαχ Γιαχάν Α', τον 17ο αιώνα, στη μνήμη της συζύγου του Μουμτάζ Μαχάλ (εξ ου και Ταζ Μαχάλ). Πολλοί το έχουν χαρακτηρίσει ως το όγδοο θαύμα του κόσμου! Πρόκειται για ένα από τα ομορφότερα μνημεία και η ιστορία του είναι μία από τις πιο ρομαντικές.

Ο Γιαχάν, που βασίλεψε από το 1628 έως το 1658, παντρεύτηκε την Αριουμάντ Μπάνο Μπέγκουμ το 1612. Τη λάτρευε, γι' αυτό και την αποκαλούσε Μουμτάζ Μαχάλ (Κορόνα του Παλατιού). Η βασίλισσα τον ακολουθούσε παντού, ακόμα και στις στρατιωτικές εκστρατείες.

Στις 17 Ιουνίου του 1631, κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας στο Μπουρχανπούρ της Κεντρικής Ινδίας, η Μουμτάζ Μαχάλ πέθανε, λίγα λεπτά αφότου έφερε στον κόσμο το 14ο παιδί τους. Η τελευταία επιθυμία που εξέφρασε στο σύζυγό της ήταν να φτιάξει ένα μνημείο προς τιμήν της, τόσο λαμπρό που όμοιό του ο κόσμος δεν θα 'χε ξαναδεί. Και ο αυτοκράτορας κράτησε την υπόσχεσή του...

Οι εργασίες κατασκευής του Ταζ Μαχάλ ξεκίνησαν το 1632 και ολοκληρώθηκαν 22 χρόνια αργότερα. Για την ανέγερσή του δούλεψαν 20.000 εργάτες και δαπανήθηκαν 32 εκατομμύρια ρουπία (κατά προσέγγιση 65.000 ευρώ). Όταν ολοκληρώθηκε, ένας χρυσός φράχτης τοποθετήθηκε γύρω από το φέρετρο, το οποίο -λένε- ο αυτοκράτορας το στόλισε με πέρλες και διαμάντια. Επίσης, τοποθέτησε 2.000 φρουρούς για να το φυλάνε.

Ο Σαχ Γιαχάν σκόπευε να χτίσει άλλο ένα μνημείο από μαύρο μάρμαρο, στην αντίπερα όχθη του ποταμού, για να το αφιερώσει στον ίδιο του τον εαυτό. Πριν ξεκινήσει, όμως, για το δεύτερο εγχείρημά του, ο γιος του Ορανγκζέμπ κατέλαβε την εξουσία και τον φυλάκισε. Ο αυτοκράτορας πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στο οχυρό της πόλης Άγκρα, κοιτώντας το Ταζ Μαχάλ και περιμένοντας τη στιγμή που θα ξανασυναντούσε την πολυαγαπημένη του σύζυγο. Μετά το θάνατό του, το 1666, τάφηκε δίπλα της.

Η ιστορία του Ταζ Μαχάλ είναι μια διαχρονική ιστορία αγάπης, που εκατομμύρια άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο συρρέουν για να την ξαναζήσουν, θαυμάζοντας το μοναδικό αυτό μνημείο.

[pixie]

Η μαγεία του Rajasthan!
[Πληροφ. από yupi.gr]


 


Η μεγαλύτερη ατραξιόν του Rajasthan - σημαίνει ''Γη των πριγκίπων''- είναι μια ατέλειωτη συλλογή από κάστρα και παλάτια που έχτισαν οι ευγενείς στο πέρασμα των αιώνων - χαρά της τουριστικής ανάπτυξης που τα έχει μεταμορφώσει σε θεϊκά ξενοδοχεία. Γι' αυτό και είναι ο πιο δημοφιλής προορισμός στην Ινδία μετά το Taj.

 

Η δεύτερη σε έκταση επαρχία της Ινδίας στο μέγεθος περίπου της Γαλλίας περιλαμβάνει την έρημο Tar, που αν και άγονη δεν εμπόδισε το Rajasthan  να εξελιχτεί σε μια από τα πλουσιότερες περιοχές της χώρας. Έμποροι από τα βάθη της Ασίας από την Περσία και την Κίνα έπρεπε να διασχίσουν αναγκαστικά τις άγονες πεδιάδες του για να φτάσουν στα βόρεια λιμάνια της Guzarat, κάτι που φυσικά και εκμεταλλεύτηκαν οι πολεμοχαρείς πρίγκιπες της περιοχής. Σήμερα, θεωρείται ένας από τους σωστούς προορισμούς για ψαγμένους Ευρωπαίους.

 

Σε μια χώρα όπου οι μετακινήσεις είναι σωστός εφιάλτης, στο Rajasthan  (Ράτζασταν) φτάνεις θεωρητικά αρκετά εύκολα με όλους τους τρόπους, τρένο, ιδιωτικό ταξί, λεωφορείο, αεροπλάνο αό το Νέο Δελχί ή από το Taj - αρκεί, βέβαια να απογειωθεί το αεροπλάνο. Αν είναι το πρώτο σου ταξίδι, μάλλον δεν πρόκειται να ξεκολλήσεις από δω. Υπολόγισε τουλάχιστον μια βδομάδα για να εξερευνήσεις τα βασικά, με highlights την πόλη της Udaipur, χτισμένη πάνω στη λίμνη, και το κάστρο της Jaisalmer στη μέση της ερήμου, το μοναδικό στον κόσμο που κατοικείται ακόμα από ντόπιους.

 

Άλλα μέρη που αξίζει να δεις:

Την ''Μπλε πόλη'' της Jodhpur, όπου υπάρχει το μεγαλύτερο παλάτι της Ινδίας και το πιο καλά διατηρημένο κάστρο.

Την Pushkar στις όχθες της λίμνης Brahim. Εδώ θα δεις τη μεγαλύτερη ζωοπανήγυρη σε ολόκληρη την Ασία.

Τα παραδοσιακά, ζωγραφιστά κτίρια της περιοχής Shekawati, τα havelis. Θεωρούνται το ανοιχτό μουσείο της Ινδίας.

Τη μεσαιωνική ατμόσφαιρα μικρών πόλεων, όπως η Bundi.

Τη ροζ πρωτεύουσα, την Jaipur, κέντρο της κοσμικής ζωής.

 

Ονειρεμένα ξενοδοχεία-παλάτια...

Ο σημαντικότερος λόγος για να επισκεφτείς το Rajasthan  είναι τα ξενοδοχεία του. Η επαρχία διαθέτει 80 ιδιοκτησίες σε κάστρα, παλάτια και havelis, πολλά από τα οποία κατοικούνται ακόμα από τους γόνους πριγκιπικών οικογενειών.

Οι περισσότεροι ζουν  πια την απόλυτη παρακμή, αλλά πάντα με στυλ. Απομεινάρια μιας αποικιοκρατικής Ινδίας, ζουν στα ξεχαρβαλωμένα μαγικά παλάτια τους με το μοναδικό τους πια υπηρέτη, gentlemen μιας άλλης εποχής, που θα μοιραστούν μαζί σου το «5 o' clock» τσάι τους σε ύποπτης καθαριότητας παλιές πορσελάνες, με άπταιστους αγγλικούς τρόπους και σε καμία επαφή με τις εξελίξεις που συμβαίνουν στον υπόλοιπο κόσμο.

Το Rajasthan  είναι ίσως τα μοναδικό μέρος στον κόσμο όπου με μια πιστωτική μπορείς να κοιμηθείς σε αυθεντικό πριγκιπικό κρεβάτι, αφού προηγουμένως δειπνήσεις με τον ξεπεσμένο αριστοκράτη που στην ανάγκη μετέτρεψε το ανάκτορό του σε ξενοδοχείο.