Τα ναρκωτικά

[Teo]

"Αυτό που ονομάζουμε «φυσιολογικό» στην ψυχολογία είναι στην πραγματικότητα μια ψυχοπαθολογία του μέσου όρου. A. Maslow


Πέρα από την κοιλάδα του θανάτου.

Συνηθίζουμε να εναποθέτουμε τις ευθύνες στην πολιτική εξουσία. Οι ηγέτες συνεδριάζουν, παίρνουν αποφάσεις και σχεδιάζουν νομοθετικά διατάγματα για την υγεία, την κοινωνική πρόνοια, την παιδεία, τον πολιτισμό. Ελπίζουμε ότι θα λύσουν τα προβλήματά μας με πολιτικο-οικονομικούς ελιγμούς. Ενώ εμείς εν τω μεταξύ προσπαθούμε να βολέψουμε τις ατομικές μας ανάγκες,

Το κενό, η απόγνωση, το άγχος, ο φόβος, η απογοήτευση, η ανία, η σύγκρουση, συνθλίβουν τους ρυθμούς της καθημερινότητας.

Οι χώροι κατοικίας, εργασίας και διασκέδασης συντηρούν την ψευδαίσθηση της ευδαιμονικής μας ισορροπίας. Το απειλητικό χαμόγελο της ματαιότητας συνοδεύει προκλητικά την ανατολή της τρίτης χιλιετίας.

Η ευθύνη βαραίνει εξ' ολοκλήρου τον καθένα από εμάς. Όχι γιατί δεν επαναστατήσαμε ενάντια στις φθαρμένες δομές του κοινωνικού συστήματος, αλλά γιατί δεν αναμορφώσαμε τις διεφθαρμένες λειτουργίες της προσωπικής μας ζωής.

Αναπαράγουμε αδιαλείπτως με σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες και πράξεις την επικρατούσα κοινωνική ψυχοπαθολογία.

Το πρόβλημα δεν είναι η σύριγγα, αλλά το αδιέξοδο. Παραδομένοι στο τέλμα, δεν είναι μόνο οι χρήστες των ναρκωτικών αλλά και η μεγάλη μάζα των ευυπόληπτων πολιτών. Ο ψυχοπαθογόνος κύκλος του μηδενός στεφανώνει τους έσχατους όπως και τους πρώτους. Οι τρύπες στα κορμιά των χρηστών ανοίγουν τις προοπτικές της δικής μας αυτογνωσίας.

Οι θάνατοι από υπερβολική δόση (πιθανώς προγραμματισμένοι από εμπόρους), διαταράσσουν τον καθωσπρεπικό μας ύπνο. Όμως, το πρόβλημα δεν είναι ότι τα καημένα τα παιδιά έσβησαν τη ζωή τους, αλλά ότι δεν άρχισαν ποτέ να ζουν. Πέρασαν απ'τον θάνατο στον θάνατο.

Το σύμπαν στενάζει. Πάλλεται στον ρυθμό της οδύνης. Ο πνευματικός αποπροσανατολισμός βυθίζει σε πικρία τους λαούς της γης. Η δίωξη του Θεού αλλοτριώνει την κοινωνική πραγματικότητα,. Η αλλοτρίωση της κοινωνικής πραγματικότητας διώκει τον Θεό. Ολέθριο feed-back ανάμεσα στην άρνηση του ιερού και στις αήθεις πολιτικές, οικονομικές, ιδεολογικές και περιβαλλοντολογικές δομές της σύγχρονης ζωής. Η άξενη πόλη εξουθενώνει τα παιδιά της.

Ο εσταυρωμένος Θεός παρακαλεί έξω από τα τείχη. Επιβιώνουμε σε νύχτα ολέθριων συνθηκών. Αναζητούμε την υπέρβαση της εσωτερικής μας κακομοιριάς σε πολύχρωμα, αγχολυτικά μηχανεύματα. Οι αρνησίθεες πολιτισμικές μας προσπάθειες στολίζουν επιφανειακά τον επιτάφιο του παραλόγου που μας εξουσιάζει. Περιορίζουμε το κακό στις εξαρτησιογόνες ουσίες, γιατί αυτές μας αποκαλύπτουν την απειλή του θανάτου. Όμως, ο πνευματικός θάνατος εκπορθεί ακόμη και τις ψυχές των εκλεκτών. Η κατανάλωση, η ενημέρωση, η απελευθέρωση και το marketing αλώνουν ανεξέλεγκτα τα ερείσματα των πολιτισμών.

Η διαφήμιση σκοτώνει πιο ύπουλα από την ηρωίνη. Η τηλεόραση αποχαυνώνει βαθύτερα απ' την μαριχουάνα.

Τα ναρκωτικά σκοτώνουν την μειοψηφία που αρνήθηκε ή δεν μπόρεσε να χωνέψει αμάσητους τους πλαστικούς λωτούς που συντηρούν τον ύπνο του συστήματος. Ο χρήστης φτάνει στο μηδέν αλλά δεν το ξεπερνάει. Αγγίζει την κόλαση, αλλά δεν επιδιώκει τον παράδεισο. Αποτάσσεται την φθορά της κοινωνίας αλλά όχι την φθορά του εαυτού του. Η μυρωδιά του θανάτου είναι αποπνικτική. Ο κόσμος βουβός, σκεπασμένος με το θολό πέπλο της ανοησίας. Οι άνθρωποι βηματίζουν κουρδισμένοι στα προκαθορισμένα τους στέκια. Η απουσία του νοήματος πλημμυρίζει ασφυκτικά την οικουμένη. Μέσα στην νύχτα των πάντων, η «άσπρη» ανοίγει μια προοπτική. Την περιπέτεια του θανάτου.

Το θέμα δεν είναι αν είσαι με ή χωρίς ηρωίνη, αλλά με ή χωρίς Θεό. Διότι αν δεν είσαι χρήστης ναρκωτικών ουσιών, θα είσαι οπωσδήποτε χρήστης ναρκωτικών αγαθών, εννοιών και εμπειριών.

Η σύριγγα του μηδενός λιώνει μόνο στην φωτιά της Αγάπης του Θεού. Οι υπόλοιπες λύσεις είναι απλώς συντηρητικές. Όπου δεν ζωοποιεί η πνευματική παραμυθία, εκεί σκοτώνει η παραμύθα της σκόνης, του σεξ, του θεάματος ή της επιτυχίας. Όποιος δεν μπορεί να δει την αλήθεια στον ουρανό, την ψάχνει στη γη. Το χώμα είναι πολύ κοντά στην πτώση και πολύ πρόθυμο να μας σκεπάσει.

Αποζητώ μια στάλα προσευχής, να γλυκάνω τον πόνο της καρδιάς μου.

"Το να αποτρέψεις έστω και ένα παιδί από την κατάχρηση ουσιών, σημαίνει πως εσύ αλλάζεις την κατάσταση και την κάνεις διαφορετική γι αυτό το παιδί..."

[minoraki]

Η ευθύνη βαραίνει εξ' ολοκλήρου τον καθένα από εμάς. Όχι γιατί δεν επαναστατήσαμε ενάντια στις φθαρμένες δομές του κοινωνικού συστήματος, αλλά γιατί δεν αναμορφώσαμε τις διεφθαρμένες λειτουργίες της προσωπικής μας ζωής.

Αποζητώ μια στάλα προσευχής, να γλυκάνω τον πόνο της καρδιάς μου.

"Το να αποτρέψεις έστω και ένα παιδί από την κατάχρηση ουσιών, σημαίνει πως εσύ αλλάζεις την κατάσταση και την κάνεις διαφορετική γι αυτό το παιδί..."

δεν πολυκαταλαβαινω το "αλλα γιατι δεν αναμορφωσαμε τις διεφθαρμενες λειτουργιες της προσωπικης μας ζωης".....τελος παντων, αυτο που θελω να επισημανω ειναι οτι, οντως αποζητω μια σταλα προσευχης, για να γλυκανω τον πονο της καρδιας μου.....και συμφωνω οσο δεν παιρνει στο να αποτρεψουμε εστω και ενα παιδι απο την χρηση των ουσιων.....το θεμα ειναι να θελει και το ιδιο το παιδι να αποτραπει απο αυτον τον εφιαλτη.....διαφορετικα δεν γινεται τιποτα.....αυτο που δεν καταλαβα ποτε ειναι οτι, οταν το πρωτοδοκιμαζαν, δεν ηξεραν οτι αυτη την ιδια στιγμη υπεγραφαν και την καταδικη τους σε θανατο? αυτη την ερωτηση την εχω κανει εκατομμυρια φορες.....απαντηση ομως ποτε δεν πηρα!