ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ

[PoiSoN_GiRL]

Πεζό

Κι όμως έφτασε μέχρι εδώ,
πέρασε όλο αυτό το πηχτό σκοτάδι
του χρόνου,
(μεγάλο παιδί πια,περπάτησε)
με βρήκε απροετοίμαστο
μ'ένα παλιό νούμερο τηλεφώνου.

Και πως να σε βρώ.
Τι κάνεις;
Ομόρφυνες;
Άλλαξες ιδέες;
Πήγες αλλού;Σήμα κανένα.

Μόνο κάποια τυχαία συνάντηση
στους Μεγάλους Δρόμους.
Στη Σταδίου ας πούμε,πρωί κι αγουροξυπνημένοι
χωρίς ευφυία,με μισό μυαλό,να ψάχνουμε προσέγγιση...
Κάτω απ'τις κόρνες των οχημάτων.

[PoiSoN_GiRL]

Πού να σε βρω

Πού να σε βρω, πού να σε βρω
Όλα εδώ αλλάξανε,
Τί να σου πω, τί να σου πω
Έτσι απλά, σωπάσαμε.

Τι να σου πω;

Γι’ αυτά που ήρθαν, γι’ αυτά που πάνε;
Για ότι χάθηκε στα μάτια μου μπροστά;
Γι’ αυτά που έφυγαν και δε γυρνάνε;
Για ότι πίστεψα κι ακόμα μου χρωστά;
Τι να σου πω;

Πού να σε βρω, που να σε βρω
σε πιο κάλπικο όνειρο;
Πού να κρυφτεί τέτοια ζωή
που την κράτησα όνειρο;

Πού να σε βρω;

Σ’ αυτά που ήρθαν, σ’ αυτά που πάνε;
Σε ότι χάθηκε στα μάτια μου μπροστά;
Σ’ αυτά που έφυγαν και δε γυρνάνε;
Σε ότι πίστεψα κι ακόμα μου χρωστά;
Πού να σε βρω;

[PoiSoN_GiRL]

Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια

Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια,
η Χιονάτη, τώρα πια,έγινε στάρ.
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια,
που του γάτου τα παπούτσια μας φοράν.
Κόκκινη κλωστή δεμένη,
Φαντασία χειροπόδαρα δεμένη,
για το μύθο χώρος,τώρα πια,δε μένει.
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια,
ηλεκτρόδια στου λύκου το κεφάλι.
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια,
η πεντάμορφη το ρίχνει στην κρεπάλη.
Κόκκινη κλωστή δεμένη,
φαντασία χειροπόδαρα δεμένη,
για το μύθο χώρος,τώρα πια,δε μένει.
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια,
που οι δράκοι πάθανε αφλογιστία.
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια,
το Θησέα τον συλλάβαν για ληστεία.
Κόκκινη κλωστή δεμένη,
φαντασία χειροπόδαρα δεμένη,
για το μύθο χώρος, τώρα πια, δε μένει

[PoiSoN_GiRL]

Σκληρό χαρτί

Σκληρό χαρτί και πως θα ζωντανέψεις.
Τι πάθος θες ψυχρέ κριτή να γαληνέψεις.
Χρώμα λευκό τι εικόνες θες να σε πλανέψω.
Με ποια παιχνίδια του μυαλού θα σε γητέψω.
Σοφή σιωπή και πως θα ξεπαγώσεις,
που αν δε δεχτείς, τίποτα δε θα δώσεις.
Εγώ κα συ μιλάμε μα τη σκέψη,
μα ό,τι ειπωθεί, σε σένα θα επιστρέψει.
Εσύ που θες διλήμματα και γρίφους να μου βάζεις
ξέρεις καλά, πως το παιχνίδι πάντα εσύ το εξουσιάζεις.
Μέρες κι αυτό,το χέρι που σ'αγγίζει,
(λάθος να πούν ότι αυτό σε ορίζει,)
εσύ θα πείς να ζήσεις αν θ'αφήσει
ή αν θα χυθεί πάνω σου να σε σκίσει

[PoiSoN_GiRL]

Σπασμένη γέφυρα

Αθόρυβα κύλησα,στη λήθη μίλησα,
δούλεψα,κέρδισα,απλώθηκα.
Κουβάρι μπλέχτηκα, οργή δε γεύτηκα,
σα μαύρη πίσσα στρώθηκα.

Ήρθα κι έφυγα-σπασμένη γέφυρα
σε μια κοιλάδα που δε διάβηκε κανείς.
Ηρθα και πέρασα,το χρόνο κέρασα
με ήχους μιας απόμακρης φωνής.

Στο φόβο μου πάτησα και μ' εξαπάτησα,
είχα πυξίδα όμως χάθηκα,
τον πόνο αρνήθηκα κι ύστερα ντύθηκα
με χρυσαφένιο νάρθηκα.

Ήρθα κι έφυγα...

Τις μέρες σκότωνα φριχτά - μονότονα,
μάζεψα τοίχους και χώματα.
Επαιξα κι έχασα - για πάντα ξέχασα
της χαραυγής τα χρώματα,

Ήρθα κι έφυγα...

[PoiSoN_GiRL]

Στιγμές

Όπως τα φώτα στη βροχή τριγύρω απλώνουν,
Χάνουν την αίγλη τους σα'ρθεί το πρωινό,
Όπως ματώνει το κορμί που το πληγώνουν
Και σαν της κάθε Κυριακής το δειλινό...

Σαν άδειο σπίτι που φυλάκισε ένα κλάμα,
σα να εμφάνισες κομμένο αρνητικό,
όπως της άγουρης ζωής το πρώτο γράμμα,
του τελευταίου του φιλιού το μυστικό...

Μοιάζουνε τούτες οι στιγμές
ζητάνε κάτι,
είναι στα κόκκινα ντυμένες
- παραπατάνε -
κι όλο μου κλείνουνε το μάτι.

Σαν το αντίο στη στερνή στροφή του δρόμου,
σαν περιτύλιγμα σκισμένο από παιδί,
όπως τα μάτια της στ' αντίκρυσμα του πόνου
και σαν εικόνα που την έχεις αρνηθεί...


Μοιάζουνε τούτες οι στιγμές
ζητάνε κάτι,
είναι στα κόκκινα ντυμένες
- παραπατάνε -
κι όλο μου κλείνουνε το μάτι.

[PoiSoN_GiRL]

Συμπέρασμα

Είναι δύσκολο πολύ
όταν μισείς τα πάντα,
να γράψεις ένα δίστιχο
που να το παίξει μπάντα.

Επίσης είναι δύσκολο
σ'έτοιμη μουσική,
να βάλεις πάνω ποίημα
που να'χει συνοχή.

Μα απ'όλα το πιο δύσκολο
σε τούτη τη ζωή,
είναι να είσαι μόνος σου
χωρίς αποδοχή.

[PoiSoN_GiRL]

Τα λόγια

Τα λόγια ξεθωριάζουν λίγο-λίγο
σαν πίνακας που έμεινε στον ήλιο,
σαν άρωμα που έγειρε ανοιχτό.
Τα λόγια μου χυδαίες αγγελίες,
τα λόγια μου είναι παύλες και τελείες
που παίζουν την αλήθεια μου κρυφτό.

Τα λόγια αγριεμένο μονοπάτι,
τα λόγια μαχαιριά στην πλάτη
-απόψε ο ουρανός αλλάζει χρώμα-
τα λόγια που δεν μπαίνουν σε βιβλίο,
τα λόγια, μαύρο αίμα σε σφαγείο,
τα λόγια που δεν είπαμε ακόμα.

Τα λόγια η σιωπή θα τα παγώσει
σα θάνατος και πάθος τα ζυγώσει,
σα φόβος τα δαγκώσει στο λαιμό.
Τα λόγια αντηχούν σαν προσπεράσουν,
σα δώσουν, σαν προδώσουν, σα γελάσουν
κι η λησμονιά τα σπρώξει στο γκρεμό.

[PoiSoN_GiRL]

Tι τραγούδι να σου πω

Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει
Να' ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι
Να' ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι
Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη

Τι τραγούδι να σου πω
Εκεί που πας
Να μη μοιάζει με κανένα
Μα να μοιάζει μ' όλα όσα αγαπάς

Τι τραγούδι να σου πω, που να' χει αέρα
Σαν κι αυτά μες τις κασέτες που' χουν λιώσει
Γιατί πάτησαν το χρόνο, σ' έχουν νιώσει
Πήραν σήκωσαν το φως κι εδώ το φέραν

Τι τραγούδι να σου πω, χωρίς ουσία
Να το φτύνουν οι σοφοί κι οι μπερδεμένοι
Να γεννιέται στα ρηχά κι εκεί να μένει
Να μην έχει λάμψη, ούτε αξία...

Μα να φέγγει στη δική σου καταχνιά

[PoiSoN_GiRL]

Χάρτινες σαϊτες

Βαριές κουβέντες μα ο τόπος ελαφρύς.
Παλιό γραμμόφωνο διαβάζει τη ζωή σου.
Φώτα χλωμά - φτηνό ρακί
που ηρεμούν και ξεθωριάζουν την οργή σου.

Και είμαι εγώ και είσαι εσύ
και μοιάζουμε με χάρτινες σαίτες,
που έχουν καρφώσει για καλά, στην οροφή του σινεμά,
κάποιοι αλήτες,
που έχουν καρφώσει για καλά...
κάποιοι αλήτες.

Μοιάζεις μπαρούτι που το λύγισε η βροχή
και ξέρεις βρέχει δυνατά τούτες τις ώρες
κι όσοι αγαπούν - τόσοι μισούν -
άμα δε μάθουν να παλεύουν με τις μπόρες.

Και είμαι εγώ...

Στενεύει η μέρα και το πέρασμα στενό,
σαν καρβουνιάρικο σαλπάρει από το Λαύριο.
Τζάμπα μαγκιά - φτηνή πουστιά
πουλάω σήμερα για να τη βγάλω αύριο.

Μα μη φοβάσαι, σε προσέχει ο θεός
Σου'χει κρατήσει για το μέλλον σου καβάτζα,
όμως θα τρέμεις μια ζωή
μη σου ξεπλύνουνε τα όνειρα στη λάντζα.

Και είμαι εγώ...