Η Μούσα δεν κάθεται πια στα πλήκτρα μου...

[tristana]

Δεν έχω έμπνευση. Δεν μπορώ να γράψω.  ʽΟχι χτυπώντας τα απαίσια και ανέκφραστα αυτά πλήκτρα. Τα άψυχα.
Τα ουδέτερα. Τα αμέτοχα.
Δικαιολογίες. Ούτε στο αγαπημένο μου παλλόμενο από ζωή χαρτί μπορώ
να ψελλίσω τις μεγάλες αλήθειες, τα μικρά ψέματα, τις αυταπάτες,
τους εφιάλτες που γεννά η μέρα μου.
Κάθομαι και κοιτάζω με τυφλά μάτια και χωρίς καμία συμπάθεια
το φωτεινό χρώμα της οθόνης που κάνει τα μάτια μου να πονούν.
Υπάρχει οδύνη στην δημιουργία; Λένε ότι μόνον όταν υποφέρει κανείς
μπορεί να γράψει κάτι που να αφορά και άλλους εκτός από τον ερμητικά κλειστό του μικρόκοσμο. Εγώ γιατί διαφωνώ; Από έλλειψη ταλέντου; ʽΟ,τι και να σημαίνει αυτό. Προσπαθώ, όμως. Επιμένω να κάθομαι εδώ και να πληκτρολογώ
παρʼ όλο που κάθε κύτταρό μου επαναστατεί εναντίον αυτής της αφύσικης,
μηχανικής γραφής! Ωραία. Δεν υπάρχει πρωτότυπη δημιουργία.
ʽΕχουν ειπωθεί τα πάντα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ανακυκλώσεις ιδέες, να τις φρεσκάρεις, να τους φορέσεις τα δικά σου ρούχα και ψιμμύθια.
Ε, και; ʽΑραγε πώς ένιωθε ο Ντοστογιέφσκι όταν έγραφε; ʽΕνιωθε ή σκεφτόταν;
Μήπως δεν σκεφτόταν καθόλου; Είναι πιθανό οι μεγάλοι συγγραφείς να κάθονται και να γράφουν τόσο απλά και αβίαστα σαν να πρόκειται για μία βιολογική, φυσιολογική λειτουργία; ʽΟπως εγώ πίνω νερό, ας πούμε;
Ούτε ξέρω, ούτε θα μάθω ποτέ. Εκείνο που με απασχολεί τώρα είναι η δική μου
αδυναμία να κατανοήσω τι στο διάολο μου συμβαίνει και δεν μπορώ να...
Γιατί έχω την ακαταμάχητη διάθεση να γράφω μία βρισιά ανά δύο λέξεις; Εγώ που δεν βρίζω ποτέ!
Το άσχημο είναι ότι γνωρίζω την απάντηση.
Δεν θέλω, όμως, να επαναλάβω γιʼ άλλη μία φορά τα ίδια και τα ίδια.
Η διαφορετικότητα. Η εκτός των τειχών οπτική. Τρίχες!
Υπάρχει μια ωραία, στρογγυλή λέξη για όλα αυτά. Απροσάρμοστη.
Σε αντίθεση με τι; Ποιοι είναι αυτοί οι περίφημοι προσαρμοσμένοι;
ʽΕτσι γεννήθηκαν ή τους προγραμμάτισαν αργότερα;
Γιατί πρέπει να με απασχολούν αφού τους σιχαίνομαι;
Και αυτούς και τα προσαρμοσμένα τους.
Θα ήθελα να το αλλάξω; Μπορώ; ʽΕτσι όπως πάω θα καταλήξω να θέτω μόνο ερωτήσεις με γνωστές απαντήσεις. Αμπελοφιλοσοφίες της κακιάς ώρας και προχειρολογήματα. Επιχειρήματα που αναμασούν και μου λένε εδώ και χρόνια άνθρωποι αδιάφοροι και θανατερά πληκτικοί. Πού πήγε η λαμπερή ματιά
του κόσμου; ʽΕγινε καταναλωτικό αγαθό και πωλείται πανάκριβα;
«Γράφε και σκίζε», «γράφε και σκίζε». Νομίζω ότι το έλεγε η Βιρτζίνια Γουλφ.
Στην  προκειμένη περίπτωση «γράφε και κάνε ντιλίτ»;
Ούτε να γράψω έτσι όπως μου αρέσει δεν μπορώ πια;
 Σκιές πηγαινοέρχονται κάτω και μέσα στα ορθάνοιχτα μάτια μου. Γιγαντώνονται.

[andreasec13]

Αααα,μου φαίνεται ότι είναι σοβαρά τα πράγματα   :roll:

[cna]

Α.

"Πριν πιάσεις την πένα θα πρέπει να έχεις πιάσει το μπαστούνι." Ν. Καζαντζάκης

Β.

Οι γενικεύσεις είναι ένας ακόμα τρόπος ισοπέδωσης των πάντων. Η ιστορία θα έπρεπε να γράφεται κάθετα και όχι οριζόντια. Αυτό λοιπόν που το κατεστημένο σου παρουσίαζει οριζοντίως προσαρμοσμένο είναι καθέτως απροσάρμοστο. Απλώς ο καθένας επιλέγει με διαφορετικό τρόπο το είδος και την ποιότητα της α-προσαρμοστικότητάς του.

Γ.

Αν το ράβε-ξήλωνε δεν σε εκφράζει γιατί δεν δοκιμάζεις την αυτόματη γραφή; Ίσως έτσι να σε επισκεφθεί η μούσα που τόσο πολύ ποθείς.

Δ.

Αν τα ως άνω σου φαίνονται υπερβολικά αναλυτικά και σοβαροφανή μην αγχώνεσαι! Θα μου περάσει...

[riaghul]

Λιγο πριν γιγαντωθούν οι σκιές και όσο τα μάτια μου παραμένουν ορθάνοιχτα (παρά τη μυωπία μου και τη πρεσβυωπία μου :cry: ).......
Λίγο πριν μπω στο καθημερινό κυκεώνα των ερωτήσεων και να ψάχνω να βρώ απαντήσεις στα τετριμμένα αναπάντητα ερωτήματα αγχωμένων γονιών, αφελών παιδιών και χύκλων χαμένων ποιητών....
Λίγο πριν δω..τη λέξη "απροσάρμοστη ή προσαρμοσμενη¨στρογγυλή....
και λίγο πριν το μετανοιώσω και κάνω "ντιλίτ"

Ελα καλή μου, να σου πω για μια ΜΑΤΙΑ του κόσμου...που μπορεί να μην είναι πάντα λαμπερή..αλλά είναι ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΗ μια ματιά στρογγυλή κι ας μην είναι διαρκώς όμορφη με την δική μας έννοια...μα είναι όμορφη γιατί είναι αληθινή.Γιατί μπορεί να αποδώσει χαρά, πίκρα, πόνο και ευχαρίστηση με ένα τρόπο δυνατό και με μια ανταποδωτική , χαμογελαστή
 έκφραση που δεν σε αφήνει αδιάφορη...

Σε φιλώ
  [smiley smilie=1 fontcolor=000000 shadowcolor=000000 shieldshadow=1]smile for ever[/smiley]

[kuria]

Η Μουσα ευτυχως δεν καθεται πια στα πληκτρα μου...

την τελευταια φορα που το επιχειρησε, εγω βρεθηκα με σπασμενο πληκτρολογιο κι αυτη με σημαδεμενα οπισθια...

ασε που μου κοπανησε και μια μηνυσαρα, να χω να πορευομαι, μεγαλυτερη κι απο την καλλιπυγη της (εκφραση τσι μοδος), γιατι λεει, ακουσον ακουσον, βιαιως την προσηγαγα να παλουκωθει επι του πληκτρολογιου μου...

παλι καλα που το διαρκειας ανεμπνευστον μου, απετελεσε στοιχειο ακραδαντο και απερριφθη ως αβασιμη η μηνυση!

[tristana]

Σας αγαπώ και τις δύο τις απεπάνω.

Σι Εν 'Ει, μην διυλίζεις τον κώνωπα, δεν πάω για Νόμπελ ούτε καν για ΣΚΙΠ. Εντάξει;  :twisted:

[larus audouinii]

κατάχρηση ενότητας ....;

τρις! που εισαι ;

[larus audouinii]

Οι τελευταίοι Ίωνες

Κάποτε αραιά και που...ως ανήσυχο πιστιρίκι έκανα κάποιες επισκέψεις σε ένα οίκο ευγηρίας ...αν το γράφω σωστά  

Αρχικά ξεκίνσε από μια τυπική επίσκεψη αλλά το δέσιμο με κάποια λιγοστά πρόσωπα εκεί ουσιαστικά έκανε τα "κεικ και τα συναφή της Κυριακής" ευχαρίστηση αλλά και ανάγκη με μια υπόσχεση κατά  κάποιο τρόπο  επιστροφής ...αν και άλλοτε αργούσε πολύ αυτό
Μάλλον πίσω από αυτές τις επισκέψεις, ήταν και η γλύκα τους ….δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω…από το "ήρθες" ..μέχρι τις λεπτομέρειες που θυμόταν… και το νιάσιμο τους
Για να μην μακρηγορώ ...κάπου εκεί συνάντησα και την κυρία .....που εγώ αποκαλούσα γιαγιά και με το όνομα της

Την γνώριζα χρόνια, όπως την γνώριζαν και την σέβονταν όλοι στην περιοχή..και κάπου δυσκολευόμουν να δεχτώ πως στα τελευταία της χρόνια της βρέθηκε κάπου εκεί πέρα
Θυμάμαι ακόμη το εβένινο μπαστούνι με τα ασημένια σκαλίσματα και το κομψό καπέλο από τους δρόμους ως εκείνο το δωμάτιο
Λευκά πλούσια μαλλιά ...φεγγαρένιο πρόσωπο με πεταχτά μάγουλα , συνήθως ροζ που ξεχώριζαν στην όμορφη καθαρή επιδερμίδα της...Δεν καταλάβαινες την ηλικία αυτής της γυναίκας παρά τα χρόνια της
Τότε που την βρήκα στο γηροκομείο ήταν αρκετά πάνω απο τα 90

Και δεν ήταν λίγοι αυτής της γενιάς που τότε παραδοσιακά κρατούσαν καλά ως τα βαθειά γεράματα  Γερά κόκκαλα και συνήθως ψηλή κορμοστασιά
Η καταγωγή ήταν καλλιτεχνημένη στα έντονα χαρακτηριστικά του προσώπου  Από το στήσιμο πάλι  και μόνο όπως καθόταν ο παππούς, φανέρωνε το μπέρδεμα με τον νότο
Θυμάμαι  τον  κ.  Ι  που είχε ξεκινήσει και την δεκαετία του  80,  86 χρονών ήταν τότε νομίζω,  για να πάει πεζός  ως την Αθήνα ντε και καλά και τον μάζεψαν κάπου στη Λάρισα οι συγγενείς του με τη βοήθεια της αστυνομίας Με το ζόρι τον είχαν φέρει πίσω
Μαραθωνοδρόμος ήταν, από τους παλιούς
Τελευταία φορά που είχε πάρει μέρος ήταν του 74, θέλοντας να αντιδράσει με αυτό τον τρόπο στη  Χουντα της Αθήνας για την ανατροπή της Δημοκρατίας στη Κύπρο
Η γυναίκα του ως τα βαθειά γεράματα περνούσε και από μένα , όταν τον έψαχνε στη γειτονιά αν  έβλεπε πως αργούσε να επιστρέψει από νιάσιμο... αλλά  και τα πάρα πολλά χρόνια της διαφοράς της ηλικίας τους δεν τους φαινόταν καθόλου... απεναντίας κάθε άλλο Ο σκούρος  σκούφος του ..το  μπαστούνι και οι χοντροί φακοί στα γυαλιά του...από την ασθένεια λόγω ηλικίας ....ήταν πάνω από 100, δεν έδεναν με το κοφτερό μυαλό και τα θέλω του  

Οι τρόποι αυτής της κυρίας όμως είχαν ένα διαφορετικό αέρα " από ανέκαθεν"... όπως θα το θελε η χαρακτηριστική ντόπια έκφραση,  και μέχρι  την τελευταία στιγμή της  Είχαν τόνους ευγένειας και καταγωγής, αρχοντιάς
Με σοβαρότητα...άλλοτε με γλυκύτητα ..και απιστευτη μνήμη, εξυπνάδα  αποτυπωμένη στις εκφράσεις της  Κουβεντιάζαμε με άνεση για την καθημερινότητα μας ...το διασκέδαζα και λίγο  με τις συμβουλές της γερόντισσας

'Άλλοτε η κουβέντα μας γύριζε και σε άλλες εποχές , τότε που με τον σύντροφό της στη ζωή κρατούσαν στα χέρια τους  τις ρίζες  του εμπορίου και την ζωή ...την ανάπτυξη της προσφυγιάς στο νέο τόπο  Όνομα με βαρύτητα και μεγάλοι ευεργέτες
Εκείνες τις εποχές ήταν απο τις γνωστές  προσωπικότητες ..Ένας κεντρικός δρόμος έχει κρατήσει αυτό το όνομα για να θυμίζει πολύ αμυδρά την ιστορία… άλλες εποχές , ξεχασμένες

Τότε που πλοία σαν το Αμέρικα , το Ποσειδών, το Ιέραξ, το Δυο Φίλοι τροφοδοτούσαν τις βάσεις της οικονομίας στη γη της επαγγελίας και από την ελονοσία η καμπάνα χτυπούσε κάθε μέρα
Στη κατοχή χωρίς να λογαριάζουν τις Γερμανικές καταδιώξεις έφταναν ως τη Κρήτη για τρόφιμα και πρώτες ύλες, κρυφά και από το θεό ακόμη Τότε που το έθιμο από τις πατρίδες ήθελε ακόμη τις καπετάνισσες να τάζουν στη παραλία  κόλυβα του προστάτη άγιου Νικόλα
….Εκεί που στη γωνία του δρόμου βρίσκεται σήμερα  ένα μοντέρνο κτήριο τράπεζας και δίπλα εμπορικό κέντρο

Από τις κουβέντες μας που τις έβρισκα ενδιαφέρουσες ήταν και οι αναμνήσεις ...οι ιστορίες από τις εποχές στην Πόλη
Η αλήθεια είναι πως επέμενα να ρωτάω κάποια πράγματα

Ήταν το ορφανό μοναχοπαίδι ενός γνωστού πλούσιου εμπόρου της εποχής εκείνης στο Πέραν Πάππου προς πάππου είχαν δημιουργήσει μια τεράστια περιουσία εκεί...Εστιατόρια...εμπορικές επιχειρήσεις ..οικοδομικά..μέτοχοι σε εμπορικά πλοία, όπως και οι περισσότεροι Η ίδια όμως σπούδασε και μουσική , αυτό ήθελε Μου μιλούσε καμιά φορά για τα ταξίδια  που έκανε τότε από την Πόλη για τις σπουδές της… για τις υποτροφίες  
Ίσως και η δική της ζωή να ήταν η έμπνευση για το σενάριο μιας κινηματογραφικής ταινίας

Παρόλη την ηλικία της κάπου κάπου αφηνόταν και τραγουδούσε....σπάνια της το ζητούσα και γω...για να αλλάξει διάθεση αλλά και γιατί μου άρεσε
Οι νότες δεν είχαν καμια σχέση με την ηλικία αυτης της γυναίκας ..ένα μυστήριο πράγμα...ως τον τελευταίο καιρό..πάνω απο τα 100..που καθόταν  μόνιμα πια σε ένα ειδικό στρώμα της εποχής, άλλοτε με ανασηκωμένο προσκέφαλο Η πλήρης ακινησία είχε δημιουργήσει πληγές που δεν έκλειναν πια στο σώμα της , αλλά και τότε ακόμα η φωνή της ήταν εντυπωσιακή...και όταν έκανε κάποιο λάθος, και από τους πόνους και από την ηλικία, διόρθωνε με επίμονο τρόπο τις νότες Τότε ήταν που έσβηνε ο χρόνος, ο πόνος και τραγουδούσε σαν κοριτσόπουλο
Μιλούσε και τραγουδούσε άπταιστα  αγγλικά και γαλλικά ...μιας άλλης εποχής...στο μονόκλινο στενό δωμάτιο με θέα το μοναδικό παράθυρο προς έξω στο δρόμο
Ίσως και η δωρεά στην εκκλησία να μην άλλαζε κάποια προνόμια, αλλά πρακτικά ήταν αναγκαίο
Δεν ήταν λίγα όσα με εντυπωσίαζαν σε κείνη την ιστορία ...το ανάστημά της  από τότε που την γνώριζα ...η ομορφιά, αυτή η φινέτσα μέχρι το τέλος...ο σεβασμός που την είχαν όλοι όσοι ήξερα… η αγάπη που της έτρεφα..ακόμα και η ηρεμία όταν έλεγε με λέξεις για τη φυγή...το διωγμό καλύτερα, για την τεράστια περιουσία που άφησαν πίσω...για τον πατέρα της που ξεκίνησε από την αρχή και ξαναδημιούργησε άλλα τόσα Ο τρόπος με τον οποίο είχε αποτυπώσει , πως το μόνο που έσωσε, που κατάφερε  δηλαδή, ήταν το πιάνο της...να το βάλει μέσα στο πλοίο Είχα μείνει τότε και με την απορία...Ηρεμία και απάθεια ...στις προτάσεις με τα βαριά λόγια που μου έλεγε Το πιάνο από μια τεράστια περιουσία …Χωρίς ποτέ καμιά αποζημίωση Κάπου ήταν και ασύλληπτο  

Κάποια στιγμη με ειδοποίησαν πως ήθελε να με δει...ήταν στις τελευταίες μέρες, ώρες ίσως Ήταν  κάτι το αναμενόμενο για όσους την γνώριζαν αλλά και για την ίδια  
Είχα μπει μουδιασμένα… στο δωμάτιο, ήμουν και πιτσιρίκι τότε...την είχα βρει σε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση ...Και τότε συνέβη κάτι που με έκανε να τα χάσω τελείως Συνήθιζε να κρατάει το χέρι μου  καμιά φορά όταν μιλούσαμε αλλά πρώτη και τελευταία φορά είχε φανερά μια τρομερή  ..μα απίστευτη αγωνία "πείτε στον...".(μου μιλούσε πάντα στον πληθυντικό, ακόμη και τότε) ζητούσε το ονομά του με μεγάλη λαχτάρα..επίμονα  την μονάδα με λεπτομέρειες (όταν την ρωτούσα … για να την ανακουφίσω) την περιοχή που ήταν τελευταία φορά ...τον αγαπω..ειδοποιήστε τον ..να τον ειδοποιήσετε…Κάτι τέτοια ...ένα όνομα, μια ιστορία που ο κύκλος της ήταν τόσο μεγάλος όσο  και λίγες λέξεις..μια η επιθυμία ….και για μένα περίπου κανένα νόημα… ίσως
Στην αρχή τα χασα εντελώς απο την αγωνία και την επιμονή της θεώρησα πως είναι από  λήθαργο της γερόντισσας και σε κατάσταση ακαταλόγιστου Κάπου έκλεισα την πόρτα απο σεβασμό για να μην ακούγονται οι προσευχές της μέχρι έξω στα αυτιά της κυρίας που επιστατούσε στον χώρο Η μεγάλη λαχτάρα της κράτησε όσο έμεινα εκεί

Πέρασε αρκετός καιρός που βρέθηκε η κατάλληλη στιγμή, με τρόπο χωρίς να δώσω κανένα δικαίωμα να μάθω κάποια πράγματα από μια μακρινή συγγενή της, απο τους ελάχιστους που είχαν απομείνει Γνωριζόμασταν καλά λόγω της εμπορικής κοινότητας  Ρώτησα γιατι δεν απόχτησαν ποτέ παιδιά και χάθηκε το όνομα τους  Δεν χρειάστηκε ποτέ να ρωτήσω και γιατί δεν αξιοποίησε διδακτικά το ταλέντο της, κάτι που πάντα αναρωτιόμουν… και που δεν είχα τολμήσει να ρωτήσω ποτέ την ίδια…. περίπου είχα ήδη αρχίσει να καταλαβαίνω και να νοιώθω

Τον καιρό που ηταν στην Πόλη αγαπήθηκαν πολύ με ένα νεαρό και παρά του ότι ήταν από φτωχή οικογένεια ο πατέρας της είχε δώσει την ευχή του και τους αρραβώνιασε(εγώ δεν το ήξερα)
Είχαν περάσει πολύ πάνω από εξήντα χρόνια από τότε Τότε που εκείνη την εποχή ξέσπασαν τα γεγονότα… και δεν πρόλαβαν να παντρευτούν… και ο λοχαγός έφυγε με τη θέλησή του  με  την μεραρχία του Αρχιπελάγους ...και σκοτώθηκε τελικά  κάπου εκει…   Ίσως και κείνοι τότε να χαν την τύχη των Αρμενίων και των ποντίων αν δεν ακολουθούσαν το  22 την οπισθοχώρηση των στρατευμάτων…. Μπαίνοντας σε πλοία, αφήνοντας πίσω νεκρούς, φέρνοντας στα νέα χώματα την θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς που στη πορεία τους  έλαμψε σε μια κορυφή ενός νησιού Αργότερα παντρεύτηκε  σε πολύ μεγάλη ηλικία ...και μάλλον η ίδια πήρε μαζί της όλη την ιστορία..ίσως και όχι

Η  ίδια η αγωνία…. η λαχτάρα εκείνων των ημερών ..της μεγάλης καταστροφής… και του ξεριζωμού,,, ήταν από μόνη της η πιο μεγάλη και ανεξίτηλη ιστορία... Οι αναμνήσεις και ο πόνος από τις  πατρίδες που έσβησαν… όπως και της μοναδικότητας "της μεγάλης αγάπης” που χάθηκε… Ήθελε  επίμονα αυτές  τις εικόνες να πάρει μαζί στο μεγάλο ταξίδι, που επιμελώς φύλαγε σαν  θησαυρό  συναισθημάτων,  ανθρωπιάς, και δικαιοσύνης

Εχω την βεβαιότητα όμως πως δεν θα είχε αντίρρηση στο να δημοσιευτεί κατά κάποιο τρόπο, απεναντίας...ίσως γιατί γνωρίζοντας την…. μου δίδαξε πως οι νότες, αυτή η ιδιαίτερή τους ταυτότητα  δεν ανήκει στο χρόνο…. ούτε έχει  τέλος  Αντέχει ίσως και πίσω από τα άχαρα δωμάτια και ταξιδεύει  μακριά, πολύ μακριά στο άπειρο