Ποιήματα και μαντινάδες

[Teo]

Ένα παιδί βγήκε στον δρόμο της αναζήτησης
Στην λεωφόρο που οδηγεί στο παντού ,
Στο πουθενά στο τιποτα,στο θάνατο...
Οποίο σταυροδρόμι και αν ακολουθήσεις...
Συνεπαρμένο από την καθημερινότητα...
Έτρεχε να κατακτήσει την Τροία...
Με όλο τον ρομαντισμό ,την απερισκεψία
Την δύναμη που κρύβει η νεανική χάρη...
Όμως οι γοργόνες που σε κα8ε ταξίδι  παραμονεύουν ,
Δεν άργησαν να φανούν...
Μαγεμένος από το σκοπό ο νέος
Αφέθηκε για μια στιγμή μόνο για μια στιγμή...
Παρασυρμένος από τα νεανικά του πάθη,
Φρεναρίσματα ,ουρλιαχτά, σπασμένα τζάμια...
Ένα παιδί ένα με τα σίδερα...
Το αίμα πηχτό βαθυκόκκινο...
Πότισε λαμαρίνα, χώμα και άσφαλτο...
Αυτό ήταν το τίμημα του τραγουδιού ,
Έτσι αμείβονται οι σειρήνες...

[Teo]

Σιωπή

Σιωπή η δροσερή αύρα της νύχτιας
Μπαίνει μες  στο σκοτεινό δωμάτιο
Η φύση μου σταδιακά παραδίδεται
Στα κύματα  του υπνοφόρου θεού    


Ο εαυτός μου μάταια με αναζητεί
Η θύελλα των αναμνήσεων ,σαν κούφια φωνή
Αντηχεί στο σκοτάδι, σαν ένα  λουλούδι  μαραμένο
Που το πάτησαν οι διαβάτες στην γωνία του δρόμου...


Προσπαθώ να ακούσω την νύχτα
Να μου χαμογελάει ,να μου ψιθυρίζει ,
Να ακούσω τα  χρώματα να ξεπηδούν
Μέσα από το σκοτάδι ,
Να δω τους ήχους χαρούμενους
Να τρέχουν καβάλα... πάνω σε ένα άσπρο άλογο...

[Teo]

Μοιάζει

Μοιάζει η αναζήτηση
Σαν ένα μείγμα με χρώματα

Μοιάζει η οργή
Με κύμα που με  λύσσα χτυπά το βράχο

Μοιάζει η αποτυχία
Σαν ένα καράβι τσακισμένο

Μοιάζει ο ήλιος
Σαν ένα νεκρό πουλί πεσμένο  στο πέλαγος

Και η απορία...
Μοιάζει με ρολόι  χωρίς λεπτοδείκτες

[Teo]

Ένα ταξίδι στο όνειρο

Ενα ταξιδι στο ονειρο
μαζι σου να πεταξω
τον κοσμο απ' την αρχη
εγω να τον αλλαξω.

Ενα τραγουδι ματια μου
για σενανε θα γραψω.
Στους στοιχους της καρδιας
τον ερωτα θα πλασω.

Ενα ταξιδι στο ονειρο
για μας θα εφοδιασω
απ' αγαπη και φιλια
σ'ενα λεπτο θα φτιαξω.

Τη ζωη μου στα χερια σου θ' αφησω
καθε λεπτο της σε σενα θα χαρισω!

Για ενα ταξιδι μακρινο
στο ονειρο μαζι σου. [/color]

[Teo]

         

Παλιό η ψυχή μου γράμμα είναι κι εγράφη
σε μια παρθένα ωραία -- ευγενική
παρθένα -- που για λύπη ερωτική
το μοναστήρι εδιάλεξεν, ετάφη.

Τι τώρα κι αν ασπρίζουνε οι κροτάφοι;
Το τότε κι αν η μοίρα ήταν κακή;
Ένα συρτάρι εβένινον εκεί
των αναμνήσεων κρύβει το χρυσάφι.

Την ώρα που γεμίζουν ίσκιο οι θόλοι,
καθισμένη σε πέτρα το κοιτά,
το σφίγγει στα ωχρά χέρια κλαίοντας όλη.

Έπειτα, ενώ, με βλέφαρα κλειστά,
το φευγαλέο της όραμα κρατά,
σηκώνεται και πάει στο περιβόλι.

Με τον καιρό που πρόσχαρη ήταν νέα
-- αλίμονο! -- για να αναμετρηθεί,
για να 'βρει ένα σκοτάδι πιο βαθύ,
σέρνεται προς την πένθιμη αλέα.

Βαριά στη ζωή της έπεσε η αυλαία
κει δεν μπορεί καλά να θυμηθεί.
Το χείλος, μόνο ξέρει, δεν ανθεί,
δεν είναι πια τα μάτια της ωραία.

Κι όπως τα δέντρα ολόγυρα σιωπούν,
έτσι ποτέ για εκείνον που τη χάνει,
ποτέ δε θα 'ρθουν άνθρωποι να πουν.

Αχ, μήτε τ' όνομά του εδώ δε φτάνει!
Να ζει; Και πάντα ναν τον αγαπούν;
Μην έχει τάχα -- σαν αυτή -- πεθάνει;

Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνει
ολοένα κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς
τα περασμένα, κι έτσι θ' απομείνει.

Κατάμονη σε μι' άκρη, όπως εκείνη,
σε παρατούν ο κόσμος, ο καιρός.
Ένας ακόμη θα 'σουνα νεκρός,
αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη.

Σαν αδερφούλα η κόρη αυτή σου μοιάζει
που γέρνει, συλλογίζεται και αργεί
χαμένην ευτυχία να νοσταλγεί.

Δικό σου λέω, ψυχή μου, είναι μαράζι
όσα, το βράδυ, δάκρυα, την αυγή,
στα ρόδα κατεβαίνει και μοιράζει.[/color]

                                      Κ.Καριωτάκης

[Teo]

[/size]