ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

[isabella]

[blue-roses]

Τσιγγάνικο  

Βάρα γερά τον νταγερέ, πιωμένε μου λεβέντη!
Κορδέλλα κόκκινη κρεμώ στον άγριο εσέ ζουρνά σου!
Φλουρί κολλώ στο στήθος σου, ξυπόλυτη χορεύτρα!
στρογγυλοπαίζει σου η κοιλιά κι ο κόρφος σου πετάει
τα μπρούνζινα γιορτάνια σου και τα χοντροβραχιόλια.

Παίζει το μαύρο μάτι σου, μαργιόλικο, μεγάλο,
και φέρνει ο λάγνο σου χορός την πεθυμιά της νύχτας!..

Kρασί ας μη παύσουν τ' άταχτα μουστάκια μας να στάζουν!..
Ε συ, πατέρα! Η κόρη σου 'πόψε το παθαμύθι
θα μου είπει το τσιγγάνικο πα' στο προσκεφαλό μου!

[blue-roses]

Οι πόνοι της Παναγιάς  

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τοσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θάχεις μάτια γαλανά,θάχεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης.

Tη νύχτα θα συκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι

Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!

[blue-roses]

Η μπαλάντα του κυρ' Μέντιου  

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο
της ζωής το ρημαδιό!

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι]

[blue-roses]

Θυσία  

Το μυτερό σου το σκουφί,
Μίδ' απ' την άτριχη κορφή
πέτα κάτω
και φέρε απ' το χλωρό τ' αχούρι
το διχρονίτικο γαϊδούρι
το βαρβάτο!

Που λάμπ' η πέτσα του γιαλί
και κανείς δεν το καβαλλεί
και τη νιότη
την απερνάει στα πισινά του
ολόρθο, κ' είναι τ' αχαμνά του
όλο αξιότη!

Φέρτο στη μέση τ' αλωνιού
και στο ριζό του πλατανιού
ρίχτο χάμου,
είνα' η σειρά του να δοξάσει
τους γόνιμους θεούς, να πιάσ' η
προσφορά του!

'Πόψε παντρεύομαι, γι' αυτό
σου άξιζε τέτιο ένα σφαχτό
κοτσονάτο,
εσένα, Πρίαπε, ασκημομούρη,
πούσαι κι' εσύ σαν το γαϊδούρι,
το βαρβάτο!

[blue-roses]

Ζούγκλα  

Μουσελίνα τέζα
σ' ορθοβύζι ντούρο
προσωπάκι σκούρο-
λάγνα χαβανέζα!

Kορακοφρυδάτη,
μυγδαλοματούσα,
μελισσοχνουδάτη.
Ε, και να πατούσα

τ' ατσαλένιο νύχι,
δόντι σιδερό,
στο κουστό σου σνίχι
το μαυριδερό,

Οπως στη λαγκάδα
την ερημική
τίγρη τη ζαρκάδα
την καταξεσκεί

κι' άγρι' αντιβογκά
γύρω στα λογκά
η χαρά του ενού
Χάρος τ' αλλουνού.

[blue-roses]

Πρόλογος  

Πάλι μεθυσμένος είσαι, δυόμιση ώρα της νυχτός.
Κι άν τα γονατά σου τρέμαν, εκρατιόσουνα στητός
μπρος στο κάθε τραπεζάκι."-Γειάσου Κωσταντή βαρβάτε!"
"-Καλησπερούδια, αφεντικά, πώς τα καλοπερνάτε;"

Ενας σούδινε ποτήρι κι άλλος σούδινεν ελιά.
Ετσι πέρασες γραμμή της γειτονιάς τα καπελιά.
Κι άν σε πείραζε κανένας - αχ εκείνος ο Τριβέλας!-
έκανες πως δεν ένιωθες και πάντα εγλυκογέλας.

Χτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνος μπρος, χρόνια μετά...
Η ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά.
Τάχα η θελησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;
Αχ, πούσαι νιότη, πούδειχνες πως θα γινόμουν άλλος!