Βασίλειος Κοσμάς

[blue-roses]

'Ονειρο μοναξιάς
 
Είχες πάντα μέλισσες στη γύρη σου και δροσιά στα πεταλά σου,
ο ήλιος άφηνε για σένα δυο ηλιαχτίδες να λάμπεις στ'αφέγγαρα τα βράδυα.

'Οσοι περνούσαν δίπλα σου σκύβανε ηδονικά να σε μυρίσουν,
το χώμα σου ποτέ δε λάσπωνε και τ'αερικά με τραγούδια σε ποτίζαν.

Σ'άρεσε να σ'αγαπάνε και να σ'αγγίζουν και να σε μυρίζουν,
κι όσους σ'ευχαριστούσαν τους χάριζες απο ένα πέταλο σου ...

Κάποια μέρα όμως ο ήλιος δεν ανέτηλλε κι άρχισες να κρυώνεις,
κρύωνες τόσο πολύ που άρχισες να διψάς και να ξεραίνεσαι.

Φώναζες δυνατά για νερό και άρχισες να ερωτεύεσαι τα σύννεφα,
σύνεφφα άστατα χωρίς έκφραση ... σωτήρες σου τα έβλεπες.

Κι αυτά αρχίσαν να βρέχουν ένα-ένα με τη σειρά τους πάνω απο σένα,
και χαμογελούσες γιατί είχες βρεί αυτο που τόσο καιρό σου έλειπε...σύννεφα!

Μα κάποτε ξαναβγήκε ο ήλιος κι έδιωξε το κρύο,έδιωξε την ματαιότητα
και το φώς του σε βρήκε λασπωμένη και μ'όλα σου τα πέταλα σ'άλλους δωσμένα.

Μ'ένα μόνο πέταλο τώρα έστεκες στις λάσπες και δίχως γύρη στο άνθος σου,
κανέις δε σε μύριζε,κανείς δε σ'ερωτευόταν,κανείς ηλιαχτίδες δε σου χάριζε.

Είχες μείνει μόνη,είχες νοιώσει πως δινόσουν σ'αυτούς που δεν θα σου δίναν,
αναρωτιόσουν γιατί σου πήρε τόσο καιρό να νοιώσεις πως αυτοκαταστρεφόσουν..

'Εκλαιγες...έκλαιγες πολύ και τα δάκρυα σου καίγανε ό,τι σου ειχε απομείνει,
και τ'απομεινάρια σου τα πατούσαν όσοι καποτε αλόγιστα τους δινόσουν...

Τα δάκρυα σου μαζευόντουσαν στο πέτρινο χώμα,και συ τότε έσκυψες να τα δείς
και είδες πως είσουν ένα λουλούδι κι αναρωτήθηκες ποιός σε έκανε λουλούδι.

Είχες αρχίσει να θυμάσαι πως ήσουν ένας τσακισμένο κλωνάρι γιασεμιού,
και σ'έκοψε κάποιος που δεν ήθελε να τσακίζεσαι απο πόνο κι εγκατάλειψη.

Σε πήρε απο κει, σ'ανέστησε για να σ'ερωτευτεί και σ'ερωτεύτηκε για να σ'αγαπήσει
σ'αγάπησε πολύ οχι γιατί εισουν γιασεμί αλλά γιατί σε είχανε λυγίσει τα λάθη σου..

Σε φύτεψε και σ'έκανε λουλούδι για να μήν κρέμεσαι απο πουθένα.
μα εσένα κάποτε η γύρη σου σε μέθυσε και τον ξέχασες και χάθηκε..

Χάθηκε όσο μακρυά μπορούσε να χαθεί κάποιος που αγαπούσε...
στεκόταν πάντα κρυμμένος απο πίσω σου γιατί δε σταμάτησε στιγμή να σε λατρεύει.

Προτού τελειώσεις όμως το γύρισμα στο χρόνο, άπλωσε τα ζεστά του χέρια και σ'έκοψε
σε φίλησε με πόνο και λαχτάρα και σε μεταμόρφωσε σε αγάπη.

Απο τότε σε κρατούσε συνέχεια στην αγκαλιά του,
και δεν χρειαστηκές ποτέ να σε ποτίζουν άλλοι τραγούδια και να σου χαρίζουν ηλιαχτίδες.

Εμείνες παντά μέσα του γιατί εκεί καταλαβές πως ήταν η καρδιά του,
η καρδιά που δεν επάψε να σ'αγαπάει γιατί σ'αγάπησε οτάν σε πονάγαν άλλοι.

Μα κι εσύ..κι εσύ όνειρο μου είσουν και πάλι πέρασε το βράδυ και πάλι ξύπνησα,
και πάλι δεν σε βρήκα δίπλα μου.. και πάλι ευχήθηκα τ'όνειρο μοναχικό να ήταν

Ακόμα αφήνεις να σου παίρνουν τα πέταλα σου..ακόμα τα χέρια μου ζεστά ειναι....

 

[blue-roses]

Οι σειρήνες του δάσους

Δεν αγγίζομαι από αυτό που μου δίνει χαρά
δεν ορίζομαι από αυτό που μου δίνει φως

Αγγίζομαι από αυτό που με κάνει να αγαπάω
αγαπάω αυτό που με κάνει να πονέσω

Σειρήνες του δάσους οι ψίθυροι σου το μυαλό ματώνουν
μα εγώ μικρό παιδί θέλω μονό να ακούω το ρεφρέν
Το τέλος ποτέ...

Σε ένα δάσος με δέντρα φαντάσματα και σκιές για καρπούς
εγώ πάντα τους γεύομαι σαν αυτούς που ανέφελα μου έδινες

Δεν με ενδιέφερε ποτέ η γεύση τους μα το χέρι που τους προσέφερε
δεν με πίκρανε ποτέ η γεύση τους μα το χέρι που τους προσέφερε

Οι μη ανάκτητες στιγμές της σάρκας σου καίνε την δικιά μου
σε ανακτήσιμες στιγμές ξηρού πόνου

Το δάσος είναι άπλα μια αμμοδόχη σπηλιά που η ηχώ
των ψιθύρων σου προσπαθεί λυγμικά να αποσβεστεί
 

[blue-roses]

κύτταρα

Πέρασα μέσα στα μάτια σου μια άσθενεια γιορτής,
γεμίζει ο ιστός σου τον ίο μιάς ανάγκης τρελής

Υπάρχουν ώρες που οι παλμοί την καρδιά ξεχνούν
και οι φλέβες πονηρά το κορμί θέλουν να ξυπνούν.

Κερδίζει ο πυρετός της καρδιάς τα άγονα εδάφη,
το μυαλό θα λυώνει και κανένας ποτέ δεν θα μάθει.

Το χάπι στη γλώσσα γεύση κέδρου τώρα έχει,
γιατρέ μου η ψυχή δίχως πια το σώμα τρέχει.

Στιφό το φάρμακο μα γλυκό στα χείλη νοιώθει,
άκυρες διαγνώσεις, άκυρη γνώση μα καί περασμένοι πόθοι.

Αίθουσα αναμονής με μια γνώριμη παιδική τακτική,
τον ασθενή σου περιμένεις σε μια γνώριμη εντατική.

Λευκό σεντόνι, αλχημικός ορρός σε νύχτας κλίνη,
αυτό που μέσα μας το φάρμακο σαν γιατρός θα δίνει.

 

[blue-roses]

The Unknown

Για ένα άγνωστο χέρι δίχως να ξέρω το δικό μου αν θα κρατά,
το χείλος της διαφορετικότητας τολμώ να περάσω.

Καιρός πολύς για έναν ιστό που ανένδοτα υφαινόταν για μένα,
αθέλητα ζωύφια βαραίναν σαν άνεμος υγρός τα βήματα μου.

Δεν ήμουν πάντα εκεί για μένα, το χέρι αυτό ατροφούσε σαν μαργαρίτα δίχως ήλιο.. τα στεγνά δάκρυα παύουν χώμα να ποτίζουν.

Δεν είναι το θάρρος ή η δύναμη το εγκώμιο του ήρωα που πλέκει,
είναι ο φόβος πριν την πίστη της ανάστασης...

εγώ προκαλώ τον θάνατο ενός παντοτινού τώρα.

Αδάκρυτα μονοπάτια αβίαστα μπρος μου σαν κόκκινες γυναίκες
απλωθήκαν κι εγώ περίπατο σε ήλιο απανθρακωμένο προχωρούσα.

Θα περάσω σε νέες όχθες με το λωτό της νιότης,
το δικό σου χέρι υπόσχεση δεν δίνει...

- Φοβάμαι ... είμαι ήρωας
- Προκαλείς ... είσαι επιπόλαιος
- Προκαλώ ... διψάω για ζωή

[BKosmas]

Αγαπητε φιλε,

νομιζω οτι αναφερω με περισσεια σαφηνεια στην ιστοσελιδα μου οτι τα συγγραμματα αποτελουν κατοχυρωμενο νομιμο υλικο και πως η μεταφορα τους επιτρεπεται μονο οταν αναγραφεται η πηγη απο την οποια παρθησαν.

Θα σε παρακαλουσα να σημειωσεις την πηγη η οποια υπενθυμιζω οτι σε ολα τα γραπτα αναφερει απο κατω τα εξης με εμφανη τροπο κανοντας οχι και τοσο αγνωστο τον συγγραφεα ... :

“Το περιεχόμενο της τοποθεσίας αποτελεί κατοχυρωμένη πνευματική δημιουργία και η μερική ή ολική αναπαραγωγή του απαγορεύεται χωρίς την άδεια του δημιουργού.

Αυτό ισχύει για οποιαδήποτε ιστοσελίδα/υποϊστοσελίδα και κειμένων τους στα πλαίσια του ιδίου ιστότοπου (www.urmyangel.gr) "

Eλα στη θεση μου ποσο ασχημο και απρεπες φαινεται να βγαζω την ψυχη μου για καποια πραγματα γραπτως να τα εκθετω αφιλοκερδως και να βλεπω να τα αναδημοσιευει καποιος αλλος.

Ευχαριστω,

Βασιλειος Κοσμας,
ο των ανωθι γραπτων συγγραφεας
www.urmyangel.gr[/color]

[KostasD33]

Προφανώς η blue-roses δεν είχε βρει τα ποιήματα σου από την αρχική πηγή και για αυτό έγραψε άγνωστος ποιητής.
Σίγουρα τα εκτίμησε για να μπει στον κόπο να τα προβάλλει εδώ και είναι χαρά μας τώρα που ξέρουμε ότι είσαι εσύ ο ποιητής.

Θα είναι ευχάριστο να προβάλεις όσο επιθυμείς το έργο σου και εδώ

[KostasD33]

Επικοινώνησε σήμερα μαζί μου η blue-roses και μου έδωσε την άδεια να διορθώσω τον τίτλο του θέματος.
Από Άγνωστος ποιητής σε Βασίλειος Κοσμάς

Πράγματι το είχε βρει από άγνωστη πηγή που δεν ανέγραφε το όνομα σου Βασίλειε. Επ ευκαιρία όμως με την ιστοσελίδα σου που αναφέρεις είδα ότι ούτε εκεί κι εσύ ο ίδιος δεν γράφεις πουθενά το όνομα σου. [img align=right]http://www.urmyangel.gr/images/angel01.jpg[/img]
Παντού λες  του δημιουργού αλλά το όνομα του δημιουργού δεν το βρίσκω πουθενά.  Με ημερομηνία τελευταίας ενημέρωσης της ιστοσελίδας σου την 30/03/2007 όπως γράφει εκεί.

Καλό είναι νομίζω για να προβάλεις το έργο σου και στην δική σου ιστοσελίδα να βάλεις το όνομα σου. Είναι και όμορφη ιστοσελίδα και αξίζει να στην προβάλουμε κι εμείς από εδώ.


η εικόνα από το λογότυπο της σελίδας urmyangel.gr

[black_velvet]

Για την ιστορία, η ιστοσελίδα αυτή σήμερα φαίνεται πως δεν υπάρχει πια.

Αναρωτιέμαι τι να απέγινε. Και γιατί εξαφανίστηκε ο συγγραφέας.

Εδώ πάντως θα διασωθούν όσα έργα του πρόλαβε και δημοσίευσε (υπό το όνομά του) η blue-roses.