Μάριος Νούσιας, ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ

[tristana]

Δεν ξέρω αν πάει εδώ αυτό το πολύ προσωπικό σημειωματάκι ή αν πάει αλλού εκτελέστε εσείς τη μεταφορά. Μου είναι αδιάφορο.
Οι λίγες αυτές αράδες αποτελούν φόρο τιμής σ'ένα εξαίσιο πλάσμα
που είχα την ευτυχία να γνωρίσω, να ζήσω και να αγαπήσω.
Ο Μάριος δεν ήταν μόνο ο καλύτερος μεταφραστής κινηματογραφικών ταινιών όλων των εποχών, αλλά και ένας άνθρωπος που είχε κάνει πράξη το "'Ο συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις".
'Ενας όμορφος, αγγελικά πλασμένος άντρας που αντιμετώπιζε τα πάντα
με καλοσύνη, χιούμορ και καλή καρδιά.
Που εμείς τα λεγόμενα μέχρι σημερα "Παιδιά του Νούσια" -Λένα μου, αποφάσισα να το γράψω αυτό το σημειωματάκι και για σένα- τον έχουμε δίπλα μας στις δύσκολες μέρες που ήρθαν όταν η Χειρίστη-ξέρει αυτή ποια είναι δε σνέικ ιν δε γκρας- τον μαχαίρωσε πισώπλατα φέρνοντάς του και δωράκια -εξ ου "φοβού του Δαναούς-.
'Οσοι μπορείτε να βρείτε το "ΩΡΑΙΑ ΜΟΥ ΚΥΡΙΑ" με τη μετάφρασή του θα καταλάβετε τι διαμάντια δημιουργούσε η φαντασία και το κέφι του
διαβάζοντας τα τραγούδια που έγραψε για την ταινία.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Ας μην μιλήσω -πολύ- για τα χρήματα που δάνειζε
κρυφά χωρίς ποτέ να "γνωρίζει η δεξιά του τι ποιεί η αριστερά του"
και όταν του έλεγαν διάφοροι "κορόιδο, θα σου τα φάει αυτός"
τους έκοβε την "καλημέρα", διότι απεχθανόταν τους καλοθελητάδες,
τους εξυπνάκηδες και τους συκοφάντες.
Να θυμηθώ το γέλιο και τη χαρά που επικρατούσε όταν δουλεύαμε επί τρία 24ωρα νον σταπ και κανείς δεν ήθελε να φύγει από το στούντιο;
Τα κλειδιά του γραφείου ή παραδείσου που σου έδινε μόλις σε δεχόταν στην ομάδα του χωρίς να σε γνωρίζει και όντας αφηρημένο τάγμα που άφηνε πολλά χρήματα σκόρπια δίχως ποτέ να διανοηθεί ότι κάποιος από εμάς ήταν ανέντιμος; Δεν έχω γνωρίσει τέτοιο χαρισματικό πλάσμα.
Πάντα σου έλεγε μια καλή κουβέντα ή όταν ήθελε να σου επιστήσει την προσοχή στα λάθη σου το έκανε με τέτοια γλύκα και προσοχή να μην σε ειρωνευτεί και θίξει που ένιωθες υποχρεωμένη να προσέχεις διπλά και τρίδιπλα τις αβλεψίες σου.
'Οπως όλοι οι αξιόλογοι άνθρωποι δεν είχε έπαρση και σου μιλούσε
σαν ίσος προς ίσο παρ'όλο που εσύ γνώριζες καλά πόσο ασήμαντη ήταν η δουλειά σου μπροστά στη δική του, πόσο μικρή η πείρα και οι γνώσεις σου
μπροστά σ'εκείνη τη ζωντανή εγκυκλοπαίδεια.
Ευχαριστώ, Μάριε. Για την αγάπη, την εμπιστοσύνη και το γέλιο που μου χάρισες απλόχερα μέχρι που η "αναπνοή σου σβήστηκε και ενώθηκε με το αεράκι του Επιταφίου".