Αφιέρωση στην άγνωστη αγάπη

[Teo]

Κι είχα να πω ένα λόγο … μα προτίμησα τη σιωπή

Ήθελα να γυρίσω και να γνέψω στην ηλιαχτίδα να με ακολουθήσει … μα προτίμησα τη σιωπή

Μπορούσα να μείνω εκεί και να μυρίζω τη δροσιά της ανοιξιάτικης νεροποντής, να αφήσω το μυαλό μου να ταξιδεύει ανέμελα σε άλλες εποχές πιο ξένοιαστες, πιο παιδικές … μα προτίμησα τη σιωπή

Αν ήξερα, αν φανταζόμουν κι αν μπορούσα να μιλήσω με τους μάγους θα τους ζητούσα να μου χάριζαν ένα αστέρι

Θα το φρόντιζα σαν μικρό παιδί που αφήνεται στην αγκαλιά της μητέρας του

Τα βράδια θα του διάβαζα παραμύθια για ήρωες ξεχασμένους σε κάστρα που ποτέ δεν έπεσαν, στην αρετή που ποτέ δεν λύγισε, στην υπερηφάνεια που ποτέ δεν αμαυρώθηκε

Και σαν μεγάλωνε, σαν έφτανε η ώρα που καρτερούσα θα του μαρτύραγα το μυστικό

Ξέμεινα από καιρό στα χαμένα και μόνη ελπίδα στην άχαρη επανάληψη της αναπνοής είχα τη ματιά μου στα μάτια του, την ξεκομμένη από τα χείλη γεύση της ανάγκης για αγάπη, για αγάπη ενεργητική που δίνει και παίρνει από το δόσιμο, για αγάπη αληθινή που όμοια της μόνο η φαντασία μπορεί να τρέφει και να ανατρέχει στα λιβάδια τα καταπράσινα, εκεί στους παρθένους αγρούς με τις κατακόκκινες τουλίπες και τις αστείρευτες μυρωδιές όπου οι μέλισσες έστησαν τρελό πανηγύρι με τις πεταλούδες και ‘γω σε πρώτο-συνάντησα μέσα στο ολόλευκο φόρεμά σου, ανέμελη, σχεδόν παιδί, με τα μακριά σγουρά μαλλιά σου, το βελούδο του μεταξιού στο δέρμα σου, την απόλυτη ηδονή στο βλέμμα σου…

Πέρασε ένα ακόμα λεπτό …

Πέρασε ένα ακόμα λεπτό …

Ανυπόφορες στιγμές κατακλύζουν το χρόνο μου

Αν υπάρχω πραγματικά, αν είμαι αυτό που αισθάνομαι κι αν είμαι αυτό που φαίνομαι

Ακόμα κι αν είμαι αυτό που δεν καταλαβαίνω αλλά αναγκάζομαι να είμαι

Ακόμα κι αν είμαι η ξεχασμένη παραδόπιστη εμπιστοσύνη στην τυφλή υποταγή της μοίρας μου

Αν είμαι εγώ το πεπρωμένο μου

Θα αναρωτηθώ …

Πόσες στιγμές σκορπισμένες στο σκοτάδι τραγούδησα για μιαν ευχή πως ίσως έρθεις μια μέρα ξαφνικά όπως ξαφνικά θα χαθείς ένα απόγευμα Μαγιού στο σκοτάδι που σε τραγούδησα

Κι ίσως τότε, τυφλός γυμνός σχεδόν τρελός να αναρωτηθώ…

Πόσο ακόμα θα υποκρίνομαι πως προτιμούσα τη σιωπή απ’ τη βροχή, προτίμησα τη σιωπή απ’ την πάλη για μια άλλη ζωή … ζωγραφισμένη με τα πινέλα της αθωότητας … κλειδωμένα στα όνειρα της εφηβείας …

Νοιώθω μια βαριά αναπνοή

Ένα σαρκοβόρο ζώο διψά για τη σάρκα μου

Ενοχές και ένοχες τύψεις με δένουν με το άλγος της αναβλητικότητας

Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πετάξω μα τα χέρια μου ήταν φτερά

Κούρεψα την οργή με το σπαθί που πρόδωσα στο αίμα σου κολασμένη φύση

Έσφαξα αμέτρητες ουρές από τα πουλιά της νιότης μου

Μάτωσα

Κουράστηκα

Αναλογίσου γιατί να πρέπει να λυγίσω το ατσάλι ενώ δεν είμαι φωτιά …

Το μάτι μου ανοιγόκλεισε μπροστά στην παρέλαση των ανθέων

Στη γειτονιά που με γέννησε δεν θα γυρίσω

Το σπίτι μου γκρέμισα

Κι όμως αν ζητούσα καταφύγιο ξανά, αν προσπαθούσα να γυρίσω στην εκκλησιά, εκεί που μου χάιδευαν τα μαλλιά στο κατευόδιο για την Χώρα των Θαμάτων, ίσως να αισθανόμουν ζωντανός παρά σβησμένος από τις μνήμες των ηλεκτρικών κυμάτων που με παρέσυραν στη δίνη του Ταγού κατακτητή

Στις πολεμίστρες έσκισα τα ρούχα μου

Τα στήθια μου άνοιξα στον αέρα

Με πάντρεψε η λήθη με την Αλκμήνη στην Ιωλκό

Στο γλέντι κόπιασαν μύριοι φίλοι, χάρτινες βαρκούλες με τραγουδούσαν στα πνιγμένα πέλαγα

Ήσουν όμορφη εκείνη τη μέρα

Έλαμπες σαν ελάφι

Χρυσή σκόνη ανασήκωνες στο πάτημα των ποδιών σου

Κι ήταν θαρρείς μια ξεχωριστή ύλη χαρισμένη στην ύλη μου … το άγγιγμα των χειλιών σου

Αυτά ήσαν τα μόνα καλά νέα που ψιθύρισα καθώς τα καρυδότσουφλα έσβηναν στα μοβ του δειλινού

Έχω μελαγχολήσει

Τα δάκρυα σβήστηκαν στο πρόσωπό μου

Προσπαθώ να βγάλω τον καθρέφτη από την τσέπη μου μα αυτός αντιστέκεται κάθε που τον κοιτάζω

Δεν δείχνω πια

Δεν φαίνομαι

Αντανακλώ μόνο τη θλίψη

Έχω ξοφλήσει

Όσοι με ξέρανε θα έλεγαν πως είμαι τρελός

Πως ένα άλογο θα μπορούσε να με βαστάξει μέχρι να το σκάσω από την παραφροσύνη

Κι αν μπορούσα να το ζέψω με τη δύναμη της πίστης μου στο αδύνατο

Αν μπορούσα να το ποτίσω με χρώμα, ίσως να το έβαφα μαύρο και να το έθαβα σε μια τρύπα

Πλάι στον ιδρώτα που μούσκεψα για ένα λεπτό δόξας που κράτησε λιγότερο από την τρικυμία

Ακούω το ποδοβολητό μου

Πλησιάζει η ώρα του διθυράμβου

Εγώ ο γιος του Ίωνα

Εγώ ο γιος του Ταύρου

Ο ομορφότερος της Φαίδρας

Θα προτιμήσω τη σιωπή

Κι απ’ όλες τις αρετές της μετριότητας

Θα είμαι διακριτικός μαζί μου

Και θα σιωπήσω…

Ένα λεπτό ακόμα

Σε ένα λεπτό

Σηκώθηκε σκόνη

Ο ήλιος με καίει

Επιτέλους ελεύθερος

Και τώρα σιωπή

Μπορείς να κρατήσεις μυστικό …;

Σσστ

[Teo]

All the pain, all the torment,
The abuse, the agony,
I’ll take it.
For you, no punishment is greater than you without.


I don’t know if you do,
But I still recall those nights we were together.
The night on the strip holding you up to see the countdown,
You’re so very precious, even in height.
That night out by the pool when you decided to return the favor with a massage,
You may not have known how I thought,
But it was greater than any feelings Heaven could supply.
For you, celibacy is but a step,
A meek shudder of one mindless thing in life.
For you, the want to kiss another dissipates.
For you, I will wait through whatever God in His infinite wisdom decides,
Whether it be hell or just another year of dreaming of you,
It’s all the same.
For you, no obstacle is too big,
Not even if He wanted to put His hand in front of me and hold me back,
My love would give me the strength to confront any hardship ---
Even if His choice of weaponry is time.
I’m 19, but I can be patient.
For you, waiting is golden, and the day when you do return…
For you, the rest of my world will fade to a being of your smile, your touch…
For you, I’ll still be here when you come back,
Ready to forgive and pick up where we left off.[/color]

[Teo]

Οι άνθρωποι φωνάζουν,
τα ζώα πια ουρλιάζουν,
τα ψάρια δεν μιλούνε,
κάποια φυτά βρομούνε.

Θέλω να ξέρω το ένα χωρίς το δύο.
Θέλω να έχω το ένα μαζί με τα δύο.

Οι άνθρωποι πάντα είναι δύο.
Ένας λένε ίσον κανένας.
Αλλά και ένας ίσον θεός ή τέρας.

Του απομυθοποιημένου διαλεκτικού οντός,
του τραγελαφικού τρελού παραδείσου,
το αγγελικό πρόσωπο ενός καλοκαιρινου πουλιού,
το όνειρο που έγινε πραγματικότητα,
οι πολλοί που νόμισαν ότι είναι ο ένας.

Ποιοί θα ομιλίσουν ξανά για έργα θαυμαστά,
της ψυχής ο χώρος,
της ψυχής το μεγαλείο,
όλα αυτά εκεί μπορούν να δηιουργηθούν χειροπιαστά.

Ένας ίσον κανένας,
ή ίσον θεός ή τέρας;

Πότε θα μιλήσουν για το δύο;
Πότε θα μιλήσουν κάποιοι για τα πολλά;

Γιατί να φαγωνόμαστε σαν το σκύλο και τη γάτα,
για τον άν άρχει το ένα ή τα πολλά;

Υπάρχουν όλα και όλα είναι αρκετά!


Έλα μαζί,
εκεί μακρυά πέρα απ' τη γή
πέρα από θάλασσες και ακτές,
πέρα απο βαθιές πληγές.

Εκεί που βγαίνει τ' Απόλλωνα το άρμα του φωτός,
εκεί που υπάρχει μόνο ο λεγόμενος θεός.
Εκεί που κανείς ποτέ δεν πήγε,
κανείς ποτέ δεν ανακαλυψε.[/color]

[Teo]

Τη χαρά πρώτα ζητά η καρδιά
Μετά τη θλίψη ν' αποφεύγει
Κι έπειτα εκείνα τα μικρά παυσίπονα
Που ξεγελούν τον πόνο.

Ύστερα, να πάει να κοιμηθεί
Και τελικά, αν είναι δυνατόν,
Το θέλημα τ' Αφέντη της
Την άδεια να πεθάνει.

Την ηδονή πρώτα ζητά η καρδιά
Και μετά την οδύνη ν' αποφεύγει
Και μετά εκείνα τα μικρά παυσίπονα
που εξασθενούν τον πόνο.

Και μετά, να πάει να κοιμηθεί
Και μετά, αν είναι δυνατόν,
Το θέλημα του ιεροεξεταστή της
Την ελευθερία να πεθάνει.[/color]

[Teo]

Δύο φορές τέλειωσε η ζωή μου, προτού τελειώσει,
Μένει ακόμη να φανεί
Εάν η Αθανασία μου αποκαλύψει
Ένα τρίτο γεγονός
Τόσο μεγάλο, τόσο δύσκολο να το συλλάβει κανείς
Όσο αυτά που ήδη έτυχαν δύο φορές
Ο χωρισμός είναι όλα όσα ξέρουμε για τον παράδεισο,
Και όλα όσα χρειαζόμαστε από την κόλαση.[/color]

[Teo]

Κοιταχτήκαμε, αγαπηθήκαμε, και ευθύς
Ο θάνατος έγινε για μας κάτι το τρομερό.
Διαμέσου του έρωτα απεγκλωβίσαμε τη φυσική μας αγωνία από κάθε καλοβολεμένο φιλόσοφο
Ή ψηλό και βαρετό Δόκτωρα Θεολογίας]

[Teo]

Μα κι ο καθείς σκοτώνει ό,τι αγαπάει,
Κι αυτό ας φτάσει σ' όλωνε τ' αυτιά·
Άλλοι με κολακείες σε σκοτώνουν,
Κι άλλοι με το φαρμάκι στη ματιά.
Και οι δειλοί μ' ένα φιλί τους σε σκοτώνουν
Κι αυτοί που είναι γενναίοι με μια σπαθιά!

Άλλοι σκοτώνουν νέοι την καλή τους
Κείνοι σαν φτάσουν πια στα γηρατειά
Με λάγνο χέρι άλλοι τους την πνίγουν,
Κι άλλοι με των χρημάτων τη γητειά·
Γοργοί οι πονετικοί για να τελειώνουν,
Παγώνουν το κορμί με μαχαιριά.[/color]

[Teo]

Φλόγες καίνε τη σάρκα
και ουρλιαχτά ακολουθούν.
Κραυγές που καλούν,
μια κλήση δύναμης ή αδυναμίας,
κανείς δεν ξέρει...
Πώς το ένα μπορεί να είναι όλα;
Πώς μπορείς να γίνεις τα πάντα;
Πώς μπορείς να σταματήσεις το χρόνο;
Ζεστή αγκαλιά και παράφορη θέληση.
Ελπίδες, όνειρα και ζωή μέσα σε μια ματιά.
Σκέψεις ηλεκτρικές και δονήσεις παλμικές
μεταφέρουν το σκηνικό σε μια άλλη διάσταση,
του πάθους.
Τι είναι τελικά η αγάπη;
Μια ολοκλήρωση, μια μέθεξη,
ένα όνειρο ή μια αυταπάτη;
Ατέλειωτες σκέψεις δεν φέρνουν συμπεράσματα.
Μια αδυναμία φαντάζει μοναδική.
Είναι ένας άλλος κόσμος
και ακριβώς παραδίπλα το μίσος.
Ένα δάκρυ δεν γίνεται ποτέ ποταμός! [/color]

[Teo]

Και σ' αγαπώ
χωρίς να ξέρω το γιατί
κι αναπολώ
όλες εκείνες τις στιγμές
που ζήσαμε μαζί.

Είσαι ένα φως
μες στην ομίχλη της αυγής,
είσαι ένας φάρος της ακτής
για ένα πλοίο της γραμμής,
είσαι για μένα το κλειδί
μιας άλλης αίσθησης κρυφής,
είσαι το μέτρο της ζωής!

Και σαν στη μνήμη μου ξανάρχονται
όλες αυτές οι αναμνήσεις,
νιώθω τις σκέψεις μου να χάνονται
μέσα στις τόσες παρορμήσεις. [/color]

[Teo]

Σαν μια φιγούρα της βραδιάς ονειρεμένη
ήρθες στον ύπνο μου εχθές αγαπημένη
και κούρδισες μια νότα ξεχασμένη
της μοναξιάς μου σκιά τη γελασμένη.

Τα χάδια σου ακούμπησαν
τα χείλη της καρδιάς μου,
σταλιά φωτός της έσταξαν
βαθιά μες στη ματιά μου.

Κι ήρθε μια λάμψη μαγική
μνήμη παλιά θαμμένη,
εσένα σαν θυμήθηκα
φιγούρα λυπημένη!

Εσύ που έδινες την αιωνιότητα
σ' ένα χαμόγελο,
με μια ματιά,
δεν είσαι τώρα
παρά εικόνα,
μια φαντασίωση του νου...
Υπήρξες άραγε ποτέ;
αναρωτιέμαι...
Μήπως η μνήμη μου με απατά;
Ποια 'ναι η αλήθεια
και τι το ψέμα,
ποιο 'ναι το νόημα της ερημιάς;
Εσύ που έδινες την αιωνιότητα
σ' ένα χαμόγελο,
σε μια ματιά,
δεν είσαι τώρα
παρά εικόνα,
μια φαντασίωση του νου...

Θάθελα κάτι να σου γράψω
για την αλήθεια της ζωής.
Το ψέμα της υποκρισίας
είναι παντού, μας καταδιώκει,
όπως η νύχτα φοβάται την ημέρα,
μα την ακολουθεί συνάμα.
Κι όμως, το φως διαλύει το σκοτάδι!
Μην το φοβάσαι. Είναι το φως
πιο δυνατό απ' το σκοτάδι!
Χρυσές ανταύγειες τ' ουρανού
δίνουν ζωή στο όνειρο.
Κι όταν πιστέψεις, ό,τι πιστέψεις,
αυτό θα είναι αληθινό

Χωρίς εσένα δεν αξίζει η ζωή.
Μόνο ο ήλιος ζεσταίνει την παγωμένη ψυχή.
Μόνο οι ακτίνες του ήλιου καίνε τον πάγο.
Μια καταδίκη ανηλεής είναι μπροστά μας,
πόνο προστάζει, λύπη και μοναξιά.
Άπιαστο πουλί η ευτυχία,
κατάρρευση της κάθε ισορροπίας,
γιατί χωρίς εσένα δεν αξίζει η ζωή.
Ένα όνειρο πλανιέται στον ορίζοντα,
μα είναι τόσο μακρυνό και φευγαλέο.
Κυνήγησέ το μέχρι τέλους.
Δέξου όλες τις συνέπειες του ονείρου,
μιας και το όνειρο μπορεί να πραγματώσει
κάθε επιθυμία της καρδιάς.
Αφόρητος ο κόσμος και πικρός
χωρίς μια γλύκα, γιατί χωρίς εσένα δεν αξίζει η ζωή.

Αγέρας μανιακός χτυπάει
μ' ασυγκράτητη βοή κι ορμή,
τα ξύλινα τα κάστρα τα χαλάει
που έχτισε μια τόση δα ψυχή.


Κι αυτή θυμάται τα πικρά
λόγια της μνήμης ξεχασμένα,
θυμάται όνειρα παλιά
σ' ωραία χρόνια περασμένα.

Ζεστή μαγική βραδιά
προσφέρει χάδια τρυφερά
σ' αυτή τη φλογερή καρδιά.

Στης διπλής συντροφιάς τα' αυτιά
δυο λέξεις αντηχούν γλυκά,
μ' αποκούμπι στερνό τη ματιά.

Ατέλειωτη τ' αγνώστου πτήση,
του μαύρου ουρανού οι αστραπές,
γόρδιος ο δεσμός ο χωρίς μια λύση,
του πόνου άπειρες καταστροφές.

Εξόρμηση στην άβυσσο
της ηλιαχτίδας η πορεία,
πηγή ζωής το όνειρο
ενάντια στην απέραντη κακία.


Στην καταιγίδα της ζωής
μ' αισθήματα γενναία
αστείρευτο το αίμα της πληγής.


Του σύμπαντος η άφταστη ορμή
τα άκρα όλων περονιάζει
κι αντίδραση μονάχα μια κραυγή.

Της ανοιξιάτικης αυγής ευχή,
θαλασσινό ταξίδι υπομονής,
να κλείσει μια παλιά πληγή,
το τέλος κάποιας εποχής.

Πέρα απ' τα πράσινα τα δάση,
πάνω σ' απόκρημνες πλαγιές,
άραγε τι νάχεις χάσει
εκεί στις όμορφες βουνοκορφές;

Γλυκιά οπτασία προσμένεις
σε όποιας ημέρας μορφή
στ' ονείρου την εύφορη γη.

Στ' αλήθεια γυρεύεις να μάθεις
όραμα αγάπης να ζεις,
να τη βρεις τελικά δεν μπορείς.

Σταμάτα χρόνε,
σταμάτα χρόνε,
σταμάτα να κυλάς.
Ψάχνω το ελιξίριο
της γνώσης της ζωής,
μα μια ζωή δεν φτάνει.
Αιώνια νιότη αναζητώ,
ατέλειωτη αγάπη,
στιγμή χαράς μοναδική.
Σταμάτα χρόνε, σταμάτα χρόνε,
σταμάτα να κυλάς.
Την ευτυχία που ζητώ
θέλεις μα νου στερήσεις,
ίσως γιατί κατάλαβα
το μέγεθος του κόσμου,
ίσως γιατί μυρίστηκα
τη μυρωδιά της πλάνης.
Αχ! πόσο είμαστε μικροί
μπροστά στον χρόνο που κυλάει...[/color]

[Teo]

Χιλιάδες χιλιάδων χρόνια
Δε θα αρκούσαν
Για να μιλήσει κανείς
Για τη γλυκιά στιγμή αιωνιότητας
Όπου σε φίλησα
Όπου με φίλησες
Μία στιγμή στο φως του χειμώνα
Μιά στιγμή σφραγίδα στο τέλος του αιώνα.[/color]

[Teo]

Με αδικούν όσοι λένε ότι δεν έρχομαι πια,
Όταν κτυπώ μία φορά και δεν σε βρίσκω μέσα.
Γιατί κάθε μέρα στέκομαι στην πόρτα σου μπροστά,
Και σε καλώ να ξυπνήσεις, να πολεμήσεις και να νικήσεις.
Μην κλαις για πολύτιμες ευκαιρίες που χάθηκαν,
Μη θρηνείς για χρυσές εποχές που σβήνουν!
Κάθε νύχτα καίω τα αρχεία της μέρας που πέρασε,
Και κάθε ψυχή γεννιέται ξανά την αυγή.
Να γελάς σαν παιδί για τα περασμένα μεγαλεία,
Και για τις χαμένες χαρές τυφλός, κουφός και άλαλος να είσαι.
Οι κρίσεις μου σφραγίζουν το νεκρό παρελθόν με τους νεκρούς,
Αλλά ποτέ δε δεσμεύουν ούτε μία στιγμή από το μέλλον.

Κι αν στον βούρκο βρεθείς μη σφίξεις τις γροθιές σου και μην κλάψεις,
Το χέρι μου απλώνω για να βοηθήσω όσους λένε «Μπορώ!»
Κανένας απόκληρος δε βυθίστηκε ποτέ τόσο βαθιά
Ώστε να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια του ξανά.

Υπάρχει λόγος άναυδος τα χαμένα σου νιάτα να θωρείς;
Να τρεκλίζεις από το κτύπημα της δίκαιας ανταπόδοσης;
Ξέχνα τα μουτζουρωμένα αρχεία του παρελθόντος
Και άνοιξε τις λευκές σαν χιόνι σελίδες του μέλλοντος

Θρηνείς για κάποιον; Αποτίναξε από πάνω σου τη θλίψη·
Αμάρτησες; Οι αμαρτίες μπορούν να συγχωρηθούν·
Κάθε πρωινό φτερά σού δίνει για να φύγεις από την κόλαση
Κάθε νύχτα ένα αστέρι για να σε οδηγήσει στον παράδεισο.[/color]

[Teo]

Πριν γνωρίσεις τι είναι πραγματικά η καλοσύνη
πρέπει να χάσεις πράγματα,
να νιώσεις το μέλλον να χάνεται σε μία στιγμή
όπως το αλάτι σε αραιό ζωμό.
Αυτά που κρατούσες στο χέρι σου,
αυτά που μετρούσες και φύλαγες προσεκτικά,
πρέπει όλα να φύγουν έτσι ώστε να μάθεις
πόσο έρημο μπορεί να γίνει το τοπίο
μεταξύ των περιοχών της καλοσύνης.
Πώς προχωράς και προχωράς
με τη σκέψη ότι το λεωφορείο δεν θα σταματήσει ποτέ,
ότι οι επιβάτες οι οποίοι τρώνε καλαμπόκι και κοτόπουλο
θα κοιτούν για πάντα έξω από το παράθυρο.

Πριν γνωρίσεις την τρυφερή βαρύτητα της καλοσύνης,
πρέπει να ταξιδέψεις εκεί που ο Ινδιάνος
με μία ριχτή κάπα κείται νεκρός στην άκρη του δρόμου.
Πρέπει να δεις πώς αυτός θα μπορούσες να ήσουν εσύ,
πώς κι αυτός ήταν κάποιος
ο οποίος ταξίδευε μέσα στη νύχτα με σχέδια
και την απλή αναπνοή που τον κρατούσε ζωντανό.

Πριν γνωρίσεις την καλοσύνη
ως το βαθύτερο πράγμα μέσα σου,
πρέπει να γνωρίσεις τη θλίψη
ως το άλλο βαθύτερο πράγμα.
Πρέπει να ξυπνήσεις με τη θλίψη.
Πρέπει να μιλήσεις σε αυτήν μέχρι η φωνή σου
να αγγίξει το νήμα όλων των θλίψεων
και δεις το μέγεθος του υφάσματος.
Τότε είναι μόνο η καλοσύνη πλέον που έχει νόημα,
μόνο η καλοσύνη η οποία δένει τα κορδόνια των παπουτσιών σου
και σε στέλνει να ζήσεις την ημέρα
να στείλεις γράμματα και να αγοράσεις ψωμί,
μόνο η καλοσύνη η οποία σηκώνει το κεφάλι της
από το πλήθος του κόσμου για να πει
εμένα έψαχνες,
και ύστερα σε συνοδεύει παντού
σαν μία σκιά ή μία φίλη.[/color]

[Teo]

Ψάχνω μέσα στα συντρίμμια,
ψάχνω μέσα στον καπνό.
Μαύρισαν τα δυο μου χέρια,
πόσο θέλω να σε βρω.

 Αυτές οι ώρες που περνάνε με σκοτώνουν.
Μου παίρνουνε τη δύναμη, μου παίρνουν τη χαρά.
Αυτές οι ώρες ψιθυρίζουν,
πως καίγονται τα δυο σου τα φτερά.

Ψάχνω μέσα στα συντρίμμια
και ο πόνος μεγαλώνει,
σκοτεινιάζει και το βλέπω,
πως η νύχτα με σκοτώνει.

Ψάχνω μέσα στα συντρίμμια,
ψάχνω να βρω το κορμί σου.
Τι δε θα ‘δινα Θεέ μου,
για ν’ ακούσω τη φωνή σου.

Ψάχνω να ‘βρω κάποιον τρόπο,
για να ξαναρθείς κοντά μου,
μα τα ερείπια δεν μ’ αφήνουν
και πληγώνεται η καρδιά μου.[/color]