Τομας Ντιλαν

[isabella]

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤ’ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
 

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα

Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές

Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,

Από φόβο μήπως έρθουμε

Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.

 

Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,

Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,

Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,

Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά

Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.

 

Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,

Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,

Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.

 

Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,

Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,

Είναι ο σκοπός και το τέλος.

 

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.

 

[Rakendytos]

KΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑΧΕΙ ΠΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ

Κι ' ο θάνατος δεν θάχει πιά εξουσία,

Γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα
Με τον άνθρωπο του ανεμου και του δυτικού φεγγαριού'
Οταν ασπρίσουν τα κόκκαλά τους και τριφτούν τ' άσπρα κόκκαλα
θάχουν αστέρια στον αγκόνα και στο πόδι`

Αν τρελλάθηκαν η γνώση τους θα ξανάρθει,

Αν βουλιάξαν στο πέλαγος θ' αναδυθούν'

Αν χάθηκαν οι εραστές δεν θα χαθεί η αγάπη'

Κι ' ο θάνατος δεν θάχει πιά εξουσία.



Κι ' ο θάνατος δεν θάχει πιά εξουσία,
Οσους βαθειά σκεπάζουν οι στροφάδες των νερών
δεν θ ' αφανίσει ανεμοστρόβιλος`
Κι' άν στρίβει ο τροχαλίας κι' οι κλειδώσεις ξεφτίζουν
Στον τροχό αν τους πεδεύουν δεν θα τους συντρίψουν'
Στα σπασμένα τα χέρια τους θάναι η πίστη διπλή,
Κι ' οι μονόκεροι δαίμονες ας τρυπούν το κορμί`
Χίλια κομμάτια θρύψαλα κι ' αράγιστοι θα μείνουν`

Κι' Ο θάνατος δεν θάχει πιά εξουσία.



Κι ' ο θάνατος δεν θάχει πιά εξουσία,
Ας μην φωνάζουν πιά στο αυτί τους γλάροι
Ας μην σπάζει μ' ορμή στο γιαλό τους το κύμα.
Εκεί που έν' άνθι φούντωνε δεν έχει τώρα ανθό
Να υψώσει την κορφή του στης βροχής το φούντωμα'
Τρελλοί, μπορεί, και ξόδια, ψόφια καρφιά, μα ιδές,
Φύτρα των σημαδιών τους, να, σφυριές οι μαργαρίτες
Ορμούν στον ήλιο ώσότου ο ήλιος να καταλυθεί,

Κι ' ο θάνατος δεν θάχει πιά εξουσία.