Περί Έρωτος και Άλλων Δαιμονίων

[aiollus]

Περί Έρωτος και Άλλων Δαιμονίων



Πάνε χρόνια που διάβασα αυτό το βιβλίο... Τόσα, που δε θυμάμαι στ' αλήθεια ούτε το τέλος του ούτε και την πλοκή του. Θυμάμαι όμως καλά την αίσθηση...

Ένα αγκάθι από τριαντάφυλλο στο χέρι μιας νεαρής, ένας έρωτας, αυτός ο έρωτας ο τραγικός και συνάμα απελευθερωτικός, που μόνο ο Μαρκές ξέρει να περιγράφει, μ' έναν τρόπο που σε κάνει να νιώθεις απόλυτα άξιός του και μαζί ανάξιος που δεν τον έζησες ακόμα...

Ξέρω, ο έρωτας είναι κάτι δυνατό και φοβίζει, θέλει ψυχή και μυαλό και σώμα και καρδιά και γενναιότητα... Ν' αφήσεις πίσω σου το παρελθόν που σε πόνεσε, να δεις τον άλλο στα μάτια, ν' ανοίξεις την καρδιά σου, να γίνεις μεγάλος και δυνατός, να μη φοβηθείς ούτε την έντασή του ούτε ίσως και το τέλος του, αυτά είναι τα δαιμόνιά του...

Όμως, ενώ όλοι εδώ μέσα -αλλά και γύρω- μιλάμε γι' αυτόν τον απόλυτο και ιδανικό και απελευθερωτικό έρωτα, ενώ σε όλους είναι φανερή η ανάγκη να το ζήσουν, να ζήσουν τον έρωτα που θα γίνει αγάπη, να το ζήσουν ακόμα μια φορά, μετά, κάτι γίνεται μετά κι όλοι το παίρνουν πίσω... Δαγκώνονται, γελάνε τάχα, καμώνονται πως δεν είναι δα και τόσο σπουδαίο, "καλά είμαι κι έτσι", λένε μέσα τους, κι ύστερα γυρνάνε το κλειδί στην κλειδαριά και σχολιάζουνε τους άλλους, τους ρηχούς, τους ανόητους, ενίοτε τους πρόστυχους, που τόσο ανάγκη έχουν να τον ψάξουν, να τον ζήσουν, να αλλάξουν, να ψηλώσουν...

Κι αναρωτιέμαι...
Γιατί κανείς δεν κάνει το βήμα σ' έναν έρωτα σαν κι αυτόν προς τη Φερμίνα Δάσα -μία ακόμα ηρωίδα του Μαρκές- τόσο απόλυτο και για πάντα;

Και γιατί λέμε ψέματα όλοι εμείς εδώ για δήθεν ανωτερότητα απέναντι στους άλλους;

Υπάρχουν ακόμα αυτοί οι άλλοι, οι γενναίοι κι αληθινοί, που μοιάζουν με κείνους των βιβλίων; Κι αν δεν υπάρχουν γιατί δεν τους ψάχνουμε; Κι αν έχουν κρυφτεί, πώς θα τους κάνουμε να βγουν ξανά στο φως;

Είναι τόσο τραγικό να μην ερωτεύεσαι, να μην αγαπάς και να μην αγαπιέσαι όσο τραγικές είναι όλες οι απώλειες μαζί...