``ΟΥΤΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΣΕΙ``

[Panagiotis]

Αυτη την φορα θελησα να σας κεντρισω το ενδιαφερον με ενα θεμα που πραγματικα ειναι απο αυτα που λεμε ``παραδειγμα προς μιμηση ``.αφορα το κειμενο ενος συναδελφου που πραγματικα αν και στον χωρο εδω και μια 15ετια με συγκλονισε στην εικονα του σαν σκεψη.``σε ενα απομακρυσμενο χωριο [ας μην κανουμε αναφορα σε ονοματα για να αποφυγουμε παρεξηγησεις] ζουσαν ενα ζευγαρι γεροντων.εκεινος 90χρονος καθισμενος σε αναπηρικη πολυθρονα και εκεινη 85χρονη τον φροντιζε με οση δυναμη της ειχε απομεινει.οι γειτονες μιλαγαν για ενα ζευγαρακι γεροντων προτυπο που το μονο που ειχαν να θυμηθουν απο αυτους  ηταν η αγαπη και η αφοσιωση του ενος προς τον αλλο.τα τελευταια χρονια ο γεροντας ειχε δυστυχως καταπεσει και ηταν σε αναπηρικη καρεκλα οπως σας προειπα.η γριουλα φροντιζε για το φαγητο και το νερο του και εκεινη για  τα φαρμακα του. με την περιποιηση και αφοσιωση της τον κραταγε και στην ζωη.μια μερα και ενω του εφερνε τα φαρμακα του η καρδια της μπροστα στον αντρα της την προδωσε.ο γεροντας με οση δυναμη ειχε αρχισε να την φωναζει και παραλληλα να ζηταει βοηθεια.ποιος να ακουσει ομως ενα γεροντακι 90χρονων και μαλιστα ετσι καταβεβλημενο;μετα απο δυο μερες τον βρηκαν και αυτον νεκρο εκει επανω στο καροτσακι του με εμφανη τα σημαδια της αγωνιας  απο την μια αλλα και της ησυχιας απο την αλλη......Αυτο φιλοι μου ηταν το κειμενο που με εκανε να ζηλευω αυτα τα δυο γεροντια και να θεωρω παρα πολυ ευστοχο τον τιτλο του συναδελφου μου ``ουτε ο θανατος μπορεσε να τους χωρισει``μην μου πειτε οτι και εσεις δεν τους ζηλευετε;  ΠΑΝΟΣ

[fmas]

Pano kalispera.... Pragmatika einai tromero auto to arthro kai toso omorfo parallila.......

Polles fores ama kapoios sintrofos pethanei o allos den thelei na zisei.. Exei tixei se gnosto mou na pethanei i giagia tou.... Pethanan ola ta paidia tis kai auti apofasise na pethanei giati den to antexe.... Legete arnisi zois......

[Nikos28]

Δυο φάροι σ' έναν ωκεανό προδοσίας και αίματος...

[Foivi63]

[size=18]Μαζί στη ζωή, μαζί και στο θάνατο!!!!!

Κάποιες φορές,σα βράδιαζεν αργά στην κάμαρά μας,
τ΄ωχρό κεφάλι γέρνοντας στην αγκαλιά μου απάνω
και με θλιμμένο ανάβλεμμα στυλά κοιτάζοντάς με,
"θα με ξεχάσεις;" ρώταγες "καλέ μου,σαν πεθάνω;"

Δε σ΄απαντούσα.Τη φωνή την πνίγαν οι λυγμοί μου,
κι΄έσφιγγα με παροξυσμό τ΄αδύνατο κορμί σου,
σα νά΄θελα μες στη ζωή να σε κρατήσω ενάντια
στο Χάρο,για,αν δεν μπόραγα,να πήγαινα μαζί σου.

Γιατ΄ήσουν όλη μου η ζωή,χαρά της και σκοπός της,
κι΄όσο κι΄αν εστρεφόμουνα πίσω στα περασμένα
δεν έβλεπα,δεν ένιωθα κοντά μου άλλη από σένα.

Μου φαίνονταν αδύνατο δίχως εσέ να ζήσω.


Ωρκίσθηκες!

« Θα σ'αγαπώ
ως το Θάνατο
και πιο πέρα!»

Είναι
Τόσο μικρή η ζωή.

Ο Θάνατος
Είν'αιώνιος!

Όταν
Με κρατούσες
Στην αγκαλιά σου
Αποζητούσα
Το Θάνατο.

Γιατί
Ποθούσα
Να κρατήσω
Αθάνατη
Τού έρωτα τή στιγμή.-

Αν ποτέ
Σ'έχανα...

Θα δεχόμουν
Να κατέβω
Στον Άδη
Ψάχνοντας
Για να σ'εύρω.


Ο θάνατος, είναι άμεσα συνδεδεμένος με την αγάπη... αν αγαπάς αληθινά, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης, τότε είσαι διατεθειμένος να πεθάνεις για εκείνο το ξεχωριστό άτομο [/size]

[minoraki]

πανουλη καλη σου μερα!!!! ενα παρομοιο παραδειγμα εχω και εγω να σου πω, απο δυο επωνυμους και πολυ καλους καλλιτεχνες.....τον κωστα ρηγοπουλο και την κακια αναλυτη.....ετυχε να τους γνωριζω, αφου ζουσαν στο παλαιο φαληρο και η εγγονη τους ηταν συμμαθητρια με την μεγαλη μου κορη στη σχολη χορου!!! η κακια δεν μπορεσε ποτε να ξεπερασει τον θανατο του ρηγοπουλου.....απο την στιγμη που πεθανε πηγαινε καθε μερα στον ταφο του και καθοταν με τις ωρες μιλωντας του και κλαιγοντας συνεχεια!!!! ξεχασα να αναφερω οτι η κορη τους, η ζωη ρηγοπουλου ειναι φιλη μου και μου ελεγε χαρακτηριστικα για την μητερα της οτι δεν θα μπορεσει ποτε να ξεπερασει τον χαμο του πατερα της....και οπως ετσι εγινε....μετα απο λιγο καιρο η κακια αναλυτη ακολουθησε τον αντρα της στο θανατο.....και στο δρομο που τους εβλεπες αυτους τους δυο ανθρωπους, καταλαβαινες σχεδον αμεσως την εξαρτηση της κακιας απο τον ρηγοπουλο.....τωρα βεβαια δεν ξερω εαν αυτο ειναι καλο ή καλο.....το να ειναι κανεις αγκιστρωμενος πανω στον συντροφο του.....να ζει απο αυτον, να αναπνεει μεσα απο αυτον!!!! αραγε κανει καλο και στον εξαρτωμενο και σε αυτον που δεχεται αυτην την εξαρτηση?
 :arrow: στην περιπτωση των δυο γεροντων που ανεφερες, ο καημενος ο παππους δεν μπορουσε να κανει τιποτα μονος του αφου ηταν καθηλωμενος σε ενα αναπηρικο καροτσακι.....πεθαινοντας η συντροφος του, καταλαβε οτι δεν ειχε ουτε και αυτος ζωη.....πολυ συγκινητικη ιστορια.....σπανια στις μερες μας.....μου θυμισε μια αλλη ιστορια με εναν ιταλο στρατιωτη που στον πολεμο γνωρισε μια κοπελλα ελληνιδα.....την αγαπησε, αλλά ο πολεμος τοτε τους χωρισε.....εφυγε για την ιταλια και μετα απο 50 και τοσα χρονια θελησε να την ξαναβρει.....γυρισε στην ελλαδα και νομιζω μεσω της τηλεορασης καταφερε να την εντοπισει στην πατρα.....την πηρε μαζι του στην ιταλια και παντρευτηκαν.....και νομιζω οτι μετα απο λιγα χρονια πεθαναν και οι δυο σχεδον μαζι.....αραγε υπαρχουν σημερα τετοιου ειδους ανθρωποι που αγαπουν με ολη την δυναμη της καρδιας τους? και ποσοι απο αυτους τους ανθρωπους ειναι αποφασισμενοι να κανουν θυσιες για τον συντροφο τους? ποσες και ποσες φορες δεν εχω αναρωτηθει κατι αναλογο......

[Panagiotis]

πανουλη καλη σου μερα!!!! ενα παρομοιο παραδειγμα εχω και εγω να σου πω, απο δυο επωνυμους και πολυ καλους καλλιτεχνες.....τον κωστα ρηγοπουλο και την κακια αναλυτη.....ετυχε να τους γνωριζω, αφου ζουσαν στο παλαιο φαληρο και η εγγονη τους ηταν συμμαθητρια με την μεγαλη μου κορη στη σχολη χορου!!! η κακια δεν μπορεσε ποτε να ξεπερασει τον θανατο του ρηγοπουλου.....απο την στιγμη που πεθανε πηγαινε καθε μερα στον ταφο του και καθοταν με τις ωρες μιλωντας του και κλαιγοντας συνεχεια!!!! ξεχασα να αναφερω οτι η κορη τους, η ζωη ρηγοπουλου ειναι φιλη μου και μου ελεγε χαρακτηριστικα για την μητερα της οτι δεν θα μπορεσει ποτε να ξεπερασει τον χαμο του πατερα της....και οπως ετσι εγινε....μετα απο λιγο καιρο η κακια αναλυτη ακολουθησε τον αντρα της στο θανατο.....και στο δρομο που τους εβλεπες αυτους τους δυο ανθρωπους, καταλαβαινες σχεδον αμεσως την εξαρτηση της κακιας απο τον ρηγοπουλο.....τωρα βεβαια δεν ξερω εαν αυτο ειναι καλο ή καλο.....το να ειναι κανεις αγκιστρωμενος πανω στον συντροφο του.....να ζει απο αυτον, να αναπνεει μεσα απο αυτον!!!! αραγε κανει καλο και στον εξαρτωμενο και σε αυτον που δεχεται αυτην την εξαρτηση?
 :arrow: στην περιπτωση των δυο γεροντων που ανεφερες, ο καημενος ο παππους δεν μπορουσε να κανει τιποτα μονος του αφου ηταν καθηλωμενος σε ενα αναπηρικο καροτσακι.....πεθαινοντας η συντροφος του, καταλαβε οτι δεν ειχε ουτε και αυτος ζωη.....πολυ συγκινητικη ιστορια.....σπανια στις μερες μας.....μου θυμισε μια αλλη ιστορια με εναν ιταλο στρατιωτη που στον πολεμο γνωρισε μια κοπελλα ελληνιδα.....την αγαπησε, αλλά ο πολεμος τοτε τους χωρισε.....εφυγε για την ιταλια και μετα απο 50 και τοσα χρονια θελησε να την ξαναβρει.....γυρισε στην ελλαδα και νομιζω μεσω της τηλεορασης καταφερε να την εντοπισει στην πατρα.....την πηρε μαζι του στην ιταλια και παντρευτηκαν.....και νομιζω οτι μετα απο λιγα χρονια πεθαναν και οι δυο σχεδον μαζι.....αραγε υπαρχουν σημερα τετοιου ειδους ανθρωποι που αγαπουν με ολη την δυναμη της καρδιας τους? και ποσοι απο αυτους τους ανθρωπους ειναι αποφασισμενοι να κανουν θυσιες για τον συντροφο τους? ποσες και ποσες φορες δεν εχω αναρωτηθει κατι αναλογο......

χαιρομαι που και σε αυτο το θεματακι μου συμμετεχεις με τις ομολογουμενως ομορφες σωστες και πολλες φορες τρυφερες αποψεις σου.φανταζομαι οτι μετα απο τοσα χρονια κοινης συμβιωσης η εξαρτηση ειναι περα απο αναγκαστικη [οπως του γεροντα και της αναλυτη]και συναισθηματικη.ειναι η αυρα ματια μου που βγαινει απο τον ανθρωπο που εχεις διπλα σου.λιγο πολυ μπορει ολοι μας να εχουμε να διηγηθουμε και απο μια παρομοια ιστορια.ειναι ομως τοσο λιγα τα περιστατικα που κυριολεκτικα τα χανουμε στο χαος της απρεπειας και της κοροιδιας που επικρατει.βρες μου εστω και εναν ο οποιος δεν θα ηθελε να ειχε την ιδια τυχη που ειχαν αυτα τα δυο γεροντακια και το ζευγαρι που αναφερες.ολοι λιγο εως πολυ το επιθυμουν ποσοι ομως καταφερνουν να το κανουν πραξη΄;σχεδον κανενας.ακομα και εκεινοι που υποτιθεται ζουσαν μαζι για χρονια και χανει ο ενας τον αλλο τους ακους να λενε ``ελα μωρε απο τοτε που τον/ην εχασε βρηκε παλι τον εαυτο του/ης.``αν μη τι αλλο η ντροπη σε ολο της το μεγαλειο....νασαι παντα καλα και παλι ευχαριστω για τις αποψεις σου.ΠΑΝΟΣ

[Panagiotis]

Pano kalispera.... Pragmatika einai tromero auto to arthro kai toso omorfo parallila.......

Polles fores ama kapoios sintrofos pethanei o allos den thelei na zisei.. Exei tixei se gnosto mou na pethanei i giagia tou.... Pethanan ola ta paidia tis kai auti apofasise na pethanei giati den to antexe.... Legete arnisi zois......

χαιρομαι που σου αρεσε το συγκεκριμενο αρθρο.μερικοι με θεωρησαν ``απαραδεκτα ρομαντικο``για την εποχη μας.ξερω οτι κανουν λαθος και οτι ενας στειρος εγωισμος τους αναγκαζει να μην παραδεχονται την πραγματικοτητα.αληθεια ζηλεψα αυτο το ζευγαρακι φιλε fma.αληθεια θα ηθελα να ημουν και εγω στην θεση τους.εστω και εαν αυτη η θεση θα με αναγκαζε να ειμαι και σε αναπηρικη πολυθρονα.αρκει που θα ειχα αυτον τον ενα και μοναδικο ανθρωπο μου που χωρις αυτον δεν θα ειχε κανενα νοημα η ζωη μου.ισως ειναι μεγαλα λογια φιλε αλλα σου μιλαω ειλικρινα οτι ειναι λογια καρδιας που εμπεριεχουν μεσα θαυμασμο και ζηλια....καλο απογευμα φιλε και σε ευχαριστω για την συμμμετοχη και τις αποψεις στο θεμα μου...ΠΑΝΟΣ

[Panagiotis]

[size=10]Μαζί στη ζωή, μαζί και στο θάνατο!!!!!

Κάποιες φορές,σα βράδιαζεν αργά στην κάμαρά μας,
τ΄ωχρό κεφάλι γέρνοντας στην αγκαλιά μου απάνω
και με θλιμμένο ανάβλεμμα στυλά κοιτάζοντάς με,
"θα με ξεχάσεις;" ρώταγες "καλέ μου,σαν πεθάνω;"

Δε σ΄απαντούσα.Τη φωνή την πνίγαν οι λυγμοί μου,
κι΄έσφιγγα με παροξυσμό τ΄αδύνατο κορμί σου,
σα νά΄θελα μες στη ζωή να σε κρατήσω ενάντια
στο Χάρο,για,αν δεν μπόραγα,να πήγαινα μαζί σου.

Γιατ΄ήσουν όλη μου η ζωή,χαρά της και σκοπός της,
κι΄όσο κι΄αν εστρεφόμουνα πίσω στα περασμένα
δεν έβλεπα,δεν ένιωθα κοντά μου άλλη από σένα.

Μου φαίνονταν αδύνατο δίχως εσέ να ζήσω.


Ωρκίσθηκες!

« Θα σ'αγαπώ
ως το Θάνατο
και πιο πέρα!»

Είναι
Τόσο μικρή η ζωή.

Ο Θάνατος
Είν'αιώνιος!

Όταν
Με κρατούσες
Στην αγκαλιά σου
Αποζητούσα
Το Θάνατο.

Γιατί
Ποθούσα
Να κρατήσω
Αθάνατη
Τού έρωτα τή στιγμή.-

Αν ποτέ
Σ'έχανα...

Θα δεχόμουν
Να κατέβω
Στον Άδη
Ψάχνοντας
Για να σ'εύρω.


Ο θάνατος, είναι άμεσα συνδεδεμένος με την αγάπη... αν αγαπάς αληθινά, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης, τότε είσαι διατεθειμένος να πεθάνεις για εκείνο το ξεχωριστό άτομο [/size]

Πολυ ομορφο και τρυφερο αυτο που εγραψες φοιβη.ειπες την σωστη κουβεντα``αν αγαπας αληθινα``.εκει ειναι το κουμπι και η λυση του προβληματος.στην ελλειψη αληθινης αγαπης και πραγματικων συναισθηματων.κρυβομαστε γιατι φοβομαστε να μην μας καταλαβουν.δεν θελουμε να δωσουμε αγαπη γιατι αισθανομαστε οτι εαν το κανουμε τοτε μπορει να μας εκμεταλευτουν....ετσι με αυτο τον τροπο αφηνουμε μεσα μας καταχονιασμενο ενα συναισθημα που ετσι και ο καθε ενας μας με τον τροπο του το εβγαζε θα ζουσαμε σε ενα κοσμο εντελως διαφορετικο....καλο απογευμα φοιβη.σ ευχαριστω για τα ομορφα λογια που εγραψες.ΠΑΝΟΣ

[Panagiotis]

Δυο φάροι σ' έναν ωκεανό προδοσίας και αίματος...

νικο καλησπερα.εξηγησε μου τι εννοεις.........ΠΑΝΟΣ