Ψυχιες Παλιες...

[fortune]

Ψυχές παλιές......


Χαρά δημιουργίας σήμερα η μέρα.....
Χαίρεται η θάλασσα γιαυτο αστράφτει....
Κελαιδισιες συγχορδίες ηχούν τριγύρα...
πετάγματα ανεμίσια....χάνονται γρήγορα....
Στ ακούσματα της μελωδίας τους ,νοιώθεις
τους παλμούς τους....

Είναι ακούσματα ψυχών από το τότε.
Στο πέρας της εξέλιξης, περιμένοντας
το άγγιγμα του ύμνου, για το ταξίδι το αλλοπαρμένο...
αυτό το πολυδιάστατο...
Λες και γνωρίζουν....τέσσερα θα είναι πια τα αγγίγματα τους
με την Μάνα γη....

Και ο τροχός θα γυρίζει....και οι εποχές θα αλλάζουν.....
Κάποιοι ποιητές των ονείρων τους, εκεί στα διαλείμματα τους,
θα αναδεύουν τις σκέψεις τους...

Και ο τροχός θα γυρίζει....θα γυρίζει ρίχνοντας κλήρους...
τους κλήρους του σήμερα,....είναι σπορά του χθες,...πορεία
αυριανή .....και προχωράμε...και προχωράμε...

Όλα αλλάζουν...

Κάτι όμως, Κάτι ,που πριν σιγόκαιγε, Τώρα είναι πιο λαμπερό....
Ψυχές παλιές ,η ώρα Ηγγικε....




Επιστρέφοντας απο ένα ταξίδι μου....Στάση τα  Καμμένα Βούρλα....
Ένα κεντράκι μπρος στην θάλασσα. Οι μικροί πεταχτές, μου έδωσαν
το πρώτο έναυσμα.....

fortune.

[Bijoux]

Εμένα η ψυχή μου δεν αντέχει...
να μην έχει....θάλασσα...
Ταξίδια που διάλεξε για μένα η καρδιά...
με πυξίδα τη λαχτάρα...
Χάραξε τη ρότα η μοίρα...
Μ'ανεξίτηλα μελάνια, φτιάχνοντας χάρτες...
να μη χάνω το δρόμο....
στο ασημένιο μονοπάτι της σελήνης...πάνω στα νερά...
Να μη χάνω το δρόμο...γιατί όλα τ' άλλα τα'χω χάσει πια...
Πως μαθαίνει ο άνθρωπος..να βρίσκει παρηγοριά..
σε μια σκέψη...πως τα ίδια άστρα βλέπουμε κ οι δυο...
κ κοιτάζω να ξεχνάω...πως ίσως πια δεν ασχολείσαι με τ'αστέρια..
Μερικές φορές πιστεύω...πως ίσως σε συναντήσω...
ξανά..σ' ένα λιμάνι...ή στην πλώρη να χαζεύεις το σκοτάδι...
Μ' αρέσει να ταξιδεύω...
Βραδινά βαπόρια φωτισμένα... που σφυρίζουν...
Το "φεύγω" ή το "έρχομαι"...
κ ας μη ξέρω εγώ που πάω...
κ ας μη θυμάμαι από που ξεκίνησα...
ή που με περιμένουν να επιστρέψω...
Μ' αρέσει να ταξιδεύω μόνη...
να αφήνομαι...να με τυλίγει η θλίψη...
να με πνίγει η νοσταλγία...
όπως περιμένω την αναχώρηση...
κ μετά...
αυτά που νιώθω να τα παίρνει ο ουρανός...
κ να τα κάνει χρώματα...να τα κάνει σκοτάδι....
να μου αφήνει την πολυτέλεια...
να λικνίζομαι στο κύμα..ή να κοιμάμαι στο βυθό..
ξαναγεννημένη...αθώα...χωρίς μνήμη..
να κοιμάμαι στο βυθό...να κοιμάμαι στο βυθό...
μέχρι...ν' αντικρύσω...
το πρόσωπο του Ποσειδώνα...