Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

[seagull]

Στα μειλ της δουλειας μου σήμερα,πήρα και αυτό
δεν είναι δικά μου γραφόμενα..
 
> Στην επαρχία ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα....
>
> Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

>
> H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή]

[mourmouritsas]

ωραιο θεμα αλλα η μυξα με χαλασε!μπλιαχ


Ωραιες εποχες...νιαταααααα

[HORHE]

οταν ειμασταν στο τοτε λεγαμε να ερθει το τωρα..
τωρα ειμαστε στο τωρα και θυμομαστε το τοτε..
και δυστυχως εχεις δικιο...
οταν ειμαι με φιλους παλιους...τα πιο πολλα λογια και σκεψεις που λεμε..
ειναι για το τοτε....
για τις αλανες,για την πισινα που μπαιναμε κρυφα,για τα ποδηλατα για μια μεγαλη ολοημερη εκδρομη..(εως τον πειραια...!),για την αμπαριζα και το κρυφτο..
για τα περιοδικα,μικυ και λοιπα...(μεταξυ μας,ακομα υπαρχει αυτη η τρελλα)
για τα ραντεβου στην πλατεια,εκει που τωρα εχει γεμισει απο καφετεριες και ουζερι...(δεν με χαλαει βεβαια..)
για τις βολτες στα στενακια...
ολα αυτα αναμνησεις μιας αλλης εποχης...
ΖΩΗ σε αγαπαμε για ολα αυτα που μας εχεις δωσει...για ολα αυτα που μας κανεις και γελαμε...
σε αγαπαμε ακομα και για αυτα που δακρυζουμε ακομα,και μας θυμιζεις οτι λεγομαστε ανθρωποι για τα αισθηματα μας...
αλλα πολυ σε αγαπαμε επισης που μπορουμε να ζουμε σημερα και να θυμομαστε το χθες...

[junkie]

Ax ωραίες αναμνήσεις αυτές και με έφερες πίσω....Γύρω στο 90 ,μιας και είμαι γεννημένη το 85 ...Αλλά όλα αυτά που έγραψες εσύ ή τελοσπάντων κάποιος άλλος,αντιπροσωπεύουν και την δική μου παιδική ηλικία...Τα θυμάμαι όλα αυτά σαν ήταν χθές....Και πράγματι εγώ σαν πιτσιρίκι το μόνο μου παιχνίδι ήταν το ποδήλατο που όλη μέρα με αυτό ήμουν,με αυτό σκοτωνόμουν και ποτέ όμως δεν παραπονέθηκα και δεν έπαθα τίποτα....Ποτέ δεν έκατσα σε μικρή ηλικία μέσα στο σπίτι να παίξω με κομπιούτερ ή Νιτέντο παρόλο που είχαμε αλλά εγώ προτιμούσα τους φίλους και τις φίλες μου...Ποτέ δεν φοβήθηκα ούτε εγώ αλλά ούτε και οι γονείς μου να μην με πειράξει κάποιος ξένος αφού μέχρι τις 12 το βράδυ παίζαμε έξω και ποτέ μα ποτέ δεν μας είχε ενοχλήσει κανείς....
Σήμερα τα παιδιά κατά την γνώμη μου δύσκολο να τα αφήσουν οι γονείς να παίζουν έξω χωρίς να υπάρχει φόβος....Κ'η αλήθεια είναι ότι και εγώ να χα παιδί έτσι όπως έχει καταντήσει ο κόσμος σήμερα δεν θα το άφηνα σε καμία περίπτωση να γυρνάει μόνο του ή τελοςπάντων με φιλους-ες ..... Δεν ξέρω τι φταίει και έχουμε καταντήσει έτσι ,αλλά πολύ θα θελα να ταν όπως παλιά..... ]

[HORHE]

το πιο σημαντικο βεβαια ηταν..οτι ειμασταν ανθρωποι..γελαγαμε με τα αστεια...χαμογελουσαμε με τα ομορφα,αφηναμε να φανει το δακρυ και δεν φοβομασταν τον πονο...
πιναμε απο το ιδιο μπουκαλι οταν παιζαμε εξω...
τωρα δεν ειμαστε....δεν πινουμε...δεν δακρυζουμε αλλα δεν γελαμε κι ολας...
οχι...το χαμογελο μου θα φαινεται παντα..το δακρυ μου θα κυλαει οποτε το νιωσω...κι η καρδια μου θα την αφησω να ζει σε αλλον κοσμο...στον κοσμο του χτες...γιατι ετσι εχει μαθει και μου αρεσει που μπορει και νιωθει και αγαπαει και δακρυζει και αισθανεται...

[Enia]

Αν και γεννηθείς πριν το 85, δεν ανείκω σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία... Δυστυχώς... Θα'θελα να τα είχα ζήσει κι εγώ σαν παιδί...
Αιτία?... Το ιδιωτικό σχολείο... Δεν είχα ποτέ φίλους κοντά στη γειτονιά μου, και φυσικά με τους μακρινούς δεν ήταν καθόλου απλό το να βρεθούμε. Δόξα τω θεώ για τις διακοπές και τα ξαδερφάκια μου!  

Κι εγώ απορώ τώρα με την εξάρτηση των μικρών παιδιών από την τεχνολογία... Ήμουν στα προνομιούχα παιδιά, που στα 12 μου έπαιζα 'Police Quest' στην μαυρο-πορτοκαλί οθόνη, με DOS και 5μισάρες δισκέτες, και το ποντίκι ούτε το είχαμε φανταστεί ποτέ!

Βλέπω τη βαφτιστήρα μου και τον αδερφό της, (γεννημένοι το 92 και 94 αντοίστιχα) και εντυπωσιάζομαι απο το πόσο δεδομένη έχουν την τεχνολογία...

Κι έπειτα ηχεί στα αυτιά μου η φωνή της μαμάς μου, όταν καθόμασταν 'με τις ώρες' (έτσι έλεγε) στην τηλεόραση και βλέπαμε Στρουμφάκια, Κάντυ-Κάντυ, Thundercats και Φρουτοποιεία...:
'Αφήστε πια το χαζοκούτι. Εμείς στην ηλικία σας ούτε που την είχαμε φανταστεί την τηλεόραση... Το πολύ πολύ τη Θεία Λένα να ακούγαμε στο ραδιόφωνο...'

[chriastina]

> H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε...........
.......Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες  κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να  βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή
εξάρθρωση.Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

θα το λέω συνέχεια μέχρι να το ακούσουν όλοι.......
όταν μαθαίνεις να μην φταίς εσύ αλλά πάντα κάποιος άλλος
πάντα θα σου συμβαίνουν διάφορα και πάντα θα φταίει εκείνος
ο άλλος "υπεύθυνος" γιατί δεν σε έμαθαν ποτέ να είσαι
εσύ υπεύθυνος.....

κι όμως επιβιώνουμε! (μιλώ για τους γεννημένους πριν το '70)

[Anonymous]

Τι μας θύμισες τώρα seagull !!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :cry:  :cry:  :cry:  :cry:  :cry:  :cry:  :cry:  :cry:  :cry:  :cry:

[pingo]

Τί γλυκές αναμνήσεις...
Διαβάζοντας τα λόγια σου, μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες από παιχνίδια στις αυλές και στα πάρκα μεχρι τα μεσάνυχτα...χτυπήματα στα γόνατα (τα σημάδια ακόμα μας τα θυμίζουν)...παγωμένα νερά που είτε τα πίναμε χωρίς να μας πει κανείς ότι θα πονέσει ο λαιμός μας είτε τα ρίχναμε ο ένας στον άλλον παίζοντας μπουγέλο...
...τί γαλήνη...τί ανεμελιά...τί ωραία χρόνια...

[mourmouritsas]

:roll: