PAULO COHELIO

[anagennisis]

Το σύννεφο και ο αμμόλοφος

Ένα νεαρό σύννεφο γεννήθηκε στο μέσο μιας μεγάλης καταιγίδας στη Μεσόγειο. Αλλά δεν πρόλαβε να μεγαλώσει εκεί, ένας δυνατός άνεμος έσπρωξε όλα τα σύννεφα προς την Ανατολή.
Μόλις έφτασαν στην ήπειρο, το κλίμα άλλαξε στον ουρανό έλαμπε ένας γενναιόδωρος ήλιος και από κάτω τους εκτεινόταν η χρυσαφένια άμμος της ερήμου Σαχάρα. Ο άνεμος συνέχισε να τα σπρώχνει προς τα δάση του Νότου, καθώς στη έρημο δεν βρέχει σχεδόν ποτέ.
Ωστόσο, τα νεαρά σύννεφα είναι σαν τους νεαρούς ανθρώπους. Το σύννεφό μας λοιπόν αποφάσισε ν' απομακρυνθεί από τους γονείς του και τους μεγαλύτερους φίλους του για να γνωρίσει τον κόσμο.
- Τι κάνεις εκεί; Φώναξε ο άνεμος. Η έρημος είναι όλη ίδια!
Γύρνα στο σμήνος και θα πάμε στο κέντρο της Αφρικής, όπου υπάρχουν εκθαμβωτικά βουνά και δέντρα!
Αλλά το νεαρό σύννεφο, ανυπότακτο από τη φύση του, δεν υπάκουσε. Χαμήλωσε σιγά-σιγά, έως ότου κατάφερε να αιωρηθεί σε μια γενναιόδωρη και γλυκιά αύρα και να πλησιάσει τη χρυσαφένια άμμο. Αφού τριγύρισε αρκετά, πρόσεξε ότι ένας από τους αμμόλοφους του χαμογελούσε. Είδε ότι κι εκείνος ήταν νέος, πρόσφατα σχηματισμένος από τον άνεμο που μόλις είχε περάσει. Την ίδια στιγμή ερωτεύτηκε την χρυσή του κόμη.
- Καλημέρα, είπε. Πώς είναι η ζωή εκεί κάτω;
- Έχω την συντροφιά των άλλων αμμόλοφων, του ήλιου, του ανέμου και των καραβανιών που περνούν από δω πότε-πότε. Μερικές φορές κάνει πολλή ζέστη, όμως είναι υποφερτή. Και πώς είναι η ζωή εκεί πάνω;
- Κι εδώ υπάρχει άνεμος και ήλιος, αλλά το πλεονέκτημα είναι ότι μπορώ και τριγυρνάω στον ουρανό και να μαθαίνω πολλά πράγματα.
- Για μένα η ζωή είναι σύντομη, είπε ο αμμόλοφος. Όταν ο άνεμος επιστρέψει από τα δάση, θα εξαφανιστώ.
- Και αυτό σου προκαλεί θλίψη;
- Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν χρησιμεύω σε τίποτα.
- Κι εγώ αισθάνομαι το ίδιο. Μόλις περάσει ο επόμενος άνεμος θα πάω στο Νότο και θα μεταμορφωθώ σε βροχή. Αυτή είναι η μοίρα μου ωστόσο.
Ο αμμόλοφος δίστασε, αλλά τελικά είπε:
- Ξέρεις ότι εμείς εδώ στην έρημο τη βροχή την λέμε «παράδεισο»;
- Δεν ήξερα ότι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε κάτι τόσο σημαντικό, είπε το σύννεφο γεμάτο περηφάνια.
- Έχω ακούσει πολλούς μύθους από γέρικους αμμόλοφους . Λένε ότι μετά τη βροχή καλυπτόμαστε από χλόη και λουλούδια. Εγώ όμως ποτέ δεν θα μάθω τι είναι αυτό, γιατί στην έρημο βρέχει πολύ σπάνια.
Ήταν η σειρά του σύννεφου να διστάσει. Αμέσως μετά όμως του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.
- Αν θέλεις, μπορώ να ρίξω πάνω σου βροχή. Αν και μόλις έφτασα, σ' έχω ερωτευθεί και θα θελα να μείνω εδώ για πάντα.
- Όταν σε είδα για πρώτη φορά στον ουρανό κι εγώ σε αγάπησα, είπε ο αμμόλοφος. Αν όμως μεταμορφώσεις την ωραία λευκή κόμη σου σε βροχή, θα πεθάνεις.
- Η Αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, είπε το σύννεφο. Μεταμορφώνεται. Κι εγώ θέλω να σου δείξω τον παράδεισο.
Άρχισε λοιπόν να χαϊδεύει τον αμμόλοφο με μικρές σταγόνες και παρέμειναν μαζί μέχρι που εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο. Την επόμενη μέρα ο μικρός αμμόλοφος ήταν καλυμμένος με λουλούδια. Κάποια σύννεφα που περνούσαν με προορισμό την Αφρική νόμισαν ότι εκεί ήταν ένα κομμάτι του δάσους που έψαχναν κι έριξαν κι άλλη βροχή. Λίγα χρόνια μετά, ο αμμόλοφος είχε μεταμορφωθεί σε όαση, η οποία δρόσιζε τους με τη σκιά των δέντρων της.

[anagennisis]

« Ο κάθε άνθρωπος πάνω στη γη έχει ένα θησαυρό που τον περιμένει»,
του είπε η καρδία του. «Εμείς οι καρδιές, συνήθως, μιλάμε σπάνια γι’ αυτούς τους      θησαυρούς, γιατί οι άνθρωποι δεν θέλουν πια να τους βρουν. Μόνο στα μικρά παιδιά μιλάμε. Μετά αφήνουμε τη ζωή να οδηγήσει τον καθένα στον προορισμό του. Αλλά, δυστυχώς, λίγοι είναι εκείνοι που ακολουθούν το δρόμο που είναι χαραγμένος γι’ αυτούς, το δρόμο του Προσωπικού Μύθου και της ευτυχίας. Νιώθουν τον κόσμο σαν κάτι το απειλητικό και γι’ αυτό γίνεται ο κόσμος κάτι το απειλητικό.» Τότε εμείς οι καρδιές μιλάμε όλο και πιο σιγά, αλλά ποτέ δε σιωπούμε. Και ευχόμαστε για να μην ακουστούν τα λόγια μας: δεν θέλουμε να υποφέρουν οι άνθρωποι επειδή δεν ακολούθησαν τις καρδιές τους».
   -Γιατί δε λένε οι καρδιές στους ανθρώπους ότι πρέπει να συνεχίσουν την πορεία τους τα όνειρά τους;
-   Γιατί, σε μια τέτοια περίπτωση, η καρδιά υποφέρει πιο πολύ απ’ όλους. Και στις καρδιές δεν αρέσει να υποφέρουν

[anagennisis]

Όταν βλέπεις πάντα  τα  ίδια  πρόσωπα,  καταλήγεις  στο  να  γίνουν κομμάτι της ζωής σου. Κι όταν γίνουν κομμάτι της ζωής σου, επιδιώκουν να την αλλάξουν.
Αν δεν  ανταποκρίνεσαι  στις  προσδοκίες  τους, γκρινιάζουν. Κι αυτό γιατί όλοι  οι άλλοι νομίζουν ότι ξέρουν το πως πρέπει να ζούμε τη δική μας ζωή.
Κανείς όμως δε γνωρίζει πως πρέπει να ζει τη ζωή του....

[anagennisis]

- Γιατί δεν ζω ούτε  στο παρελθόν μου ούτε στο μέλλον μου. Έχω μόνο το παρόν, αυτό μ’ ενδιαφέρει. Αν μπορείς να μένεις πάντα στο παρόν, θα είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. ....Η Ζωή θα είναι μια γιορτή, ένα μεγάλο πανηγύρι, γιατί είναι πάντα και μόνο η στιγμή που ζούμε.

[anagennisis]

Όταν βλέπεις πάντα  τα  ίδια  πρόσωπα,  καταλήγεις  στο  να  γίνουν κομμάτι της ζωής σου. Κι όταν γίνουν κομμάτι της ζωής σου, επιδιώκουν να την αλλάξουν.
Αν δεν  ανταποκρίνεσαι  στις  προσδοκίες  τους, γκρινιάζουν. Κι αυτό γιατί όλοι  οι άλλοι νομίζουν ότι ξέρουν το πως πρέπει να ζούμε τη δική μας ζωή.
Κανείς όμως δε γνωρίζει πως πρέπει να ζει τη ζωή του....

[anagennisis]

‘’Η Εκπλήρωση  του Προσωπικού  Μύθου, είναι το μοναδικό χρέος του ανθρώπου. Τα πάντα είναι ένα και μοναδικό πράγμα.
Κι όταν επιδιώξεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει όπως επιθυμείς.’’

[anagennisis]

Μην πολεμάς τις σκέψεις σου.
Είναι πιο δυνατές από σένα.
Εάν θέλεις να απελευθερωθείς απ’ αυτές,
αποδέξου τες.

[anagennisis]

Είναι απαραίτητο να παίρνουμε ρίσκα, να ακολουθούμε
ορισμένα μονοπάτια και να εγκαταλείπουμε άλλα.
     Κανείς δεν μπορεί να κάνει μια επιλογή χωρίς
 να αισθανθεί φόβο.

[anagennisis]

Όταν έχουμε τους μεγάλους θησαυρούς μπροστά μας,
δεν το παίρνουμε είδηση.

[isabella]

[/b]
                                                                                                      Paulo Coelho.

[SoFiA24]

"Ο πολεμιστής του φωτός πιστεύει. Επειδή πιστεύει στα θαύματα, αρχίζουν να γίνονται θαύματα"

«Οι πολεμιστές του φωτός αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο από το βλέμμα. Βρίσκονται στον κόσμο, αποτελούν μέρος του κόσμου».

«Καμιά φορά ο πολεμιστής του φωτός συμπεριφέρεται σαν το νερό και ρέει ανάμεσα στα εμπόδια που συναντά. Είναι στιγμές κατά τις οποίες «αντιστέκομαι» σημαίνει «καταστρέφομαι». Επομένως, αυτός προσαρμόζεται στις συνθήκες. Δέχεται αδιαμαρτύρητα από τις πέτρες του δρόμου να χαράξουν την πορεία του μέσα από τα βουνά. Σ’ αυτό έγκειται η δύναμη του νερού]

[SoFiA24]

"Οι Πολεμιστές του Φωτός δεν χρειάζονται υπευθύμινση για το ποιος πολέμησε στο πλευρό τους σε καιρό πολέμου. Τους θυμούνται και τους τιμούν σε καιρό ειρήνης"

«΄Ένας πολεμιστής του φωτός χρησιμοποιεί τη μοναξιά, αλλά δεν αφήνει τη μοναξιά να τον χρησιμοποιήσει»

[isabella]

Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα
(απόσπασμα)



...
Τουλάχιστον ήμουν ξεκάθαρη, σκέφτηκα. Μια τέτοια αγάπη δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο στα παραμύθια. Γιατί στην πραγματική ζωή η αγάπη έχει ανάγκη από αντίκρυσμα. Ακόμα κι αν δεν έχει άμεσο αντίτιμο, δεν μπορεί να επιβιώσει αν δεν υπάρχει μια ελπίδα, όσο μακρινή κι αν είναι, πως μια μέρα θα κατακτήσεις το αγαπημένο πρόσωπο. Όλα τ' άλλα είναι καθαρή φαντασία.
Σαν να είχε μαντέψει τις σκέψεις μου, ύψωσε το ποτήρι του προς εμένα από την άλλη μεριά του τραπεζιού]