Ένα ποίημα από το Ελ Αλαμέιν

[Nikos28]

Το ποίημα που ακολουθεί δεν είναι δικό μου. Γράφτηκε το 1942 από τον παππού μου, Σπύρο, προς τιμήν του συμπολεμιστή και επιστήθιου φίλου του, Θόδωρου, που σκοτώθηκε στη μάχη του Ελ Αλαμέιν.

Το παραθέτω κι εγώ εδώ σαν ύστατο φόρο τιμής για τον παππού μου, που μας άφησε για πάντα χθες το Σάββατο...


                     Αγαπητέ μου Θόδωρε,
                     ήρωα, παλικάρι,
                     που μες της μάχης τη φωτιά
                     ορμούσες σα λιοντάρι

                     Ποτέ σου δε λογάριασες
                     τις μάχες, τα κανόνια,
                     γιατί ζητούσες λευτεριά
                     κι όχι σκλαβιά αιώνια

                     Μα έξαφνα σε χτύπησε
                     του Γερμανού οβίδα,
                     μα δεν πειράζει Θόδωρε
                     σκοτώθης για πατρίδα

                     Που περιμένει από μας
                     να δει τη λευτεριά της
                     γιατί η καρδιά της μαύρισε
                     στην τωρινή σκλαβιά της

                     Έμεινες μες την έρημο
                     με άμμο σκεπασμένος,
                     μα δεν πιστεύω Θόδωρε
                     να είσαι λυπημένος

                     Διότι κι άλλοι δίπλα σου
                     βρίσκονται ξαπλωμένοι,
                     μα όλοι κοιμούνται ήσυχα
                     γιατί' ναι δοξασμένοι

                     Δε μου' πες όμως τι θα πω
                     αν ζήσω και γυρίσω
                     στη δόλια τη μανούλα σου
                     όταν την αντικρίσω

                     Το ξέρω, μόλις θα με δει
                     θα' ρθει να μ' αγκαλιάσει
                     κι απ' τα ωραία χείλη της
                     πικρά θε να γελάσει

                     Και τα ωραία μάτια της
                     θα κλάψουν, θα βουρκώσουν
                    ''Σπύρο'' θα πει ''πώς βρέθηκες
                     μόνος στον ερχομό σου''

                    ''Πώς άφησες το Θόδωρο
                     στην άμμο να κοιμάται,
                     δε θα ξυπνήσει, δε θα'ρθει,
                     εμάς δε μας θυμάται;''

                     Μα θα της πω πως πάντοτε
                     κανέναν δεν ξεχνούσες,
                     ακόμα και στον τάφο σου
                     γι' αυτούς πάντα βογγούσες

                     Κοιμήσου τώρα ήσυχα,
                     θα ζει το όνομά σου,
                     έτσι ήτανε να σκοτωθείς
                     για την ελευθεριά σου

                     Ελ Αλαμέιν, Νοέμβριος 1942


Καλό ταξίδι μπαρμπα-Σπύρο... είθε να έσμιξες και πάλι με το φίλο σου και να με δεχτείτε κάποτε κι εμένα ως τρίτο φίλο ανάμεσά σας...

[tristana]

Επίτρεψέ μου να σε συλλυπηθώ και να πω Καλό Κατευόδιο στον παππού σου.

[Nikos28]

Να είσαι καλά  

[xeniaaaa]

υπεροχο ποιημα...και πραγματικα συγκινιτικο!

[Nikos28]

Να' σαι καλά Ξένια...

Επ' ευκαιρία, καλωσήρθες στη διαδικτυακή μας παρέα!