Για τ'αδέρφια που χαθήκανε νωρίς...

[blue-roses]

Αφιερώστε σ'όσους κάνουν το μεγαλύτερο τους ταξίδι...
το τελευταίο

[blue-roses]

Μαζευέτε πλήθος,φωνές στην πλατεία,παρέα μ'έναν ήλιο που καίει.
Χαρούμενες φάτσες,παιδιά στη γωνία,εκεί που ο Γαρύφαλλος λέει.
Τα πρόσωπα λάμπουν,τα λόγια σοφά,η αγάπη ποτάμι που ρέει.
Τους λέει τα δικά του και σαν τελειώσει ο κόσμος γελάει ή κλαίει.
Σχολείο δε πήγε,οι γνώσεις του λίγες,πλούσια πολύ η ψυχή του.
Κουράγιο γεμάτος και ότι έχει πάθει το σέρνει στολίδι μαζί του.
Μοιράζει αγάπη,χαμόγελα,φώς,μιλάει στον κόσμο με πάθος.
Ηγέτης φαντάζει του ονείρου οδηγός,αντέχει να ζεί κάθε λάθος...

Γαρύφαλλε,Γαρύφαλλε κανείς μας δε ξέρει ποιός είσαι.

Τα χρόνια περάσαν τον είδανε όλοι και ήταν πολύ ευτυχισμένος.
Κι οι νέοι γεράσαν και φύγαν οι γέροι και φεύγει κι αυτός ο καημένος.
Μαζεύετε πλήθος να τον χαιρετήσει κανείς τώρα πιά δε γελάει.
Στα ουράνια ο Γαρύφαλλος βρίσκεται τώρα και με τους αγγέλους μιλάει...

Γαρύφαλλε,Γαρύφαλλε κανείς μας δε ξέρει ποιός είσαι.
Γαρύφαλλε,Γαρύφαλλε κανείς μας δε ξέρει ποιός είσαι...

[blue-roses]

Είναι δώδεκα το βράδυ κι όπως λένε όλοι οι μύθοι τα φαντάσματα
ξυπνάνε από κάποιο παραμύθι,έχουν φτερά,στα σύννεφα πετούν
κι απειλούν,απροστάτευτες παρέες που θα'χουν πάντοτε να δούν.
Λένε είναι οι ψυχές που δεν έχουν ησυχάσει,κάποιο πνεύμα
ξεχασμένο που το δρόμο έχει χάσει,σκιά πάνω στον τοίχο,κάτι
πίσω απ'την κουρτίνα,ήχος σαν κραυγή που έρχεται απ'την
κουζίνα.
Κάποιοι πάλι κορο'ι'δεύουν δεν πιστεύουν πως υπάρχουν,άλλοι
φοβούντε μην πεθάνουν απ'το φόβο τους άν θά'ρθουν,κι όταν
στο τοίχο το εκκρεμές δώδεκα φορές χτυπήσει,το σώμα παραλύει
κι η καρδιά θα σταματήσει.
Με παραμύθια μεγαλώνουνε μεγάλοι και μικροί,στα σκοτεινά τα
παραμύθια αντέχουν μόνο οι τολμηροί,μή με ρωτήσεις να σου πώ
τί πιστεύω για όλα αυτά,κλείσε τα μάτια κι ανέβα μοναχός σου τα σκαλιά...

Λένε είναι οι ψυχές που μένουν,λένε είναι οι σκιές.
Λένε πώς κοιμούντε κάθε μέρα και ξυπνούν τις Κυριακές...

'Αν τύχει στο παραμύθι να ακούσεις ουρλιαχτά.
'Αν ακούσεις τη καρδιά σου και χτυπάει δυνατά.
'Αν αντικρίσεις μια νερά'ι'δα ή ένα μαύρο ξωτικό,μη τρομαξεις
ποτέ δε θα σου κάνουνε κακό.
'Οποια πόρτα συναντήσεις μη διστάσεις να χτυπήσεις
κι άν απάντηση δε πάρεις μη διστάσεις να ανοίξεις,στο δάσος
άν χαθείς κλείσ'τα μάτια και τα αυτιά σου,για λίγο άν προλαβαίνεις
μές στα όνειρά σου στάσου,μίλα στο φεγγάρι,φτάσε πιό ψήλα απ'τον
'Αρη,κάνε τώρα τρείς ευχές πρίν να τρίψεις το λυχνάρι.
Ζήτα ότι θές,κάνε ότι σου κατέβει,κανείς δεν υπάρχει που να στο
απαγορεύει.Λένε είναι οι ψυχές που μένουν,λένε είναι οι σκιές.
Λένε πως κοιμούνται κάθε μέρα και ξυπνούν μοναχά  τις Κυριακές.

Λένε είναι οι ψυχές που μένουν,λένε είναι οι σκιές.
Λένε πώς κοιμούντε κάθε μέρα και ξυπνούν τις Κυριακές...

Είναι δώδεκα το βράδυ κι έχουν όλοι κοιμηθεί,στη δικιά μου γειτονιά
οι ψυχές έχουν κρυφτεί,δε γυρίζουν σα σκιές μες στις πόλης τα στενά,
γι'αυτό τις ανταμώνω στα όνειρά μου πιό συχνά.
'Ενα ακόμη βράδυ απ'αυτά που δε τελειώνουν,κρύο και υγρό σαν κι αυτά
που καταριόμουν.Μπροστά βάδιζα εγώ και ξωπίσω χίλια μάτια,κάπου
στάθηκα θυμάμαι μπρός σε κάτι σκαλοπάτια.
Κάτι μ'αγκαλιάζει,κάτι με τρομάζει,κάτι μέσα μου θεριεύει και το δρόμο
πάντα φράζει.
'Αχ!νά'ξερα δυό ξόρκια να ξεφύγω απ'το κακό σου,να βρώ,ν'ανακαλύψω
πού φυλάς το μυστικό σου.
Οι νύχτες έχουν γίνει ερημίες στη ψυχή μου,σημαδεύουν τη ζωή μου,
συνοδεύουν τη σιωπή μου.
Τ'αστέρια αδιάκριτα μετρούν τα βήματά μου,και φλερτάρουν σά κορίτσια
συνεχώς με τη σκιά μου.

Λένε είναι οι ψυχές που μένουν,λένε είναι οι σκιές.
Λένε πώς κοιμούντε κάθε μέρα και ξυπνούν τις Κυριακές...
Λένε είναι οι ψυχές που μένουν,λένε είναι οι σκιές.
Λένε πώς κοιμούντε κάθε μέρα και ξυπνούν τις Κυριακές...