Συμπτώσεις : Τί πιστεύετε;;;

[Nikos28]

δεν είναι σαφή τα κριτήρια να πεις ότι πχ έπρεπε να κάνω κάτι και δεν το έκανα (ή το ανάποδο). κάποιες φορές διαλέγουν άλλοι για εμάς...

Στο ζήτημα της σχέσης μεταξύ ''μοίρας'' και ''βούλησης'' έχει γραφτεί ένας πολύ ενδιαφέρων μύθος, που νομίζω οτι είναι και η τελευταία λέξη επι του θέματος. Είναι ο μύθος του Ηρός του Παμφυλίου, με τον οποίο κλείνει η πλατωνική Πολιτεία, ένα απο τα σπουδαιότερα έργα του ανθρώπινου πολιτισμού.

Περιληπτικά, ο μύθος έχει ως εξής: Ο Ηρ ο Παμφύλιος σκοτώθηκε στον πόλεμο αλλά μετά επανήλθε στη ζωή και διηγήθηκε όσα είχε δει και ακούσει. Είπε οτι μόλις βγήκε η ψυχή του απ' το σώμα του, μεταφέρθηκε μαζί με άλλες ψυχές σ' έναν μυστηριώδη τόπο όπου υπήρχαν δύο ανοίγματα στη γη και, απέναντί τους, δύο ανοίγματα στον ουρανό. Απο το κάτω και αριστερά άνοιγμα έβγαιναν οι ψυχές που είχαν ζήσει ζωή άδικη ενώ απο το πάνω και δεξιά έβγαιναν εκείνες που όσο ζούσαν ήταν δίκαιες.
Συγκεντρώθηκαν λοιπόν όλες, μαζί με τις άρτι αφιχθείσες απο τη γη και οδηγήθηκαν στις τρεις Μοίρες, την Κλωθώ, τη Λάχεση και την Άτροπο. Εκεί ένας προφήτης τις έβαλε να παραταχθούν και τους ανακοίνωσε οτι θα γεννηθούν ξανά. Πήρε, λοιπόν, απο τα γόνατα της Λάχεσης κλήρους και παραδείγματα βίων και τους είπε:
''Της κόρης Λάχεσης, θυγατέρας της Ανάγκης, είναι τούτος ο λόγος. Ψυχές της μιας ημέρας, αρχίζει για το θνητό γένος άλλος ένας κύκλος με κατάληξη το θάνατο. Δεν θα σας πάρει με κλήρο κάποιος δαίμονας, θα τον διαλέξετε εσείς το δαίμονα. ΟΠΟΙΑΝΟΥ ΛΑΧΕΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΛΗΡΟΣ, ΑΥΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΘΑ ΖΗΣΕΙ...Η ευθύνη είναι αυτουνού που διαλέγει, ο θεός δεν έχει ενοχή...Ακόμη και σ' εκείνον που θα παρουσιαστεί τελευταίος, αν κάνει την επιλογή του με λογισμό και γνώση, και ζήσει με αυστηρότητα, του επιφυλάσσεται μια ζωή ανεκτή, όχι κακή. Μήτε λοιπόν ο πρώτος που θα διαλέξει να' ναι ανέμελος μήτε ο τελευταίος να χάνει το κουράγιο του.'' (''Πολιτεία'', εκδόσεις Πόλις, εισαγωγή-μετάφραση-σχόλια Ν.Μ.Σκουτερόπουλου, σελ. 769-773).
Και λέγοντάς τα όλα αυτά, έριξε τους κλήρους και η κάθε ψυχή έπαιρνε τον κλήρο που έπεσε δίπλα της. Κι έβλεπε μ' αυτόν τη σειρά με την οποία θα διάλεγε τη μέλλουσα ζωή της...


Ο μύθος, βέβαια, συνεχίζεται. Οι σκέψεις που μεταφέρει είναι πολλές αλλά απο το απόσπασμα που παρέθεσα προκύπτει το εξής, κάτι που φαίνεται ιδιαίτερα στη φράση που έβαλα με κεφαλαία: Οτι την ανθρώπινη ζωή την ορίζουν απο κοινού η Τύχη (ή Μοίρα ή, εν πάση περιπτώσει, ο αστάθμητος παράγοντας) η Βούληση και η Ανάγκη.
Σα να λέμε οτι η ανθρώπινη ζωή είναι ένα τρίγωνο, του οποίου οι γωνίες είναι αυτές οι 3 κοσμικές δυνάμεις.
Με άλλα λόγια, θα μπορούσε κάποιος να το διατυπώσει ως εξής: ''Είναι ανάγκη να επιλέξουμε σύμφωνα με τα όσα κάποτε μας έτυχαν''.

Αν αφαιρέσουμε τη μεταφυσική διάσταση του προαναφερθέντος μύθου (που στο κάτω κάτω είναι ηθικοπλαστική) και τη δούμε υπο το πρίσμα των σύγχρονων αντιλήψεων, τότε συνειδητοποιούμε οτι ο Πλάτων είχε ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο.
Πράγματι, το μεγαλύτερο μέρος αυτού που είμαστε, δεν το επιλέξαμε. Δεν επιλέξαμε τα γονίδια μας, δεν επιλέξαμε την οικογένεια και τους πρώτους μας καθοδηγητές, δεν επιλέξαμε τα όσα ζήσαμε στην κρίσιμη παιδική μας ηλικία... απλώς μας έτυχαν. Βάσει αυτών, όμως, κάνουμε τις επιλογές μας-και είμαστε υπεύθυνοι γι' αυτές.
Γιατί; Διότι είναι ανάγκη να ζήσουμε...

Αυτό είναι το, κατά τη γνώμη μου, κεντρικό μήνυμα του μύθου του Ηρός του Παμφυλίου.
Ενός μύθου που έρχεται απο τα βάθη ενός πολύ ακριβού παρελθόντος, απο την πλατωνική Πολιτεία: Την πρώτη ουτοπία της ανθρωπότητας.

[tristana]

Λυπάμαι, αλλά μόνον ο Καράμπας έχει σωστή και εμπεριστατωμένη άποψη, ΟΚ; Επιτέλους και ένας λογικός άνθρωπος 'δώ μέσα! 'Ενιωθα μεγάλη μοναξιά είν'η αλήθεια!  :twisted: