Κοινωνικός Αποκλεισμός (θέμα θλιβερόν και μη πιασάρικον)

[aiollus]

Κοινωνικός Αποκλεισμός (θέμα θλιβερόν και μη πιασάρικον)

Πριν από αρκετό καιρό, βρέθηκα σε μια κηδεία.
Ο μεταστάς, ήταν από τους ανθρώπους που αρκούσε να μπει σε ένα δωμάτιο για να φωτιστεί ο χώρος. Διανοούμενος, έξυπνος, με τεράστιο κύκλο γνωριμιών και πολλούς αφοσιωμένους φίλους.
Στην κατάμεστη εκκλησία, κι ενώ περίμενα να τελειώσουν οι επικήδειοι, εντόπισα μισοκρυμμένο σε μια άκρη, έναν τύπο, που δεν ταίριαζε με τους υπόλοιπους: Αξύριστος, λίγο βρώμικός, με βλέμμα απλανές, αυτούς που τους λέμε «παθημένους».

Θυμάμαι οτι έκανα ένα δηκτικό σχόλιο, σαν αυτά που συνηθίζω συχνά-πυκνά να κάνω, για την εμφάνισή του. Με άκουσε κάποιος γνωστός, και ανέλαβε να μου εξηγήσει «Αυτός εκεί που βλέπεις», μου είπε «ήταν ένας πλούσιος καπετάνιος, από καλή οικογένεια. Εχασε όμως τη γυναίκα του και το παιδί του, κι από τότε άρχισε να πίνει. Του έφαγαν την περιουσία διάφοροι επιτήδειοι, και στο τέλος έχασε τα λογικά του, και κατέληξε όπως τον βλέπεις. Ο μακαρίτης, όμως, ποτέ δεν τον καταφρόνεσε, και πάντα τον έκανε παρέα, όπως όταν ήταν πλούσιος και υγιής.»

Τη θυμήθηκα αυτή την ιστορία, βλεποντας το «Παρά Πέντε». Για όσους δεν είδαν το επεισόδιο, η Σόφη, εξηγεί στον εγγονό της, γιατί κάνει παρέα τη Θεοπούλα, μια γυναίκα δύσκολη, εκνευριστική, παρανοϊκή. Του εξηγεί πώς η Θεοπούλα ζητιάνευε λίγη συμπάθεια, λίγο ανθρώπινο ενδιαφέρον, και οι άλλες κυρίες προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να την αποφύγουν γιατί «αυτό δα τους έλειπε, να πάνε να μπλέξουν τώρα με την τρελή»

Νομίζω οτι αυτό το επεισόδιο, μίλησε για τον κοινωνικό αποκλεισμό, με μεγαλύτερη αμεσότητα από δεκάδες ακριβοπληρωμένα κρατικά προγράμματα.
Για τους ανθρώπους που δεν καταδέχομαι να ασχοληθώ μαζί τους, ή να τους ρίξω δεύτερη ματιά, ή να τους πω μια καλημέρα, επειδή είναι γέροι, άσχημοι, άρρωστοι, χοντροί, χαζοί, αλκοολικοί, ανάπηροι, φτωχοί, αλβανοί.