2009 μ.χ. Είμαστε άνθρωποι?

[tziger]

Κάποτε ζούσαμε σε σπηλιές.
Τώρα μένει ο καθένας στο διαμέρισμά του.
Κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν μαζί με όλη τους την οικογένεια και τους συγγενείς τους.
Τώρα ο καθένας θέλει την ησυχία του.
Κάποτε ζητούσαμε ο ένας τη βοήθεια του άλλου.
Τώρα αν τυχόν κάποιος ζητήσει βοήθεια απ'; το γείτονά του (πράγμα σπάνιο) θα νιώθει ντροπή που το έκανε.
Κάποτε οι άνθρωποι γινόντουσαν ζευγάρι γιατί τους...
διακατείχαν αγνά αισθήματα έρωτα και συντροφικότητας.
Τώρα κίνητρο γνωριμιών και πολλάκις και σύναψης γάμων (δυστυχώς) είναι το συμφέρον.
Κάποτε δίναμε ο ένας στον άλλον ευχές κατ'; ιδίαν.
Τώρα στέλνουμε sms στις γιορτές, στα γενέθλια, το Πάσχα, τα Χριστούγεννα ...;
Κάποτε η τηλεόραση αποτελούσε μέσο ενημέρωσης.
Τώρα αποτελεί μέσο εξυπηρέτησης συμφερόντων, μέσο παραπληροφόρησης ...;σκέτο «μέσο».
Kάποτε πηγαίναμε παρέα στον κινηματογράφο.
Τώρα μένουμε στο σπίτι μας και βλέπουμε dvd.
Κάποτε η διασκέδαση ήταν τραγούδι και χορός.
Τώρα είναι ορθοστασία, το ποτό ανά χείρας και κουτσομπολιό.
Κάποτε οι μετακινήσεις γινόντουσαν με αυτοκίνητο.
Τώρα προσπαθούμε να αποφεύγουμε την αλόγιστη χρήση του.
Κάποτε η Αστυνομία φρόντιζε για τη φύλαξη των πολιτών.
Τώρα σκοτώνει δεκαπεντάχρονα και ξυλοφορτώνει αθώους πολίτες.
Κάποτε πιστεύαμε στη δικαιοσύνη («τυφλή» γαρ).
Τώρα το δίκαιο κατάντησε παραδικαστικό κύκλωμα.
Κάποτε η θρησκεία ήταν φωλιά πίστης και ελπίδας.
Τώρα αποτελεί κρησφύγετο ανίερων ιεραρχών.
Κάποτε η πολιτική ήταν η τέχνη του κυβερνάν.
Τώρα συνιστά τέχνη συγκάλυψης της διαφθοράς.
Κάποτε μιλούσαμε ελληνικά.
Τώρα ομιλείται η greeklish διάλεκτος.
Κάποτε στόχος των ανθρώπων ήταν να μορφωθούν.
Τώρα στόχος είναι το να μη μείνουν άνεργοι.
Κάποτε μάστιγα ήταν η πανούκλα.
Τώρα η ανεργία αποτελεί μάστιγα της εποχής.
Κάποτε βλέπαμε το δάσος και χαιρόμαστε τα δέντρα.
Τώρα βλέπουμε το δέντρο και ουκ ολίγες φορές χάνουμε το δάσος.
Kάποτε αγωνιζόμαστε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας.
Τώρα παλεύουμε να αναζητήσουμε κάποιο όνειρο, ένα όραμα, μια αξία ...;
Κάποτε θέλαμε ένα καλύτερο αύριο.
Τώρα που ζούμε στο πάλαι ποτέ αύριο αναπολούμε το χθες.
Κάποτε άραγε ...; ήμασταν ...; άνθρωποι;

Εύη Βαγιάτη

www.epikairo.gr

[pixie]

;-)  :mrgreen:


Πολύ σωστά, tziger μου, η προσωπικότητα του σημερινού ανθρώπου έχει χάσει τη θέση που είχε παλιότερα στην παραδοσιακή κοινωνία. Οικεία εικόνα το να βλέπουμε καθημερινά ανθρώπους αποξενωμένους από τους συνανθρώπους τους στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Σχέσεις που είναι μάλλον επιφανειακές, ρηχές, χωρίς ψυχικό βάθος. Aνάμεσα στους ανθρώπους δεν υπάρχει σήμερα πραγματική ψυχική επαφή, αλλά ψυχρές αποστάσεις και αδιαφορία. Η αίσθηση της πολικής απουσίας και της μοναξιάς είναι έντονη! Tο βασικό στοιχείο που συνδέει τους περισσότερους είναι το συμφέρον και οι υποχρεωτικές εμπορικές συναλλαγές τους.

Στη σημερινή εποχή, δυστυχώς, οι ανθρώπινες σχέσεις καθορίζονται κυρίως από ιδιοτέλεια, από μικρά έως μεγάλα συμφέροντα και όχι από αγάπη, εμπιστοσύνη και εκτίμηση που θα έπρεπε να τρέφει ο ένας για τον άλλον. Οι αξίες καταρρακώνονται.
Οι κοινωνίες των μεγάλων πόλεων ειδικά, έχουν πλέον έντονο τον χαρακτήρα του απρόσωπου στοιχείου κι ο άνθρωπος χάνεται μέσα στην παραγωγή της μαζικής κοινωνίας, ανώνυμος ανάμεσα σε μια αγέλη συνανθρώπων του, να αισθάνεται μόνος και αποξενωμένος με ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή του να ταλαντευτεί και να δικαιώσει τις προσδοκίες και τα ιδανικά του.

pixie

[Brasidas]

[quote user="tziger" post="318290"]
Κάποτε μιλούσαμε ελληνικά.
Τώρα ομιλείται η greeklish διάλεκτος.
[/quote]
EPITELOUS BRIKA GIATI DEN EIMAI ANTROPOS



KAPOTE GRAFAME OTI KATEBAZE TO KEFALI MAS KAI AS HTAN ORNITHOSKALISMATA
TWRA PATAME COPY PASTE

[pixie]

Ο σημερινός άνθρωπος βάζει στόχο τα υλικά αγαθά και αναλώνεται στον τρόπο απόκτησής τους. Κάνει το παν για να εξασφαλίσει πολλές υλικές απολαύσεις. Ξοδεύει ακόμα και το λάδι από το καντήλι της ζωής του, αποθησαυρίζοντας ύλη, ενώ η ψυχή του είναι πάντα ανικανοποίητη και πάντα διψασμένη. Αλλά προφανώς αδιαφορεί, η ψυχή περνάει στα ψιλά γράμματα!
Και βέβαια κάπως έτσι δημιουργείται ένα απύθμενο κενό και κάθε άδολη χαρά της ζωής εκτοπίζεται από τις υλικές - και πολλές φορές περιττές - ανάγκες!



Εγκλωβισμένος στην ψυχρή μηχανική λογική και τον θρίαμβο του ορθολογισμού, βλέπει την εσωτερική ζωή του να κατακερματίζεται κι αυτή στο βωμό των τεχνοκρατικών κόλπων! Με τα οποία ούτε τον ίδιο του τον εαυτό πείθει δυστυχώς.  

Δεν είναι τυχαίο που η αγάπη τείνει να μεταμορφωθεί σε περιθωριακό φαινόμενο κι ενώ ως επίφαση πρυτανεύουν οι οικονομικές αξίες, μέσα του ο άνθρωπος ψάχνει συνεχώς διεξόδους, ούτε τυχαίο είναι που σκοντάφτουμε συνεχώς πάνω σε μάγισσες και χαρτορίχτρες ως οδό διαφυγής και προσωπικών λύσεων στα προβλήματα!

[κώστας]

Αμ τις πάσης φύσεως αστρολογίες;
Πού τις πας;

[pixie]

Σωστά... Είναι κι αυτό ενεργό κομμάτι -  εκδήλωση της μαζοποιημένης κοινωνίας...

Η δική μου ερώτηση είναι... 'Ενας άνθρωπος ή μια κοινωνία ανθρώπων καλύτερα, αν διέπεται από αυτό το καταναλωτικό, βιομηχανικό πνεύμα, είναι σε θέση να αγαπήσει και να αναπτύξει μοναδικές αξίες? Υπάρχει εσωτερικότητα ή μόνον υπέρμετρος ατομικισμός και προβολή?
 

Από τη μια δίνεται έμφαση σε ένα κοινωνικό σύστημα που υποστηρίζει το ατομικό συμφέρον και από την άλλη ένα συναίσθημα που διαρκώς αποξηραίνεται και κινδυνεύει σε στειρότητα!
Κι ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, μόνος και αποξενωμένος, οπουδήποτε κι αν ανήκει ταξικά, παρακολουθεί τη ζωή του μονολογώντας: δεν μπορεί να' μαι εγώ, κάποιος άλλος πήρε τη θέση μου!
 

Φθορά χωρίς επιστροφή... Πού είναι το κέρδος, αλήθεια?

[κώστας]

'Ενας άνθρωπος ή μια κοινωνία ανθρώπων καλύτερα, αν διέπεται από αυτό το καταναλωτικό, βιομηχανικό πνεύμα, είναι σε θέση να αγαπήσει και να αναπτύξει μοναδικές αξίες?
Δεν ξέρω τι είναι σε θέση να κάνει.
Αυτό που ξέρω είναι ότι ολοένα και συχνότερα
παρατηρώ λογικές δυαδικές]

Υπάρχει εσωτερικότητα ή μόνον υπέρμετρος ατομικισμός και προβολή?
Ρητορική ερώτηση]

Από τη μια δίνεται έμφαση σε ένα κοινωνικό σύστημα που υποστηρίζει το ατομικό συμφέρον και από την άλλη ένα συναίσθημα που διαρκώς αποξηραίνεται και κινδυνεύει σε στειρότητα!
Το ένα δεν είναι αντίθετο του άλλου]

Κι ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, μόνος και αποξενωμένος, οπουδήποτε κι αν ανήκει ταξικά, παρακολουθεί τη ζωή του μονολογώντας: δεν μπορεί να' μαι εγώ, κάποιος άλλος πήρε τη θέση μου!
Μια ροπή στο μελόδραμα
την έχεις πάντως.
Ανακάλυψε εσύ το γιατί.

Φθορά χωρίς επιστροφή... Πού είναι το κέρδος, αλήθεια?
Τι να σου πω; Εμένα η φράση αυτή
με δεδομένη τη φθαρτότητά μας
για κέρδος μου φαίνεται.

[pixie]

Πάντως, κώστα, ομολογώ ότι κατάφερες να με εντυπωσιάσεις με την ορθολογική σου σκέψη!

'Οταν θέλεις λοιπόν, μπορείς... ;-)  :grin:


Στο τελευταίο σκέλος, ήθελα απλά να τονίσω τα περί ματαιότητας και την αμείλικτη πραγματικότητα μιας γενικής φθοράς...
Και δεν ''με'' λες?

Πιστεύεις ότι ο άνθρωπος του σήμερα έχει συνοδοιπόρους τις αρχές του? Και είναι θεματοφύλακας αυτών των αξιών, ιδανικός φορέας ο ίδιος?

'Η μήπως είναι αδιάφορος και υπερκορεσμένος με στόχο κυρίως τον υλισμό και τον καταναλωτισμό - θεωρώντας τα ως ένα άλλο είδος θεότητας?
Αφού θεωρεί, όντας πλεονέκτης, ότι αυτό που του λείπει είναι κι άλλα σπίτια, κι άλλη γη, κι άλλη τροφική ακολασία, περισσότερη ευημερία! ;-)  :sad:


Πού καιρός για αυτοσυνειδησία! Αλήθεια... Πόσο πάει η ομορφιά? Πόσο ξεπουλιέται ένα δάκρυ? :cry:

[black_velvet]

[quote user="pixie" post="324725"]Ο σημερινός άνθρωπος βάζει στόχο τα υλικά αγαθά και αναλώνεται στον τρόπο απόκτησής τους. Κάνει το παν για να εξασφαλίσει πολλές υλικές απολαύσεις. Ξοδεύει ακόμα και το λάδι από το καντήλι της ζωής του, αποθησαυρίζοντας ύλη, ενώ η ψυχή του είναι πάντα ανικανοποίητη και πάντα διψασμένη. Αλλά προφανώς αδιαφορεί, η ψυχή περνάει στα ψιλά γράμματα!
Και βέβαια κάπως έτσι δημιουργείται ένα απύθμενο κενό και κάθε άδολη χαρά της ζωής εκτοπίζεται από τις υλικές - και πολλές φορές περιττές - ανάγκες!



Εγκλωβισμένος στην ψυχρή μηχανική λογική και τον θρίαμβο του ορθολογισμού, βλέπει την εσωτερική ζωή του να κατακερματίζεται κι αυτή στο βωμό των τεχνοκρατικών κόλπων! Με τα οποία ούτε τον ίδιο του τον εαυτό πείθει δυστυχώς.  

Δεν είναι τυχαίο που η αγάπη τείνει να μεταμορφωθεί σε περιθωριακό φαινόμενο κι ενώ ως επίφαση πρυτανεύουν οι οικονομικές αξίες, μέσα του ο άνθρωπος ψάχνει συνεχώς διεξόδους, ούτε τυχαίο είναι που σκοντάφτουμε συνεχώς πάνω σε μάγισσες και χαρτορίχτρες ως οδό διαφυγής και προσωπικών λύσεων στα προβλήματα![/quote]

Τόση απαισιοδοξία;
Τόσο λίγη πίστη στον σημερινό άνθρωπο;

Αυτά προσπαθούν να μας πείσουν τα πάσης φύσεως μέσα ότι μας συμβαίνουν.
Δοξάζω τον Κύριο που ο περίγυρός μου μου αποδεικνύει σε καθημερινή βάση ότι κάνουνε λάθος. Θα ένιωθα τόσο μόνη υπό διαφορετικές συνθήκες...

[pixie]

Βελουδένια, τα πράγματα σήμερα είναι και έτσι, όντας μάλιστα μοναδική επιλογή για πολλούς ανθρώπους που ποντάρουν στην ύλη και στο πρακτικό σκέλος της ζωής! ;-)

Αυτό δεν σημαίνει ότι, επειδή οι καιροί είναι ευτελείς, έχουν χαθεί οι έννοιες της αγάπης και της προσφοράς, του σεβασμού, της γενναιοδωρίας και της ανιδιοτέλειας. Υπάρχουν και εξελιγμένες ψυχές...

Κι εγώ το γεύομαι αυτό καθημερινά [ζεστασούλα, αμοιβαιότητα, ειλικρίνεια, αυθόρμητα συναισθήματα]...
'Οτι κόστος κι αν έχει, η ψυχρή κυνική ύλη ελάχιστα με αφορά... Και για μένα μια τέτοια αντίληψη και τάξη πραγμάτων μπορεί να σημαίνει κατακερματισμό της αληθινής ζωής.

Δεν παύει να είναι ωστόσο μια αδιαφιλονίκητη πραγματικότητα....

[black_velvet]

Δεν μπορώ να διαφωνήσω. Ναι, είναι και έτσι τα πράγματα σήμερα (αυτό είναι το δυσάρεστο σκέλος του πράγματος).

Δεν μπορώ όμως παρά να νευριάζω κάθε φορά που το σκέφτομαι. Γιατί το θεωρώ όλο αυτό εντελώς κατασκευασμένο. Δε λέω, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το φέρνει ο καθένας για τον εαυτό του. Μιας και τον θεωρώ απόλυτο κύριο των αποφάσεων και των πράξεών του.
Όμως, δεν μπορώ να τους αρνηθώ τη δικαιολογία του όχλου (που τόσο σιχαίνομαι). Είναι πολύ δυνατό μέσο αυτό το ρημάδι... η τηλεόραση. Και μαζί της κι όλα τα υπόλοιπα (περιοδικά κλπ κλπ).
Άξιος ο καθένας της μοίρας του; Ναι, μπορεί. Συμβάλλει τα μέγιστα στη διαμόρφωσή της.

Όμως, το ομολογείς κι εσύ: δεν έχει χαθεί τίποτα. Ας εστιάσουμε εκεί λοιπόν. Ίσως έτσι καταφέρουμε να γυρίσουμε πάλι τα πράγματα και να τα επαναφέρουμε στη φυσική τους διάσταση και κατάσταση...

[κώστας]

Πάει, χάλασε και η black_velvet...
Βρε, αντί να λες "ευτυχώς"
υπάρχει και ο όχλος ώστε
να τίθενται οι προϋποθέσεις
ενός εύκολου διαχωρισμού
μεταξύ αυτού και ημών,
εσύ τον σιχαίνεσαι;

Το "καλό" με όποιον
αρέσκεται σε οπισθοδρόμηση
είναι ότι μεταξύ του "σήμερα" και του "χτες"
έχει τη δυνατότητα να αντλήσει
απείρως περισσότερα επιχειρήματα
αντιδρώντας στο "σήμερα".

[Crazy]

είμαι της άποψης ότι η κοινωνικότητα κι η ευαισθησία είναι αξίες που έχουμε μέσα μας όλοι.
ο καθένας στο βαθμό που θέλει τις αγγίζει και τις "χρησιμοποιεί" ...
αρνούμαι να δεχτώ ότι όλοι είναι αδιάφοροι ... δέχομαι ότι μερικοί δεν μπορούν ...
από εκεί και πέρα, λέμε όλοι ότι αυτό είναι άσχημο και κατάντια της γενιάς μας ...
και τι κάνετε ? μήπως μένετε μόνοι σας (όπως κι εγώ αλλά για λόγους που δεν θα εξηγήσω τώρα, ανήκουν σε άλλο κεφάλαιο)
μήπως δεν χαιρετάτε το γείτονα ούτε στο ασανσέρ ? μήπως δεν γνωρίζετε το όνομα του ψιλικατζή σας?
μήπως όταν σας ζητάει κάποιος να πιείτε ένα καφέ και να τα πείτε διαζώσης
φοβάστε ότι σας απειλεί και προτιμάτε να τα λέτε πίσω από την ασφάλεια της οθόνης σας ?
μήπως βαριέστε τις οικογενειακές συγκεντρώσεις? μήπως δεν συμμετέχετε στα "κοινα" επειδή
άλλοι πληρώνονται για να το κάνουν αυτό ?...
λέω για σας γιατί εγώ το παλεύω !!! στο βαθμό που μπορώ ... δεν είμαι ούτε ακούραστη, ούτε μαγική!
προσπαθώ όμως όλα αυτά που δεν μου αρέσουν να τα αλλάζω !!! να τα ομορφαίνω... να τα βελτιώνω ...
δεν τα συζητάω απλώς κοιτώντας τα από την αναπαυτική μου πολυθρόνα !!!

συμπέρασμα]

[Crazy]

κι ένα σχετικό τραγουδάκι για να το αλαφρύνουμε καμπόσο ...

[youtube]<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http]

[pixie]

Κανείς δεν αντιλέγει ότι αυτός ο ημι-ιδανικός, απών σήμερα, άνθρωπος είχε πολύ γήινες ανάγκες και βίωνε όπως και τόσοι άλλοι μαζί του τη ματαιότητα και την αμείλικτη πραγματικότητα της φθοράς. Προφανώς, όμως, διέθετε αντισώματα, τα οποία συνέβαλαν στο να παρεκκλίνει της συνήθους πορείας των πολλών και να επιστρέφει εκεί, όπου ο ίδιος επιθυμούσε να σταθεί. Σήμερα, ο τύπος αυτός έχει εκλείψει και πιθανότατα ανευρίσκεται στα ράφια του μουσείου. Εξέλιπε, όπως νομοτελειακά εκλείπουν τα εξαιρετικά όμορφα είδη του ζωικού βασιλείου.

Ο σύγχρονος άνθρωπος, λάτρης της επιτάχυνσης, αρέσκεται στην ορθοπεταλιά! Απολαμβάνει με τις ώρες τον εαυτό του στον καθρέφτη, γίνεται σχεδόν μόνιμος συνομιλητής του, απελπιστικά νάρκισσος. Δεν πληροί παρά ελάχιστα από τα στοιχεία που συνθέτουν την έννοια του πολίτη, όπως τη δίδαξε ο Αριστοτέλης.

Μη στοχαστικός, μη ανθεκτικός στις ιδιαιτερότητες της ζωής, δέσμη ακόρεστων ορέξεων, ματαιόδοξος μέχρις εσχάτων, θεωρεί πολύ λογικό να αυτοπροβάλλεται ακόμη κι όταν οι άλλοι τον προσπερνούν, εφευρίσκει τρόπους επικυριαρχίας και βλάπτει επί μονίμου βάσεως τον διπλανό του.
Ο υλισμός και ο καταναλωτισμός γίνονται γι’ αυτόν ένα είδος σύγχρονης θεότητας και όντας προκλητικά χορτάτος, θεωρεί ότι του αξίζει ακόμη περισσότερη ευημερία, η οποία αναγκαστικά περνάει μέσα από τα λαγούμια της διαφθοράς, κρατικά ή μη.


Από ένα άρθρο της Ρίτσας Μασούρα δημοσιευμένο στην Καθημερινή..