Το τελευταίο ανεπίδοτο...

[Anonymous]

... Περιφέρω το κορμί μου και το εκθέτω σαν πόρνη σε βιτρίνα. Το δόλωμα. Και κοπάδια ολόκληρα πεινασμένων που αψηφούν πως πίσω απ' αυτό μπορεί να βρίσκεται η καταδίκη τους... Κλείνω τα μάτια για να μη βλέπω την προδοσία μου και τη δικιά σου, και το δήθεν πάθος τους για μένα. Κλείνω τ' αυτιά μου για να μην ακούω ανυπόμονα βογκητά και πρόστυχες ανάσες και λόγια που λέγονται για να διαλυθούν στη δροσιά του πρωινού. Σφίγγω τα χέρια για να μην αγγίξω κορμιά που δε μου ανήκουν και που δε θέλω να μου ανήκουν, που δε με νοιάζει να εξερευνήσω ή να προσπαθήσω να  κάνω δικά μου. Δαγκώνω τα χείλη για να μην ουρλιάξω "φύγε" , να μη φωνάξω τ' όνομά σου, να πνίξω λυγμούς και θυμό και παράπονο. Η αγκαλιά τους πλοκάμι που με σφίγγει και δε μ' αφήνει ν' ανασανω. Τα σώματά τους βαριά καθώς αφήνονται ν' απολαύσουν ποιος ξέρει τι είδους ηδονή καθώς χαϊδεύουν ένα άψυχο κουφάρι. Ο πόθος τους βία που ξεχειλίζει και με πνίγει και με παρασέρνει πιο βαθιά στο τίποτα που μ' έσπρωξες να κυλήσω. Ούτε λόγια, ούτε σκέψεις κι ο χτύπος της καρδιάς μου μόλις να επιβεβαιώνει πως υπάρχω. Πως οργανικά υφίσταμαι. Πως ανασαίνω, κομμάτι μιας μεγάλης μηχανής, ενός τέρατος που τρέφεται μ' άδειες ψυχές και θεριέυει. Πως είμαι εδώ, με το κεφάλι σκυμμένο, υποταγμένη στην απάθειά μου. Και στην προστυχιά τους. Δεν καταλαβαίνουν ή δεν τους νοιάζει. Κι εγώ εκεί, παρατηρητής τους εαυτού μου, ένα άδειο σώμα πεταμένο σε ιδρωμένα σεντόνια να τάζει και να υπόσχεται όχι ευχαρίστηση- καταστροφή. Σα μια κακόγουστη ταινία οι σκηνές που περνάνε μπρος στα μάτια μου αργά και βασανιστικά, παίζοντας με την υπομονή μου που παλεύει να μη με φτύσω καταπρόσωπο. Ενας χρόνος. Και ο κλοιός σφίγγει κι ασφυκτιώ και δε φωνάζω, δε μενοιάζει να φωνάξω βοήθεια. Τα πρωινά που ανοίγω τα μάτια και βλέπω πως δεν τους ξέρω, δε θέλω να τους ξέρω, να πάω σπίτι μου θέλω... Να ξεπλύνω το σώμα μου απ' τη βρωμιά και να προσποιηθώ πως τίποτα δεν έγινε, πως όλα ήταν ένας εφιάλτης που πάει, πέρασε. Και να ξαναγυρίσω στη "λογική" μου ζωή, κουβαλώντας σε μέσα μου, προσπαθώντας να με πείσω πως κι αυτό θα περάσει, κι εσύ θα περάσεις και θα ξεχάσω και θα καταφέρω κάποτε να ζήσω ξανά...

Σεπτέβριος 1995