Αντίο φίλε

[MARAKOS]

Αντίο φίλε

Σε γνώρισα για λίγο,λόγιε,καλλιτέχνη,αλιέα,αγρότη.Ηταν τότε που ένα μονοπάτι με καλαμιές με οδηγούσε στο σπιτικό σου κάτω απ τα ολόγιομο φεγγάρι ,φορτωμένον μ ελπίδες και όνειρα που κάνουν οι θνητοί στις αναλαμπές της πεζής τους ζωής.
Εκεί στην πανέμορφη αυλή σου, έδειχνες σ όλους τους φίλους σου με καμάρι τα κόπια σου.Τα ζουμερά φρούτα της γόνιμης γής του νησιού σου,που με περισή αγάπη στις διακοπές σου φρόντιζες να καλλιεργείς ,αλλά και την τέχνη σου να τα ζωντανεύεις με το μολύβι και τον χρωστήρα ,που τα έκαναν τόσο αληθινά πάνω στο χαρτί και στον καμβά,ώστε κάποιες στιγμές να μπαίνω στον πειρασμό  να τα γευθώ.
Όμως στα πενήντα τέσσερα σου χρόνια,ήρθε ακάλεστος ο καβαλάρης.Εκείνος με το φριχτό δρεπάνι που σ όλους μας θα στερήσει κάποια στιγμή την ψευδαίσθηση τούτου του επίγειου κόσμο.
Όμως εσύ τον περίμενες από τότε που πρωτόδες το φώς της ζωής και στάθηκες ατρόμητος μπροστά του.
Γνώριζες πως θάφευγες, γιατί ριζικό κακό στοίχειωνε τα όνειρα σου και σε συντρόφευε απ τη γέννα σου.
Ετσι αναχώρησες στα ξαφνικά και ήρεμα μαζί του και περνώντας μέσα από κείνο τον σκοτεινό καλαμώνα που σβήνουν τα όνειρα, συνέχισες το σκαρφάλωμα προς τα άστρα.Εκεί που το ριζικό δεν έχει θέση,εκεί που η ψυχή ενώνεται με το φώς
Ξερω πως δεν χάθηκες φίλε μου ,γιατί οι γενναίες ψυχές δεν σβήνουν ποτέ.
Ξέρω πως πάντα θα είσαι κεί,κοντά στους αγαπημένους σου,κοντα στη γή σου,δίπλα στην απεραντοσύνη της αμμούδας, που το κύμα σβήνει αφήνοντας ήχους ανακούφισης
καλό σου ταξίδι γενναίε φίλε
Ήταν μεγάλη μου τιμή που σε γνώρισα

marakos