20-10-1827 Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου

[isabella]

Στις 6 Ιουλίου του 1827, σ' ένα διπλωματικό παιχνίδι για τον έλεγχο του περάσματος για την Ανατολή, οι τρεις τότε μεγάλες Δυνάμεις, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία, υπέγραψαν στο Λονδίνο την "Τριπλή συμμαχία". Η συμφωνία αυτή, ήταν βασισμένη στο Αγγλο-ρωσικό πρωτόκολλο του 1826. Η κάθε μία απ' αυτές, δεν ήθελε να ελεγχθεί η Ανατολική Μεσόγειος, από τις άλλες δύο. Έτσι η απόφαση για τη λύση του Ελληνικού ζητήματος ήταν αναγκαία. Οι εξαντλημένοι από τον πόλεμο με τους Τούρκους και τον Ιμπραήμ, αλλά και τις εμφύλιες, κυρίως συρράξεις Έλληνες, δεν γνώριζαν για τις διπλωματικές ίντριγκες των "Μεγάλων Δυνάμεων" και έβλεπαν μόνο με ελπίδα τις κινήσεις των 'Αγγλων και των Γάλλων στην ξηρά και στη θάλασσα. Ο Κόχραν, οσυνταγματάρχης Φαβιέρος, ο πλοίαρχος Χάμιλτον, ο ναύαρχος Δεριγνύ, βοήθησαν στην άμυνα της Αθήνας το 1826,μέχρι την απώλειά της τον Ιούνιο του 1827. Στη Συνθήκη του Λονδίνου, αναφερόταν ότι στην περίπτωση που η Πύλη δεν δεχόταν τη μεσολάβηση για αποχώρηση από το Μοριά, τότε οι τρεις σύμμαχοι θα έστελναν προξένους, πράγμα που θα οδηγούσε σε επίσημη αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους. Επίσης αν οι Τούρκοι απέρριπταν την εκεχειρία, τότε θα υπήρχαν κυρώσεις.

Μετά από διπλωματικά παιχνίδια και αναβολές και μετά τη λήξη της προθεσμιας της 31ης Αυγούστου, οι Στόλοι έφθασαν έξω από το λιμάνι της Πύλου, στις 12 Οκτωβρίου του 1827, για να επιβάλλουν τα "κατάλληλα μέτρα", ώστε να υποχρεώσουν τον Ιμπραήμ σε αποχώρηση, σύμφωνα με τη Συνθήκη. Οι οδηγίες από τις τρεις Δυνάμεις ήταν σαφείς]

Απόσπασμα: Μπίρης, Α., Γιάννης. Ένας δρόμος στο Νότο; Χώρα-Πύλος-Μεθώνη: Το βασίλειο του Νέστορα και ο Μοθών Λίθος. Αθήνα, 2000 (σελ. 85-87)

[Pappas10]

Μερικοί λένε ότι ο περίφημος πυροβολισμός που προκάλεσε την σύρραξη ρίχθηκε από τούρκο ναύτη, ή τουλάχιστον σε τούρκο αποδόθηκε.

Μολαταύτα, η ιστορική έρευνα εικάζει ότι ο "πυροβολητής" ήταν μάλλον Έλληνας και πιο συγκεκριμένα ο Θεώδορος Κολοκοτρόνης ή κάποιο από τα πρωτοπαλήκαρα του - ο οποίος γνώριζε και την απροθυμία των Βρετανών να εμπλακούν  αλλά και την υπεροψία τους που δεν θα τους επέτρεπε να αφήσουν μία τέτοια πρόκληση αναπάντητη.

Όπως και να έχει, είτε η τύχη είτε η πονηριά, αποτελλούν θεμέλιους λίθους της Ελληνικής Διπλωματίας και - ενίοτε - Ιστορίας... σε συνδυασμό πάντα με την Γεναιότητα και την πίστη.

Με εκτίμηση.

Μιχάλης.