Φοίβος Δεληβοριάς!

[blue-roses]

Τρένο στην κορυφογραμμή        
 
Έρχονται μέρες που αυτός ο πόνος σφάζει
κι αναρωτιέμαι στους συντρόφους τι να συμβαίνει
Είν' αλλού ή έχουν βρεθεί βρήκαν λες να ναύλα για την διαδρομή
μακριά απ' την γη κι απ' το χανγκόβερ της την Ειμαρμένη;

Κι είν' ένα αργό, εν' αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή

Είχα μια ωραία από την Καλαμάτα
με κλειστή προφορά που όμως αλήθεια μου ‘λεγε μονάχα
Μου λέει μην αμφιβάλλεις μια στιγμή μέσα σου υπάρχει μια ευθεία γραμμή
Που αν δεν την πάρεις γίνεσαι ακόμα ένα τροχαίο το Πάσχα

Κι είν' ένα αργό, εν' αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή

Τούρκοι αγάδες και χαρντροκάδες
καίνε τα δάση μου και θέλουν να μου γδύσουν τα κορίτσια
Κερνάν τους φίλους μου νόθο κρασί μου λεν ποιοι στίχοι μου είναι σωστοί
Κρίνουν το μέλλον με σκόνες για να αντέχουνε στα βίτσια

Κι είν' ένα αργό, εν' αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή

Το εγώ φουσκώνει τους νόμους συμπληρώνει
και συ που πίστεψες στην σάλα κάθεσαι και περιμένεις
Στριφογυρνάει στο μνήμα ο ποιητής
που δεν τον εμπιστεύτηκε κανείς
θυμάται το άρωμα το σώμα ελλήνων της αντρειωμένης

Κι είν' ένα αργό, εν' αργό είναι τρένο στην κορυφογραμμή

Άλλοι μιλάν για τέχνη για ρεύματα και τάσεις
Περνάει μια όμορφη και λένε]

[blue-roses]

Υβρεοπομπή        
 
Ανήκω κι εγώ στη σωρεία των ανθρώπων
Που βλέπουν το στρατό σαν κάτι άχρηστο εντελώς
Μα ωστόσο διδάχτηκα και επηρεάστηκα
Απ΄ το τάγμα το ανέστιο των υβριστών. Λέω

Υπάρχει μία σκοτεινή κοιτίδα στο Έθνος
Που δύναται λεοντόκαρδα ν΄ αντιπαρατεθεί
Σους έξωθεν κίνδυνους
Σε Φράγκους κι Αγαρηνούς
Και αυτή είναι η Ελληνική υβρεοποιία.

Φαντάσου μια στιγμή μιαν ολονύχτια παρέλαση
Να σχίζει όλη την Εγνατία οδό
Και αντί για ονόματα
Διαιρέσεις σε σώματα
Να ΄ναι συντεταγμένη με αυτό τον τρόπο]

[blue-roses]

Φώτης        
 
Θα 'ρθω κάποια μέρα απ' το γραφείο να σε πάρω απ' τη δουλειά
Να πάμε βόλτα στο Θησείο στην αρχαία αγορά
Να μου πάρεις ένα γλυφιτζούρι
και να δούμε τον Σαμψών
Να ματώνεται στην πέτρα της ζωής των αλλονών

Θα αγοράσεις το ΑΝΤΙ ή τα ΝΕΑ θα μυρίζεις after shave
Θα σε ρωτάω για τον Θησέα και θα προσπαθώ να σε πείσω
να μου πάρεις πακοτίνια και θα σου βαράω μπουνιές
Και θα σε φωνάζω Φώτη και συ Φοίβο θα με λες

Ααα... ααα... Aαα... ααα...

Κι ύστερα θα γίνω εικοσιένα και συ σαρανταεννιά
Τα Μίκυ Μάους μου σκισμένα τα ΑΝΤΙ σου σε κουτιά
Θα αποφεύγω να σε δω στα μάτια θα μου μάθεις να οδηγώ
Να πηγαίνω με τετάρτη προς το στρατιωτικό

Δεν νομίζω πως θα καταφέρω να σε πω ποτέ μπαμπά
Ούτε να σου δείξω όσα ξέρω κι όσα νοιώθω στη καρδιά
Μα όταν κάποια μέρα στο Θησείο θα βγάζω βόλτα ένα μικρό
Θα με αποκαλέσει Φοίβο και εγώ Φώτη θα τον πω
 

[blue-roses]

Χάι χάου αρ γιου;        
 
Αν για σας Ελλάδα σημαίνει χάι χάου αρ γιου,
κι όχι αυτή η ζαλάδα στα ταξιδάκια του φιλιού,
θα καρφώσω στις σκέψεις σας,
στις σπασμένες τις λέξεις σας,
το κοντάρι του Άι-Γιωργού.
Νιώθω τόσο μόνος μου δίχως ταίρι και γεννιά,
δεν καλμάρει ο πόνος μου με αντιβιοτικά,
με φρου-φρου και μ' αρώματα
με μισθούς κι επιδόματα
και με vivident φιλιά.

Πονεμένη μου καρδιά
ντύσου λίγο πιο ζεστά,
κάνει παγωνιά...

Αν εσείς τη βρίσκετε με βουτιές μες στο ρετρό,
χάνεστε και βρίσκεστε σε ταξί και σε μετρό,
αν πετάτε τον έρωτα στης ζωής τ' ασιδέρωτα,
τότε 'γώ δεν είμαι εδώ.
Ο Θεός μ' αδίκησε και με γέννησε λαπά,
γράφω τραγουδάκια και δε γυρεύω ποσοστά,
δεν ορίζω κανένανε
κι όμως χάρη σ' εμένανε
κελαηδούν και τα μπετά.

Πονεμένη μου καρδιά
ντύσου ακόμα πιο ζεστά,
κάνει παγωνιά...

Πού 'ναι εκείνη η χώρα που μου υποσχόσουνα παλιά,
τότε που μου έδινες σημασία και φιλιά,
πού 'ναι εκείνη η πατρίδα,
τα γαλανά της τα ύδατα
δεν τα βλέπω πουθενά.
Χρόνια την προσμένω κι ωστόσο δεν ανησυχώ,
με τ' αυτί στημένο προς της ψυχής μου την ηχώ,
την ακούω να σφυρίζει
και να σιγοψιθυρίζει την τελευταία επωδό]

[blue-roses]

 Χάλια        
 
Κοιταξέ την πως σερβίρει, πιο λευκή κι απ' την ποδιά της
πως κρατάει ψηλά το δίσκο και την αξιοπρέπειά της
ροδανθός μες στα ρεμάλια και Θεά μες στους θνητούς
η παγίδα για να γίνεις πάλι χάλια...

Που ήδη νιώθεις σαν τον Κάγκνεϊ μπροστά στη Ρίτα Χεϊγουορθ
μες στην τσίκνα μιας υπόγειας ζωής
διερωτάσαι αν είναι μόνη, αν φοβάται αν θυμώνει
θα σου κάνει κάποιο σήμα; Μείνε κιάλλο και θα δεις

Σε ρωτάει "Θα πιείτε κάτι;" και το ακούς σαν να 'ναι ποίημα
λες "Δεν ξέρω, ό,τι να 'ναι..όπως να 'ναι" θα 'ναι κρίμα
να στην πάρει κάποιος άλλος ενώ εσύ πρωτος αισθάνθηκες
του βυθού της τα κοράλια
μα ίσως πάλι όλα αυτά
να είναι κόλπο για να γίνεις πάλι χάλια

Μα κι αυτή έχει ένα τρόπο, να σου αδειάζει το τασάκι σου
γελώντας με ένα αστείο που ποτέ δεν θα της πεις
και θες να φύγεις μα είσαι λιώμα, και στο σπίτι σου έίναι ακόμα
αυτό το πέλαγος συντρίμια της χαμένης σου ζωής
Ένα πέλαγος τσιγάρα και βιβλία και ποτά κι όλα όσα θες να γίνεις πάλι χαλια....

Μα κι αυτή θα έχει πονέσει, καποιος τύπος θα είν' στη μέση,
από αυτούς στα γυμναστήρια, στης ΕΒΓΑ τα πρατήρια
που θα την ήθελε πιο χαρτινη και πιο ξανθιά και πιο γυμνή
και βέβαια ποτέ δεν θα της είπε "Σ' αγαπώ"
Απλώς θα βρήκε κάποιαν άλλη από μιαν άλλη γειτονιά
και θα την άφησε στα μαύρα της τα χάλια...

Απόψε φεύγει κάποιο τρένο, για ένα τόπο ωραίο και ξένο
αλλά εσύ πρωτη φορά νιώθεις πως όλα εδώ συμβαίνουν
Χριστός γεννάται σε ένα μηνα, κι ότι ευχεσαι ξεκίνα
όλα θα 'ναι πάντα μαύρα μα θα κρύβουν μια φωτιά
Κι αύριο εδώ θα είσαι πάλι
κι επιτέλους θα της πεις ότι θες μόνο για εκείνη να είσαι χάλια....

 

[blue-roses]

 Χριστούγεννα        
 
Χριστούγεννα
Δεν περιμένω όμως τίποτα πια
Τον Αι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
Κι είν' ένας πρώην Έλλην αριστερός
Ένας θνητός
Με τ' όνειρό του δίχως στέγη καμιά
Και το ανοιξιάτικο κορίτσι – μαμά
Πλακώνεται απ' τη συνταγή την παλιά
Οι μυρωδιές μυρίζουν κάτι βαρύ
Κάποια πληγή
Που απλώς δεν θέλουμε ν' ανοίξει ξανά

Χριστούγεννα

Τα πλεϊμομπίλ μου είν' εξαιτίας μου κουτσά
Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά
Ίσως για κάποιους νάναι ακόμα γιορτή
Μα ποιοι είν' αυτοί;
Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;

Χριστούγεννα

Κι ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά
Πάντα με πάει σ' ενός σταυρού τα καρφιά
Και πότε-πότε τα καρφώνω κι εγώ
Σε άλλον αμνό
Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θάναι ξανά

Χριστούγεννα

Κι εσύ τι θες απ' τη ζωή μου ξανά;
Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά
Και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό
Πως σε μισώ
Θες νάσαι η ίδια και ν' αλλάζω εγώ
Με θες προσωπικό σου δημιουργό
Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ
Λάμπω εγώ
Με μ' ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό

Χριστούγεννα

Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά
Το γαϊδουράκι της τραβάει αργά
Να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό
Να 'ναι ανοιχτό
Ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό

Χριστούγεννα

Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά
Βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά
Γιορτάζω για ν' αλλάξουμε οριστικά
Χρόνια πολλά
Χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια