Στέλιος Μπικάκης

[black_velvet]

Γενέθλια

στα μονοπάτια του καημού
στη γέφυρα του στεναγμού
μ' έκαν' η μάνα μου
μια φθινοπωρινή βραδιά
ζωή την κρύα σου καρδιά
είδαν τα μάτια μου

με κουδουνίστρες πλαστικές
όμορφες και χρωματιστές
με νανουρίσανε
και τα ματάκια τα μικρά
είδαν του κόσμου τ'αγαθά
και συμφωνήσανε

ήταν το γάλα μου πικρό
και το νεράκι μου γλυφό
που με μεγάλωνε
κι απέναντι στην κούνια μου
η μοίρα η κακούργα μου
και με καμάρωνε

ήταν το κλάμα μου μουντό
σαν κάτι να'θελα να πω
μα δεν με νιώσανε
μια λυπημένη αναπνοή
για την πουτάνα τη ζωή
που μου χρεώσανε

έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα
δεν με ρωτήσανε ζωή μα σε συνήθισα
σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα
ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα,
σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα
ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα

έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα
άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρυσα
Θε μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω
και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω,
Θε μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω
και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω

πάνω σε λάσπες και καρφιά
στ'αδικου κόσμου τη φωτιά
πρωτοπερπάτησα
ισορροπία σταθερή
για να προλάβω τη ζωή
όμως την πάτησα

μόνο το Α και το Χ
στη σχολική μου εποχή
πρωτοσυλλάβισα
γι'αυτό το αχ και το γιατί
όπου βρεθώ μ'ακολουθεί
κι ας τριαντάρησα

έτσι περνούσε ο καιρός
κι εγώ στον δρόμο μου σκυφτός
έκανα όνειρα
έτυχε να'μαι απ'αυτούς
που κολυμπάνε στους αφρούς
και στα λασπόνερα

σταζει το αίμα της ψυχής
σαν τις σταγόνες της βροχής
όμως ποιος νοιάζεται;
και την αόρατη πληγή
που μέσα μου αιμορραγεί
ποιος την μοιράζεται;

έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα
δεν με ρωτήσανε ζωή μα σε συνήθισα
σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα
ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα,
σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα
ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα

έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα
άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρυσα
Θε μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω
και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω,
Θε μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω
και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω

[SurvivoR]

wpaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa



:clap:

[Nena]

ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ
Αχ τώρα π' αλλάξαν οι καιροί κι οι χρόνοι περασμένοι,
πες μου αν θυμάσαι τα παλιά που'μαστε αγαπημένοι.
Τα πρώτα καρδιοχτύπια μας,τα κοπελίστικά μας,
αχ που πρωτοσαϊτεψε έρωτας την καρδιά μας.

Κι είχαμε μόνο ένα καημό,πότε θ' ανταμωθούμε,
εις τα κρυφά να σμίξομε τα πάθη μας να πούμε.
Όμορφα χρόνια ξέγνοιαστα χωρίς καημούς και πάθη,
μοναδικό μας βάσανο ήτονε η αγάπη.

Και γράφαμε το σ'αγαπώ στα περπατήματά μας,
στα δέντρα το σκαλίζαμε μαζί με τ'όνομά μας.
Κι όταν σε πρωτοφίλησα που μου'πες φοβισμένα,
πως μ'αγαπάς και πεθυμάς να ζήσεις με τ'μένα.

Και ξεκινήσαμε μαζί τσ'αγάπης τα τερτίπια,
έρωτες,γέλια και χαρές,λαχτάρες,καρδιοχτύπια.
Οφού......κι όμως αλλάζουν οι καιροί,
αλλάζουν κι οι ανθρώποι.

Κι αποξεχνιούνται κι οι φιλιές κι οι έρωτες οι πρώτοι,
κι εμείς εξεχωρίσαμε και γίναμε δυό ξένοι.
Κι έμεινε η αγάπη μας,
στο χρόνο ξεχασμένη.

Γιατί τα φέρνει η ζωή,
όπως τα θέλει εκείνη,
και θάσαι φώς μου αλλουνού,
κι εμένα άλλη με κρίνει.

Κι άλλος χαϊδεύει τα μαλλιά,
πού'χα πρωτοχαϊδέψει,
κι άλλος φιλεί τα χείλη σου,
που μ'είχανε μαγέψει.

Μα όντε σε δώ θυμούμαι εδά,
τα κοπελίστικά μου,
για δε γερνά ποτέ η καρδιά,
τ'ανθρώπου κοπελιά μου.

Και νάταν τρόπος μάθια μου,
ν'ανταμωθούμε πάλι,
εκιά που πρωτονοιώσαμε,
του έρωτα τη ζάλη.

Στον ίδιο τόπο να σε δώ,
να σου ξαναμιλήσω,
για να ξαναγυρίσουμε,
κάμποσα χρόνια οπίσω....

Οφού κερά μου,κάμποσα χρόνια οπίσω......