Dark Poetry... Σκοτεινές διαδρομές...

[pixie]

ΤΟ ΟΥΡΛΙΑΧΤΟ

Περπατώ σε δρόμους υγρούς.
Γλιστράω στα δάκρυά μου αγγίζοντας
τις ίνες της σκέψης μου.
Δυο κομμάτια ουρανού ξενυχτούν μαζί μου
ρουφώντας στάλες μαύρης θάλασσας.
Πνιγμένη κι εκείνη στον ίδιο της τον πυθμένα.
Βαδίζω σε χαλάσματα φλερτάροντας τη σιωπή μου.
Αναζητώ τη ζωή μου κάτω από πέτρες.
Τρέχω μπροστά απ τον άνεμο
προσπαθώντας να αποφύγω το φιλί του
στο γυμνό μου κορμί.
Με ψάχνω στις ρίζες νεκρών δέντρων.
Σκαλίζω με τα νύχια μου το χώμα .
Ανάσες ζητώ μα πνίγομαι
καθώς αντικρίζω
τα όνειρά μου μαυροφορεμένα
να με κοιτούν μέσα απ το φέρετρο
της λήθης.
Αφουγκράζομαι
τον χτύπο νεκρής καρδιάς.
Με αίμα νύχτα
ποτίζω τις μαρμαρωμένες φλέβες μου.
Οι κραυγές μου αγκίστρια
στο κορμό
ενός ξύλινου κόσμου.
Γαντζωμένη
σε σταγόνες γκρίζες βροχής
καραδοκώ
ανάταση της Λήθης.
Τα άκρα μου
οι ρίζες του Ιούδα,
ο καρπός μου
λωτός στην χώρα των νεκρών.
Είμαι ενα ευάλωτο κορίτσι
καρφωμένο
σα βέλος
στο φέρετρο της Σιωπής τους!
Είμαι
το Ουρλιαχτό τους!


 
Μ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ - Μ. ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΥ

[pixie]

Εξαγνισμός

Μαύρη ψυχή και στείρα δε γεννά
του πνεύματος καθάριες αναμνήσεις.
Μια καταχνιά, όπου και να γυρίσεις
και κοφτερό σκοτάδι που πονά.

Με σφίγγουν τα λουριά της ανοχής.
Φέρε μου τ' ατσάλινο μαχαίρι
και χάραξέ μου τις γραμμές στο χέρι
που σβήσαν οι σταγόνες της βροχής.

Συνθλίβω μες στη χούφτα μου το χτες,
που μ'ένα κόμπο στο λαιμό ξαναγυρνάει.
Μου είπες ότι η μοναξιά πονάει,
και για τις πίκρες που μου δίνεις, πως δε φταις.

Αφησέ με στη φωτιά να εξαγνιστώ
και να καώ, δε σου ζητώ καμιά ευθύνη
το σώμα μου κι αν δώσω στο καμίνι,
την ψυχή μου σε κανένα δε χρωστώ!
 

Μ. Κ.

[pixie]

ΣΕ ΑΠΕΤΑΞΑ

Κι ήταν εκείνο το ίδιο το κρασί
που με μέθυσες και με παρέσυρες
στην άβυσσό σου,
σε κείνη ακριβώς την άβυσσο
που βασάνιζες το κορμί και τη ψυχή μου
με ανήκουστα μαρτύρια.

Στους ορυζώνες των μαρτυρίων μου
σε απέταξα σατανά και διάβολέ μου
αρχάγγελε εσένα του κακού
και κομιστή των ανομιών μου όλων.

Απέταξα τον ήχο της φωνής σου
και τη οσμή της καμένης πια ψυχής σου.

Απέταξα τους όρκους και τις λέξεις
που σαν σκύβαλα έπεφταν πάνω μου.

Απέταξα τα φιλιά σου που μαχαίρια
γίνονταν πάνω στ' άλικα χείλη μου .

Και μέσα στο σαδισμό σου
αλάτι έριχνες στις πληγές μου
για να δεις αν πονάω ,
με το σαρδόνιο γέλιο σου με χλεύαζες
και το μαχαίρι πιο βαθιά έχωνες .

Απέταξα την ύπαρξή σου
μα εσύ βρήκες τρύπα ανήλια
να κρυφτείς στα τρίσβαθα της ψυχής μου
κι από τη κρύπτη σου αδιάκοπα
να βασανίζεις κορμί και ψυχή
τροφοδοτώντας αδιάκοπα
το μυαλό με αναμνήσεις ....


Κλειώ Νικολάου

[larus audouinii]

Dark Performances

Πήρα τα χέρια σου μες στα δικά μου
Και απαλά τα 'απίθωσα στο στήθος μου..
Νοιώσε τους χτύπους της καρδιάς ου, σου είπα,
Άκου πόση αταξία,
με τι αντάρα χτυπά, σαν τούτη τη μαυρίλα οσμίζεται γύρω της...

-Θα αντέξεις τόσο πόνο;
θα βαστάξεις να σου κλέψουνε το χρώμα
Τις μουσικές;
Τα γέλια;
Τον 'Ερωτα;
Να μοιράζεσαι την νύχτα ,
την ταραγμένη λάμψη της,
στα σπλάχνα των καιρών ;

-¨Όχι μου είπες και δάκρυσες...
Μα φοβάμαι......
     Φοβάμαι,
   πως ο αμέτρητος βυθός
δεν θα μ'αφήσει να διαβώ τις πύλες του παραδείσου
Θα μου κλέψει ότι αγαπώ,
θα με βυθίσει στους αμείλικτους πολέμους του
 και θα διαφεντέψει την ψυχή μου....

   -Γι' αυτό φοβάμαι.....


-Ο πόλεμος, μόνο πόλεμο ζητά, σου απάντησα..
Και αν άβυσσος είναι η μια πύλη,
Ευτυχία είναι η άλλη..
Πάψε να ξοδεύεις τα διλλήματα,
τις μετέωρες ανυπαρξίες κάνε διέξοδα
Και με το νοτισμένο απ΄ το δάκρυ σου χαμόγελο
   πότισε τον κόσμο.....

Μ Ροδοπούλου Ν Περάκης

[larus audouinii]

Ναι,
Μισό φεγγάρι άλικο
Ολόγιομο με απόρευτες αγρυπνίες,
στου κίτρινου των αστερισμών θεία σκέψη
και σιγανές φωνές....
Λεπτές ψιθυριστές φωνές
σου λένε ναι...
πως τώρα ζεις ....

Ν.Π

[larus audouinii]

Εσύ,
Συναισθήματα κρυφά και φλογερά
μέσα μου γεννάς,
εσύ,
μόνο εσύ ξέρεις πως
την άνοιξη να φέρεις στον κόσμο αυτό
που αρνούμαι να κατοικήσω ....

πάει καιρός που έχασα
ότι λευκό κι αγνό είχα στην ψυχή μου
ατέλειωτους αιώνες περιπλανιέμαι
    σκιά του κάτω κόσου,
      μα....
 ακόμα και εκεί μέτοικος είμαι

  ερινύες γατζωμένες
  βαθιά στον κόρφο μου,
     σαν όρνια φοβερά
 καταβροχτίζουν μέρα-μέρα
     την καρδιά μου,
 σύγχρονος Προμηθέας εγώ....

Σηκώθηκα επάνω και φώναξα
"αρκετά"....φτ'ανει ίσαμε εδώ..."

    νέο καμβά τεντώνω πάνω
  στο παλιό μου καβαλέτο
  και το χέρι σου σφιχτά κρατώ,
  μια παλάμη και τα δυο
 Να κρατά το πινέλο,
αυτό που ποτέ δεν χρησιμοποίησα

                και...
  διστάζω μόνο μια στιγμή
  κάνω πέρα τον κενό πίνακα
  "ουράνιο τόξο θέλω απόψε
   τρυφερά, σου ψυθιρίζω,
Πάρε την παλέτα σου δημιουργέ,
και ζωγράφισέ το στο κορμί μου"

Μ.Ρ Ν.Π


Στον καλό μου φίλο και καπετάνιο Νίκο που αγαπώ πολύ, και στην οικογένεια του

[Gerogriniarhs]

Με το που "έσκασε μύτη" ο Ομπάμας στο πολιτικό προσκήνιο και γιόμισε ο Λευκός Οίκος από 'σκοτεινούς' τύπους,ούτε η ποίηση την γλύτωσε;Κατράμιασε κι ο Πέρακας;

[larus audouinii]

:roll:
χεχε
Λες ε; Τι να πω εγώ τώρα Ανδρίκο;  :grin:

...μου έχουν λέιψει εκείνα τα ηλιοβασιλέματα της εκεί όχθης Τέσπα :sad:
Εσένα;   :grin:  :grin: :grin:   ;-)


Εικόνες...

Μια λευκή σελίδα, λέξεις ανείπωτες,
κρεμασμένες στο κενό από μια αόρατη κλωστή,
μια νότα μοναχή σε άδειο πεντάγραμμο
          ατελείωτη μουσική,
  πάνω σε ξεκούρδιστο πιάνο

Ένα ξύλινο αλογάκι με σπασμένο πόδι
κάποτε λάμβανε μέρος σε αγώνες
            πρώτο έβγαινε
μια αράχνη τώρα φιλοξενεί στην πλάτη του
            ιστό που πλέκει
            για να το ζεστάνει

Σήκωσε το σάλι σου απ' το πάτωμα...
  κάνει κρύο ψυχή μου απόψε....