Τι κάνουμε σύντροφε?

[Pappas10]

:arrow: Εγώ από την άλλη θεωρώ ότι αυτή η αποσπασματικότητα των επιμέρους ιδεών είναι που μας έχει καθηλώσει σε μια μίζερη πραγματικότητα. Το ΠΑΣΟΚ που ήταν το μόνο "αριστερό" κόμμα με την ευκαιρία της διακυβέρνησης, αντί να εφαρμόσει μια ορθολογιστική πολιτική, βασισμένη στις ιδέες και την ιδεολογία του, είχε κατά καιρούς ενσωματώσει ιδέες περισσότερο κεντροδεξιές απ' ότι ευαγγελίζεται το όνομά του. Προσωρινά ίσως και να λειτούργησε προς όφελός μας αλλά τί συνέβη στην πραγματικότητα; Η γενιά των γονιών μας μπόρεσε να ζήσει σε συνθήκες οικονομικής ευμάρειας αλλά η δική μας η γενιά είναι καταδικασμένη να ζει υπό συνεχή δανεισμό, μέσα στη μιζέρια, χωρίς ωράρια εργασίας, χωρίς ασφάλιση πολλές φορές και χωρίς να υπάρχει η προοπτική να συνταξιοδοτηθεί στον αιώνα τον άπαντα.

Μα μεν,

Γιατί αναγκαστικά οι ιδέες διακρίνονται από "αποσπασματικότητα" και "επιμερισμό";;; Φέρνεις για παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ και την "αριστερή" του ρητορία και προσπαθείς να το συνδιάσεις με "ορθολογιστική πολιτική", ενώ ήδη αναφερθήκαμε σ' αυτό. Για εμένα η ιδεολογικη ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ ελάχιστα ορθολογιστική ήταν.

Εκτός και αν θεωρείς ορθολογιστική μία πολιτική που θα μας οδηγούσε εκτός ΝΑΤΟ και ΕΟΚ την 10ετία του 80.

Προσωπικά θεωρώ την "ιδεολογία" πολιτικό πλάνο. Και όπως είπα και πριν, κατά τη γνώμη μου πάντα, κάθε "πλάνο" που δοκιμάζεται σε πραγματικές κοινωνικές συνθήκες ή προσαρμόζεται σ' αυτές ή καταρέει. Η "ιδέα" είναι ακριβώς αυτή η προσαρμογή, καθώς και η ορθολογιστική εγκατάλειψη του πλάνου προς όφελος του αντικειμενικού του σκοπού. Και πλέον, η ταχύτητα κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής εξέλιξης καθιστά μάλλον περιττή την όποια δογματική προσήλωση σε θέσεις και πλάνα.  Όπως μάλλον ανούσια είναι και την λήψη πολιτικοκοινωνικοοικονομικών αποφάσεων μέσα σε πλαίσια ιδεολογίας.

::arrow: Συνήθως λοιπόν η αποσπασματική υιοθέτηση ιδεών, χωρίς την ύπαρξη ενός γενικότερου πλάνου, αυτό που αποκαλούμε "ιδεολογική γραμμή", δύναται να δημιουργήσει μια προσωρινή ευμάρεια. Αλλά δεν δύναται να διαφυλάξει ότι αυτή η ευμάρεια θα είναι διαρκείας. Το πρόβλημα κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι ότι στην Ελλάδα μας κανείς δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν ως πολίτη-πολιτικού, όπως και κανείς, σχεδόν, δεν παραμένει πιστός στις ιδέες του και την όποια ιδεολογία του. Αγώνας από το ανάκλιντρο δεν διεξάγεται όπως επίσης και πολιτική χωρίς κάποιο σταθερό σύστημα αξιών. Άλλως υποπίπτει στον τυχοδιωκτισμό.

Το γενικότερο πλάνο και η ιδεολογική γραμμή είναι 2 διαφορετικά πράγματα μα μεν. Το γενικότερο πλάνο είναι πιθανό να έχει διαφορετική εστίαση από την ιδεολογική κραμμή. Παράδειγμα έξω από την Ελλάδα η ΝΕΠ του Λένιν που καμία σχέση δεν είχε με την μαρξιστική ιδεολογική γραμμή μιας και αντί να καταργεί τη γραφειοκρατία την γιγαντίωνε. Με όλο το σεβασμό νομίζω ότι αποδίδεις στην λέξη "ιδεολογία" ιδιότητες που δεν της ανήκουν.

Η ίδια απάντηση και για το "σταθερό σύστημα αξιών". Αυτό μπορεί να προκύπτει αυτούσιο μέσα από τις κοινωνικές, πολιτιστικές και πολιτικές παραδοχές χωρίς να "εγκλωβίζεται" σε ιδεολογικές περιχαράξεις. Όσο για τον "τυχοδιωκτισμό", νομίζω ότι χαρακτηρίζει την ιδεολογία και όχι την ευέλικτη άσκηση πολιτικής, απαγκιστρωμένης από θεωρητικές αγκιλώσεις.

Διότι όταν είσαι προσηλωμένος στην θεωρητική προσέγγιση (και αυτό είναι η ιδεολογία) και στο "πλάνο",  χωρίς την παραμικρή ευελιξία και με αυτιστική άρνηση προς κάθε τι αντίθετο - ανεξάρτητα από τις ρεαλιστικές απαιτήσεις - σ' αυτό το πλάνο, τότε στηρίζεσαι στην τύχη του να πάνε όλα όπως τα υπολογίζεις και τα προβλέπεις.  Γιατί εξ' όσων γνωρίζω, ουδείς μέχρι τώρα έχει καταφέρει να προβλέψει το τι θα συμβεί την επόμενη μέρα... πόσο μάλλον τα επόμενα χρόνια που είναι και το χρονοδιάγραμμα της κάθε ιδεολογίας.

 

::arrow: Επειδή η φράση σου περί πολιτικής του εφικτού μου θύμισε κάποια παρόμοια δήλωση της κ. Διαμαντοπούλου, βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, θα πω μόνο πως μου γέννησε την αίσθηση ότι πρόκειται για ένα ακόμα κουκούλωμα της στροφής προς τα δεξιά που συμβαίνει στο εν λόγω κόμμα. Εφικτό είναι το οτιδήποτε βρίσκεται εντός των ορίων των ανθρώπινων δυνατοτήτων και ικανοτήτων και όχι ό,τι μας επιβάλλεται ως δήθεν μονόδρομος. Τέλος πάντων όλο αυτό μου θυμίζει το γνωστό πάθημα του βάτραχου, τον οποίο αν τον βάλεις απ'ευθείας σε κατσαρόλα με καυτό νερό πηδά αμέσως έξω ενώ αν ζεστάνεις την κατσαρόλα σιγά σιγά ούτε που πρόκειται να καταλάβει ότι έχει βράσει. Αυτό λοιπόν έχει υποστεί ο ανθρωπισμός που διακατείχε τις γεννεές αμέσως μετά τον Β' Π.Π.. Ξεχάσανε τα βάσανα που περάσανε, την αξία που είχε η επαφή με τον γείτονα κ.λ.π. και φυσικά ποτέ δεν μας μετέδωσαν τέτοιες αξίες...

Κατ' αρχάς απελθέτω απ' εμού quotation της Διαμαντοπούλου. Δεν γνωρίζω ποιός έχει την πατρότητα της φράσεως αλλά την έχουν πει διάφοροι, από τον Καραμανλή τον θείο μέχρι και την  Άννα Ψαρούδα Μπενάκη. Από εκεί και πέρα, αν κάτι είναι "μονόδρομος" αυτό είναι η ιδεολογία. Γιατί αυτή στηρίζεται σε "πλάνο" και "σύστημα" όπως προανέφερες. Και μιας και κάνεις "ιστορικές" αναφορές, αν δεν κάνω λάθος, οι ιδεολογικές "αξίες" προ του ΒΠΠ δημιούργησαν γκουλάγκ και άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Τέλος πάντων, προσωπικά εξακολουθώ να είμαι οπαδός της "πολιτικής των ιδεών". Σε τελική ανάλυση η επιτυχία της μπορεί και να παράξει ιδεολογία. Το αντίθετο, η παραγωγή δηλαδή ιδεών μέσα από ιδεολογικές προσεγγίσεις, συνήθως παράγουν κοινωνικές και πολιτικές αποτυχίες.

Και κάτι τελευταίο. Η ιδεολογία δεν είναι αλα κάρτ.

Μπορεί να λέω και αρλούμπες.

Με εκτίμηση,

Παππάς10 ή κατά κόσμον Μιχάλης.