Η εξέλιξη της ελπίδας

[forest48]

Στο λιβάδι της ψυχής σπαρμένο από τη νομοτέλεια των αιώνιων ρυθμών, φυτρώνουν τα πολύχρωμα ονειρεμένα, ολοζώντανα λουλούδια της ελπίδας. Στην παρθενική παιδική ψυχή, υψώνουν τα αυθάδικα προσωπάκια τους οι επιθυμίες οι παραμυθένιες φαντασιώσεις, οι γεμάτες παλμό προσδοκίες. Όλα είναι φωτεινά, πολύχρωμα και απλώνονται στον ατέρμονα ορίζοντα του μέλλοντος χωρίς φράχτη, χωρίς περιορισμούς. Είναι ο τόπος της ελπίδας η παιδική ψυχή. Με τον προλογικό μαγικό τρόπο της σκέψης θαμπώνει το είδωλο της πραγματικότητας από ευοίωνες σκέψεις από αισιοδοξία. Όλα είναι σ’ αυτό τον κόσμο, είναι δυνατά και πραγματοποιήσιμα. Κάθε εμπόδιο κάθε δυσκολία χάνεται μέσα στο φανταχτερό τοπίο της ελπίδας. Ο παραμυθένιος ιδεατός κόσμος. Κι ύστερα έρχεται η πρακτική ζωή. Μια προκαθορισμένη κατασκευασμένη αναπόφευκτη ή σκόπιμη και επιβαλλόμενη πραγματικότητα. Τα λιβάδια της ελπίδας μαραίνονται και ο φανταστικός κόσμος ενός ανθρώπου επικαλύπτεται, κυριαρχείται και θαμπώνει η διαφάνεια του κόσμου του παιδιού. Η ανάγκη προσαρμογής στους κοινωνικούς κανόνες της ευπρέπειας του πρέπει, του μπορεί, η μαθημένη πειθαρχία σε συμπεριφορά του περιορισμού, του ναρκισσισμού και της αίσθησης της παντοδυναμίας προσγειώνουν άλλοτε βίαια και άλλοτε σταδιακά τον άνθρωπο στην πίστα της πραγματικότητας. Η σχολική ομαδοποίηση, η επαφή με τις υποχρεώσεις, η λύση της εξάρτησης στο πέρασμα της εφηβείας οδηγούν τον άνθρωπο στη ματαίωση των προσωπικών του φιλοδοξιών, στον περιορισμό των άμετρων προσδοκιών του. Η ελπίδα, τα φωτεινά χρώματα της αυθόρμητης, ενθουσιώδους ορμής της ψυχής που βλασταίνει, αρχίζουν να αναστέλλονται από την παγωμένη ριπή της αδιαφορίας της σκληρότητας της καθημερινότητας του κόσμου, που χωρίς το προστατευτικό κάλυμμα της γονεϊκής παρουσίας και του ηλικιακού ασύλου δείχνει το σκληρό του πρόσωπο στον άνθρωπο που ενηλικιώνεται.
Και ο κύκλος ξαναρχίζει. Προσαρμογή  του ενήλικα σε μια ζωή που έχει ευθύνες, κανόνες περιορισμού και η ανάληψη της δικής του γονεϊκής ευθύνης για τα δικά του παιδιά που φέρνει στον κόσμο, ξεθωριάζουν τις ελπίδες του. Τα λουλούδια της ανεμελιάς του αυθορμητισμού της πρωτόγονης χαράς καρποφορούν και σκληραίνουν την όψη των πραγμάτων.
Η ελπίδα στο ενήλικο άτομο για τη ζωή του, την πραγμάτωση των επιθυμιών του περνά σε δεύτερη προτεραιότητα και ξεχνιούνται τα περισσότερα από εκείνα που ονειρευτήκαμε. Η κάλυψη της βεβαιότητάς μας σπάζει και η πεταλούδα που είχαμε μέσα μας, η πολύχρωμη ζωηρή πεταλούδα, απελευθερώνεται για να πεθάνει σε λίγο, αφού δώσει γονιμοποιούμενη, σειρά στο νέο κύκλο ελπίδας της γενιάς που έρχεται.
Το άτομο, ακολουθώντας τον απαράβατο νόμο της φθοράς, σκουραίνει, συρρικνώνεται, εγγυστώνεται και μπαίνει στη σειρά που οδηγεί στην καινούρια άνοιξη της ελπίδας, στην καινούρια γενιά.
Η ελπίδα στη ζωή και στο όνειρο του ατόμου ξεθωριάζει μέσα στην πραγματικότητα, την τύχη και τους ρυθμούς της μεταβλητότητας.
Το λιβάδι της ζωής ξανασπέρνεται από τον αιώνιο σπορέα που είναι ο χρόνος, λιπαίνεται από την εμπειρία και τα υλικά της προηγούμενης ζωής. Μια καινούρια άνοιξη, σ’ ένα καινούριο χρόνο ξανανθίζει.